Vincent
Satanizm był historycznie mniej rozpowszechniony, niż się to powszechnie uważa. Inkwizycja starała się przekonać ludzi, że czciciele Diabła są wszędzie i stanowią poważne zagrożenie. Przez około 250 lat, od połowy XV do początków XVIII wieku, w szczytowym okresie polowań na czarownice argument ten był dla wielu przekonujący. Możliwe, że istniał w tym czasie jakiś kult diabła jako akt sprzeciwu wobec władzy Kościoła Katolickiego, lecz satanizm jako zorganizowana działalność nie zaistniał do XVII wieku.
Wtedy to Kościół potępił kapłanów używających mocy mszy do złych celów. Grimoire Honoriusza, okultystyczna książka wydana w XVII wieku zawierała instrukcje przeprowadzenia mszy służącej wezwaniu demonów. W tym okresie niektórzy chrześcijanie angażowali się w satanistyczną działalność polegającą na uprawianiu okultystycznych i seksualnych rytuałów, którym nierzadko przewodzili księża-renegaci. Najsławniejsze z tych grup skupiały się we Francji wokół dworu Ludwika XIV i były prowadzone przez kochankę króla, Madame de Montespan i okultystkę La Voisin oraz 67-letniego libertyńskiego księdza, Abbé Guiborga.
Nie ma dowodów na działalność satanistyczną w XVIII wieku. W Anglii istniał Klub Ognia Piekielnego, towarzystwo założone przez Sir Francisa Dashwooda (1708-1781), który często był opisywany jako satanistyczny, lecz w rzeczywistości był tylko miejscem seksualnych zabaw z kobietami zwanymi "zakonnicami" i pijaństwa. Klub Ognia Piekielnego lub "Szaleni Mnisi", jak siebie sami nazywali, spotykali się regularnie między 1750 a 1762 rokiem w domu Dashwooda, Medmenham Abbey. Czonkowie ponoć odprawiali czarne msze, ale wątpliwym jest, czy miały one satanistyczny wydźwięk, czy stanowiły jedynie rozrywkę.
Najsławniejszym satanistą XIX wieku był Abbé Boullan z Francji, który stał się przywódcą sekty odłączonej od Karmelu i przypuszczalnie uprawiał czarną magię i ofiary z niemowląt. Kościół Karmelu został założony przez Eugeniusza Vintrasa, właściciela fabryki Tillysur-Seulles. W 1839 Vintras stwierdził, że otrzymał list od archanioła Michała, za którym nastąpiły wizje archanioła, ducha świętego i dziewicy Marii. Uwierzył, że jest reinkarnacją proroka Eliasza i że ma założyć nowy kościół, by ogłosić nadejście ery ducha świętego.
Vintras podróżował głosząc swoje poglądy i zdobywając wyznawców, w tym księży. Odprawiane msze zawierały wizje pustych kielichów i krwawych plam na Eucharystii. W 1848 kościół Karmelu został potępiony przez papieża. W 1851 były wyznawca oskarżył Vintrasa o odprawianie czarnych mszy dla nagich ludzi, homoseksualizm i masturbację podczas mszy.
Na krótko przed swoją śmiercią w 1875, Vintras zaprzyjanił się z Boullanem, który stworzył odłam Karmelu po śmierci Vintrasa. Prowadził on tę grupę przez 18 lat, do swojej śmierci, otwarcie zachowując pozory pobożności, ale w ukryciu przeprowadzając satanistyczne rytuały.
Boullan miał obsesję na punkcie satanizmu od czasu, gdy jako 29-latek wziął za kochankę zakonnicę o imieniu Adele Chevalier. Chevalier opuściła swój zakon, urodziła dwoje dzieci i założyła z Boullanem Towarzystwo Naprawy Dusz. Boullan specjalizował się w egzorcyzmowaniu demonów przy zastosowaniu nietypowych środków takich, jak karmienie opętanych mieszaniną fekaliów i Eucharystii. Odprawiał także czarne msze. 8 stycznia 1860 Chevalier odprawiła czarną mszę, w której złożyła w ofierze jedno ze swoich dzieci.
Gdy Boullan spotkał Vintrasa, Boullan głosił, że jest reinkarnacją Jana Chrzciciela. Uczył swoich wyznawców technik seksualnych i mówił, że grzech pierworodny może być zmazany poprzez seks z inkubami i sukubami, a jego wyznawcy mieli obcować seksualnie z duchami zmarłych osób.
Grupa Boullana została infiltrowana przez dwóch różokrzyowców, Oswalda Wirtha i Stanisława de Guaita, którzy napisali exposé "Świątynia Szatana". Boullan i de Guaita ponoć wdali się w magiczną walkę. Boullan i jego przyjaciel, powieściopisarz J.K. Huysmans twierdzili, jakoby byli atakowani przez demony. Gdy Boullan zmarł na atak serca w 1893, Huysmans uważał to za skutek klątwy de Guaita i wyraził to na piśmie. De Guaita wyzwał go na pojedynek, ale Huysmans wycofał się i przeprosił.
W swojej powieści "La-bas" Huysmans opisał czarną mszę, ponoć na podstawie obserwacji. Msza była recytowana od tyłu, krzyż był odwrócony, bezczeszczono Eucharystię, a rytuał kończył się orgią.
Na początku XX wieku z satanizmem łączono Aleistera Crowleya. Mimo, że używał słów "bestia 666", opisywał Szatana słowami "życie, miłość" i "światło" i ochrzcił oraz ukrzyżował ropuchę jako Jezusa, nie był satanistą, lecz okultystą i magiem.
Największy ruch współczesnego satanizmu rozpoczął się w USA w latach 60-tych pod przywódzwem Antona Szandora LaVeya, charyzmatycznego, inteligentnego człowieka o diabolicznym wyglądzie. LaVey założył Kościół Szatana w 1966 roku w San Francisco, czym przyciągnął uwagę mediów.
Urodzony 11 kwietnia 1930 w Chicago, LaVey przyznawał się do alzackich, gruzińskich i rumuńskich przodków, włączając w to babcię-Cygankę z Transylwanii. Jako dziecko studiował muzykę i interesował się okultyzmem. W wieku 10 lat umiał grać na pianinie, w wieku 15 grał na obolu dla San Francisco Ballet Symphony Orchestra. Rzucił szkołę średnią w pierwszym roku nauki i dołączył się do trupy cyrkowej Clyde Beatty Circus. Miał dar pracowania z dużymi kotami i stał się asystentem tresera. Później mówił, że to w cyrku, pracując z lwami, nauczył się magii i wewnętrznych mocy. Na boku badał nawiedzone domy. W 18 roku życia opuścił cyrk i został asystentem iluzjonisty. W 1948 spotkał Marylin Monroe i akompaniował jej.
Ożenił się ze swoją pierwszą żoną, Carole, w 1951 roku. Mieli jedną córkę, Karlę. LaVey studiował kryminologię w San Francisco i pracował trzy lata jako fotograf scen przestępstw w departamencie policji. Zniesmaczony przemocą, jakiej był świadkiem, rzucił tę pracę i powrócił do gry na organach w klubach i teatrach. Zaczął udzielać lekcji okultyzmu. Z nich utworzył się magiczny krąg, który odprawiał rytuały odnalezione lub ułożone przez LaVeya na podstawie historycznych Ľródeł templariuszy, Klubu Ognia Piekielnego, Zakonu Złotego Brzasku i Aleistera Crowleya. LaVey wyraĽnie rozkoszował się teatralnością rytuałów. Ubierał się w szkarłatną pelerynę i tworzył scenerie pełne dziwnych przedmiotów. Do grupy należeli aktorka Jayne Mansfield i reżyser Kenneth Anger.
LaVey rozwiódł się z Carole w 1960 i ożenił się z Dianne, 17-latką odwiedzającą jego okultystyczne sesje. Mieli córkę Zeenę. W latach 1960 - 1966 rozwinął swoją elitarystyczną filozofię satanistyczną. Postrzegał Szatana jako ciemną siłę natury, rządzącą doczesnym światem. Prawdziwa natura człowieka, jak głosił, to hedonizm, żądza, duma i egoizm umożliwiające postęp cywilizacyjny. Należy celebrować ciało, a nie je negować. Jednostki stające na drodze temu, kto chce coś osiągnąć powinny zostac przeklęte.
W Noc Walpurgi (30 kwietnia) 1966, LaVey ogolił głowę i ogłosił powstanie Kościoła Szatana. Wykorzystał szok, jakim była ta nazwa do promocji swojego kościoła i zebrał grupę wyznawców. Odprawiał satanistyczne chrzty, śluby i pogrzeby, które znajdowały swój oddźwięk w mediach. Ołtarzem w jego rytuałach była naga kobieta. Jego żona Dianne została kapłanką Kościoła. Ochrzcił Zeenę. Karla dawała wykłady o satanizmie na uczelniach.
LaVey głosił anty establishmentarianizm, pobłażania i wszelkie formy zaspokojenia zmysłów. Wrogów należało nienawidzić i mścić się na nich. Seks został wywyższony. Przeciwstawiał się stosowaniu narkotyków twierdząc, że są ucieczkowe i przeszkadzają w osiągnięciu naturalnych wyżyn ducha. Nie zgadzał się take na używanie czarnej magii w działalności przestępczej. Nie włączył do rytuałów czarnej mszy, uważajc ją za staromodną.
Kościoł Szatana został zorganizowany w groty. Na symbol wybrano odwrócony pentagram z głową kozła, zwany bafometem. LaVey używał enochiańskiego jako magicznego języka rytualnego i zaadaptował Klucze Enochiańskie używane przez Crowleya.
Kościoł zdobył międzynarodową sławę. Większość jego członków należała do klasy średniej i byli wśród nich okultyści, amatorzy mocnych wrażeń, ciekawscy, rasiści i prawicowcy. U szczytu potęgi Kościoł liczył ponoć 25 000 członków, wśród których były sławy takie jak Jayne Mansfield.
Jej znajomość z LaVeyem nie podobała się Samowi Brody, kochankowi i adwokatowi Mansfield. Brody obawiał się opinii publicznej i zagroził LaVeyowi opublikowaniem historii, które wykazałyby jego oszustwo. LaVey odpowiedział klątwą na prawnika, który krótko potem miał niegroĽny wypadek samochodowy. LaVey ostrzegł także Mansfield, by zerwała kontakty z Brody'm.
Jane nie posłuchała ostrzeżenia. Jechała z Brody'm samochodem, który zderzył się z ciężarówką. Oboje zginęli przez odcięcie głów.
Reżyser Roman Polański zaangażował LaVeya do filmu o czcicielach Szatana, "Dziecko Rosemary". LaVey doradzał w kwestiach szczegółów rytuałów satanistycznych.
LaVey przerzucił większość odpowiedzialności za kościół na innych i poświęcił się pisaniu książek. W 1969 roku wydano Biblię Szatana, potem w 1972 "Rytuały satanistyczne". Trzecia książka, "Kompletna wiedźma", została wydana w Europie.
W 1975 Kościół doznał poważnego odpływu członków, którzy odeszli do nowej satanistycznej organizacji, Świątyni Seta. W połowie lat 70-tych Kościół zreorganizował się jako tajne stowarzyszenie, groty się usamodzielniły. Kwatera główna pozostała w San Francisco. W latach 80-tych ilość członków znów zaczęła wzrastać.
Świątynia Seta mieści się również w San Francisco i w latach osiemdziesiątych liczyła setki członków. Jej założycielami byli Michael Aquino, Lilith Sinclair (żona Aquino) i Betty Ford. Jest to inicjacyjne stowarzyszenie poświęcone egipskiemu bogu Setowi, którego członkowie Świątyni uznają za prototyp Szatana. Według nauk Świątyni Seta, Set przez wieki zmieniał ludzkie geny po to, by stworzyć ludzi o niebywałej inteligencji, następny etap w ewolucji. W swoich pismach Aquino prorokował apokalipsę, która przeżyją tylko członkowie Świątyni. Aquino, który służył w armii interesował się pogańskimi rytuałami nazistów, ale twierdził, że nie popiera nazistowskiej ideologii. Do Świątyni Seta odeszła też córka LaVeya Zeena, która wyszła za mąż za Nicolasa Schrecka. Zeena wydała książkę, która "demaskowała" jej ojca i ukazywała wiele elementów legendy, jaką wokół siebie tworzył, jako kłamstwo.
W USA powstał szereg niewielkich satanistycznych grup, które w większości rozpadły się w połowie lat 80-tych podczas paniki antysatanistycznej wzbudzonej przez książkę "Michelle Remembers", której autorka opowiada o swoich traumatycznych przezyciach w satanistycznej sekcie. Książka potem okazała się fałszerstwem, ale stała się przyczyną wielu niesłusznych oskarżeń.
Po śmierci LaVeya, co do której Zeena twierdziła, że jest to skutek jej klątwy, Kościołem Szatana targnął spór między córką LaVeya Karlą a jego kochanką i sekretarką Blanche Barton o schedę po nim. LaVey zapisał swój majątek Barton, ale Karla przedstawiła nowszy testament wskazujący na nią jako na spadkobierczynię. Barton zakwestionowała autentyczność tego testamentu, bo jego data wskazywała na okres, kiedy LaVey leżał ciężko chory w szpitalu. Barton uznała testament za wymuszony lub sfałszowany. Ostatecznie proces zakończył się ugodą.
Dziś liczebność satanistów w skali światowej trudno ocenić, bo wiele grup jest utajnionych. Niektóre z nich reprezentują inną niż LaVey filozofię satanizmu i nie cofają się przed poparciem dla narkotyków lub ofiar. Jest też wielu sympatyków satanizmu, którzy nie zrzeszają się i zachowują swoje przekonania w prywatności.
Dany80-98