Przy omawianiu zasad dynamiki Newtona stwierdziliśmy, że gdy znamy siły działające na ciało, możemy przewidywać jaki będzie ruch tego ciała. Robimy to poprzez rozwiązywanie równań ruchu, wynikających z II zasady dynamiki. W większości interesujących przypadków jest to jednak metoda bardzo pracochłonna. Jeśli równania ruchu są nieliniowe, ich rozwiązania mogą mieć charakter chaotyczny, wówczas przewidywanie na ich podstawie ruchu ciała dla dłuższych czasów staje się niemożliwe.
Istnieją jednak pewne wielkości fizyczne, które nie zmieniają się w czasie ruchu. Wielkości te nazywamy całkami ruchu, a prawa określające warunki stałości tych wielkości nazywamy zasadami zachowania. W mechanice zasady zachowania często umożliwiają nam szybką analizę ruchu ciała, bez konieczności rozwiązywania równań ruchu (przykład: obliczanie prędkości ciała spadającego swobodnie z wysokości h).
Najbardziej uniwersalnym i najważniejszym prawem zachowania jest zasada zachowania energii, nakładająca ograniczenia na przetwarzanie i wykorzystywanie energii. Zasada ta oraz wynikające z niej konsekwencje są centralnym tematem rozważań wielu, poza mechaniką, działów fizyki, a więc np. termodynamiki, elektromagnetyzmu, fizyki jądrowej i współczesnej.
Na dzisiejszym wykładzie wyprowadzimy zasady zachowania pędu, energii i momentu pędu dla punktu materialnego w oparciu o zasady dynamiki Newtona. Należy jednak zdawać sobie sprawę, że te prawa zachowania są znacznie ogólniejsze i bardziej uniwersalne od zasad dynamiki i wynikają wprost z własności symetrii czasu i przestrzeni. A mianowicie: zasada zachowania pędu jest konsekwencją jednorodności przestrzeni, co oznacza, że własności przestrzeni są takie same w każdym miejscu (związana jest z tym niezmienniczość względem przesunięcia przestrzennego). Zasada zachowania momentu pędu wynika z izotropowości przestrzeni, co oznacza, że przestrzeń ma takie same właściwości we wszystkich kierunkach (niezmienniczość względem obrotu przestrzennego). Wreszcie zasada zachowania energii jest konsekwencją jednorodności czasu, co oznacza niezależność przebiegu zjawiska od wyboru chwili początkowej (niezmienniczość względem przesunięcia w czasie). Wyprowadzenie zasad zachowania z własności symetrii wykracza jednak poza ramy tego wykładu.
Zapiszmy uogólnioną postać drugiej zasady dynamiki Newtona: , gdzie jest wektorem pędu rozpatrywanej cząstki. Całkując to równanie w przedziale czasu otrzymujemy: , gdzie wektor nazywamy popędem siły, lub impulsem siły. Jednostką popędu siły jest Ns. Powyższe równanie możemy wyrazić następująco: zmiana pędu cząstki w przedziale czasu Dt jest równa popędowi siły w tym przedziale czasu. Tę samą zmianę pędu można uzyskać albo działając siłą o małej wartości w długim przedziale czasu, albo też siłą o dużej wartości w krótkim przedziale czasu. W tym ostatnim przypadku mówimy o tzw. sile impulsowej lub zderzeniowej, którą przedyskutujemy później omawiając zderzenia.
W przypadku układu odosobnionego (tzn. gdy otoczenie nie oddziałuje na rozpatrywane ciało, lub gdy siły zewnętrzne się równoważą ) zachodzi , czyli
Pęd układu odosobnionego nie zmienia się w czasie. Stwierdzenie to nosi nazwę zasady zachowania pędu (dla punktu materialnego)
Przykład Kula o masie mk = 10g została wystrzelona z prędkością wylotową vk = 600 m/s ze strzelby o masie ms = 3 kg. Jaka jest wówczas prędkość odrzutu luźno trzymanej strzelby?
Ponieważ w chwili wystrzału w układzie strzelba+kula działa wewnętrzna siła impulsowa, będąca znacznie większa od wszelkich sił zewnętrznych działających na układ (np. grawitacji), możemy zaniedbać wpływ sił zewnętrznych i przyjąć, że pęd układu jest zachowany.
Powyższy przykład ilustruje zasadę działania napędu odrzutowego i rakietowego. Dzięki wyrzucaniu na zewnątrz cząstek paliwa rakieta uzyskuje wzrost prędkości, przy czym przyrost pędu rakiety równa się co do wartości pędowi unoszonemu przez wyrzucone paliwo.
Przypomnieć definicję i własności iloczynu skalarnego.
Jak pamiętacie ze szkoły siła działająca na poruszające się ciało wykonuje pracę. Zdefiniujemy teraz pojęcie pracy w sposób ścisły. Rozważmy punkt materialny poruszający się w układzie inercjalnym, na który działa siła . Jeśli pomnożymy skalarnie tę siłę przez nieskończenie mały (infinitezymalny) wektor przemieszczenia , otrzymamy wielkość, którą nazwiemy pracą wykonaną przez siłę przy przesunięciu i oznaczymy symbolem dW.
Całkowita praca wykonana przez siłę na drodze l między punktami A i B jest sumą prac elementarnych dW i wynosi: .
Zwróćmy uwagę, że wprowadzona przez nas definicja pojęcia pracy nie pokrywa się ze znaczeniem jakie nadajemy temu słowu na co dzień, np. osoba trzymająca nieruchomo ciężki przedmiot może powiedzieć, że wykonuje męczącą pracę, ale w sensie fizycznym nie wykonuje żadnej pracy, ponieważ przedmiot się nie przemieszcza.
Jednostką pracy jest praca wykonana przez siłę 1 N przy przemieszczeniu ciała na odległość 1 m w kierunku działania siły. Jednostka ta nazywa się dżulem 1 J = 1 N m, wymiar pracy [ml2/t2].
Rozważmy kilka szczególnych przypadków zastosowania w praktyce wzorów definiujących pracę.
1. Zauważmy, że nie każda siła wykonuje pracę (przykłady klocek poruszający się ruchem jednostajnym na b. gładkim stole, siła dośrodkowa, siła Lorentza, siły działające na ciężarek wiszący na sznurku).
2. Siła stała, kierunek działania, siły równoległy do przesunięcia
3. Siła stała, kierunek działania siły nie pokrywa się z kierunkiem przesunięcia
4. Siła zmienna, kierunek działania siły równoległy do przesunięcia
Przykład
Klocek o masie m = 1 kg przesunięto ze stałą prędkością z podstawy na szczyt równi pochyłej o długości l = 5m i wysokości h = 3m. Jaką pracę wykonano, jeśli siła pchająca była równoległa do równi, tarcie można zaniedbać i przyjąć g = 10 m/s2. Porównać tę pracę z pracą, którą należy wykonać, aby ten sam klocek podnieść pionowo do góry na wysokość h.
W obu przypadkach człowiek musi wykonać tę samą pracę (przeciwko sile grawitacji) W=mgh, ale w przypadku równi można użyć mniejszej siły, z tym, że klocek ma wówczas do przebycia dłuższą drogę. Praca wykonana przez siłę wypadkową wynosi 0, bo . Zatem praca wykonana przez człowieka jest równa pracy wykonanej przez silę grawitacji ze znakiem minus
W zastosowaniach praktycznych często interesuje nas szybkość wykonywania pracy. Do tego celu wykorzystuje się wielkość fizyczna nazywana mocą (chwilową) zdefiniowana jako stosunek pracy wykonanej przez siłę do czasu dt , w którym ta praca została wykonana:
, jeśli siła nie zależy od czasu (jest stała), wówczas
Jednostką mocy w układzie SI jest wat zdefiniowany jako moc, przy której praca 1J wykonywana jest w czasie 1s. 1 W = 1J/1s, wymiar mocy [ml2/t3].
Inną, dawniej często używaną, jednostką mocy jest koń mechaniczny 1 KM = 746 W (jest to moc jakiej może dostarczyć ciężko pracujący koń).
Pracę można wyrażać w jednostkach , stąd pochodzi jednostka kilowatogodzina [kWh]. 1 kWh jest równa pracy, jaką wykona w ciągu 1 godziny urządzenie o mocy 1 kW.
Wróćmy do drugiej zasady dynamiki Newtona: , pomnóżmy skalarnie obie strony tego równania przez nieskończenie mały (infinitezymalny) wektor przemieszczenia . Otrzymujemy . Widzimy, że lewa strona równania jest pracą elementarną wykonaną przez siłę przy przesunięciu . Przekształćmy prawą stronę równania, zakładając, że masa cząstki nie zmienia się w czasie ruchu: . Jak widać praca wykonana przez siłę na drodze l między punktami A i B wyniesie teraz: .
Wielkość nazywamy energią kinetyczną cząstki. Z wyprowadzonego powyżej równania wynika, że praca wykonana przez siłę , działającą na cząstkę swobodną, na drodze pomiędzy punktami A i B jest równa zmianie energii kinetycznej cząstki. Widzimy, że praca ta nie zależy od postaci siły , ani też od toru cząstki, a jedynie od energii kinetycznej cząstki na początku i na końcu drogi. Powyższe prawo nazywane jest twierdzeniem o pracy i energii.
Energię kinetyczną, podobnie jak pracę, mierzymy w dżulach. Inną jednostką, powszechnie używaną w fizyce atomowej i jądrowej jest elektronowolt, zdefiniowany jako energią, którą nabywa cząstka o ładunku elementarnym e po przebyciu spadku potencjału 1V,
1 eV =J.
Siłę nazywamy zachowawczą, jeśli praca wykonana przez nią nad cząstką poruszającą się pomiędzy dwoma punktami zależy wyłącznie od punktu początkowego i końcowego, nie zaś od kształtu łączącej je drogi. W szczególności praca wykonana przez siłę zachowawczą na drodze zamkniętej wynosi 0. Z definicji tej wynika, że każda siła zachowawcza może być zależna jedynie od położenia cząstki, a nie może zależeć np. od jej prędkości . Siłami zachowawczymi są np. siła ciężkości i siła sprężysta.
Znamy również przykłady sił niezachowawczych, są nimi np. wszystkie opory ruchu oraz tarcie.
Przykład: Gdy popychamy klocek po chropowatym stole, po różnych drogach między punktami A i B, praca wykonana przez siłę tarcia jest różna i zależy od przebytej odległości.
Siły niezachowawcze mają zawsze zwrot przeciwny do zwrotu wektora prędkości i przesunięcia (przykład tarcie przy wznoszeniu i zsuwaniu się z równi pochyłej), a więc praca elementarna dW wykonywana przez siły niezachowawcze jest zawsze ujemna.
Praca wykonana przez siłę zachowawczą przy przesunięciu cząstki o infinitezymalny wektor można wyrazić w postaci , wówczas (Praca wykonana nad cząstką znajdującą się w polu zachowawczych sił zewnętrznych zamienia się w jej energię potencjalną)
Zdefiniowaliśmy w ten sposób wielkość fizyczną , którą nazywamy energią potencjalną cząstki w polu siły zachowawczej , lub potencjałem siły .
Można zauważyć, że sens fizyczny ma jedynie zmiana energii potencjalnej pomiędzy dwoma punktami. Nie możemy zatem obliczyć wartości energii potencjalnej w interesującym nas punkcie A, o ile nie wyznaczymy jej wartości w wybranym punkcie odniesienia:
Znamy , chcemy wyznaczyć
Dla wygody energię potencjalną ciała w punkcie odniesienia przyjmuje się zazwyczaj jako równą 0. Punkt odniesienia wygodnie jest wybrać tak, aby siła działająca w nim na cząstkę była równa 0 (np. położenie równowagi sprężyny, lub nieskończoność dla siły grawitacji).
Jeśli znamy postać funkcji opisującej energię potencjalną możemy wyznaczyć odpowiadającą jej siłę zachowawczą w dowolnym punkcie przestrzeni:
Operator grad (zw. gradientem) przyporządkowuje wielkości skalarnej (w tym wypadku energii potencjalnej) wielkość wektorową (w tym wypadku siłę).
Z definicji energii potencjalne oraz z twierdzenia o pracy i energii wynika, że dla sił zachowawczych: , zatem
W polu siły zachowawczej każdej zmianie energii kinetycznej towarzyszy równa co do wartości, lecz przeciwna co do znaku zmiana energii potencjalnej. Innymi słowy: podczas ruchu pod działaniem siły zachowawczej energia mechaniczna cząstki pozostaje stała
Powyższe stwierdzenia stanowią treść zasady zachowania energii mechanicznej.
Zasadę zachowania energii można sformułować również z uwzględnieniem sił niezachowawczych:
, gdzie - zmiana energii wewnętrznej ciała (uwzględniana np. w termodynamice)
Energia może być przekształcana z jednej formy w inną, ale nie może być wytwarzana ani niszczona, całkowita energia układu pozostaje stała.
Moment pędu
Przypomnieć definicję i własności iloczynu wektorowego.
Moment pędu (kręt) jest wektorem zdefiniowanym następująco: , a więc moment pędu jest iloczynem wektorowym wektora wodzącego cząstki oraz jej pędu . Moment pędu obliczamy więc zawsze względem jakiegoś punktu (zwykle jest to początek układu współrzędnych). Z definicji widać, że wektor momentu pędu jest prostopadły zarówno do wektora , jak i do , a więc jest prostopadły do płaszczyzny wyznaczonej przez wektory i . W przypadku ruchu płaskiego (zachodzącego na płaszczyźnie) wektor ma stały kierunek, prostopadły do tej płaszczyzny.
Ruch po okręgu o promieniu R, którego środek leży w początku układu współrzędnych. W przypadku tego ruchu płaskiego wektor momentu pędu cząstki ma z definicji kierunek i zwrot taki jak wektor prędkości kątowej .
Ponieważ wektor prędkości liniowej jest zawsze prostopadły do wektora promienia wodzącego cząstki P, więc wartość prędkości wynosi .
Natomiast wartość momentu pędu względem początku układu współrzędnych wynosi .
Iloczyn masy cząstki i kwadratu odległości od początku układu współrzędnych O nazywamy momentem bezwładności cząstki względem tego punktu. Oznaczając moment bezwładności literą I mamy . Jednostką momentu bezwładności jest kg m2.
Wzór na moment pędu punktu P można teraz zapisać następująco: , lub wektorowo . Zwróćmy uwagę na formalne podobieństwo tego wzoru do wzoru na pęd cząstki . Widać, że odpowiednikiem prędkości liniowej jest prędkość kątowa, a odpowiednikiem masy jest moment bezwładności. Moment bezwładności stanowi zatem miarę bezwładności cząstki w ruchu po okręgu (do tego zagadnienia wrócimy jeszcze przy omawianiu ruchu obrotowego bryły sztywnej).
Zastanówmy się teraz co wpływa na zmianę momentu pędu cząstki podczas ruchu.
Z uogólnionej postaci drugiej zasady dynamiki Newtona mamy . Jeśli pomnożymy wektorowo obie strony tego równania przez wektor otrzymujemy . Z lewej strony tej równości mamy wielkość będącą iloczynem wektorowym promienia wodzącego cząstki oraz wypadkowej siły zewnętrznej działającej na tę cząstkę. Wielkość taką nazywamy momentem siły (względem punktu O) i oznaczamy symbolem . Widzimy teraz, że , co można sformułować następująco: szybkość zmian w czasie momentu pędu cząstki względem dowolnego punktu (np. początku układu współrzędnych) jest równa momentowi sił zewnętrznych działających na tę cząstkę względem tego samego punktu.
Zasada zachowania momentu pędu (dla punktu materialnego)
Jeśli moment wypadkowej siły zewnętrznej jest zerem , wówczas , czyli . Gdy nie ma momentu siły, moment pędu jest wektorem stałym. W takim przypadku mamy do czynienia z ruchem płaskim zachodzącym w niezmiennej płaszczyźnie prostopadłej do wektora .
Warunek może być spełniony w następujących dwóch przypadkach:
1. Gdy brak jest siły - cząstka swobodna spoczywająca, lub poruszająca się ruchem jedn...
miromaj123