Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 07 - Statek ze wschodu(1).pdf - Raija ze śnieżnej krainy - dargoa

BENTE PEDERSEN

STATEK ZE WSCHODU

Dziesi ħę miesi ħ cy.

Ju Ň dziesi ħę miesi ħ cy kr ħ cił si ħ po Finnmarku, nie odnajduj Ģ c nawet Ļ ladu przygody.

Przez cały czas usiłował nie zastanawia ę si ħ nad tym, co Raija mo Ň e my Ļ le ę o jego obecnym

Ň yciu. Na pró Ň no.

Dziesi ħę miesi ħ cy bezsensownej pustki.

Reijo cz ħ sto słyszał, jak ludzie powtarzali, Ň e czas leczy wszelkie rany.

Nie wiedział tylko, jak długi miał by ę ten czas. Jego rany na pewno si ħ nie zabli Ņ niały,

a ju Ň przecie Ň min Ģ ł rok, od kiedy poznał, co to znaczy kocha ę . I min Ģ ł rok, od kiedy jego

bezimienna kochanka została utopiona jako czarownica. Mo Ň liwe, Ň e uda mu si ħ zatrze ę te

wspomnienia.

Prawdopodobnie jednak b ħ dzie musiał z nimi Ň y ę .

Wymazanie ukochanej z pami ħ ci było ponad jego siły. Tylko zdolno Ļę do panowania

nad sob Ģ by ę mo Ň e umo Ň liwi mu prowadzenie normalnego Ň ycia.

Bez niej.

Nie widział przed sob Ģ Ň adnego wyboru.

Nie było dla niego nadziei na przyszłe szcz ħĻ cie.

ĺ mier ę nie oddaje z powrotem tego, na kim poło Ň y sw Ģ zimn Ģ dło ı .

Marzenia o umarłej nie mogły ogrza ę jego serca.

Musiał dalej Ň y ę . Tyle wiedział. Za mocno st Ģ pał po ziemi, aby wierzy ę w spotkanie

ukochanej na tamtym Ļ wiecie.

Na nic si ħ nie zdało szukanie przygód.

Oczywi Ļ cie, Ň e wróci.

Przypuszczał, Ň e Raija wiedziała o tym, gdy namawiała go do wyjazdu.

Ona rozumiała.

Na pewno te Ň zrozumie, kiedy ju Ň wróci.

Raija pojmowała wi ħ cej od niego.

A Reijo najbardziej na Ļ wiecie potrzebował teraz rozmowy z kim Ļ , kto jest w tym

podobny do Raiji, a jednak ni Ģ nie jest.

Lato osi Ģ gn ħ ło pełni ħ . Weszło w sw Ģ najpi ħ kniejsz Ģ faz ħ . W czasie w ħ drówki

otworzyły mu si ħ oczy na pi ħ kno natury.

Ludzi unikał. Pozostała mu tylko przyroda. Patrzył na nie Ļ miałe kwiatki rosn Ģ ce na

ubogiej tundrze, kipi Ģ ce Ň yciem tam, gdzie mało kto by si ħ go spodziewał. Rado Ļ ci Ģ napełnił

Reijo widok lisicy i trojga lisi Ģ t igraj Ģ cych przy norze. Wzruszyła go pardwa uciekaj Ģ ca przed

nim i udaj Ģ ca zranion Ģ , byle tylko odci Ģ gn Ģę go od dr ŇĢ cych piskl Ģ t ukrytych we wrzosach.

Widział pas Ģ ce si ħ stadka reniferów. Obserwował te płochliwe zwierz ħ ta z daleka. Nie

był pewien, ale przypuszczał, Ň e nie nale ŇĢ do tego, z kim chciał rozmawia ę .

Którego Ļ lata odnalazł go. Był przekonany, Ň e odnajdzie go i teraz.

Raija powiedziała: rok.

Miał dosy ę czasu.

Szedł na wschód, Ļ wiadomy celu.

Prosiła, aby wykorzystał ten rok tak, jak chciał.

Miał tylko pewno Ļę , Ň e nie mógł z ni Ģ zosta ę , nie po tym koszmarze w Bergen.

Reijo nie wiedział teraz nic wi ħ cej, i to było niepokoj Ģ ce.

Zawsze trzymał si ħ mocno ziemi, przynajmniej tak siebie oceniał. Umiarkowany.

Spokojny na wskro Ļ .

Wierny tej jedynej a Ň do Ļ mierci, tak s Ģ dził...

A Ň do chwili, gdy stracił głow ħ i oszalał dla innej.

Na pró Ň no.

To był tylko rodzaj wolno Ļ ci.

„Rodzaj”...

Słowo to miało nieprzyjemny posmak. Słyszał je ju Ň tyle razy wcze Ļ niej...

Za ka Ň dym razem, gdy Raija nie chciała go zrani ę , za ka Ň dym razem, gdy mimo

najwi ħ kszych ch ħ ci nie udawało jej si ħ uwolni ę od głosu serca i płomiennej nadziei, któr Ģ

zawsze si ħ karmiła, wtedy nazywała swe uczucia „rodzajem miło Ļ ci”.

Reijo u Ļ miechn Ģ ł si ħ krzywo. Jego twarz nadal nosiła pi ħ tno bólu, cho ę starał si ħ to

ukry ę .

Mo Ň e uda im si ħ prowadzi ę „rodzaj wspólnego Ň ycia”, gdy wróci. Pasowałoby to do

cało Ļ ci.

Pierwszego renifera min Ģ ł, prawie go nie zauwa Ň aj Ģ c. Martwe zwierz ħ ta nikogo tu nie

dziwi Ģ .

Najsłabsze zawsze padały, staj Ģ c si ħ po Ň ywieniem padlino Ň erców, to wiedział od

dzieci ı stwa.

Okolica zacz ħ ła wydawa ę mu si ħ znajoma. Wiedział ju Ň , Ň e idzie wła Ļ ciw Ģ drog Ģ ,

dlatego ledwie zareagował na widok drugiego i trzeciego renifera.

Jednak gdy w ci Ģ gu tego samego dnia napotkał ciała jeszcze trzech zwierz Ģ t, z których

jeden, byk, nie wygl Ģ dał zupełnie na słabego czy chorego, a przeciwnie, był tłusty, o l Ļ ni Ģ cej i

gładkiej sier Ļ ci, zacz Ģ ł si ħ zastanawia ę .

Za du Ň o napotykał tych padłych zwierz Ģ t.

Wydawały si ħ by ę zagryzione. Zbadał tego byka.

Został ledwo napocz ħ ty.

Odstraszył stadko kruków ucztuj Ģ cych na reniferze. Wydawało si ħ , Ň e s Ģ jedynymi

zainteresowanymi tym k Ģ skiem.

Reijo dumał, spogl Ģ daj Ģ c z dreszczem niech ħ ci na czujne stadko połyskuj Ģ cych,

czarnych, zachrypni ħ tych ptaków. Ich błyszcz Ģ ce oczy uwa Ň nie Ļ ledziły ka Ň dy jego ruch.

Nie widział w nich nic ładnego.

Za nic nie mógł zrozumie ę , jak Mikkal mógł ze wzruszeniem nazywa ę Raij ħ Małym

Krukiem. Nie pojmował, jak ona mogła si ħ na to zgadza ę . Patrz Ģ c na tych padlino Ň erców,

uwa Ň ał, Ň e to okre Ļ lenie brzmiało bardziej jak szyderstwo ni Ň jak imi ħ nadane z miło Ļ ci.

Reijo zamy Ļ lił si ħ , coraz bardziej czujny.

Nie s Ģ dził, Ň e jest sam na płaskowy Ň u. Wyobra Ň ał sobie tylko, Ň e zwierz ħ ta

przecinaj Ģ ce jego szlak s Ģ równie nieszkodliwe jak on sam.

Wygl Ģ dało na to, Ň e szedł Ļ ladami okrutnego i ŇĢ dnego krwi łowcy.

No, mo Ň e nie okrutnego... Trudno nazwa ę zwierz ħ okrutnym. One nie my Ļ l Ģ , a Reijo

uwa Ň ał, Ň e okrucie ı stwo to cecha zdecydowanie ludzka.

Miał tylko nó Ň . To mało do obrony przed dzikim zwierz ħ ciem, które wpadło w szał.

Reijo nigdy nie zdołał nauczy ę si ħ odczytywa ę Ļ ladów zwierz Ģ t. Wiedza tubylców

była dla niego niedost ħ pna. Stanowiła zamkni ħ ty Ļ wiat. Miał jednak nadziej ħ , Ň e to nie jest

rosomak. Wspomnienia z tej ci ħŇ kiej zimy, gdy przedzierał si ħ na północ z Raij Ģ i dzie ę mi,

nadal zalegały w jego pami ħ ci.

Najmniej ze wszystkiego Ň yczyłby teraz sobie spotkania z tym zwierz ħ ciem.

Zreszt Ģ mógł to by ę ry Ļ , wilk, nied Ņ wied Ņ ...

Wolałby tego nie sprawdza ę .

Najch ħ tniej unikn Ģ łby spotkania z tym morderc Ģ .

Tym bardziej Ň e wydawało si ħ , i Ň zwierz ħ oszalało i zabijało, nie troszcz Ģ c si ħ ju Ň o

zdobycz.

Nadjadało j Ģ tylko, zostawiaj Ģ c reszt ħ dla innych.

Reijo gwałtownie zat ħ skni! za lud Ņ mi.

Ła ı cuch zabitych zwierz Ģ t prowadził go do ludzi. Nie min Ģ ł tydzie ı , odk Ģ d natrafił na

pierwszego renifera, a Ň wreszcie natkn Ģ ł si ħ na kogo Ļ .

Dwie ubrane na br Ģ zowo postacie kl ħ czały przy szarobr Ģ zowym wzgórku.

Reijo wiedział, kto to, zanim jeszcze do nich dobiegł.

Wiedział te Ň , dlaczego nie u Ļ miechn ħ li si ħ na jego widok, gdy zdyszany zatrzymał si ħ

koło nich.

- Widziałem wiele takich - wskazał na renifera. Był w takim samym stanie jak te,

które mijał.

- Ile?

Reijo wzruszył ramionami.

- Sze Ļę ? Dziesi ħę ? Tak, koło dziesi ħ ciu. Nie liczyłem od pocz Ģ tku.

Mikkal westchn Ģ ł i odwrócił si ħ od martwego zwierz ħ cia. Wydawało si ħ , Ň e nie

zwraca uwagi na roje kr ĢŇĢ cych wokół niego owadów.

Mikkal, syn Pehra, miał bruzdy na twarzy i oczy, w których dawno nie go Ļ cił u Ļ miech.

Sko ı czył dwadzie Ļ cia sze Ļę lat, a ju Ň gł ħ bokie zmarszczki biegły od k Ģ cików jego ust. Był

zm ħ czony, zoboj ħ tniały i bez blasku w oczach.

Reijo zauwa Ň ył to i zastanawiał si ħ , czy sam Mikkal zdawał sobie z tego spraw ħ .

Jak długo kochał Raij ħ , nie mog Ģ c jej dosta ę ?

Od kiedy był chłopcem?

- Stracili Ļ my wi ħ cej, ni Ň mo Ň emy zliczy ę - rzucił Mikkal zm ħ czonym głosem. Jego

spojrzenie bł Ģ dziło daleko.

- Nie widziałe Ļ nic innego? - spytał Aslak. Wydawał si ħ o dziesi ħę lat młodszy od

Mikkala, cho ę w rzeczywisto Ļ ci były mi ħ dzy nimi dwa lata ró Ň nicy.

Reijo potrz Ģ sn Ģ ł głow Ģ i spytał:

- Wiecie, co to mo Ň e by ę ?

- Niestety, tak - odparł Aslak. - To nied Ņ wied Ņ morderca.

Reijo przełkn Ģ ł Ļ lin ħ . Nawet nic próbował mówi ę , jakie to wspaniałe uczucie by ę

razem z nimi.

Dopiero po pewnym czasie do nich dotarło, Ň e nie wiedz Ģ , dlaczego wła Ļ ciwie tu

przybył.

- Czy co Ļ si ħ stało... z ni Ģ ? - Mikkal zawahał si ħ , lecz nie był w stanie wymówi ę

imienia ukochanej w obecno Ļ ci Reijo. - Czy to co Ļ złego? Jest chora?

Reijo potrz Ģ sn Ģ ł głow Ģ . Za Ļ miał si ħ nerwowo. Czuł, Ň e gdy powie, Ň e od niej odszedł,

Ň e j Ģ porzucił, dotknie Mikkala. Tego, który stracił przez ni Ģ swoj Ģ młodo Ļę .

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 07 - Statek ze wschodu(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: