Laurens Stephanie - Klub Niezdobytych 08 - We władzy miłości.pdf - Moja czytelnia książek 😃 - Leni33

STEPHANIE LAURENS

WE WŁADZY MIŁOŚCI

Tytuł oryginału: Mastered by Love

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wrzesień roku 1816

Coquetdale, Northumbria

To nie tak miało być.

Royce Henry Varisey, dziesiąty książę Wolverstone, owinął się ciaśniej

peleryną po tym, jak zmienił po raz ostatni konie zaprzężone do świetnie

resorowanej dwukółki, i skręcił z londyńskiej drogi w węższą, prowadzącą ku

Sharperton i Harbottle. Łagodnie wznoszące się podnóże Cheviot Hills otoczyło

go niczym ramiona matki; zamek Wolverstone, dom jego dzieciństwa i

odziedziczona niedawno siedziba rodu, stał w pobliżu wioski Alwinton, tuż za

Harbottle.

Jeden z koni wypadł z rytmu; Royce sprawdził, co było tego przyczyną,

odczekał, póki słabnące zwierzęta nie zaczęły biec znów w jednym tempie, a

potem je pośpieszył. Własne konie księcia, para karych pełnej krwi, dowiozły go

aż do St. Neots. Było to w poniedziałek i od tego czasu musiał zaprzęgać świeżą

parę mniej więcej co pięćdziesiąt mil.

Teraz był środowy poranek, książę zaś wkraczał - po długich szesnastu latach

- na rodzinną ziemię. Ziemię przodków. Zostawił za sobą mroczne lasy Rothbury

i przed jego oczami roztaczał się widok na niemal pozbawione drzew podnóże

Cheviot Hills, usiane tu i ówdzie białymi plamkami pasących się owiec. Za

nagimi grzbietami opustoszałych wzgórz rozciągała się Szkocja.

Wzgórza, podobnie jak granica, odegrały istotną rolę w dziejach księstwa.

Wolverstone powstało w czasach Wilhelma Zdobywcy jako ziemie

przygraniczne. Zadaniem ich właścicieli była obrona Anglii przed

podejmującymi łupieżcze wyprawy Szkotami. Kolejni książęta, znani jako Wilki

Północy, przez całe wieki cieszyli się przywilejami zapewniającymi im w tych

włościach iście królewską władzę.

Wielu powiedziałoby, że nadal tak jest.

Z pewnością pozostali wielce wpływowi, łącząc bogactwo z walecznością.

Odnoszone na obu polach sukcesy sprawiały, że kolejni władcy woleli

pozostawić przebiegłych, politycznie ustosunkowanych arystokratów w spokoju,

aby rządzili na środkowym pograniczu, jak robili to od czasów, gdy pierwszy z

nich postawił elegancko obutą normańską stopę na angielskiej ziemi.

Royce, po tak długiej nieobecności, przyglądał się krajobrazowi szczególnie

uważnie. Rozmyślając o historii swojej rodziny, zastanawiał się po raz kolejny,

czy niezależność rodów z pogranicza - wywalczona, uznawana przez tradycję i

gwarantowana królewskim edyktem, potem prawnie ograniczona, lecz nigdy tak

naprawdę nie utracona - przyczyniła się do pogłębienia przepaści po-między nim

a ojcem.

Zmarły książę należał, podobnie jak większość równych mu wiekiem i rangą,

do starej szkoły sprawowania władzy. Zakładała ona, że lojalność, wszystko

jedno: wobec ojczyzny czy suwerena, jest towarem, który może być kupowany i

sprzedawany, czymś, za co zarówno Korona, jak i kraj muszą zapłacić

odpowiednią cenę. Co więcej, dla książąt i lordów z pokolenia jego ojca słowo

„ojczyzna" miało niejasne znaczenie; sprawując na swoim terenie władzę

absolutną troszczyli się przede wszystkim o nadane im dobra. Dla nich królestwo

było czymś bardziej odległym i mglistym, zwłaszcza tam, gdzie chodziło o

honor.

Choć i Royce'owi okazywanie bezwzględnego posłuszeństwa wobec

monarchii - w osobie szalonego króla Jerzego i jego rozwiązłego syna, księcia

regenta - nie wydawało się szczególnie pociągające, czuł się w obowiązku służyć

swojemu krajowi, Anglii i pozostać wobec niego lojalnym.

Ponieważ był jedynym synem wpływowej książęcej rodziny, nie dopuszczono

go, jak nakazywała tradycja, do służby w polu. Nic zatem dziwnego, że kiedy

zaproponowano mu, by w wieku lat dwudziestu dwóch zorganizował na obcej

ziemi siatkę angielskich szpiegów, ochoczo się zgodził. Nie tylko mógł mieć w

ten sposób udział w pokonaniu Napoleona. Posiadając rozliczne kontakty i

osobiste znajomości, a także wrodzone zdolności przywódcze i umiejętność

inspirowania podwładnych, doskonale nadawał się do roli, którą mu

wyznaczono. I rzeczywiście, od pierwszej chwili pasowała do niego niczym

rękawiczka.

Ojciec uznał jednak, iż przyjmując stanowisko, syn zhańbi nazwisko oraz

tytuł, plamiąc reputację rodziny. Zgodnie z jego staroświeckimi poglądami

szpiegostwo było zajęciem absolutnie niehonorowym, nawet jeśli szpiegowało

się aktywnych militarnie wrogów. I nie był w swych poglądach odosobniony.

Zażądał, by syn się wycofał, a kiedy Royce odmówił, urządził na niego

zasadzkę - w publicznym miejscu, u White'a, w porze, gdy klub był najbardziej

zatłoczony. Wspierany przez przyjaciół podzielających jego poglądy dokonał,

nie przebierając w słowach, publicznego sądu nad krnąbrnym potomkiem.

Na koniec przemowy triumfalnie oświadczył, że jeśli Royce odmówi

podporządkowania się jego woli, będzie tak, jakby on, dziewiąty książę, nie miał

już syna.

Royce, choć rozwścieczony do białości atakiem, zauważył owo „jakby". Był

jedynym prawowitym potomkiem płci męskiej, ojciec nie mógł go więc

formalnie wydziedziczyć, choćby nie wiem jak byt na niego zły. Mógł jednak, i

właśnie to zrobił, zabronić mu wstępu na rodzinne włości.

Stojąc na karmazynowym dywanie ekskluzywnego klubu naprzeciw

będącego o krok od ataku apopleksji ojca, otoczony tłumem zafascynowanych

arystokratów, czekał niewzruszony, aż książę skończy dobrze przygotowaną

tyradę. Gdy cisza zgęstniała, wykrztusił przez zaciśnięte zęby trzy słowa:

Jak sobie życzysz.

Odwrócił się i wymaszerował z klubu. Od tego dnia przestał być synem

swego ojca. Odtąd znano go pod nazwiskiem Dalziel, zapożyczonym od mniej

znaczącej gałęzi rodu jego matki. Posługiwanie się nim było tym bardziej

stosowne, że właśnie dziadek ze strony matki - dawno już zmarły - wpoił

Royce'owi credo, którym postanowił kierować się w życiu. Podczas gdy

Variseyowie byli lordami z pogranicza, ziemie Debraighów - nie mniej

potężnych i wpływowych - leżały w sercu Anglii. Także służyli bezinteresownie

królowi i ojczyźnie - zwłaszcza ojczyźnie - od stuleci. Stali, jako wojownicy i

mężowie stanu, po prawicy niezliczonych monarchów, kierując się wpojonym

głęboko poczuciem obowiązku wobec ludu.

Ubolewając nad rozłamem pomiędzy Royce'em a księciem, Debraighowie

zaaprobowali jednakże wybór młodzieńca i zaoferowali pomoc. On jednak,

Laurens Stephanie - Klub Niezdobytych 08 - We władzy miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: