Linz Cathie - Niebezpieczne flirty.pdf

(664 KB) Pobierz
Linz Cathie - Niebezpieczne flirty
Cathie Linz
Niebezpieczne flirty
Rozdział 1
Nicole Larson nie miała zwyczaju poddawać się bez walki. ToteŜ kiedy owego
słonecznego poranka w pośpiechu wpadła w drzwi ratusza w Oak Heights, była w
bojowym nastroju. Od miesięcy walczyła z władzami miasta o nowy etat w
bibliotece publicznej. Wyniki ostatnich rozmów zdawały się być obiecujące.
– O, jesteś, Nicole – powitał ją w holu komendant policji Straud. – Czekałem na
ciebie. – Obdarzyła go uśmiechem zarezerwowanym dla starych znajomych.
– Miło mi cię widzieć, ale nie mam w tej chwili czasu na pogawędkę. Spieszę
się na spotkanie z burmistrzem i...
– Przeciwnie, to właśnie ze mną masz się spotkać – przerwał jej Straud.
– A od kiedy zaangaŜowałeś się w batalię o finansowanie etatów? – zdumiała
się Nicole, po czym dodała cierpko: – Nie bój się, nie będę stawiać spraw na ostrzu
noŜa. I nie sądzę, by burmistrzowi, a tym bardziej mnie, potrzebna była ochrona
policji.
Straud uśmiechnął się krzywo.
– Ładnie, juŜ się widzę w roli anioła stróŜa, broniącego naszego drogiego
burmistrza przed rozszalałą kierowniczką biblioteki miejskiej. Ale mówiąc
powaŜnie, nie chodzi o problemy budŜetowe.
– Czy coś się stało? – zapytała z lękiem.
– Spokojnie, chciałbym tylko przedyskutować z tobą pewien projekt. Chodźmy
do mojego biura.
Choć oddzielny gmach dla policji byłby zbytkiem w mieście tak niewielkim jak
Oak Heights, mimo to komenda, gnieŜdŜąca się kątem w ciasnym ratuszu, walczyła
o nową lokalizację. Nicole podejrzewała, iŜ o tym właśnie Straud chciałby z nią
pomówić, zwłaszcza Ŝe zarówno policja, jak i biblioteka pragnęły zdobyć dla siebie
dotacje z chudej miejskiej kasy.
Nicole energicznie wkroczyła do biura komendanta, lecz zawahała się tuŜ za
progiem. Jedno z krzeseł przeznaczonych dla interesantów było juŜ zajęte przez
typa w czarnej skórzanej kurtce.
– Och, przepraszam, nie wiedziałam, Ŝe ktoś tu czeka – usprawiedliwiła się
odruchowo, podejrzewając, Ŝe przeszkodziła w przesłuchaniu. Jednak męŜczyzna
był sam. Mierzył ją mrocznym spojrzeniem, swobodnie rozparty na krześle. Coś w
jego wyglądzie sprawiło, Ŝe poczuła się nieswojo. Wyraźnie robił wraŜenie faceta,
któremu lepiej nie wchodzić w drogę. Z jego postaci emanowała ukryta,
niebezpieczna siła... I coś jeszcze – magnetycznie przyciągająca, pierwotna i
nieposkromiona męskość. Wytarte, obcisłe dŜinsy, z wystrzępionymi dziurami na
kolanach I udach, opinały długie nogi męŜczyzny jak druga skóra. Czarna
bawełniana koszulka była czysta, lecz jej właścicielowi wyraźnie przydałoby się
golenie. Czerwona opaska, utrzymująca z dala od czoła niesforne ciemne kędziory,
nadawała jego twarzy wyraz wyzywającej niedbałości. Choć nie był skuty,
kajdanki na jego rękach wcale by jej nie zdziwiły. W kaŜdym razie nie sprawiał
wraŜenia potulnego petenta.
– CóŜ, moŜe w takim razie poczekam – ostroŜnie stwierdziła Nicole.
– Nie odpowiada ci moje towarzystwo? – rzucił niedbale w odpowiedzi.
– To najwyraźniej jakaś pomyłka – wyjąkała.
– Mnie to mówisz? – mruknął. – Sam nie mogę uwierzyć, Ŝe tak głupio dałem
się złapać.
Dla Nicole sprawa w tym momencie była jasna. Skuty, czy nie, był więźniem.
Jeśli zostawi za sobą nie domknięte drzwi i zachowa stosowną odległość od
podejrzanego typa, będzie mogła wycofać się w porę. Jej ściśle ustalony plan dnia
przewidywał spotkanie z burmistrzem, nie zaś z kryminalistą.
Najprawdopodobniej nie udało jej się ukryć obawy i dezaprobaty, gdyŜ oczy
męŜczyzny nagle zwęziły się. Spojrzał uwaŜnie, a po chwili uśmiechnął się do niej.
Ten uśmiech wyprowadził Nicole z równowagi. Doprawdy, groźny, czy nie, ten
facet miał cholernie seksowne usta.
– No, powiedz, na czym cię złapali – zakpił.
– Na niczym – oburzyła się. – Nie jestem kryminalistką!
– Ha, wszyscy tak mówią...
– Zdaje się, Ŝe to ty masz kłopoty, nie ja...
– Fakt. I zapewne zostanę słusznie ukarany – wymamrotał, ściszając głos na
widok wchodzącego Strauda.
– Widzę, Ŝe zdąŜyłaś juŜ poznać detektywa Ellisa – stwierdził komendant,
sadowiąc się za biurkiem.
– Detektywa?
– Zgadza się – potwierdził ochoczo ów podejrzany typ. – Detektyw Chase Ellis,
do usług.
– Od kiedy to wywiadowcy w słuŜbie małomiasteczkowej policji tak
wyglądają? – zapytała z przekąsem.
CzyŜby ten niedbały styl był tylko maską, pod którą kryły się słuŜbowe
kompetencje i odpowiedzialność? Jeśli nawet istniały sygnały, pozwalające to
odgadnąć, trudno było się ich doszukać w prześmiewczym spojrzeniu brązowych
oczu. Pierwsze wraŜenie pozostało nadal decydujące – ten męŜczyzna stanowił
zagroŜenie, chociaŜby dla równowagi jej umysłu. Detektyw nie bez złośliwej
uciechy obserwował jej zmieszanie. Od początku nie miał ochoty na tę sprawę.
Tajniak w bibliotece, to doprawdy zabawne! A nawet dosyć upokarzające. Był
pewien, Ŝe o to właśnie chodziło szefowi, gdy przydzielał mu robotę. Chase nie
miał co do tego złudzeń, poniewaŜ ostro podpadł swojemu kapitanowi z Chicago,
zapamiętałemu słuŜbiście i biurokracie. PrzełoŜony miał mu za złe nie tylko
„nonszalancki", jak to określał, stosunek podwładnego do papierkowej roboty i
regulaminowych ustaleń, ale przede wszystkim zakusy, jakie robił na jego córkę.
Czasowe oddelegowanie detektywa Ellisa do tego śpiącego miasteczka na
uboczu chicagowskiej metropolii było delikatnym sposobem okazania mu
dezaprobaty, nie mówiąc juŜ o próbie odsunięcia go od przychylnej zalotom
córeczki. I tak to obiecujący wywiadowca znalazł się w Oak Heights, w obcej
jednostce, zmuszony na domiar złego do nudnego i ośmieszającego kamuflaŜu w
bibliotece miejskiej.
Pocieszające jest, uznał w duchu, Ŝe przynajmniej nowa koleŜanka z pracy
prezentuje się nie najgorzej. ZdąŜył juŜ dostrzec, Ŝe ma świetne nogi – a to cenił u
kobiet.
Fala jasnych włosów właśnie opadła jej na policzek. Odgarnęła ją
niecierpliwym ruchem, dzięki czemu mógł podziwiać zuchwale zadarty nosek,
zachwycający zarys gładkiego policzka i kształtne małe ucho. Podejrzliwe
spojrzenie, jakim skrycie go zmierzyła, pozwoliło mu wreszcie dostrzec zieleń jej
oczu. Spodziewał się raczej, Ŝe będą niebieskie.
Ukradkiem obserwując Nicole, jednym uchem słuchał, jak komendant Straud
wtajemnicza ją w sprawę. Z rozbawieniem patrzył, jak jego nowa znajoma
siadając, nerwowo obciąga smukłymi palcami krótką spódniczkę.
Poczuła na sobie jego wzrok i posłała mu wściekłe spojrzenie. AleŜ ten facet
ma tupet! On nie tylko się w nią wpatruje, on po prostu rozbiera ją wzrokiem!
Czuła to niemal tak namacalnie, jakby dotykał dłońmi jej nagiej skóry.
Chase powędrował spojrzeniem w górę, prosto w zagniewane oczy Nicole,
wyraźnie dające mu do zrozumienia, co dziewczyna sądzi o jego nagannym
zachowaniu.
W odpowiedzi wzruszył tylko ramionami, z uśmieszkiem wyraźnie
świadczącym o braku skruchy.
– Chodzi o to – mówił właśnie Straud – iŜ mamy podejrzenia, Ŝe Biblioteka
Publiczna w Oak Heights słuŜy jako punkt kontaktowy dla nielegalnej szajki
bukmacherskiej. Dlatego właśnie przysłano nam detektywa, by udawał
bibliotekarza i nakrył przestępców na gorącym uczynku.
– Bibliotekarza! – Nicole była równie zdumiona, jak gdyby usłyszała, Ŝe Chase
ma się wcielić w zakonnicę. – Taki numer nie przejdzie!
– A dlaczegóŜ by nie? – zapytał detektyw widząc, Ŝe jego niechęć do tego
stanowiska jest niczym wobec niechęci Nicole do jego kandydatury jako nowego
pracownika.
– PoniewaŜ nikt ani przez moment nie da się na to nabrać – stwierdziła z
przekonaniem.
– Pozwolisz, Ŝe sam będę się martwił o własną wiarygodność – odparł uraŜony.
Komendant Straud czując, Ŝe atmosfera w jego biurze robi się gęsta, wtrącił
szybko:
– Nicole, twoje zadanie polega tylko na poinformowaniu biblioteki, Ŝe ratusz w
końcu zgodził się na dotowanie nowego etatu, lecz musi on być jak najszybciej
obsadzony, w przeciwnym razie fundusze przepadną. Przesłuchaj jeszcze innych
kandydatów – a nie wątpię, Ŝe tacy się juŜ znaleźli – by rzecz wyglądała jak
najbardziej prawdopodobnie. Oczywiście przyjmij jego. I nie martw się o nic.
Gdyby ktoś zechciał go sprawdzić, przekona się, Ŝerna jak najlepsze referencje i
odpowiednie dokumenty. O, popatrz sama.... – to mówiąc wręczył Nicole kopię
Ŝyciorysu, w którym kandydat napisał, Ŝe ma lat trzydzieści cztery i nazywa się
Alvin Hoffstedder.
– Mam nadzieję, Ŝe nie zamierzasz przyjść na rozmowę o pracy w tym stroju? –
zapytała zjadliwie.
– Och, nie martw się, będę odpowiednio ubrany – zapewnił sucho nowy
kandydat.
Chase miał zgoła odmienne od Nicole wyobraŜenia o stosownych strojach.
Człowiek, który zgłosił się na rozmowę kwalifikacyjną, nosił okularki w drucianej
oprawie, muchę i białą koszulę. Jakby tego było jeszcze nie dość, spodnie miał
dziwnie nie dopasowane – za wysokie w pasie i ciut za krótkie w nogawkach.
Teraz była juŜ rozdraŜniona nie na Ŝarty. Nowy „kostium" miał być
najwyraźniej zamierzoną kpiną z bibliotekarskiej profesji. Prawdopodobnie
detektyw Ellis uwaŜał jej przedstawicieli za bandę ksiąŜkowych moli, toteŜ
zastosował kamuflaŜ wedle własnych wyobraŜeń.
Zerknąwszy przez ramię na Friedę, mającą tego dnia dyŜur w wypoŜyczalni,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin