Kirył Bułyczow - Dwie Metody Teleportacji
Lew Chrystoforowicz Minc zawsze miał słabość do orkiestr dętych. Orkiestra Dęta w mieście Wielki Guslar była na wysokim poziomie, o czym świadczy fakt, że nawet w Wołogdzie dostała dyplom.
W soboty, kiedy orkiestra występuje w muszli koncertowej, profesor Minc rzuca pracę i idzie do parku rozkoszować się muzyką, która przypomina mu młode lata. Czasami przyłączają się do niego Sasza Grubin czy emeryt Łożkin, także będący wielbicielem solidnych tang i walców o falach Amuru. Tej soboty Mincowi i Grubinowi się nie poszczęściło. W mieście panowała niewielka epidemia grypy, przez co orkiestra na pewien czas została pozbawiona klarnecisty i specjalisty od gry na perkusji. Trzeba było tych artystów wypożyczyć z zespołu jazzowego, który grał zwykle w restauracji „Wielki Guslar ". Wdarłszy się do orkiestry młodzieńcy ci burzyli wszelkie tradycje, spiesząc się i wybijając z rytmu tubę i litaury, co spowodowało; że w walcu „Na sopkach Mandżurii" pobrzmiewało jakieś synkopowe lekkoduchostwo. Pełni goryczy koneserzy odeszli od estrady i przysiedli na niebieskiej ławeczce nieopodal kiosku z piwem. Wysokie stoliki dla piwożłopów - jak bez cienia szacunku nazywał ich stary Łożkin oddzielone były od ławeczki krzakami bzu.
Profesor i Grubin milczeli, pogrążeni w myślach o nauce, sensie życia i innych ważkich problemach, gdy nagle zza krzaków dosięgła ich rozmowa.
Godny basowy głos mówił:
- Pij, Tiupkin, pij, nie krepuj się. Dzisiaj jest mój wielki dzień.
- A co, Edwardzie, masz pomysł, czy coś ci wyszło?
- Mam pomysł.
Za krzakami zapadło milczenie. Widocznie pili piwo.
- A jaki? - rozległo się po pół minucie. Tiupkin miał głos cichy i delikatny.
- Radykalny - odpowiedział Edward. - Postanowiłem przerzucić parę rzeczy na odległość. Na przykład do Saratowa.
- Oho - cichutko szepnął Grubin.
- Zawsze pana szanowałem, Edwardzie, ale to jest chyba niemożliwe - wyszemrał Tiupkin.
- Śmiały lot myśli nie zna granic ni kordonów - odpowiedział skromnie Edward.
- I zamierza pan ten wynalazek wdrażać?
- Daj mi miesiąc - odpad Edward. - W ciągu miesiąca rozgryzę ten problem jak orzech. A na razie - sza! Sam rozumiesz, wszędzie tylu nieżyczliwych zawistników...
- Jasne, Edwardzie, jasne... - zgodził się Tiupkin.
Kufle brzęknęły o stolik, rozległy się kroki i już z pewnej odległości doszedł podsłuchujących głosik Tiupkina:
- A w jaki sposób dowiem się o sukcesie pańskiego doświadczenia?
- Za miesiąc, w tym samym miejscu - odpowiedział Edward. - I o tej samej porze. Powiem wtedy - udało się czy nie.
Przez pewien czas profesor Minc i Grubin siedzieli wstrząśnięci. Pierwszy oprzytomniał Grubin:
- No nie! Obłędna liczba geniuszy, jak na takie małe miasteczko! Wbrew prawom statystyki. I do tego jeszcze go nie znam!
- Ja też go nie znam - powiedział profesor. - Nigdy nie słyszałem tego głosu. Ale rzecz nie w liczbie geniuszów. Rzecz w tym, że transmisja czegokolwiek materialnego na odległość jest niemożliwa.
- Dlaczego? - zainteresował się Grubin.
- Bo gdyby było inaczej, dawno by to już ktoś wynalazł.
To był argument. Trudno było Grubinowi z nim się spierać. Przy czym na spór wcale nie miał ochoty. Głęboko szanował profesora Minca jako człowieka i jako wielki umysł.
- Ale jeżeli... - podjął bez przekonania.
- Jeżeli to jest możliwe, to wynajdę to ja! Choćby dlatego, żeby dowieść samemu sobie wyższość solidnej wiedzy nad dyletantyzmem. Posiadam metodologie...
- Ale przypuśćmy, że ten Edward ma talent...
- Możemy przypuścić - powściągliwie zgodził się profesor i pośpieszył do domu.
Lew Chrystoforowicz w ciągu nastopnych dni dosłownie przepadł. Rano gnał do sklepu po kefir, potem odwiedzał pocztę, gdzie odbierał przysyłane z Moskwy rzadkie urządzenia i części, i z powrotem pędził do swego gabinetu-laboratorium. Gdybyście przeszli po korytarzu, usłyszelibyście, jak profesor mruczy, dyskutuje sam ze sobą i z niewidzialnymi oponentami.
Tak minęły dwadzieścia cztery dni. Wszyscy mieszkańcy domu przy ulicy Puszkina 16 znali przyczynę, dla której Minc wybrał życie pustelnika - Grubin wszystko doniósł. Czekali z niecierpliwością rezultatów zaocznych zmagań dwóch tytanów - nieznanego Edwarda i powszechnie lubianego Lwa Chrystoforowicza. Grubin z Udałowem chodzili nieraz pod kiosk z piwem, ale nikogo podobnego do Edwarda i Tiupkina nie spotkali. Doszli wiec do wniosku, że Edward również porzucił świat dla swego laboratorium.
Dwudziestego piątego dnia profesor wynurzył się z gabinetu i udał na podwórze, gdzie jego sąsiedzi grali w domino, oświetleni czerwonozłotymi promieniami zachodzącego słońca. Gracze zamarli, wpatrując się w poszarzałą z wysiłku umysłowego twarz Lwa Chrystoforowicza.
- No i co? - przerwał dramatyczną cisze Udałow.
Profesor westchnął, nie był bowiem nadmiernie skromny.
- Trzeba będzie jeszcze popracować? - zapytał Grubin.
- Trzeba będzie - odrzekł profesor. - Chodźcie do mnie.
Na środku pokoju stało dziwaczne urządzenie. Na dwóch końcach poziomego stojaka, oplątanego kablami przyrządów i prowizorycznie umocowanymi płytkami drukowanymi, wspierały się niewielkie platformy.
- Oto odległość - wyjaśnił profesor - na którą mogę przesłać materie. Taki jest stan na dzień dzisiejszy.
Wziął ze stołu butelko kefiru, włączył prąd i nacisnął kilka guziczków. Urządzenie głucho zabrzęczało i butelka zniknęła z platformy, pojawiając się natychmiast na drugiej.
Rozległy się huczne oklaski. Grubin i Udałow gorąco gratulowali profesorowi fundamentalnego dla nauki odkrycia.
- Dzisiaj metr - powiedział Udałow ; a jutro - na Księżyc!
- Ma pan oczywiście rację - zgodził się Minc. - Ale do Saratowa jeszcze kawał. Nawet sobie przyjaciele nie wyobrażacie, ile na to potrzeba energii!
- Z tego wynika, że Edwardowi też nic nie wyjdzie - zamyślił się Grubin. - W tej sytuacji pan jest Apollinem, Lwie Chrystoforowiezu.
A on Marsjaszem? - Lew Chrystoforowicz popatrzył na zakurzoną fujarkę, walającą się po parapecie. - Nie, nigdy nie zdarłbym skóry z człowieka, który życie poświecił nauce. Nawet jeśli się myli, jeśli przecenił swe siły. Niech śmiało kroczy naprzód. Mogę spróbować? - spytał Udałow.
- Bardzo proszę - pozwolił profesor. - Te dźwignie niech pan przesunie w pobliże zera, a ten klawisz naciśnie, ale nie do końca.
Udałow podszedł do urządzenia, ale nie wytrzymał, dźwignie przesunął poza punkt zerowy, a klawisz wdusił do oporu. Butelka znikła, ale nie pojawiła się na drugiej platformie. Za to z podwórka rozległ się brzęk i wściekły ryk.
Stał tam oblany od stóp do głów kefirem emeryt Łożkin i jakby się na coś złościł.
Trzeba go było przeprosić i w ramach rekompensaty pozwolić mu na teleportację własnego zegarka.
- Zrobimy większą dźwignie - zadecydował Udałow - i jutro dojdziemy do stu metrów.
Nie był wcale zmieszany i nie miał poczucia winy. Uczestniczył. A życzliwy ludziom Sasa Grubin poleciał do sklepu po kefir, żeby profesor miał coś do picia na rano.
Napięcie rosło. Zbliżał się dzień, w którym pod budką z piwem przybyć miał rywal profesora. Jak on się trzyma? Co z Saratowem? A może się nie udało? A może fiasko?
Z jednej strony wszyscy chcieli fiaska. Człowiek istota słaba i patrioci domu przy Puszkina 16 życzyli zwycięstwa swemu profesorowi. Z drugiej strony wrodzone poczucie sprawiedliwości mówiło im, że zwycięstwo powinno należeć do nieznanego samouka.
Dokładnie w miesiąc po przypadkowym podsłuchaniu rozmowy w parku Minc, Grubin i Udałow przyszli na te samą niebieską ławeczkę. Był przyjemny ciepły wieczór i po piwo ustawiła się kolejka. Sąsiedzi podeszli do pierwszego stolika z brzegu. Stał przy nim nieduży, zgarbiony facet, samotnie pijący piwo.
- Tiupkin? - zapytał Udałow.
- Nazywam się Tiupkin - przytaknął tamten lękliwie. - Ale ja nie mam z tym nic wspólnego.
- Edward przyjdzie?
Tiupkin zamrugał nerwowo, ale nic nie odpowiedział.
- Spokojnie - powiedział Grubin. - Do pana nic nie mamy. Potrzebny nam Edward. A właściwie nie tyle on, co jego odkrycie.
- Ja tam nic nie wiem! - pisnął Tiupkin. - To nie moja sprawa! - Nieprawda - powiedział Udałow. - Edward wyznaczył tu panu spotkanie na okoliczność swojego pomysłu o przesyłaniu różnych rzeczy na odległość. A dokładnie - do Saratowa. Jesteśmy ciekawi, czy mu się to udało...
Malutki Tiupkin nagle skoczył i rzucił się w krzaki przy estradzie.
Tak w ogóle to poważnym ludziom nie bardzo przystoi uganiać się po parku za jakimś Tiupkinem, ale tym razem szło o wynalazek na skale światową. I dlatego należało się uganiać.
Dopadli Tiupkina na brzegu rzeki, gdzie usiłował schować się pod ławkę.
- I po co to - perswadował Udałow, wyciągając człowieka spod owej ławki. - Tylko się przyznaj i idź z Bogiem. Nie chcemy twojej krzywdy.
- Chcecie? - zaszczekał zębami Tiupkin. - Ale ja nic nie wiem. Ja tylko tak z nim gadałem. Prawie człowieka nie znam...
- Spokojnie - zmarszczył czoło Grubin - wszystko po kolei. -Jak było po kolei, to zapytajcie na milicji - powiedział Tiupkin. Dzisiaj go wzięli. Zaraz po obiedzie.
- Co?! Takiego uczonego!? - profesorem Mincem aż zatrzęsło ze słusznego gniewu. - Gdzie go trzymają? Zaraz go stamtąd wyciągniemy!
- Nie wyciągniecie - powiedział Tiupkin. - Złapali go na gorącym uczynku. Akurat wysyłał ze swojego magazynu takie różne rzeczy do Saratowa.
- Z magazynu...? - Udałow nachmurzył się. Zaczęło do niego docierać, że padli ofiarami tragikomicznej pomyłki.
- A niby skąd? - powiedział Tiupkin. - Był magazynierem. Kradł, co mu wpadło w ręce. Paskudny typ, ale z rozmachem. Wracając do domu sąsiedzi żywo dyskutowali niedawne wydarzenia i Grubin zauważył:
- Nie będę protestował, jeżeli z tego akurat Marsjasza zedrą skóre. Ale w sumie odegrał pozytywną rolę w rozwoju nauki.
- Słusznie - zgodził się Udałow. - Gdyby nie on, Lew Chrystoforowicz nie wziąłby się za te eksperymenty.
- A to dlaczego? - obraził się nagle profesor. - Pomysł leżał na ulicy. Stamtąd go wziąłem i zmaterializowałem. Gdyby problem teleportacji nie tkwił głęboko w mojej podświadomości, od razu bym się połapał, z kim mamy do czynienia.
W tym momencie z nieba na ulice spadł kociak, miauknął i rzucił się do ucieczki.
- Pędem do domu!- wrzasnął Udałow. - Niepełnoletni Gawryłow wdarł się do pana gabinetu! Jeżeli go nie powstrzymamy, przetelportuję wszystko, co jest w pokoju!
I sąsiedzi pocwałowali do domu.
gosiadabrowska