Platon - Timajos.pdf - Różne - elso10

PLATON

„T I M A J O S „

OSOBY DIALOGU:

SOKRATES

TIMAIOS

HERMOKRATES

KRITIAS

SOKRATES. Jeden, dwóch, trzech. A czwarty z towarzystwa, kochany Timaiu,

gdzie? Z tych, co to wczoraj byli na przyjęciu, a dzisiaj przyjęcie urządzają?

TIMAIOS. Niemoc jakaś przypadkowa zdjęła go, Sokratesie. On by dobrowolnie

tego zebrania nie opuścił.

SOKRATES. Nieprawdaż - to już twoja i tych dwóch rzecz objąć jego rolę i

zastąpić także i nieobecnego?

TIMAIOS. Tak jest. I wedle sił będziemy się o to starali. Nie byłoby

sprawiedliwie, żebyśmy wczoraj od ciebie takie przyzwoite prezenty wzięli, a

dziś żeby ci reszta z nas nic chciała też przynieść gościńca.

SOKRATES. A pamiętacie, ile to i o czym poleciłem wam mówić?

TIMAIOS. Jedne rzeczy pamiętamy, a czego by nie, to ty jesteś z nami, więc

przypomnisz. A lepiej, jeżeli ci to nie sprawia jakiejś trudności, to streść nam

to pokrótce od początku, aby się nam to lepiej utrwaliło.

SOKRATES. Tak się stanie. Z tego, co wam wczoraj powiedziałem o państwie,

główna rzecz była w tym, jakie państwo i z jakich ludzi złożone wydawałoby się

nam najlepsze.

TIMAIOS. I bardzo nam to było po myśli wszystkim, Sokratesie, to, coś o nim

mówi.

SOKRATES. A czyśmy przede wszystkim nie odróżnili w nim klasy rolników, i

jakie tam są inne umiejętności, od klasy wojskowych?

TIMAIOS. Tak jest.

SOKRATES. I zgodnie z naturą daliśmy każdemu jedno tylko, odpowiednie dla

niego zajęcie i jedną umiejętność dla każdego i powiedzieliśmy, że ci, którzy

mieli walczyć za wszystkich, powinni być tylko strażnikami państwa i gdyby ktoś

z zewnątrz albo wewnątrz szedł szkodzić państwu, powinni łagodnie sądzić tych,

którymi rządzą i którzy są ich przyjaciółmi z natury, a w bitwach powinni

objawiać srogość wobec każdego wroga, jaki by się nadarzył.

TIMAIOS. Ze wszech miar przecież.

SOKRATES. Mówiliśmy, zdaje mi się, że w charakterze strażników powinien tkwić

równocześnie temperament zapalny, a zarazem osobliwa skłonność do wiedzy, aby

mogli słusznie objawiać łagodność w stosunku do jednych, a srogość w stosunku do

drugich.

TIMAIOS. Tak.

SOKRATES. A cóż z wychowaniem? Czy nie mieli się chować na gimnastyce i muzyce

i z pomocą wszystkich umiejętności, jakie 'są dla nich odpowiednie?

TIMAIOS. Tak jest.

SOKRATES. I mówiło się, że ci ludzie, tak wychowani, nie powinni ani złota,

ani srebra, ani żadnego innego majątku nigdy za swoją własność uważać, ale jako

pomocnicy powinni dostawać żołd za straż od tych, których całości strzegą, żołd

mierny, jak dla ludzi kierujących się rozwagą. Wydatki powinni mieć wspólne i

żyć po winni wspólnie i jadać, dbając tylko o dzielność i mając głowę wolną od

wszelkich innych zajęć.

TIMAIOS. Mówiło się i to w ten właśnie sposób.

SOKRATES. A o kobietach też wspominaliśmy, że te zbliżone charakterem do

mężczyzn wypadałoby do mężczyzn dostroić i wszystkim im dać zajęcia wszystkie z

mężczyznami wspólne w zakresie wojskowości i jeżeli chodzi o tryb życia poza

tym.

TIMAIOS. W ten sposób mówiło się i to.

SOKRATES. No, a jakże tam było z robieniem dzieci? Czy też to łalwo

zapamiętać, bo to było niezwykłe, to, co się powiedziało; żeśmy upaństwowili

wszystkie śluby i dzieci i urządziliśmy to tak, żeby nikt nigdy własnego dziecka

nic 'rozpoznał i żeby wszyscy wszystkich uważali za rodzeństwo, za braci i

siostry, wszystkich, którzy przyjdą na świat w granicach odpowiedniego okresu, a

tych, którzy przyszli w okresie poprzednim i jeszcze dalszym, żeby mieli za

rodziców i dziadków, a tych z okresów późniejszych za swoje dzieci i za wnuków?

TIMAIOS. Tak. I to łatwo zapamiętać, tak jak mówisz.

SOKRATES. A znowu, żeby się, ile możności, od razu rodzili z charakterem jak

najlepszym, to czy nie pamiętamy, jakeśmy to mówili, że rządzący powinni po

cichu organizować kojarzenie się małżeństw z pomocą pewnego rodzaju losowania,

aby typy gorsze osobno, a ci lepsi żeby takie same kobiety dostawali i żeby się

między nimi jakaś nienawiść z tego powodu nie zasiała - niech myślą, że to los

winien doborowi?

TIMAIOS. Pamiętamy.

SOKRATES. I mówiliśmy, że dzieci typów dobrych wypadnie w

wychowywać, a dzieci złych oddawać po cichu do innych części. państwa. Jak będą

podrastały, to patrzeć, i które by były tego godne, te z powrotem brać na górę,

a które się wydadzą niegodne, niech zostaną na miejscu tych, które pójdą wyżej?

TIMAIOS. Tak jest.

SOKRATES. Więc czyśmy już wszystko przeszli tak jak wczoraj, żeby sobie główne

myśli powtórzyć, czy też nam brak czegoś z wczorajszej rozmowy, kochany Timaiu,

bo możeśmy coś opuścili?

TIMAIOS. Nic podobnego; właśnie to było mówione, Sokratesie.

SOKRATES. A może byście tak posłuchali teraz o tym ustroju, n któryśmy

opisali, jaki ja mam z nim kłopot. Bo jakoś tak mi jest, jakby ktoś zobaczył

gdzieś zwierzęta piękne albo sztuką malarską wykonane, albo i żywe naprawdę, ale

pozostające w spokoju. Wtedy by zapragnął zobaczyć je w ruchu, niechby w walce

pokazywały coś z tych zalet, jakie zdają się zapowiadać ich ciała. Tak i mnie

jest w stosunku do tego państwa, któreśmy opisali. Chętnie bym posłuchał, gdyby

ktoś opisał walki tego państwa, jak ono się przyzwoicie sprawia w zapasach z

innymi państwami, kiedy do wojny przyjdzie, jak ono się i w prowadzeniu wojny

zachowa odpowiednio do swojej kultury i wychowania, zarówno w działaniu czynnym,

jak i w enuncjacjach słownych, skierowanych do innych państw. Ja sobie,

Kritiaszu i Hermokratesie, dobrze zdaję sprawę z tego, że nie potrafię ludzi

tego rodzaju i takiego państwa chwalić tak, jak by należało. Jeżeli o mnie

chodzi, to nic dziwnego. Ale takie samo zdanie wyrobiłem sobie o poetach dawnych

i dzisiejszych. Nie, żebym miał klasę poetów lekceważyć, tylko to jasne każdemu,

że ten rodzaj ludzi, który zawsze coś naśladuje, potrafi najłatwiej i najlepiej

naśladować to, w czym się wychował, a to, co poza zakresem wychowania i nawyku,

to każdemu trudno dobrze naśladować czynem, a jeszcze trudniej słowem. Grupa

sofistów znowu, uważam, że ma bardzo wiele doświadczenia, jeżeli chodzi o słowa

na inny temat, i liczne, i piękne, ale boję się, że to jest naród wędrowny,

jeździ po różnych miastach, a własnej siedziby nigdy nie zagrzeje, więc nie

będzie mógł pojąć ani tych filozofów, ani polityków, gdyby przyszło odtworzyć

to, co by oni mogli robić i mówić w razie wojny i na polach bitew. Zostaje tedy

klasa takich ludzi jak wy; posiadają jedno i drugie: i charakter, M i wychowanie

odpowiednie.

Przecież ten, Timaios, pochodzi z Lokroi, z miasta, które ma najlepsze prawa w

całej Italii - a jeżeli chodzi o majątek i pochodzenie, on nie ustępuje nikomu z

tamtejszych, osiągnął najwyższe urzędy i zaszczyty w tym państwie, a jeżeli

idzie o filozofię, to moim zdaniem wstąpił na szczyty wszelkiej filozofii. O

Kritiaszu to chyba my tu wszyscy wiemy, że żadna z tych rzeczy, o których

mówimy, nie jest mu obca. Co do charakteru zaś i wychowania Hermokratesa, to

wielu świadczy, że one się nadają do tego wszystkiego - więc trzeba im wierzyć.

Ja to i wczoraj brałem pod uwagę, więc kiedyście prosili, żebym wam mówił o

ustroju państwa, z największą chęcią zrobiłem wam tę przyjemność, wiedząc, że

dalszych myśli nikt w ogóle lepiej od was rozwinąć by nie potrafił, gdybyście wy

tylko chcieli to zrobić. Jeżeli każecie państwu prowadzić wojnę, jak się należy,

to wy jedni tylko spośród współczesnych potraficie mu oddać to, co by mu

przystało. Ja mówiłem to, coście mi polecili, i ze swojej strony też wystąpiłem

z propozycją, którą i w tej chwili powtarzam. I wyście się zgodzili, że naprzód

pogadacie sami z sobą, a dziś odwzajemnicie mi się c myślami i słowami;

przyszedłem więc po ten prezent, ustroiwszy się, przygotowany na to i chciwie po

to ręce wyciągam.

HERMOKRATES. Tak jest, Sokratesie; tak jak powiedział nasz Timaios, ani chęci

nam nie zbraknie, ani też wymówki żadnej dla nas nie ma, żeby tego nie zrobić.

Także i wczoraj, zaraz stąd kiedyśmy przyszli do pokoju gościnnego, do Kritiasa,

gdzie mieszkamy, i jeszcze przedtem po drodze to samośmy rozważali. A on nam

mówił opowieść z dawnego podania. Powiedz mu ją, Kritiaszu, i teraz - niech

oceni razem z nami, czy odpowiada temu, co on zaleca, czy się nadaje, czy nie.

KRITIAS. Trzeba tak zrobić, jeżeli tak i trzeci nasz towarzysz, Timaios,

uważa.

TIMAIOS. Uważani.

KRITIAS. To posłuchaj, Sokratesie. Opowieść bardzo dziwna, ale E ze wszech

miar prawdziwa. Opowiadał ją kiedyś Solon, najmądrzejszy spośród siedmiu

mędrców. Był członkiem naszej rodziny, był ukochanym Dropidesa, mojego

pradziada, jak to i sam mówi na wielu miejscach swoich poematów. On to mówił

Kritiaszowi, mojemu dziadkowi, i ten, już staruszek, opowiadał to nam, że

wielkie i podziwu godne były dawne czyny tego państwa, ale czas zatarł ich ślady

i ludzie powymierali. Jeden czyn był największy ze wszystkich. Teraz może by

wypadało przypomnieć go i w ten sposób odwdzięczyć się tobie, a równocześnie

słusznie i zgodnie z prawdą oddać chwałę bogini przy święcie, jakbyśmy hymn

śpiewali.

SOKRATES. Dobrze mówisz. Ale co to za czyn taki naszego państwa podał Kritias

za Solonem; nie jako podanie, ale jako fakt rzeczy wisty?

KRITIAS. Ja powiem, com usłyszał. Opowieść dawna z ust niemłodego człowieka.

Bo Kritias, kiedy to mówił, był już bliski dziewięćdziesiątki, a ja miałem chyba

najwyżej dziesięć lat.

Właśnie było święto Apaturiów, trzeci dzień, w którym się chłopców wpisuje do

gminy. Chłopcy, jak co roku, tak i wtedy brali udział w uroczystości. Ojcowie

urządzili nam konkurs wokalny. Wygłaszano wiele poematów wielu różnych poetów, a

ponieważ poezje Solona były w owym czasie nowe, więc wygłaszało je wielu spośród

nas, chłopców. Otóż powiedział wtedy ktoś z naszej dzielnicy - czy mu się tak

wtedy wydawało, czy też chciał jakąś przyjemność zrobić Kritiasowi - dość, że

powiada, że Solon był w ogóle najmądrzejszym człowiekiem, a jeżeli chodzi o

poezję, to polot miał największy ze wszystkich.

Staruszek, doskonale to pamiętam, bardzo się tym ucieszył, uśmiechnął i

rozpromieniony powiada: "Gdyby on się, mój Amynandrze, nie był zajmował poezją

tylko ubocznie, ale oddał się jej całą duszą, tak jak inni, byłby wykończył

opowieść, którą tutaj przywiózł z Egiptu, i gdyby go rozruchy i inne

nieszczęścia, które tu znalazł po przyjeździe, nie były zmusiły do zarzucenia

poezji, to, według mego zdania, ani Hezjod, ani Homer, ani żaden inny poeta nie

byliby go nigdy sławą przewyższyli.

- A cóż to była za opowieść, Kritiaszu? - zapytał tamten.

- O największym i najznamienitszym, można powiedzieć najsluszniej, ze wszystkich

czynów, jakich nasze państwo dokonało, ale że to czasy dawne i poginęli ci,

którzy tego czynu dokonali, więc wieść o nim do nas nie dotarła.

- Powiedzże od początku - powiada tamten - co i jak mówił Solon i od kogo to

usłyszał jako prawdę?

- Jest - powiada - w Egipcie, w delcie, którą opływa rozszczepiony u góry

strumień Nilu, powiat zwany Saityckim. W tym powiecie największym miastem jest

Sais, skąd leż pochodził i król Amasis. U nich tam nad miastem króluje pewne

bóstwo, które się po egipsku nazywa Neith, a po grecku, jak oni mówią, Atena.

Oni twierdzą, że bardzo lubią Ateńczyków i że w jakiś sposób są z nami tu

spokrewnieni. Solon mówił, że gdy tam przyjechał, bardzo go tam zaczęto

szanować. Dość że zaczął się rozpytywać o dawne czasy tych kapłanów, którzy

najwięcej byli z tym obznajomieni, bo sam nic o tym po prostu nie wiedział i nie

znalazł żadnego innego Hellena, który by o tym wiedział cokolwiek. I tak raz,

pragnąc ich wyciągnąć na słówko o dawnych czasach, zaczął mówić o

najdawniejszych dziejach naszych, o Foroneusie, którego pierwsze podania

dotyczą, i o Niobie, a znowu o potopie opowiadał bajki, jak to przetrwali Pyrra

i Deukalion , i wywodził pokolenia od nich pochodzące, i starał się przypomnieć

sobie, ile to lat trwały te rzeczy, o których mówił, i starał się obliczyć lata.

Na to jeden bardzo stary kapłan powiedział: - Oj, Solonie, Solonie! Wy,

Hellenowie, zawsze jesteście dziećmi. Nie ma starca między Hellenami. - On to

usłyszał i powiada: - Jak to? Co to ty mówisz?

- Młode dusze macie wszyscy - powiada. - Nie macie w nich żadnego dawnego

mniemania, opartego na starych podaniach, ani żadnej wiedzy okrytej siwizną

wieków. A przyczyna tego taka. Wiele razy i w różnym sposobie przychodziła zguba

rodzaju ludzkiego i będzie przychodziła nieraz. Od ognia i od wody największa, a

z niezliczonych innych przyczyn inne, krócej trwające. U was też mówią, że

Faeton, syn Heliosa, zaprzągł raz konie do wozu ojca, a że nie umiał pędzić po

tej samej drodze co ojciec, popalił wszystko na ziemi i sam zginął od pioruna.

To się opowiada w postaci mitu, a prawdą jest zbaczanie ciał biegnących około

ziemi i po niebie i co jakiś długi czas zniszczenie tego, co na ziemi, od

wielkiego ognia. Wtedy ci, którzy mieszkają po górach i na wyżynach, i w

okolicach suchych, bardziej giną niż ci, co mieszkają nad rzekami i nad morzem.

Dla nas Nil jest w ogóle zbawieniem i wtedy też z tego nieszczęścia ratuje nas i

zbawia. A kiedy znowu bogowie ziemię wodą oczyszczają i zalewają potopem, wtedy

się ratują ci, co po górach krowy pasą i owce, a tych, co po waszych miastach

mieszkają, rzeki spłukują do morza. A w tym kraju tutaj ani wtedy, ani nigdy

innym razem woda z góry na niwy nie spływa, tylko wprost przeciwnie; od dołu

wszystka podchodzi. Taka już jest. Dlatego też i z tych przyczyn zachowują się u

nas w podaniach zdarzenia najdawniejsze.

A po prawdzie to tak jest, że we wszystkich okolicach, gdzie mróz

nadzwyczajny ani skwar przeszkody nie stanowi, tam zawsze gęściej lub rzadziej

ród ludzki zamieszkuje. Otóż cokolwiek się u was albo u nas, albo w innej

okolicy, o której wiemy ze słyszenia, zdarzy pięknego albo doniosłego, albo z

jakiegokolwiek innego względu osobliwego, to wszystko jest tutaj od dawna

zapisane w świątyniach i przechowane. A, co się u was i u innych ludów dzieje,

zaledwie się utrwalić zdoła w napisach i w tym wszystkim, czego państwa

potrzebują, kiedy oto znowu w swoim czasie, jakby choroba powrotna, przychodzą

na nich strumienie wody z nieba i zostawiają spośród was tych, co pisma i służby

u Muz nie znają. Tak, że na nowo od początku rodzicie się niejako, jakby młodzi.

Nie wiecie nic ani o tym, co tu było, ani co u was było w czasach zamierzchłych.

Te twoje rodowody, Solonie, i te historie, któreś opowiadał o tym, co u was,

mało się różnią od bajek dla dzieci.

Wy naprzód pamiętacie tylko jeden potop, a przed tym było ich wiele. Oprócz

tego nie wiecie, że w waszej ziemi mieszkał najpiękniejszy i najlepszy rodzaj

ludzi, od którego pochodzisz i ty, i całe wasze dzisiejsze państwo. Bo zostało

wtedy trochę tego nasienią, ale wy o tym nie wiecie. Dlatego że ci, co

pozostali, przez wiele pokoleń ginęli, głosu nie umiejąc zamykać w litery.

Istniało swojego czasu, Solonie, przed największym potopem państwo, które dziś

jest państwem ateńskim, wielka potęga militarna i w ogóle prawa miało znakomite.

Miało dokonać czynów najpiękniejszych i wytworzyć ustroje najlepsze ze

wszystkich, o jakich nas dziś pod słońcem wieści dochodzą.

Kiedy to usłyszał Solon, zdziwił się, powiada, i bardzo pragnął i prosił

kapłanów, żeby mu wszystko dokładnie o dawnych obywatelach po kolei

opowiedzieli.

A kapłan powiedział: - Nie ma co tego kryć, Solonie. Opowiem i ze względu na

ciebie, i na wasze państwo, a przede wszystkim na chwałę bogini, która państwo

wasze i nasze dostała w udziale, wychowała je i wykształciła - naprzód to wasze,

o tysiąc lat wcześniej, kiedy wasze nasienie wzięła od Ziemi i od Hefajsta, E a

nasze potem. Jeżeli chodzi o początek tutejszego ustroju, to w naszych księgach

świętych jest pisana liczba ośmiu tysięcy lat. Więc ja ci pokrótce opowiem o

prawach obywateli sprzed dziesięciu tysięcy lat i o najpiękniejszym dziele,

jakiego dokonali. A jeżeli chodzi o dokładny przegląd ich całych dziejów po

kolei, to innym razem przy wolnym czasie sobie to przejdziemy, wziąwszy same

książki do ręki.

Więc rozpatrz sobie prawa w stosunku do obecnych naszych. Bo znajdziesz tu teraz

wiele urządzeń wzorowanych na waszych urządzeniach dawniejszych. Naprzód

wyodrębnioną od innych kastę kapłanów, a potem kastę robotników. Każdy rodzaj

pracuje osobno i nie miesza się z drugim. A więc pasterze, myśliwcy i rolnicy. A

kasta wojowników, widzisz chyba, jak tutaj jest odosobniona od wszystkich innych

grup; i prawo im przykazuje nie troszczyć się o nic innego, jak tylko o to, co

dotyczy wojny. A także sposób ich uzbrojenia, te tarcze i włócznie, które myśmy

wprowadzili pierwsi ze wszystkich ludów położonych koło Azji, bo nam pierwszym

to bogini pokazała, podobnie jak i wam w tamtych stronach. A jeżeli chodzi o

naukę, to widzisz chyba, jak lutaj prawo otoczyło opieką badanie wszechświata

jako całości aż po wróżbiarstwo i lecznictwo - to dla zdrowia - i spośród

boskich nauk wybrało te, które ze sprawami ludzkimi mają związek i jakie tam

inne za tym idą umiejętności, rozwinęło wszystkie. Cały ten podział porządny i

układ stosunków naprzód bogini urządziła u was, kiedy zakładała wasze państwo.

Wybrała okolicę, w którejście się urodzili, bo zobaczyła, że klimat tam jest

umiarkowany, więc wytworzy ludzi najlepiej rozwiniętych umysłowo. A że bogini

kocha się w wojnie i w mądrości, więc wybrała miejsce, które jej miało przynieść

ludzi najodpowiedniejszych dla niej, i tam wasze osady założyła. Tameście więc

siedzieli, rządząc się takimi prawami i jeszcze lepsze mając - w każdej

dzielności przewyższaliście wszystkich ludzi; rzecz prosta, bo i krew boską

macie, i wychowanie. My tu mamy zapisanych i podziwiamy wiele wielkich czynów

waszego państwa - a jeden z nich przewyższa wszystkie inne wielkością i

dzielnością.

Pisma nasze mówią, jak wielką niegdyś państwo wasze złamało potęgę, która

gwałtem i przemocą szła na całą Europę i Azję. Szła z zewnątrz, z Morza

Atlantyckiego. Wtedy to morze tam było dostępne dla okrętów. Bo miało wyspę

przed wejściem, które wy nazywacie Słupami Heraklesa. Wyspa była większa od

Libii i od Azji razem wziętych. Ci, którzy wtedy podróżowali, mieli z niej

przejście do innych wysp. A z wysp była droga do całego lądu, leżącego

naprzeciw, który ogranicza tamto prawdziwe morze. Bo to, co jest po wewnętrznej

stronie tego wejścia, o którym mówimy, to się okazuje zatoką o jakimś ciasnym

wejściu. A tamto morze jest prawdziwe i ta ziemia, która je ogranicza

całkowicie, naprawdę i najsłuszniej może się nazywać lądem stałym.

Otóż na tej wyspie, na Atlantydzie, powstało wielkie i podziwu godne mocarstwo

pod rządami królów, władające nad całą wyspą i nad wieloma innymi wyspami i

częściami lądu stałego. Oprócz tego po tej stronie tutaj oni panowali nad Libią

aż do granic Egiptu i nad Europą aż po Tyrrenię. Więc ta cała potęga zjednoczona

próbowała raz jednym uderzeniem ujarzmić wasz i nasz kraj i całą okolicę Morza

Śródziemnego. Wtedy to, Solonie, objawiła się wszystkim ludziom potęga waszego

państwa: jego dzielność i siła. Wasze państwo stanęło na czele wszystkich,

zachowało równowagę

ducha, rozwinęło sztuki wojenne i już to na czele Hellady, już też odosobnione,

bo inni je opuścili z konieczności, w skrajne c niebezpieczeństwo popadło,

jednak pokonało najeźdźców i wzniosło pomnik zwycięstwa; nic pozwoliło ujarzmić

tych, którzy jeszcze nie byli ujarzmieni, i nam wszystkim, którzy zamieszkujemy

po tej stronie Słupów Heraklesa, zachowało wolność, nie zazdroszcząc jej nikomu.

Później przyszły straszne trzęsienia ziemi i potopy i nadszedł jeden dzień i

jedna noc okropna - wtedy całe wasze wojsko zapadło się pod ziemię, a wyspa

Allanlyda lak samo zanurzyła się pod powierzchnię morza i zniknęła. Dlatego i

teraz tamto morze jest dla okrętów niedostępne i niezbadane; bardzo gęsty muł

sianowi przeszkodę - dostarczyła go wyspa zapadająca się na dno.

Co stary Kritias powiedział powtarzając to za Solonem, to w krótkim streszczeniu

usłyszałeś, Sokratesie. Kiedyś wczoraj mówił o panstwie i o tych ludziach,

których opisywałeś, ja się dziwiłem, bo przypomniałem sobie to, co dziś mówię, i

myślałem sobie, jak ty cudownie, bo to był jakiś przypadek, a jednak celowy,

zgadzałeś się po większej części z tym, co Solon mówił. Na razie nie chciałem

się odzywać, bom nie dość dobrze pamiętał - to już tak dawno było. Pomyślałem

sobie, żem powinien najpierw sam sobie dobrze wszystko przypomnieć, a dopiero

potem mówić. Dlatego też prędko zgodziłem się z tobą na twoją wczorajszą

propozycję, uważając, że jak to zawsze w takich sprawach, najtrudniej jest

przynieść w dyskusji jakąś myśl odpowiednią do programu, to my pod tym względem

nie będziemy w kłopocie, będziemy mieli materiału w sam raz, I tak też, jak on

tu powiedział, wczoraj zaraz na wychodnym stąd, zestawiałem z tym, co się tu

mówiło to, com sobie przypomniał.

Platon - Timajos.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: