Blake Jennifer - Dżentelmeni z Południa 01 - John.pdf - Blake Jennifer - LadyHenrietta

Dżentelmeni z Południa

Blake Jennifer

John

Przełożyła Ewa Merel

John

ROZDZIAŁ 1

– To ciebie chcę.

Niespodziewana deklaracja odbiła się echem od spękanych ścian starego

salonu. John Peterson, zwany Ripem, wiedział, że może ona wydać się

szokująca, ale ponieważ była to szczera prawda, nie zamierzał jej ukrywać.

Kobieta stojąca naprzeciwko zbladła, lecz nie uciekła ani nawet nie spuściła

wzroku. Rip musiał przyznać, że wspaniale panuje nad sobą, mimo że nie

cierpiał tego jej opanowania. Nie udało mu się przestraszyć Anny Montrose,

chociaż chciał, a nawet powinien ją przestraszyć – w przeciwnym razie równie

dobrze mógłby od razu spakować manatki.

Odwrotu przecież nie przewidywał. Gdyby w ogóle brał pod uwagę

możliwość porażki, nie byłoby go tutaj – wcale nie przyjechałby do Blest. Cóż

robiłby w tej zabytkowej willi na starej plantacji, gdyby nie liczył na to, że

konfrontacja z Anną pozwoli mu osiągnąć pożądany cel? Nie chodziło mu

przecież o to, żeby tylko zwierzyć się jej ze swoich najgłębszych pragnień i

marzeń.

– Spodziewasz się, że ja... że prześpię się z tobą? – zapytała z

niedowierzaniem. Gdy czekała na odpowiedź, jej szare oczy zrobiły się ciemne

jak chmura gradowa.

Ciekawe, co by zrobiła, gdyby odpowiedział twierdząco? Umierał z chęci,

by tak właśnie zrobić. Czy uległaby, gdyby wyciągnął teraz rękę? A może by go

spoliczkowała?

W głębi duszy dobrze wiedział, że jest za wcześnie na potwierdzanie. Zbyt

wiele by ryzykował, wdając się w takie gierki. Przynajmniej na razie.

– Wyraziłaś się interesująco, choć wysoce nieprecyzyjnie – zaśmiał się

gardłowo, wsadzając ręce do kieszeni. – „Spanie” to ostatnia rzecz, na jaką bym

liczył. Gdybym naturalnie w ogóle brał pod uwagę tego rodzaju rozliczenie. Nie

– westchnął – ja po prostu spodziewam się, że pomożesz mi osiągnąć coś, co

zarówno ty, jak i twoja rodzina mieliście od zawsze. Chcę być szanowanym

obywatelem Montrose.

Przez chwilę patrzyła na niego szklanym wzrokiem. Mógł się tylko

domyślać, że oto nakazała sobie spokój i zmianę tonu rozmowy. Jej blade

zwykle policzki niespodziewanie nabrały intensywnie różowego koloru.

Oblizała wargi – Rip prześledził ten ruch z najwyższą, prawie bolesną uwagą – i

odezwała się zduszonym głosem:

– Mam wrażenie, że nie rozumiem.

Oczywiście. Przecież nigdy go nie rozumiała, nawet jako dziecko. Gdy na

Boże Narodzenie przebierano ją za aniołka i biegała radośnie, trzepocząc

przyklejonymi skrzydłami – na głowę niczego nie wkładała, wystarczały jej

złociste loki – on, obdartus z domu po drugiej stronie rzeki, patrzył na nią z

nabożnym podziwem, jakby rzeczywiście była nadprzyrodzonym zjawiskiem.

Gdy mieli po naście lat, ona zadawała szyku w najnowszym modelu cadillaca z

opuszczanym dachem, jak przystało na córeczkę najbogatszej rodziny w

okolicy, on natomiast tłukł się po wertepach pickupem, który wygrzebał na

złomowisku i naprawił własnymi, unurzanymi w smarze rękoma.

Przyjaźnił się z jej bratem, Tomem, ale cały czas miał nadzieję, że ta

przyjaźń zbliży go do niej. Oni tymczasem zapraszali go na kolację lub obiad i

jakoś nie domyślali się, dlaczego stale odmawia pod pretekstem, że nie jest

głodny. Prawda była taka, że mieli nieskazitelne maniery, on zaś nie wiedział,

jak zachować się przy stole.

To było kiedyś... Tym razem Anna też nie będzie na tyle domyślna, by

zrozumieć, że ta rozmowa odbywa się według ściśle zaplanowanego

scenariusza. Nie domyśli się, że specjalnie czekał, aż ona dowie się od ludzi o

jego powrocie, zobaczy jego spychacze i koparki w okolicy Blest i sama

przyjdzie do niego. Nie uwierzyłaby, że właśnie tak wyobraził sobie to

spotkanie – w salonie, o zmierzchu, kiedy słabe światło wpadające przez

wysokie okna będzie rozjaśniało jej twarz. On, zgodnie z planem, stanął tyłem

do okien.

Zauważył, że w ogóle się nie zmieniła. Z jej klasycznych rysów biła ta sama

szlachetność co kiedyś, ciągle miała szeroko rozstawione oczy i połyskliwe

włosy, którymi wszyscy zawsze się zachwycali. Chodząca doskonałość... Tak

jak dawniej czuł się przy niej onieśmielony i niepewny. Chował swe uczucia,

udając twardziela.

On sam zmienił się jednak bardzo. Więzienie go zmieniło.

– To proste – wyjaśnił szorstko. – Chcę odzyskać to, co zabrano mi w tym

mieście szesnaście lat temu. Mam zamiar żyć swoim starym życiem, tylko

lepiej. A planuję je kontynuować dokładnie od miejsca, w którym zostało

przerwane.

– I umyśliłeś sobie, że mogę ci w tym pomóc?

– Wiem, że możesz – powiedział spokojnie, patrząc jej prosto w oczy.

– A jeżeli nie mogę albo nie chcę, wtedy zrównasz Blest z ziemią, zgadza

się?

Nabrała głęboko powietrza, jakby się dusiła, a to sprawiło, że jej piersi

uniosły się do góry pod żakiecikiem z kremowego jedwabiu, doskonałym na

letni upał. Najwyraźniej zauważyła, że zatrzymał wzrok w tym miejscu, bo

skrzyżowała dłonie, jakby chciała się przed nim zasłonić.

– Chcesz to zrobić, tak? – powtórzyła pytanie. – Chcesz rozwalić jeden z

najstarszych i najpiękniejszych budynków w Luizjanie, żeby wybudować na

jego miejscu dom opieki dla bogatych staruszków i teren do gry w golfa?

– Tak o mnie mówią? – ironiczny uśmieszek zaigrał na jego ustach.

– Zaprzeczasz temu?

– Och nie, w żadnym wypadku – wycedził. – Wiesz, że Montrose to nie jest

miasto, w którym powinienem czemukolwiek zaprzeczać. Próbowałem kiedyś

co prawda, ale nic mi to nie dało.

Zawahała się, jakby zastanowiło ją coś w jego twarzy albo głosie. Gdy zaś

się odezwała, rzuciła tylko jedno, beznamiętnie brzmiące zdanie:

Blake Jennifer - Dżentelmeni z Południa 01 - John.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: