Druon Maurice - Królowie przeklęci 2 - Zamordowana królowa.pdf - Książki pdf - annamaria6696

Maurice Druon

Zamordowana królowa.

Cz.2 cyklu powieściowego "Królowie przeklęci".

Prolog

Dnia 29 listopada 1314 roku, w dwie godziny po nieszporach, dwudziestu czterech jeźdźców w

barwach Francji wypadło cwałem z zamku w Fontainebleau. Śnieg bielił leśne drogi, niebo było

czarniejsze niż ziemia; zapadła już noc, a raczej - na skutek zaćmienia słońca - noc nieprzerwanie

trwała od wczoraj. Dwudziestu czterech jeźdźców nie zazna spoczynku przed świtem; będą

cwałować nazajutrz i w dnie następne, jedni do Flandrii, inni do Angoumois i Gujenny, jeszcze inni

do Dole we Franche-Comte, ci do Rennes i Nantes, tamci do Tuluzy, do Lyonu, do Aigues-Mortes,

budząc po drodze bajlifów i seneszalów, prewotów, ławników, kapitanów, głosząc w każdym

mieście czy też osadzie królestwa, że król Filip IV Piękny nie żyje. Na wszystkich dzwonnicach

poczną bić żałobne dzwony, wielka, dźwięczna, ponura fala popłynie rozszerzając się, aż dosięgnie

wszystkich granic Francji. Po dwudziestu dziewięciu latach spiżowych rządów Król z Żelaza

skonał, rażony w mózg. Miał czterdzieści sześć lat. Śmierć jego nastąpiła w niespełna sześć

miesięcy po zgonie strażnika pieczęci, Wilhelma de Nogaret, a w siedem miesięcy po zejściu ze

świata papieża Klemensa V. Tak oto jakby sprawdzało się przekleństwo, jakie 18 marca, ze szczytu

stosu rzucił wielki mistrz templariuszy, który powołał wszystkich trzech, aby zanim upłynie rok,

stawili się przed Sąd Boży. Król Filip, władca nieugięty, wyniosły, mądry i tajemniczy, tak zrósł

się ze swoim krajem i tak górował nad swą epoką, iż tego wieczoru wszyscy odczuli, że przestało

bić serce królestwa. Narody jednak nigdy nie giną z powodu śmierci jednego człowieka, choćby

był najwybitniejszy; ich narodzinami i kresem rządzą inne prawa. Odtąd imię Filipa Pięknego

oświetlą w mroku stuleci tylko płomienie stosów, na które ten monarcha rzucał swych wrogów,

oraz iskrzenie się złotych monet, które kazał rzezać. Nader rychło wszyscy zapomną, że okiełznał

możnowładców, utrzymywał pokój w miarę możności, reformował prawa, wybudował twierdze,

aby można było bezpiecznie siać, zjednoczył prowincje, zwoływał na zgromadzenia mieszczan, a

przede wszystkim czuwał nad niezawisłością Francji. Zaledwie ostygła jego ręka, zaledwie zgasła

ta potężna wola, a już rozpętały się długo ujarzmiane lub zwalczane zawiedzione ambicje, prywaty,

urazy, żądze zaszczytów, wpływów, bogactw. Dwie grupy gotowały się do bezlitosnej walki o

władzę: z jednej strony reakcyjny klan baronów pod wodzą Karola de Valois, brata Filipa

Pięknego, z drugiej zwarta grupa najwyższej administracji, kierowana przez Enguerranda de

Marigny, koadiutora zmarłego króla. Tylko silny monarcha mógł uniknąć konfliktu, który kluł się

od miesięcy, i tylko on mógł był go rozstrzygnąć. Wstępujący zaś na tron dwudziestopięcioletni

książę, Ludwik Nawarry, wydawał się równie mało uzdolniony do rządów, jak i skąpo obdarzony

przez los. Poprzedzały go niesława zdradzonego małżonka i przykre przezwisko Kłótliwego. Życie

jego żony, Małgorzaty Burgundzkiej, uwięzionej za wiarołomstwo, miało być stawką w rozgrywce

dwóch rywalizujących ze sobą stronnictw. Koszty walki mieli jednak ponieść również ci, którzy

nic nie posiadali, nie brali udziału w biegu wydarzeń, a nawet o niczym nie marzyli... Co więcej,

zima roku 1314-1315 zapowiadała się jako zima głodowa. Część pierwsza Początek panowania I

Zamek Gaillard Osadzony na kredowej skale ponad miasteczkiem Petit-Andelys, Zamek Gaillard

górował, panował nad całą górną Normandią. Sekwana w tej okolicy zatacza szeroką pętlę wśród

soczystych łąk; Zamek Gaillard czuwał nad dziesięciu milami w górę i w dół biegu rzeki. Ryszard

Lwie Serce kazał go zbudować przed stu dwudziestu laty, na przekór traktatom, rzucając tym

wyzwanie królowi Francji. Widząc, jak stoi ukończony, wzniesiony na wzgórzu wysokim na

sześćset stóp, bielejąc świeżo ciosanym kamieniem, opasany podwójnym murem, patrząc na

wysunięte ku przodowi szańce, kraty, blanki, barbakany, na trzynaście wież i potężną basztę,

Ryszard wykrzyknął: - Ach! Ten zamek to prawdziwy chwat!* (* gaiilard - chwat, zuch) Tak

została ochrzczona budowla. Wszystko zostało przewidziane dla obrony tego olbrzymiego

prawzoru wojskowej architektury, szturm, atak czołowy lub okrążający, osaczenie, wdarcie się po

drabinach, oblężenie, wszystko - prócz zdrady. W siedem lat zaledwie po wybudowaniu twierdzy,

wpadła ona w ręce Filipa Augusta, w czasie gdy odbijał on królowi angielskiemu księstwo

Normandii. Od tej chwili Zamku Gaillard używano nie tyle jako placu boju, ile jako więzienia.

Władcy zamykali tu swych przeciwników, których pozostawienie na wolności zagrażałoby racji

stanu, zaś skazanie na śmierć mogłoby wywołać zamieszki lub konflikty z innymi mocarstwami.

Każdy, kto przekraczał zwodzony most tej cytadeli, miał mało szans, by ujrzeć świat ponownie.

Całymi dniami kruki krakały pod dachówkami, nocą wilki zbiegały się i wyły u stóp murów. W

listopadzie 1314 roku Zamek Gaillard, jego wały obronne i garnizon łuczników służyły wyłącznie

do straży nad dwoma kobietami: jedną dwudziestoletnią, drugą osiemnastoletnią, Małgorzatą i

Blanką z Burgundii, nad dwoma księżniczkami francuskimi, synowymi Filipa Pięknego, skazanymi

na dożywotnie więzienie za zbrodnię niewierności wobec małżonków. Był to ostatni poranek

miesiąca i właśnie godzina mszy. Kaplica znajdowała się za drugim murem. Osadzona była na

skale. Było tu ciemno, było tu zimno; z nagich murów sączyła się wilgoć. Ustawiono tam tylko trzy

krzesła, dwa na lewo zajmowały księżniczki, jedno na prawo dowódca warowni, Robert Bersumee.

Za nimi stali w szeregu zbrojni żołnierze, z minami równie znudzonymi, równie obojętni, jakby ich

zwołano na zbiórkę dla dostawy obroku. Śnieg, który wnieśli na podeszwach, topniejąc wokół

tworzył żółtawe kałuże. Kapelan zwlekał z rozpoczęciem nabożeństwa. Zwrócony plecami do

ołtarza rozcierał zgrabiałe palce o wyszczerbionych paznokciach. Najwyraźniej jakaś

nieprzewidziana sprawa zakłócała jego pobożną rutynę. - Moi bracia - rzekł - musimy w dniu

dzisiejszym wznosić modły wielce gorąco i wielce uroczyście. Odchrząknął i zawahał się

zakłopotany wagą tego, co miał oznajmić. - Pan Bóg raczył powołać do siebie duszę naszego

umiłowanego króla Filipa. Ciężki to cios dla całego królestwa... Obie księżniczki zwróciły ku sobie

twarze ujęte w grube czepce z nie bielonego płótna. - Niech wzbudzą skruchę w sercu ci, co wobec

niego zawinili lub go obrazili - mówił kapelan - niech ci, co zachowali żal do niego za życia,

błagają dlań o miłosierdzie, którego każdy umierający, czy to możny, czy niskiego stanu w równej

mierze potrzebuje przed sądem Naszego Pana... Obie księżniczki padły na kolana i pochyliły

głowy, aby ukryć radość. Nie odczuwały już chłodu, nie odczuwały już trwogi ani własnej nędzy.

Zalała je olbrzymia fala nadziei; a jeśli w milczeniu zwracały się do Boga, to jedynie po to, aby mu

dziękować, że uwolnił je od straszliwego świekra. Nareszcie, po siedmiu miesiącach więzienia w

Zamku Gaillard, docierała do nich ze świata dobra nowina. W głębi kaplicy zbrojni szeptali, kręcili

się, przytupywali. - Dadzą chociaż każdemu z nas po srebrnym soldzie? - Niby, że król umarł? -

Ponoć tak robią. - Nic podobnego, nie wtedy jak król umarł; może na koronację nowego króla. - A

jak się on będzie nazywał, ten nowy król? - Czy będzie wojował, żeby ruszyć się wreszcie z tego

kąta? Dowódca fortecy odwrócił się i rzucił im szorstko: - Modlić się! Wiadomość stawiała przed

nim szereg problemów. Starsza bowiem z uwięzionych była małżonką księcia, który właśnie dziś

wstępował na tron. "Więc jestem strażnikiem królowej Francji" - mówił do siebie kapitan. Urząd

więziennego dozorcy członków królewskiej rodziny nigdy nie był stanowiskiem do

pozazdroszczenia. Robert Bersumee najgorsze chwile życia zawdzięczał tym dwóm skazanym,

które przybyły do niego pod koniec kwietnia z ogolonymi głowami, w wózkach obciągniętych

kirem i pod eskortą stu łuczników. Dwie młode kobiety; zbyt młode, by się nad nimi nie litować...

piękne, zbyt piękne nawet w tych workowatych, zgrzebnych sukniach, żeby nie móc oprzeć się

wzruszeniu, poznając je dzień po dniu przez siedem miesięcy... A niech no by uwiodły jakiegoś

sierżanta z garnizonu i uciekły, albo niechby jedna z nich powiesiła się lub śmiertelnie

zachorowała, czy też nastąpił nagły zwrot w ich losie, to zawsze on, Bersumee, będzie winny i

łajany za zbytnią słabość lub zbędną surowość; a w żadnym wypadku nie przyczyni się to do jego

awansu. Podobnie jak obie jego więźniarki, nie miał ochoty zakończyć życia w tej cytadeli

chłostanej wichrem, mokrej od mgły, wybudowanej dla dwóch tysięcy żołnierzy, a liczącej obecnie

Druon Maurice - Królowie przeklęci 2 - Zamordowana królowa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: