ZBRODNIE MASONERII W MEKSYKU.pdf

Zbrodnie masonerii w Meksyku

" (...) Każdy tydzień, który przeminie bez Mszy świętej,

spowoduje utratę dla Kościoła około 2% wiernych (...) "

(mason, prezydent Meksyku P.E. Calles w 1926 r.)

" (...) Chwyciliśmy Kościół za gardło i zrobimy wszystko, aby go udusić (...) "

(minister spraw wewnętrznych A. Tejeda w 1926 r.)

" (...) Chłop wiedział tylko jedną rzecz: tamci zamykają kościoły i prześladują księży. On widział

tylko jedną rzecz: przybyli żołnierze, zamknęli kościół, aresztowali księdza, zastrzelili tych,

którzy protestowali, powiesili swego więźnia, podpalili kościół i zgwałcili kobiety w buntującej się

wsi. Znieważeni wieśniacy, którzy kochają swoją wieś, swój kościół i swojego proboszcza,

zupełnie naturalnie porwali się do buntu (...) "

(z książki J.A. Meyera o powstaniu "bojowników Chrystusa")

Historia prześladowań Kościoła katolickiego w Meksyku lat 20-tych i 30-tych XX wieku należy

do szczególnie jaskrawych przejawów antychrześcijańskiego fanatyzmu. Patologiczne

uprzedzenia antyreligijne i antykościelne grupy meksykańskich polityków ściągnęły na Meksyk

niszczącą wojnę domową lat 1926 1929. Stu tysięcy ludzi zapłaciło życiem w ciągu trzech lat

za fanatyzm i nietolerancję tamtejszych wrogów Kościoła. Historia okrutnych prześladowań

Kościoła i religii w Meksyku zasługuje na osobną uwagę pod jednym jeszcze względem. Były

one inspirowane i prowadzone pod przewodem meksykańskich masonów typu Callesa czy

Obregona. Warto dziś przypomnieć tę przemilczaną historię antyreligijnych okrucieństw

meksykańskiej masonerii. Jakże wyraźnie zaznacza się na jej tle fałszywość twierdzeń

dzisiejszych wybielaczy masonerii, którzy próbują negować prawdę o skrajnie antyreligijnym

charakterze masonerii. Dzieje okrutnych prześladowań meksykańskich katolików należą ciągle

do zupełnie nieznanych przez polskich czytelników. Po wojnie, w komunistycznym PRL-u, nie

wznawiano bowiem ze względów oczywistych przedwojennych publikacji książkowych na ten

1 / 16

Zbrodnie masonerii w Meksyku

temat (m.in: A. Bora, Prześladowanie Kościoła katolickiego w Meksyku, Warszawa 1928; J.

Rostworowskiego, O męczeńskim Meksyku, Kraków 1928; M. Wańkowicza, W kościołach

Meksyku, Warszawa 1927). Zupełnie nieznana też jest w Polsce odnosząca się do tego tematu

bogata zagraniczna literatura naukowa i popularno-naukowa. Przez dziesięciolecia jedyną

udostępnioną po wojnie czytelnikom książką na temat prześladowań katolików w Meksyku była

powieść Grahama Greene'a Moc i chwała (por. wyd. w Warszawie w 1970 r., w przekładzie B.

Taborskiego).

Siła i tradycje meksykańskiej masonerii

Niejednokrotnie wskazywano na decydującą wręcz rolę meksykańskiej masonerii w rozpętaniu

krwawej wojny religijnej w Meksyku. Tego zdania między innymi jest francuski historyk Jean A.

Meyer, autor najcenniejszego jak dotąd źródłowego opracowania historii meksykańskiej wojny

domowej. Meyer powołuje się przy tym na opinię prezydenta Meksyku Portesa Gila w 1929

roku: ?W Meksyku państwo i masoneria zlewały się faktycznie w jedno w ostatnich latach?.

Dodajmy, że sam Portes Gil w kilka lat po zakończeniu swej prezydentury został wielkim

mistrzem meksykańskiej masonerii (był nim w latach 1933-1934).

Frank Brandenburg, autor monumentalnego dzieła o historii najnowszej Meksyku pisał, że: "(...)

Pięciu prezydentów Meksyku osiągnęło najwyższy stopień masonerii, trzydziesty trzeci, w

obrzędzie szkockim: Franeisco Madero, Emilio Portes Gil, Pascual Ortiz Rubio, gen. Abelardo

Rodriguez u Miguel Aleman (...). Brandeburg przypomniał, że dwaj inni prezydenci Meksyku

związani byli z Mexican Rite (obrzędem meksykańskim), inaczej zwanym Cardenas Rite

(obrzędem Cardenasa). Byli nimi Lazaro Cardenas, jeden z założycieli loży i jeden z jej wielkich

mistrzów oraz Manuel Avilo Camachos Bardzo ściśle związani z masonerią byli również dwaj

inni prezydenci Meksyku: Plutarco Elias Calles i Victorio Huerta. Plutarco Elias Calles,

najzawziętszy prześladowca Kościoła, inicjator krwawej walki z religią, został odznaczony

masońskim medalem za "nadzwyczajne zasługi w rozwiązaniu tak wielu problemów w tak

krótkim czasie".

Masoneria meksykańska miała historię, sięgającą aż do XVIII wieku. W 1828 roku w Meksyku

na terenie całego kraju działały 102 loże masońskie. Już w 1874 roku masoneria meksykańska

była na tyle silna, że zdołała przeforsować wprowadzenie zdecydowanie antykościelnego

ustawodawstwa. Masonem i to najwyższego 33 stopnia był osławiony dyktator Meksyku

przełomu XIX i XX wieku Porfirio Diaz. Wielkimi mistrzami masonerii byli kolejno dwaj jego

bracia. Masonami było wielu gubernatorów stanowych. Za dyktatury Diaza zaznaczał się

szczególny wpływ lóż Wielkiego Wschodu z Francji. Długotrwałe, trwające ponad 30 lat,

dyktatorskie rządy Diaza wywołały podziały w kręgach masonerii, i stopniowo część lóż

masońskich - zdecydowała się poprzeć powstanie przeciwko niemu. Do masonerii należał

między innymi słynny wódz powstańców Francisco Madero, wybrany prezydentem Meksyku w

2 / 16

Zbrodnie masonerii w Meksyku

1911 roku po obaleniu Diaza oraz liczni inni generałowie powstańczy.

W ciągu kilku lat krwawych przepychanek, jakie nastąpiły po zwycięstwie rewolucji

meksykańskiej (między innymi zamordowanie prezydenta Madero w 1913 roku) ster władzy w

Meksyku przejęli związani z masonerią politycy, którzy wprowadzili nowe rządy autokratyczne,

jakże sprzeczne z demokratycznymi celami meksykańskiej rewolucji 1910 roku. Loże

masońskie posłużyły jako wzmocnienie nowych dyktatur, środek do jak najmocniejszego

infiltrowania dowództwa armii i kierownictwa administracji w poszczególnych stanach. Dawny

radykalizm społeczny rewolucji meksykańskiej po przejęciu pełni władzy przez masonów

przekształcił się w skrajny radykalizm antykościelny, a nawet antyreligijny. Jak pisali francuscy

autorzy głośnej kilkutomowej Historii Kościoła: "(...) Wkrótce po rozpoczęciu w roku 1910

wielkiej meksykańskiej rewolucji społecznej nowa generacja intelektualistów zaczęła posuwać

się znacznie poza granice antyklerykalizmu, którym odznaczała się ta reforma w połowie XIX

stulecia. Dokonując niekiedy rewizji poglądów swych liberalnych poprzedników w świecie

analizy marksistowskiej, zmierzali nie tylko do ograniczenia władzy doczesnej Kościoła, lecz w

ogóle do stłumienia wpływu religii na społeczeństwo. Gloryfikując przeszłość Meksyku, chcieli

ponadto wyeliminować wszystko, co łączyło się z hiszpańską erą kolonialną, włączając w to

katolicyzm. Ludzie wyznający podobne przekonania, wywodzący się głównie z klas średnich,

prawnicy i intelektualiści, wprowadzili do konstytucji meksykańskiej z roku 1917 artykuły

wyjątkowo wrogie tradycyjnym wpływom religii".

