drugie życie.pdf

Charakterystyka zjawiska drugiego życia występującego w placówkach penitencjarnych

i resocjalizacyjnych.

Ukryty nurt drugiego życia powstaje we wszystkich instytucjach zamkniętych. Fakt, że

instytucje te mają moc generowania zjawiska drugiego życia zwłaszcza w zakładach karnych,

skłania to do przypuszczenia, że życie to musi mieć jakiś sens i spełniać istotne funkcje.

Podkultura drugiego życia przyczynia się albo do poważnej redukcji albo przynajmniej do

minimalizacji dolegliwości więziennych związanych z niezaspokajaniem podstawowych

potrzeb.

Zarówno duchowe jak i materialne funkcje podkultury więziennej przypisane

określonym potrzebom człowieka :

Potrzeba bezpieczeństwa - potrzeba ta daje poczucie bezpieczeństwa przed agresją więźniów

oraz poczucie ochrony przed naciskiem personelu.

Potrzeba stymulacji – kreuje sytuacje, chroni więźniów przed pustką, nicością i nudą izolacji.

Potrzeba seksualna – dostarcza moralnego usprawiedliwienia dla seksualnego wyzysku

frajerów, służy zachowaniu poczucia własnej czystości.

Potrzeba agresji - podkultura usprawiedliwia czyny agresywne więźniów, które utrzymują ich

wysoką pozycję społ., oraz które pozwalają na zdobycie określonych dóbr materialnych.

Potrzeba przynależności - podkultura daje poczucie przynależności do grupy, możliwość

zawarcia przyjaźni. Potrzeba ta daje poczucie solidarności i nakazu wzajemnej pomocy.

Potrzeba odrębności - sprzyja zachowaniu poczucia tożsamości indywidualnej oraz społecznej

więźnia. Utrzymuje tradycję przestępczą, integruje grupę więźniów- ludzi a odróżnia od

więźniów ofiar.

Potrzeba uznania - zaspokajana jest potrzeba aprobaty i uznania wśród ludzi, zwłaszcza

podobnych do siebie.

Potrzeba poczucia własnej wartości - wysoka pozycja wśród więźniów przyczynia się do

utrzymania pozytywnych sądów o sobie.

Potrzeba posiadania - podkultura ułatwia przemyt pożądanych przedmiotów i dóbr.

Potrzeba wiedzy i zrozumienia - dostarcza wiedzy o tym jak przystosować się do panujących

w więzieniu warunków, uczy sposobów przekazu informacji.

M. Ciosek, Psychologia sądowa i penitencjarna, Warszawa 2001