Wykład - TECHNIKI MULLIGANA – MOBILIZACJE Z RUCHECH
Idea połączenia mobilizacji z ruchem została rozwinięta w Nowej Zelandii pod koniec lat 80 na początku lat 90 przez Briana Mulligana nowozelandzkiego terapeutę manualnego. Uznał on ze pourazowe ograniczenie ruchomości stawów moze być spowodowane zaburzeniem osi przebiegu ruchu (traking problem). Przypadkowo zauwazyl ze staw w którym wystąpiło takie zaburzenie może odzyskać pełny zakres ruchomości dzieki biernemu przemieszczeniu względem siebie powierzchni stawów i wykonaniu ruchu czynnego w warunkach fizjologicznych. Mulligan nigdy nie przedstawil zadnej hipotezy wyjaśniającej ten fenomen. Obecnie uznaje sie że wytłumaczeniem skuteczności takiej formy terapii jest bardziej neurofizjologiczna reedukacja ruchy niż stawowa technika mobilizacyjna, juz prawo Beevera stwierdza że masz mózg nie mysli pojedynczymi mięśniami, ale ruchem jako pewna całością. Wg nas można też dodać, że mózg nie myśli także stawami, stan po urazie jest najczęstszą przyczyną ograniczenia ruchomości stawu, już Cyriax opisał tzw pourazowy wzorzec torebkowy, również Bryger rozpoznawał nocyceptywny somatomotoryczny mechanizm hamujący (nocisensoric motoric blocking effect – NSB), który jak to opisał może byc aktywny długo po wyleczeniu uszkodzenia pierwotnego. Wiedza ta w połączeniu w faktem, iż po urazie wystąpić może podwichnięcie powierzchni stawowych, z jednoczesnym zaburzeniem ich fizjologicznego ślizgu względem siebie, pozwala nam lepiej zrozumieć tę formę terapii. Dzieki zastosowaniu przesunięcia powierzchni stawowych względem siebie w czasie wykonania ruchu czynnego, wymuszamy prawidłowy ślizg powierzchni stawowych.
Kolejna bardzo ważną zasadą obowiązującą w tej metodzie jest bezbolesne wykonywanie techniki. Takie wykonanie terapii oznacza, że mózg nie kojarzy juz danego ruchu z odczuciami bólowymi. Dziki temu ruch następnym razem nie będzie juz ograniczany przez nociceptywny somatomotoryczny mechanizm hamujący i będzie mógł być wykonany bez zastosowania dodatkowej siły korygujacej.
Jak zdecydować o kierunku mobilizacji:
Jak juz wspomniano wcześniej ruch jest wykonywany czynnie i jeśli to tylko możliwe, w warunkach fizjologicznych obciążenia stawu. Jeśli nie możliwe jest ustalenie kierunku pourazowego podwinięcia stawu, dobór kierunku siły zewnętrznej wykonywany jest empirycznie. Jesli uda się wybrać kierunek nie wywołujący objawów bólowych to ten właśnie sposób wykorzystywany jest w okresie późniejszym. Jeśli pojawi się ból należy zmienić kierunek mobilizacji na przeciwny. Jeśli nie uda się znaleźć kierunku bezbolesnego lub po 10 powtórzeniach nie uzyskało sie zwiększenia zakresu ruchomości, to ta forma terapii nie powinna stać się głównym sposobem postępowania.
Opis techniki:
- Odwiedzenie stawu ramiennego: ręka po stronie dłoniowej ustawiona jest na głowie kości ramiennej; ręka po stronie grzbietowej jest ułożona na łopatce. Pacjent wykonuje czynnie ruch odwiedzenia kończyny. W pozycji końcowej pacjent zwiększa zakres odwiedzenia ciągnąc.
- Zgięcie i wyprost z wykorzystaniem pasa terapeutycznego: bądź to przedramię, bądź też ramię pacjenta przesuwane jest dobocznie zwykorzystaniem pasa. Pacjent wykonuje czynnie ruch wyprostu lub zgięcia. Dodatkowy nacisk wykonywany jest przez terapeutę
- Stawy palców: terapeuta stabilizując dalszy lub bliższy paliczek może wykonywac ślizg boczny w różnych kierunkach. Pacjent wykonuje czynny ruch zgięcia lub wyprostu w stawie międzypaliczkowym
- Stawy promienno – nadgarstkowe: jedna ręka stabilizuje przedramię, podczas gdy druga wykonuje przesunięcie bądź to w strone promieniową lub w łokciową. Pacjent czynnie zgina lub prostuje nadgarstek. Pacjent drugą ręką może wykonać dodatkowy nacisk.
- Zgięcie stawy kolanowego z pasem: stopa pacjenta jest ułożona na kozetce, terapeuta za pomocą pasa wykonuje ślizg w kierunku dośrodkowym lub dobocznym. Ręce T stabilizuja udo i podudzie. P czynnie zgina staw kolanowy, obciążając go jednocześnie ciężarem ciała.
Eroza800