Antykościelna konstytucja 1917 roku

Rosnące zdominowanie meksykańskiego życia politycznego przez masonerię w ciągu drugiego

dziesięciolecia XX wieku znalazło szczególnie mocne odbicie w skrajnie antyklerykalnej, a

nawet antyreligijnej konstytucji uchwalonej w 1917 roku. Konstytucja ta przewidywała utracenie

przez Kościół cech osoby prawnej. Zniesiono zakony. Cały majątek kościelny przeszedł pod

kontrolę państwa. Kapłanów oddano pod nadzór władz państwowych. Drastycznie ograbiono

aktywność księży, oddając ich pod nadzór władz państwowych. Wprowadzono skrajne

restrykcje, ustalające, iż poszczególne stany będą określały maksimum księży tolerowanych na

ich terytorium. Historyk F. Brandenburg ocenił nader krytycznie wyrażone w konstytucji 1917

roku dążenie państwa do określania maksymalnej ilości duchownych w zależności od tego, co

władze stanu uznają za niezbędne dla ich potrzeb. Pisał, że: "(...) Było to nie do przyjęcia dla

Kościoła, bo mogło doprowadzić do tego, że władze stanu arbitralnie uznają, że maksymalna

ilość duchownych, na jaką istnieje zapotrzebowanie w ich stanie, równa się zeru. Tak właśnie

ustaliły odgórnie władze stanu w Tobasco. Dodajmy, że w stanie Tabasco zniszczono niemal

wszystkie kościoły". Księży pozbawiono również czynnego prawa wyborczego. Czasopismom

religijnym zabroniono poruszania jakichkolwiek zagadnień politycznych. Postanowienia

konstytucji 1917 zakazywały również noszenia sutanny poza kościołami, procesji na zewnątrz

kościołów i jakichkolwiek przejawów kultu religijnego poza lokalami zamkniętymi.

3 / 16

Zbrodnie masonerii w Meksyku

Duchowieństwo odcięto od wszelkich form nauczania w szkołach, zabraniając mu zarówno

zakładania jak i prowadzenia szkół. Instytucjom religijnym i księżom zakazano nawet

administrowania, prowadzenia czy nadzorowania instytucji dobroczynnych, badań naukowych,

itp."

Jak pisał Melchior Wańkowicz w tomie reportaży z podróży po Meksyku: "(...) Jak widzimy, rząd

poszedł o wiele dalej, niżby to nawet dyktowała konieczność oddzielenia Kościoła od państwa.

Prawa przytoczone odbierają Kościołowi możność swobodnego rozwoju. Zakazując pracy

społecznej lub nauczania, odbierają prawo swobody myśli, w równej mierze należnej wszystkim

obywatelom; zakazując szat duchownych, szykanują stan cały jako taki; zakazując procesyj itd.,

do których ludność od dawna przywykli, wtrącają się do spraw wewnętrznych kultu, dając

zupełne uzasadnienie twierdzeniu, że w gruncie rzeczy chodzi tu o walkę z religią".

Autorzy publikacji odnoszących się do tego okresu historii Meksyku na ogół dość powszechnie

wskazują na skrajnie antykościelny charakter konstytucji 1917 roku. Francuski historyk Jean A.

Meyer pisał, że konstytucja z 1917 roku "uczyniła katolików obywatelami drugiej kategorii, bez

miejsca w życiu publicznym". Już w momencie uchwalenia konstytucji z 1917 roku

umiarkowana mniejszość w parlamencie ostrzegała, że tak skrajnie godząca w wiarę katolicka

konstytucja może stać się przyczyną wybuchu wojny domowej - jak się zresztą stało w 1926

roku. Na szczęście, początkowo, w pierwszych latach po uchwaleniu konstytucji 1917 roku

władzom nie udało się wcielić w życie jej postanowień antykościelnych i antyreligijnych. Miały

zbyt wiele trudności wewnętrznych, wynikłych z kolejnych bojów o władzę (obalenia inicjatora

konstytucji 1917 roku prezydenta Carranzy w 1919 roku, jego zamordowanie w 1920 roku, etc.).

Próby wprowadzenia antyreligijnych postanowień konstytucji z 1917 roku w poszczególnych

stanach zderzyły się ze skutecznym przeciwdziałaniem księży i wiernych katolickich.

Zróżnicowanymi metodami protestu (między innymi strajkiem duchowieństwa) zmusili oni

władze do rezygnacji z wcielenia w życie antykościelnych regulacji. Sytuacja radykalnie

zmieniła się jednak wraz z rozpoczęciem w 1924 roku prezydentury fanatycznie antyreligijnego

masona - Plutarco Eliasa Callesa.

Jak wróg Kościoła - Calles sprowokował wojnę domową

Ogromna część badaczy nowszej historii Meksyku zgodna jest co do tego, że właśnie

prezydent Plutarco Elias Calles, mason i fanatyczny wróg religii, był głównym sprawcą tak

niszczącego dla Meksyku wewnętrznego konfliktu wokół Kościoła i religii. Taką opinię głoszą

najwybitniejsi zagraniczni badacze historii meksykańskiego konfliktu między państwem a

Kościołem, na czele z Jeanem A. Meyerem. Opinię tę podzielał również najwybitniejszy polski

badacz historii Ameryki Łacińskiej, profesor Tadeusz Łepkowski, pisząc w swej Historii

4 / 16

Zbrodnie masonerii w Meksyku

Meksyku: "(...) Calles mason i zagorzały antyklerykał podjął próbę utworzenia Kościoła

Narodowego (...), przyczyniając się swą doktrynerską postawą i decyzjami do wybuchu

długotrwałego konfliktu". Warto więc przyjrzeć się bliżej sylwetce polityka, który przez swe

antyreligijne zacietrzewienie i fanatyzm, ograniczoną niezdolność do kompromisu, odegrał tak

wielką rolę w ściągnięciu na swój kraj katastrofalnej wojny domowej wokół spraw religii.

W momencie obejmowania prezydentury Calles miał już za sobą dość burzliwą i nieciekawą

przeszłość. W młodości nauczyciel, później skarbnik miasta Guyamas, po kilku miesiącach

urzędowania trafił do więzienia za malwersację powierzonych mu pieniędzy. Po wyjściu z

więzienia prowadził restaurację w hotelu, którego stał się właścicielem. Zbankrutowany

zaaranżował pożar hotelu, aby w ten sposób zdobyć pieniądze za jego ubezpieczenie. Po

rewolucji 1910 roku został komisarzem gubernatora stanu Sonora, wreszcie gubernatorem tego

stanu. Na tym stanowisku ?wsławił się? ekstremistycznymi działaniami antykościelnymi.

Zamknął tamtejsze seminarium duchowne, kazał splądrować rezydencję biskupa i zamienił

katedrę na szkołę. W kwietniu 1916 roku zamknął wszystkie kościoły w swoim stanie i wypędził

z niego wszystkich katolickich księży. Wybrany prezydentem Meksyku w 1924 roku szybko stał

się jak najgorszym symbolem rządów autokratycznych. Frank Brandenburg pisał o

dyktatorskich metodach Callesa, ?opierającego się na przekupstwach i szantażu?. Profesor

Tadeusz Łepkowski nazwał Callesa "klasycznym typem autokraty, praktyka rządów

personalnych opartych na kontrolowanej korupcji wyższych urzędników". Prezydentura Callesa

była swoistą kontynuacją stosowanych już za dyktatury Porfirio Diaza metod rządzenia opartych

na zasadzie "pan o pan" - chleb albo pałka. Oponentów niszczono, tym mocniej protegując

posłusznych konformistów, zabiegających o uzyskanie "chleba" w postaci posad czy koncesji.

Nie znoszący sprzeciwu Calles nie mógł uznać tego, że Kościół katolicki w Meksyku nie chce

się w pełni podporządkować jego władzy. W swym fanatyzmie antyreligijnym był wprost

organicznie niezdolny do kompromisu. Wyraźnie rzucało się to w oczy w porównaniu Callesa z

poprzednim prezydentem Meksyku Alvaro Obregonem. Prezydent Obregon, licząc się z

realiami, uważał, że kościelny system nauczania jest lepszy niż brak jakiegokolwiek systemu

oświaty. Sugerował więc, by władze tolerowały istnienie szkół parafialnych przynajmniej do

czasu powstania laickiego szkół publicznych. Calles "nie chciał dopuścić niczego, co było

katolickie", dążył do stworzenia schizmatyckiego "Narodowego Kościoła Katolickiego", zgodnie

z dalekosiężnymi planami masonerii.

Rozpoczynając walkę o ostateczne zniszczenie Kościoła katolickiego i religii, Calles chciał

wykorzystać fakt, opanowania przez masonerię bardzo ważnych instrumentów władzy w

Meksyku, a przede wszystkim armii. W tym czasie kierownictwo armii było już w ogromnej

mierze zdominowane przez masonerię i stąd można mu było powierzyć tym większą rolę w

inicjowaniu wszelkich działań antyklerykalnych i nawet antyreligijnych. Mason, minister wojny

generał Joaquin Amaro znany był ze skrajnych antyreligijnych ekscesów. ?Wsławił się?

fanatycznymi przemówieniami, atakującymi Kościół i religię za całą ich historię: W jednym z

przemówień generał Amaro powiedział miedzy innymi: "(...) Apostolskie duchowieństwo

rzymsko-katolickie, które jest faktycznie pazerną, obstrukcyjną, konserwatywną i wsteczną

5 / 16

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: