Barton Beverly - Grzech niewiedzy.pdf - Barton Beverly (Beaver Beverly) - gosiadabrowska

Beverly Barton

Grzech niewiedzy

What she doesn’t know

tłumaczył Jan Hensel

Prolog

Bluszcz oplatał komin, lgnąc do starej zwietrzałej cegły. Walący się dom stał

zaszyty w cedrowym gaju, jego zszarzałe od wiatru i deszczu drewno tylko

częściowo pokrywały resztki białej farby. Większość chałup dzierżawców zburzono

dawno temu wraz z chatami niewolników, które wzniesiono bliżej głównej

rezydencji. Została tylko ta jedna ruina, prawie zupełnie zagarnięta przez przyrodę.

Jolie podsłuchała rodzinne opowieści o tym, jak jej pradziadek Desmond ulokował

tu w latach dwudziestych swoją kochankę i że niektórzy męscy członkowie rodu

wykorzystywali to miejsce do potajemnych schadzek z kobietami lekkich

obyczajów. Dawne erotyczne grzeszki niewiele ją obchodziły, interesował ją

natomiast pewien współczesny chłopak. Maximillian Devereaux. Sandy

powiedziała jej, że jej starsza siostra Felicia oddała mu swój wianek w tym właśnie

domku. Jolie nie chciała w to uwierzyć, ale Sandy nigdy by jej nie okłamała. Były

najlepszymi przyjaciółkami, od pieluch. A Jolie podkochiwała się w Maksie od

prawie równie dawna. On oczywiście nie zwracał na nią uwagi. Była przekonana,

że traktuje ją jak dziecko, co zresztą miało swoje dobre strony, zważywszy że nie

powinna się z nim zadawać. Ale teraz miała czternaście lat. Była prawie kobietą –

zaledwie o cztery lata młodszą od Maksa.

Nieodwzajemniona miłość potrafi zaboleć – zaboleć jak diabli.

Jolie nie powinna tu być. Szpiegowanie nie należało do jej zwyczajów. Ani

kłamanie. Powiedziała mamie, że pójdzie prosto do domu Sandy, który znajdował

się o kilometr od Belle Rose. Mama nie miała nic przeciwko ich przyjaźni. Rodzina

Wellsów mieszkała w Sumarville w Missisipi od tak dawna jak Desmondowie.

Przed wojną secesyjną przodkowie Jolie po kądzieli byli właścicielami plantacji, a

potem zasilili szeregi „zubożałej arystokracji Południa”, jak mawiała ciocia

Clarice. Minęły lata, zanim Jolie zrozumiała, co to znaczy. Rodzice jej matki mogli

się pochwalić szlachetnym urodzeniem i drzewem genealogicznym sięgającym

niemal do samego Adama, ale byli biedni jak mysz kościelna. Posiadali tylko

ziemię i wielki murszejący dom.

Jednak jej matka wyszła dobrze za mąż. Przodkowie ojca dzierżawili przed laty

część plantacji, lecz pradziad Royale rozkręcił własny interes i dzięki rozważnym

inwestycjom jego syn i wnuk stali się zamożnymi ludźmi. Jolie rzadko myślała o

swoim bogactwie, chociaż zdarzało jej się usłyszeć, jak inni mówią o niej

„rozpieszczona smarkula” albo „zadzierająca nosa księżniczka”. Ale mama

zwróciła jej uwagę, że niektórzy po prostu jej zazdroszczą – bogactwa i

pochodzenia. A ciocia Clarice przypominała jej, że zawsze trzeba patrzeć, z czyich

ust pochodzi obmowa. Desmondowie oraz – jak w jej przypadku – ich potomkowie

nigdy nie przejmowali się tym, co wygadywało o nich pospólstwo.

Jolie nie potrafiła tak naprawdę wyjaśnić, co sprawiło, że wybrała tę zarośniętą

ścieżkę przez las między posiadłościami Desmondów i Wellsów, a nie wysypaną

żwirem drogę. Rozmarzyła się, choć mama uznawała to za głupią stratę czasu.

Jednak ciocia Clarice powiedziała jej, żeby fantazjowała, ile tylko może, póki jest

młoda. Jolie zastanawiała się, czy to znaczy, że gdy ludzie stają się dorośli,

przestają marzyć.

Podkradając się do domku, zastanawiała się, co zobaczy, kiedy zajrzy przez

brudną szybę do środka. Maksa z Felicią? Czy będą się kochać? Wiedziała, że

gdyby przyłapała ich razem, pękłoby jej serce i wydrapałaby Felicii te jej wielkie

brązowe oczy.

Nikt nie wiedział, co czuła do Maksa. Nawet Sandy. Nie podzieliła się swoją

najgłębszą, najmroczniejszą tajemnicą absolutnie z nikim. Gdyby mama

kiedykolwiek to odkryła...

– Ten chłopak jest taki sam jak jego matka – mawiała nieraz Audrey Royale. – A

wszyscy wiemy, że Georgette Devereaux była nowoorleańską dziwką. Nigdy nie

zrozumiem, jak udało jej się nakłonić do ślubu biednego starego Philipa i wmówić

mu, że ten bękart jest jego synem.

Jolie nie obchodziło, czy Max rzeczywiście był bękartem, a jego matka

prostytutką. Gdyby Max choć raz na nią spojrzał – naprawdę spojrzał – i zobaczył,

kogo ma tuż pod bokiem, byłaby najszczęśliwszą dziewczyną pod słońcem. Gdyby

Max pokochał ją tak, jak ona jego, sprzeciwiłaby się matce, żeby być z nim.

Sprzeciwiłaby się całemu światu.

Podeszła do rozklekotanych schodków prowadzących na ganek i usłyszała

śmiech. Dźwięczny kobiecy chichot mieszający się z głębszym męskim głosem.

Zastygła w bezruchu. Więc jednak ktoś był w środku. Max i Felicia? Znała Maksa

od tylu lat, a nigdy nie słyszała, żeby się śmiał. Ale jeśli uprawiał seks, może bawił

się tak dobrze, że zaczął się śmiać.

To co? Zajrzysz tam czy nie? – zapytała samą siebie. Masz dość odwagi, żeby

przekonać się na własne oczy, co się tam dzieje?

Drobnymi, niezdecydowanymi kroczkami ruszyła w stronę skrzydła domu, z

którego dobiegał śmiech. Gałązki i suche liście trzeszczały pod jej stopami, gubiąc

się w głośniejszym chórze natury. W lesistej okolicy ćwierkały ptaki, biegały

wiewiórki, pasikoniki skakały wśród źdźbeł trawy. Kiedy zbliżała się do okna po

lewej stronie, bicie serca tętniło jej w głowie. Bała się tego, co zobaczy, lecz

młodzieńcza ciekawość pchała ją do przodu i wreszcie stanęła przed oknem.

Wspięła się na palce, przycisnęła nos do pękniętej szyby i zajrzała do środka.

Zamrugała kilka razy, wytężając wzrok. Nie mogąc dostrzec niczego poza zarysami

dwóch ciał wijących się na metalowym łóżku w głębi izby, uniosła dłonie, osłoniła

oczy przed promieniami popołudniowego słońca i zajrzała ponownie.

Zaparło jej dech w piersiach. Szok, złość, zaskoczenie i rozczarowanie zlały się

w jedno, bombardując jej młody umysł i serce, a mimo to nie potrafiła oderwać

wzroku od obrzydliwej sceny. Ojciec, którego uwielbiała, ujeżdżał leżącą pod nim

nagą czarnowłosą kobietę. Jego blade pośladki unosiły się i opadały rytmicznie,

gdy gził się z tą okropną dziwką. Gorące łzy napłynęły Jolie do oczu. Jak tatuś

mógł zdradzać mamę w ten sposób? I to z tą kobietą? Z Georgette Devereaux!

Z wysiłkiem odwróciła się od okna, od widoku, którego nie zapomni aż do

śmierci, i szlochając głośno, popędziła przez las. Co robić? Nie może powiedzieć

mamie. Ale musi się komuś zwierzyć. O Boże, czy Max wie? Czy zdaje sobie

sprawę, kim jest jego matka? Nowoorleańską dziwką!

Z mętlikiem gorączkowych myśli w głowie biegła i biegła przed siebie, aż

dotarła do wysypanej żwirem drogi. Zdyszana, bez tchu w obolałych płucach,

przystanęła, żeby się zastanowić. Dokąd pójść? Do kogo się zwrócić? Do cioci

Clarice. Ona będzie wiedziała, co trzeba zrobić z tatusiem i tą okropną kobietą.

Ciocia Clarice rozumiała sprawy serca. Jolie słyszała o tym z niejednych ust. To

dlatego że starsza siostra jej matki znalazła i utraciła miłość wiele lat temu i wciąż

pozostała wierna pamięci zmarłego narzeczonego.

Kiedy doszła do kutej żelaznej bramy otwierającej się na podjazd do wzniesionej

w 1846 roku rezydencji pośrodku plantacji, zgięła się wpół i wzięła głęboki

oddech. Koniuszkami palców otarła łzy z policzków. Na wszelki wypadek, gdyby

spotkała mamę lub ciocię Lisette, musiała sprawiać wrażenie całkowicie spokojnej,

jak gdyby nic się nie stało. Ciocia Clarice wróci do domu później; była sobota, a w

soboty zamykała swój butik w mieście dopiero o szóstej.

Jolie postanowiła, że zaszyje się w swoim pokoju i nie będzie nikomu wchodzić

w drogę. Mama i ciocia Lisette prawdopodobnie w ogóle jej nie zauważą. Przez

cały tydzień darły koty; Jolie nie miała pojęcia o co, bo ilekroć widziały ją w

pobliżu, natychmiast milkły. W domu nie będzie dziś nikogo innego, może z

wyjątkiem Lemara Fuqui, ale on na pewno będzie zajęty trawnikiem. Tata pożyczył

mu pieniądze na rozkręcenie własnej firmy ogrodniczej, a w zamian za to Lemar

zobowiązał się przyjeżdżać do Belle Rose w każdą sobotę i dbać o park. Jedyną

Barton Beverly - Grzech niewiedzy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: