James P.D. - Adam Dalgliesh 04 - Całun dla pielęgniarki.pdf - Książki - midgeure

P. D. James

Całun dla pielęgniarki

(Shround for a Nightingale)

Przełożyła Blanka Kluczborska

Rozdział 1

POKAZ ŚMIERCI

W dniu pierwszego morderstwa panna Muriel Beale, starszy inspektor do

spraw szkolnictwa przy Naczelnej Radzie Pielęgniarskiej, obudziła się tuż

po szóstej z mglistą świadomością, że jest poniedziałek, 12 stycznia, dzień

wizytacji w Szpitalu im. Johna Carpendara. Jeszcze w półśnie dobiegły ją

pierwsze znajome dźwięki poranka: budzik; Angeli zgaszony niemal w

chwili gdy zadzwonił; jej ciężkie kroki i posapywanie, kiedy człapała do

kuchni, niczym niezdarne choć dobrotliwe zwierzę; miły dla ucha brzęk

naczyń, zwiastujący parzenie herbaty. Muriel niechętnie otworzyła oczy,

opierając się niezdrowej pokusie, by wsunąć się głębiej pod ciepłą kołdrę i

znów pogrążyć w błogiej nieświadomości. Po kiego licha powiedziała

siostrze przełożonej, że przyjedzie zaraz po dziewiątej, na pierwszą lekcję

studentek trzeciego roku? To nieprzyzwoicie wczesna pora. Szpital był w

Heatheringfield, na granicy Sussex i Hampshire, co oznaczało pięćdziesiąt

mil drogi, po części jeszcze przed brzaskiem. Na dokładkę od tygodnia

uporczywie lało. Słyszała krople deszczu bębniące o szybę i cichy szum

samochodów na Cromwell Road. Całe szczęście, że sprawdziła wcześniej na

planie Heatheringfield, gdzie leży szpital. Łatwo się pogubić w labiryncie

rozwijającego się miasta targowego, zwłaszcza na zakorkowanych

porannym ruchem, nieznanych ulicach. Przeczuwając trudny dzień, Muriel

przeciągnęła się w pościeli, jakby chciała zebrać siły. Rozprostowała zgięte

palce, na pół z rozbawieniem odnotowując krótki, ostry ból w stawach. Cóż,

początki artretyzmu. Należało się tego spodziewać. W końcu ma czterdzieści

dziewięć lat. Czas zwolnić tempo. Co ją, na Boga, podkusiło, żeby umawiać

się w Heatheringfield przed wpół do dziesiątą?

Drzwi się otworzyły, wpuszczając smugę światła z korytarza. Panna

Angela Burrows odsunęła zasłony, rzuciła okiem na czarne, styczniowe

niebo i zalane deszczem okno, po czym zasunęła je z powrotem.

– Pada – oznajmiła z ponurą satysfakcją osoby, która przepowiadała

deszcz i nie może brać na siebie odpowiedzialności za zignorowanie jej

ostrzeżeń.

Panna Beale oparła się na łokciu, zapaliła lampkę nocną przy łóżku i

czekała. Po kilku sekundach jej przyjaciółka wróciła, stawiając przed nią

tacę z poranną herbatą. Taca była przykryta wyhaftowaną serwetką, filiżanki

w kwiatki stały uszko w uszko, na talerzyku z tego samego serwisu leżały

równiutko cztery herbatniki, po dwa każdego rodzaju, z czajnika unosił się

delikatny zapach świeżo zaparzonej indyjskiej herbaty. Obie kobiety lubiły

komfort i porządek. Standardy, które kiedyś narzuciły w prywatnym

oddziale swojej kliniki, zastosowały też dla własnej wygody, żyjąc niczym

w luksusowym i liberalnym domu opieki.

Panna Beale dzieliła mieszkanie z przyjaciółką, odkąd skończyły tę samą

szkołę dla pielęgniarek dwadzieścia pięć lat temu. Panna Angela Burrows

była teraz dyrektorką personelu dydaktycznego w jednej z londyńskich

klinik. Panna Beale uważała ją za wzór nauczycielki. Podczas swoich

wizytacji podświadomie korzystała z częstych wypowiedzi swojej

przyjaciółki o zasadach solidnego przygotowania do zawodu pielęgniarki.

Panna Burrows, ze swojej strony, zastanawiała się, co pocznie Naczelna

Rada Pielęgniarska, kiedy panna Beale odejdzie na emeryturę.

Najszczęśliwsze małżeństwa opierają się na takich miłych iluzjach i związek

obu kobiet, choć całkiem inny i zasadniczo niewinny, miał podobne

podstawy. Oprócz skłonności do wzajemnej, choć milczącej adoracji różniły

się wszystkim. Panna Burrows, krępa, mocno zbudowana i na pozór groźna,

kryła swoją nadwrażliwość pod maską szorstkiego, zdrowego rozsądku.

Panna Beale, mała i drobna jak ptaszek, precyzyjna w mowie i ruchach,

zachowywała się ze staroświecką dystynkcją, czasem bliską granicy

śmieszności. Miały nawet inny zegar biologiczny. Tęga panna Burrows

budziła się z pierwszym dzwonkiem budzika i kipiała energią do godzin

popołudniowych, kiedy zapadała w letarg, pogłębiający się z nadejściem

wieczoru. Panna Beale o świcie z trudem otwierała ociężałe powieki,

zmuszając się do porannej aktywności, i ożywiała się dopiero w miarę

upływu dnia. Udało im się jednak pogodzić i tę sprzeczność. Panna Burrows

chętnie robiła śniadanie, a panna Beale zmywała po kolacji i przyrządzała

wieczorne kakao.

Panna Burrows nalała im teraz po filiżance herbaty, wrzuciła

przyjaciółce dwie kostki cukru i przeniosła się na krzesło przy oknie. Nauki

odebrane w dzieciństwie nie pozwalały jej usiąść na łóżku.

– Musisz się niedługo zbierać – powiedziała. – Napuszczę ci wannę. O

której to się zaczyna?

Panna Beale odparła słabym głosem, że zapowiedziała swoje przybycie

tuż po dziewiątej. Miała nadzieję, że gorąca i słodka herbata postawi ją na

nogi. Zrobiła błąd, obiecując siostrze przełożonej, że przyjedzie tak

wcześnie, ale może uda jej się dotrzeć nie później niż kwadrans po

dziewiątej.

– To Mary Taylor, tak? Zdobyła sobie niezłą renomę, choć pracuje na

prowincji. Dziwne, że nigdy nie przyjeżdża do Londynu. Nie ubiegała się

nawet o posadę u nas, kiedy panna Montrose odeszła na emeryturę.

Panna Beale mruknęła coś pod nosem, co jej przyjaciółka słusznie

zinterpretowała – odbywały już przedtem tę rozmowę – jako słowa protestu,

że nie każdy marzy o Londynie, a prowincja też ma swoje zalety.

– Oczywiście, oczywiście. A Szpital im. Johna Carpendara leży w

bardzo miłym zakątku świata. Lubię te krajobrazy przy granicy Hampshire.

Szkoda, że nie jedziesz tam z wizytacją latem. Swoją drogą, to nie to samo,

co praca w dużej, znanej klinice. Z jej umiejętnościami Mary Taylor

mogłaby z łatwością zostać Wielką Przełożoną. – W czasach studenckich

ona i panna Beale wycierpiały swoje z rąk jednej z Wielkich Przełożonych,

ale nigdy nie przestały wspominać z łezką dawno minionego, strasznego

okresu. – Przy okazji, lepiej wyjedź trochę wcześniej. Przed Guildford

zaczynają się na drodze korki.

Panna Beale nie pytała, skąd ta informacja. To była jedna z tych rzeczy,

które panna Burrows po prostu wiedziała. Donośny głos ciągnął dalej:

– Spotkałam w tym tygodniu w Bibliotece Westminster Hildę Rolfe,

tamtejszą dyrektorkę szkoły. Niezwykła kobieta! Bardzo inteligentna i

podobno doskonała nauczycielka, ale wyobrażam sobie, że może budzić

strach wśród studentek.

Panna Burrows często budziła strach nie tylko wśród swoich studentów,

ale i większości kolegów, jednak byłaby zdumiona, gdyby to usłyszała.

Panna Beale spytała:

– Mówiła coś o inspekcji?

– Tylko wspomniała. Oddawała książkę i spieszyła się, więc nie

rozmawiałyśmy długo. Jak rozumiem, mają epidemię grypy i połowa

personelu leży chora.

Panna Beale pomyślała, że to dziwne, aby przy takich kłopotach

kadrowych tracić czas na przyjazd do Londynu w celu oddania książki w

bibliotece, ale nic nie powiedziała. Przed śniadaniem nie traciła energii na

zbędne słowa. Panna Burrows nalała jej drugą filiżankę.

– Przy tej pogodzie i z połową szkoły w łóżkach czeka cię wyjątkowo

nudny dzień.

Jak miały później przez lata wspominać – z tą miłą skłonnością do

powtarzania rzeczy oczywistych, która stanowi jedną z przyjemności

długotrwałych związków – panna Burrows nie mogła się bardziej mylić.

Panna Beale nie spodziewając się niczego innego prócz męczącej jazdy,

nużącej wizytacji i ewentualnego sporu z tymi członkami Szpitalnego

Komitetu Edukacyjnego, którzy zechcą przyjść, narzuciła szlafrok na plecy,

wsunęła stopy w kapcie i powlokła się do łazienki. Tym samym zrobiła

pierwsze kroki na drodze do stania się naocznym świadkiem morderstwa.

Mimo deszczu dojechała na miejsce szybciej, niż się spodziewała, i

znalazła się w Heatheringfield chwilę przed dziewiątą, natykając się na

ostatnią falę porannego ruchu. Szeroka główna ulica była zablokowana

samochodami. Kobiety odwoziły mężów pracujących w Londynie na stację

albo dzieci do szkoły, ciężarówki dostawcze podjeżdżały pod sklepy,

autobusy wyrzucały i zabierały pasażerów. Na przejściach dla pieszych

strumienie ludzi płynęły w obie strony pod osłoną parasoli. Dzieci były

ubrane w wymuskane mundurki uczniów szkoły prywatnej, mężczyźni w

większości mieli meloniki i teczki, a kobiety nosiły się z niedbałą elegancją,

stanowiącą kompromis między miejskim szykiem a wiejską swobodą, w

stylu typowym dla takich miejscowości. Czekając na światłach, obserwując

przechodniów i wypatrując drogowskazu do szpitala, panna Beale miała

okazję tylko przelotnie rzucić okiem na osiemnastowieczny ratusz, starannie

zakonserwowany rząd domów z muru pruskiego i ornamentowaną iglicę

wieży Kościoła Trójcy Świętej, ale odniosła wrażenie zamożnej

społeczności, która dba o swoją spuściznę architektoniczną, nawet jeśli

nowoczesne sklepy sieci handlowych na końcu High Street sugerowały, że

ta troska mogła się zacząć trzydzieści lat temu.

Nareszcie pojawił się drogowskaz. Droga do Szpitala im. Johna

James P.D. - Adam Dalgliesh 04 - Całun dla pielęgniarki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: