Roszel Renee - Po co te kłamstwa.pdf - Nieposegregowane - Vivichomik

RENEE ROSZEL

Po co te kłamstwa

Make-Believe Marriage

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Damon, skarbie! – zawołała wylewnie Josephine DeMorney i poklepała

po ręku towarzyszącego jej mężczyznę. – Spójrz na tego aniołka, o którym tyle

ci opowiadałam... – Starsza kobieta siedziała na końcu długiego stołu w jadalni

jachtu. Miała na sobie zielony pulower, a żółte boa otaczało jej szyję. Skinęła

upierścienioną dłonią ku Mercy. – Podejdź, moja droga.

Mercy aż się potknęła z wrażenia i rzuciła niepewne spojrzenie na

nieznajomego. Nie mógł to być nikt inny, tylko słynny Damon DeMorney, szef

Panther Automotive Corporation. W rzeczywistości wyglądał jeszcze bardziej

oszałamiająco niż na zdjęciach w gazetach.

Wydawał się być zupełnym przeciwieństwem ekstrawaganckiej ciotecznej

babki. Kaszmirowy sweter w odcieniu lodowatego błękitu uwydatniał szerokie

ramiona. Włoska koszula i krawat w abstrakcyjne wzory musiały kosztować

więcej niż umundurowanie całej załogi jachtu. Ponieważ blat stołu stanowiła

tafla kryształowego szkła, Mercy mogła też dostrzec długie nogi w popielatych

spodniach i pantofle w idealnie tym samym odcieniu. Elegancja w każdym calu.

Spojrzał na nią, wciąż jeszcze uśmiechnięty po jakimś ciętym dowcipie

cioci Jo, jak sobie życzyła być nazywana. Niezwykłe, zielone oczy zwęziły się

lekko, lecz zabójczy uśmiech nie zniknął z jego twarzy.

Mercy nie mogła oderwać od niego wzroku. Pomyślała, że nigdy

przedtem nie spotkała kogoś o takim kolorze oczu. I o tak niewiarygodnie

długich rzęsach. A te włosy! Wiedziała ze zdjęć, że jest blondynem, teraz jednak

mogła na własne oczy przekonać się, że mają one chłodny, platynowy odcień.

Matko jedyna, jak ona mogła tak nakłamać swojemu biednemu, choremu

dziadkowi, że ten zniewalająco piękny mężczyzna jest jej mężem? Za takie

kosmiczne łgarstwo powinna się smażyć w piekle! Przecież należą do dwóch

różnych światów, on by z pewnością poślubił jakąś arystokratkę lub gwiazdę

filmową, a nie takiego kopciuszka, który zajmuje się kuchnią. Śmiechu warte!

– To moja siostra miłosierdzia, geniusz w opracowywaniu mojej diety –

oznajmiła entuzjastycznie Josephine i z roztargnieniem poprawiła perukę. Miała

ich całe mnóstwo i to najróżniejszych. Ta, którą prezentowała, stanowiła istną

burzę niesfornych loków, otaczających pulchną twarz. Bardziej pasowałaby

jakiejś piosenkarce niż kobiecie siedemdziesięcioletniej, lecz ciocia Jo kierowała

się własnym, oryginalnym gustem i nie przejmowała się obiegowymi opiniami.

Otwarta i pogodna, kochała życie, Damona, siebie, wszystkich naokoło i swoje

dwie brzuchate świnki morskie. No, może w trochę innej kolejności. – Wyobraź

sobie, że już po czterech tygodniach przebywania na jej diecie moje hormony

pracują jak czterdzieści lat temu – mrugnęła szelmowsko. – Żaden facet mi się

teraz nie oprze, sam zobaczysz.

Zabójczy uśmiech Damona przygasł nieco, gdy zauważył, że na

przyniesionej właśnie tacy znajdują się wyłącznie sałatki.

– Czy moje hormony też mają tak zwariować? Rozumiem, że pod koniec

rejsu będę śpiewał sopranem?

Spojrzał przy tym wprost na Mercy, która nagle nie była w stanie wydusić

z siebie nawet słowa. Wiedziała, że to żart, ale nie potrafiła się zdobyć na

uśmiech. Jedyne, co mogła zrobić, to patrzeć bezradnie, jak on szybko lustruje

wzrokiem jej szczupłą postać, poczynając od lekkich klapek, przez nienagannie

skrojone szorty i bluzeczkę, po wyraźnie widoczne na twarzy rumieńce.

– Ech, ty głuptasie – upomniała go ciocia Jo ze śmiechem, przerywając

chwilę niezręcznej ciszy. – Trochę soi, kiełków i innej zieleniny na pewno nie

przyniesie uszczerbku twojej męskości.

Mercy, choć niechętnie, musiała przyznać rację pani DeMorney. Nie

wyglądało na to, by cokolwiek mogło mu pod tym względem zaszkodzić...

– Ja... To znaczy, przygotuję wszystko, czego pan sobie będzie życzył.

Tradycyjne dania mięsne również – zapewniła pośpiesznie.

Damon uniósł jedną brew.

– Miło mi to słyszeć – rzucił i zwrócił się z powrotem do Josephine,

wyraźnie zapominając o obecności kogoś ze służby.

Mercy odniosła niemiłe wrażenie, jakby ją zbesztano. Jakby dano jej do

zrozumienia, że DeMorneyowie nigdy by nie zatrudnili kogoś, kto nie

spełniałby ich wszystkich wymagań. Obejdzie się więc bez jej deklaracji, bo i

tak wiadomo, że musi robić wszystko, czego się od niej zażąda. A może to był

swego rodzaju komplement? Założenie, że z pewnością jest kompetentna w

swoim zawodzie? Nie wiedziała, co o tym myśleć. Nic dziwnego, że ten

człowiek odnosi tak niebywałe sukcesy, skoro potrafi się wyrażać tak

wieloznacznie i zbijać wszystkich z tropu.

Ciocia Jo zamachała energicznie w kierunku Mercy.

– No, podejdźże do nas i poznaj mojego okropnego bratanka – musnęła

pulchną dłonią silnie zarysowaną brodę Damona. – Nie mogłam przecież

pozwolić, by odpłynął w rejs, nie zobaczywszy się ze mną – teatralnie załamała

dłonie i westchnęła rozdzierająco. – On tak rzadko się ze mną widuje, że prawie

zupełnie zapomniałam, jak wygląda.

Jak to możliwe, by ktokolwiek zapomniał, jak on wygląda? By umknęły z

pamięci męskie, zmysłowe usta, zdecydowane rysy i te cudowne włosy, które

kuszą swoją miękkością? Mercy z całej siły starała się, by te myśli nie znalazły

odzwierciedlenia w wyrazie jej twarzy. Na szczęście Damon akurat patrzył z

uśmiechem na cioteczną babkę.

– Taak? Mam uwierzyć, że wolisz, bym przesiadywał u ciebie na

kanapce, zamiast prowadzić firmę i pomnażać twoje dochody? Że bardziej ci

zależy na moim towarzystwie niż na rosnącym koncie w banku?

Jo roześmiała się głośno, odrzucając głowę do tyłu i przytrzymując

obiema dłońmi perukę.

– Trafiłeś w dziesiątkę! Ale swoją drogą nie rozumiem, kiedy znajdujesz

czas na pomnażanie moich dochodów, skoro w co drugiej gazecie widnieje

twoje zdjęcie z jakąś ślicznotką? I to za każdym razem z inną – pogroziła mu

palcem. – Właśnie o tym musimy koniecznie porozmawiać. Nie podoba mi się

twoja fatalna reputacja hulaki oraz bezlitosnego twardego szefa, który tyranizuje

cały zarząd firmy.

Siedział teraz tyłem do niej, lecz Mercy wyczuła, że przestał się

uśmiechać. Josephine DeMorney ponownie skinęła na nią.

– Chodź, moja droga, będziesz bezstronnym sędzią w naszym sporze.

Zawahała się. Ciocia Jo miewała dziwne pomysły, a ten zdecydowanie nie

był najlepszy.

– Ja...

Nie dokończyła, gdyż Damon DeMorney odwrócił się w jej stronę, a

wyraz jego twarzy dobitnie świadczył o tym, że nie życzy sobie, by go

ktokolwiek sądził, zwłaszcza szefowa kuchni.

– Proszę zostawić jedzenie, panno...

– Stewart. Mercy Stewart.

– ...panno Stewart. Z pewnością ma pani swoje obowiązki – odprawił ją z

uprzejmym, lecz chłodnym uśmiechem.

Buszująca na dywanie świnka morska fuknęła jakby z dezaprobatą. Jo

pochyliła się i poklepała ją lekko.

– Masz absolutną rację, Desi – mruknęła z rozdrażnieniem. – Zupełnie nie

wiem, co mam zrobić z tym chłopakiem – znów spojrzała na Damona. – Zdajesz

sobie przecież sprawę z tego, że większość twoich kuzynów sprzyja Claytonowi

Stringmanowi. Masz czterdzieści jeden procent udziałów firmy plus moich pięć,

ale zaczynam się zastanawiać, czy to wystarczy, byś nadal stał na czele

przedsiębiorstwa. Oczywiście Clayton, tak jak przedtem jego ojciec, jest

lojalnym współpracownikiem i nie zamierza cię wygryźć. Ale inni sami go

wybiorą, ponieważ boją się ciebie! – Tak mocno potrząsnęła głową, że peruka

zsunęła jej się na oczy. Poprawiła ją i ciągnęła dalej: – Tak, boją się. Rządzisz

nimi, jak chcesz...

– Widzę, że Clayton tobie też zrobił wykład na temat moich sposobów

działania. Ale właśnie ta zarzucana mi agresywność i nieustępliwość wraz z

doskonałością naszych produktów przyniosły firmie prawdziwy sukces.

Jo wzruszyła ramionami.

– Clayton po prostu podkreśla konieczność zachowania pewnej

ostrożności i to się zarządowi podoba. Dlatego nie lekceważ moich ostrzeżeń.

Wiem, że ty nigdy nie pytasz nikogo o radę i że jesteś samotnikiem, a wszystko

przez tę okropną sytuację rodzinną... – Przerwała, a jej twarz przybrała bolesny

wyraz. Po chwili otrząsnęła się. – Nieważne. Proszę, obiecaj chociaż, że

weźmiesz pod uwagę moje słowa i pomyślisz o bardziej tradycyjnych sposobach

zarządzania. I do licha ciężkiego, przestań gościć na okładkach brukowych

czasopism! Jeśli nie zaczniesz poświęcać więcej uwagi członkom zarządu,

zamiast różnym ślicznotkom, to po raz pierwszy w historii firmy jej szefem

zostanie ktoś spoza naszej rodziny.

Mercy szybko nakrywała do stołu, zdając sobie sprawę z tego, że ta

rozmowa nie jest przeznaczona dla jej uszu i że właściwie nie powinno jej tu

być. Zerknęła przelotnie na Damona. Wyraźnie miał trudności z hamowaniem

wybuchu gniewu.

Odwróciła wzrok, starając się zachować obojętny wyraz twarzy, ale

usłyszane przed chwilą rewelacje poruszyły ją mocno. Czyżby DeMorney mógł

lada dzień stracić swą uprzywilejowaną pozycję szefa firmy? To ciekawe. Jeśli

jej plan się powiedzie, to ona sama przy – łoży rękę do upadku Damona!

Kiedy wyprostowała się i miała wyjść, przypadkiem pochwyciła

spojrzenie zielonych oczu. Widniał w nich nawet nie tyle gniew, co furia. Mercy

z największym trudem zmusiła się do grzecznego uśmiechu.

– Czy życzą sobie państwo jeszcze czegoś? – spytała spokojnym głosem,

choć w rzeczywistości była podekscytowana i spięta.

Jej zdaniem DeMorneyowie zawdzięczali swe sukcesy i pozycję

bezlitosnemu wykorzystywaniu innych ludzi. Zasługiwali więc na to, by

wreszcie ktoś utarł im nosa i przejął kontrolę nad firmą. Całym sercem życzyła

temu komuś powodzenia!

– Na razie nie – chłodno odpowiedział Damon i ponownie zwrócił się do

cioci Jo. – Doskonale wiesz, że pod moim kierownictwem dochody firmy

wzrastały w ciągu ostatnich kilku lat. Stringman ma talent jedynie do

wykorzystywania nadarzających się sposobności, nic poza tym. Każdemu

przytakuje i przypochlebia się, od jego lizusostwa i służalczości robi mi się

niedobrze. Jeśli zajmie moje miejsce, to idę o zakład, że zrujnuje firmę w ciągu

dwóch lat i...

– Mercy, kochanie – bezceremonialnie przerwała mu starsza pani – nie

powiedziałaś nam jeszcze, jakie smakołyki dla nas dzisiaj przygotowałaś? –

Josephine najwyraźniej nie przejęła się zbytnio ani reprymendą udzieloną jej

przez Damona, ani faktem, że jedzenie nie ma nic wspólnego z omawianym

właśnie tematem.

Mercy wolałaby wymknąć się z jadalni i spokojnie przemyśleć to, czego

się tu dowiedziała, nie miała jednak wyjścia. Odwróciła się, a jej wzrok

bezwiednie powędrował ku jasnowłosemu mężczyźnie. Usta Damona zacisnęły

się w wąską kreskę, a wyraz twarzy zdradzał aż nadto wyraźnie, że nic go nie

obchodzi, co mu zostanie podane na talerzu.

– Duszone małże, przyprawione świeżymi ziołami, między innymi

Roszel Renee - Po co te kłamstwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: