Dąbała Jacek - Pieszczochy losu.pdf - Książki PDF ! - TheWSP

JACEK DĄBAŁA

PIESZCZOCHY LOSU

Państwowy Instytut Wydawniczy

Mojej Żonie, Bożenie

„Jestem najgłupszy z ludzi

nie mam ludzkiej zdolności,

nie nabyłem mądrości,

wiedza Świętego mi obca. ”

Ks. Prz. 30,2

„Milion dolarów. Oto cel mojego życia.” W ten sposób zaczynał

się list, który dotarł do rąk Petera Coya, jednego z najlepszych

agentów literackich Londynu. I słusznie. Od razu wiadomo, o

co chodzi. Agent lubił dziwne niespodzianki. Może dlatego, że

zdarzały się rzadko. Doceniał bezpośredniość i poczucie

humoru swoich klientów. Cóż, to nic wielkiego. Gdyby było

odwrotnie, Coy byłby po prostu księgowym lub grabarzem...

Kolejne zdania listu były jeszcze bardziej ekscytujące... „Ksią-

żka, którą panu wysyłam, jest najinteligentniejsza na

świecie...”, „Moja wyobraźnia potrafi pokroić nawet kotlet.

Piszę dla świrów i dla intelektualistów...”, „Jeżeli nie jest pan

stetryczałym pierdołą, to zrobi pan ze mnie najsławniejszego

pisarza świata...”, „Przypuszczam, że lubi pan pieniądze tak

samo jak ja...”, „Na świecie rodzą się ciągle nowi ludzie.

Przeważnie przeciętni. Ja urodziłem się Einsteinem

literatury...”. Żaden ze znanych Coyowi pisarzy nie zdobył się

nigdy na podobną bezczelność.

Agent sam nie wiedział, dlaczego tego listu po prostu nie

wyrzucił. Może pomyślał, że tym razem nie będzie sztywnym

Anglikiem? Chociaż to mało prawdopodobne... Gdyby tak

pomyślał, zachodnia demokracja byłaby zagrożona. A może

w ogóle wtedy nie myślał? Zapewne przez zawodowe

doświadczenie. Może kryło się w tym coś więcej niż tylko

poczucie humoru?

A jeżeli był po prostu znudzony i potrzebował rozrywki? Pienię-

dzy miał już na tyle dużo, że mógł sobie pozwolić na eks-

trawagancję. Sratatata...

Coy czytał na wyrywki poszczególne zdania listu i coraz

bardziej upewniał się, że kompletnie nieznany autor

niekoniecznie musi być jeszcze jednym wariatem. Wyraźnie

rozregulowała mu się mentalność. Czyżby za dużo czytał?

Czyżby za mało czytał angielskich pisarzy? On, Peter Coy,

szef potężnej agencji autorskiej w królestwie boskiego funta

szterlinga...

Najbardziej niepokoiło go nazwisko pod listem. Polskie. Karol

Sulikowski. Co tu dużo mówić, dla niego był to trzeci świat. Z

trudem i z masochistyczną przyjemnością przełamywał w sobie

stereotypową niechęć do obcych. Polak... Nawet nie Francuz

albo Niemiec. Peter Coy sięgnął po fajkę i zapalił. Cóż, w

każdym razie lepiej to brzmiało niż Albańczyk, Rumun albo

Wietnamczyk... W jego głowie zapalało się i gasło zielone

światełko. Autor listu również o tym wspomniał... „Czy nie

uważa pan, że wszędzie na świecie może urodzić się geniusz?

Historia to potwierdza. Także w Polsce. Kopernik, Chopin,

Curie-Skłodowska... Nie traćmy czasu. Teraz moja kolej.” Czyż

taka pewność siebie nie świadczy o doskonałości? A może

zakrawa to na cudowną, artystyczną chorobę umysłu? Czy w

ogóle bywają chwile, gdy taka choroba staje się fascynująca?

Agent Coy nacisnął guzik na biurku, wbił spojrzenie w stojące

na półce z książkami, przypominające nocnik, specjalne pudło

na cylindry i odezwał się do swojej osobistej sekretarki:

- Sally, czy mogłabyś mi wyjaśnić, dlaczego list od tego Polaka

znalazł się na moim biurku? Nawet w takiej chwili zasraniec

odgrywał rolę ważniaka. Jak można zwlekać z podjęciem

pozytywnej decyzji? Przecież tam w Polsce siedzi pisarz i

niecierpliwie czeka na swój milion dolarów. Trzeba mu go

dać! I to szybko, do jasnej cholery!

- Czy mam to wyjaśnić osobiście, proszę pana? - w głośniku

rozległ się głos dojrzałej kobiety.

- Tak, dobrze będzie, jeśli to zrobisz... - Słowa agenta brzmiały

surowo, ale on sam był rozluźniony i spokojny. Może nawet

tak samo jak ulubieńcy Salvadora Dali z wszytymi pod

skórę zegarkami... Kto wie? Od czasu do czasu tak właśnie

działał na niego widok pomarszczonych grzbietów starych ksią-

żek kupionych w antykwariatach przy Charing Cross Road. Czy

to aby na pewno tańsze od prozaku?

Sally Lenox była wysoką blondynką z krzywymi jak sierpy

nogami i typowo angielską końską twarzą. Jej głowa kiwała się

na chudej szyi, a skóra, pomimo grubej warstwy kremu i

pudru, była pomarszczona i przypominała suszoną śliwkę. Poza

tym panna Lenox doskonale pracowała i bezgranicznie

poświęcała się firmie. Wiele jest takich spróchniałych cip na

świecie. Dzięki Bogu trafiają się wśród nich prawdziwe

okazy. Wówczas - co wydaje się uzasadnione - można je

całować bez wstrętu w każde miejsce.

- Jestem - odezwała się zasadniczym głosem, a jej spojrzenie

zawisło gdzieś nad głową Coya.

- Siadaj. - Agent wskazał jej fotel obity skórą antylopy.

- Myślisz, że jest normalny? No tak, teraz na pewno trzeba to

powiedzieć. Uwaga! Portret angielskiego agenta literackiego

nie wydaje się tutaj prawdziwy. It doesn’t ring true! Czy to

coś zmienia?

- Myślę, że tak - odpowiedziała panna Lenox, sadowiąc się

tylko jedną stroną pupy na fotelu. Zawsze uważała, że tak jest

bardziej elegancko, gdyż prawdziwej damie nie wypada

siedzieć na obu pośladkach.

- Dlaczego tak myślisz? Przecież to jakiś Polak, o którym nikt

nie słyszał...

- Załączył kilka wycinków z polskich gazet - wtrąciła zimno

panna Lenox. - Wszystkie przetłumaczone przez tłumacza

przysięgłego... Przepraszam, przez czterech tłumaczy

przysięgłych. To wiarygodne. Tytuły podanych gazet są w

Dąbała Jacek - Pieszczochy losu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: