Michaels_Leigh_Jeszcze_jedna_szansa_02.pdf

LEIGH MICHAELS

Jeszcze jedna

szansa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Rozkoszny zapach świeżo parzonej kawy wypełniał wnętrze

restauracji, tak że Susannah zatrzymała się w drzwiach, aby

wciągnąć powietrze w płuca. Alison, jedna z jej wspólniczek,

siedziała już przy stoliku, który zwykle zajmowały podczas

coponiedziałkowych porannych spotkań, toteż szybkim krokiem

przemierzyła wąskie przejście i z westchnieniem usiadła na ła

weczce naprzeciw przyjaciółki.

- Albo zacznę przynosić sobie poduszkę, albo przekonam

kierownika, żeby dokonał kilku zmian w wystroju restauracji

- oznajmiła stanowczo.

Alison złożyła gazetę, którą właśnie czytała, po czym odło

żyła ją na stół.

- W takim razie proponuję ci poduszkę, bo odkąd sięgam

pamięcią, zawsze tu były takie ławki - stwierdziła rzeczowo.

- Chyba że szukasz wyzwania...

- Czemu by nie? - Susannah sięgnęła po dzbanek, by nalać

sobie kawy.

- Chociażby dlatego, że wystrój wnętrz nie należy do sfery

public relations.

- Nie byłabym tego taka pewna - mruknęła, poprawiając się

na ławce.

- Poza tym mamy mnóstwo pracy - przypomniała Alison.

- Spóźniłaś się - dodała, ale w jej głosie nie było nagany.

Susannah sięgnęła odruchowo po złoty zegarek, wiszący na

łańcuszku u jej szyi.

- Tylko pięć minut. Poza tym byłabym na pewno punktual

nie, gdyby nie to, że przed wejściem do szkoły, obok której

przechodzę, sprzedawano ciasteczka.

- O tej porze? - zdziwiła się przyjaciółka.

- Niesłychane, prawda? Pomyślałam, że młody człowiek,

który tak rano sprzedaje ciasteczka czekoladowe, zasługuje na

wsparcie. - Wyjęła z torby papierowy woreczek i pomachała

nim przed nosem Alison. - Kupiłam takie, jak lubisz, ale nie

dostaniesz ani jednego, zanim nie zjesz grzecznie śniadania.

Nadeszła kelnerka, która postawiła przed Alison talerz z om

letem.

- Witaj, Sue. - Uśmiechnęła się. - Co ci podać?

- Poproszę o tartę owocową na ciepło.

- Radziłabym ci zamówić jajecznicę na bekonie zamiast

kolejnej porcji słodyczy - stwierdziła Alison, sięgając po wide

lec. - Jak tak dalej pójdzie, nie zmieścisz się w drzwiach do

swego gabinetu.

Nic nie odpowiedziała, zdawała sobie bowiem sprawę, że

przyjaciółka ma rację. Alison swym praktycznym podejściem

do życia nieraz ratowała sytuację, kiedy ona traciła głowę. Kit

była osobą, która dzięki swemu uporowi potrafiła dokonać rze

czy niemożliwych, zaś Susannah tryskała mniej lub bardziej

szalonymi pomysłami. Doskonale się uzupełniały, toteż Tryad

Public Relations wciąż istniała, a ostatnio zdobyła nawet niezłą

pozycję na rynku.

Susannah faktycznie można było nazwać kopalnią pomysłów

i chociaż często dziewięć na dziesięć z nich było nieudanych,

to ten dziesiąty okazywał się na wagę złota. Tak też było, co

gorsza, w jej życiu prywatnym. Za przykład mogła służyć pa

miętna historia z Markiem. Tak, wtedy trafiła kulą w płot! Mi

nęło jednak osiem długich lat, więc nie było sensu rozdrapywać

starych ran, zastanawiać się, gdzie popełniła błąd. Teraz miała

u swego boku dwie rozsądne, twardo stąpające po ziemi przy

jaciółki, więc istniała szansa, że pod ich czujnym okiem nie

zdoła ponownie napytać sobie biedy.

Na myśl o tym zerknęła na puste miejsce, gdzie zazwyczaj

siedziała trzecia z przyjaciółek.

- Powiedz mi jeszcze raz, kiedy wraca Kitty? - poprosiła.

- Mówiła, że bierze tylko dwa tygodnie wolnego.

- Słyszę w twoim głosie powątpiewanie - zauważyła Su-

sannah. - Czy przypominasz sobie, żeby Kit kiedykolwiek nie

dotrzymała słowa?

- Nie, ale też jeszcze nigdy nie była w podróży poślubnej

- uśmiechnęła się Alison.

- To prawda - mruknęła, z lubością przyglądając się lukro

wi, pokrywającemu wierzch tarty. Jej spojrzenie bezwiednie

powędrowało ku gazecie, odłożonej przez Alison. To, co tam

zobaczyła, sprawiło, że zapomniała o jedzeniu. - Co stary Cyrus

robi na pierwszej stronie gazety? - zapytała, sięgając po dzien

nik. - Pierce będzie wściekły, jeśli okaże się, że Cyrus sam

powiadomił media o darze dla muzeum... - Urwała, przeczyta

wszy nagłówek.

„Cyrus Albrecht nie żyje", głosił napis dyskretną, niewielką

czcionką, nietypową dla tytułów znajdujących się na pierwszej

stronie gazet. Gdyby nie zdjęcie, pochodzące zapewne co naj

mniej sprzed dwudziestu lat, Susannah w ogóle nie zauważyła

by tego artykułu.

- On nie mógł umrzeć! - jęknęła.

Alison zajrzała do gazety.

- Nie sądzę, żeby opublikowali jego nekrolog dla żartu -

zawyrokowała. - Poza tym miał siedemdziesiąt osiem lat, więc

chyba miał prawo umrzeć, prawda?

. - Nie,bo nie zmienił jeszcze testamentu. A przynajmniej tak

twierdził Pierce, kiedy widziałam się z nim ostatnio.

- Tak mi się zdawało, że to ten tajemniczy kolekcjoner, nad

którym ty i Pierce tak się trzęśliście. - Alison ze zrozumieniem

skinęła głową.

- Wcale się nie trzęśliśmy - zaprotestowała Susannah.

- Ten, który tak bardzo obawiał się o bezpieczeństwo swej

kolekcji, że nie mogłaś nawet nam powiedzieć, o kogo konkret

nie chodzi - ciągnęła tamta niezrażona.

- Nie znaczy to, że wam nie ufam. Po prostu Pierce nie

chciał, żeby rozeszły się plotki.

- Bo jeszcze szczodry ofiarodawca mógłby zmienić zdanie

i podarować swe śliczne obrazki innemu muzeum? - zapytała

z łagodną kpiną w głosie Alison.

- To wcale nie są śliczne obrazki - obruszyła się Susannah,

po czym nagle przyszło jej do głowy, co takiego powiedziała.

Gdy spostrzegła, że w ciemnych oczach Alison igrają wesołe

ogniki, żałowała, iż w porę nie ugryzła się w język. - Sekundkę,

pozwól, że wyrażę to w inny sposób.

Alison roześmiała się serdecznie.

- No dobrze, przyznaję, że większość współczesnych obra

zów z jego kolekcji trudno nazwać ładnymi - ustąpiła wreszcie

Susannah. - Chodziło mi po prostu o to, że nie są to byle jakie

prace, ale starannie wyselekcjonowane pod kątem swych walo

rów artystycznych i gdyby znalazły się one w zbiorach Dear-

born Museum, zdecydowanie podniosłoby to jego prestiż.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: