Choroba sieroca.pdf

Choroba sieroca

Pies cierpiący na tę chorobę, jeśli zostawić go samemu sobie, może

zacząć gryźć przedmioty, ślinić się, a nawet zanieczyszczać mieszkanie

lub kopać doły, wykazywać nadmierną aktywność oraz wyć i to

godzinami w różnej tonacji. Wszystkie te objawy mogą być oznaką lęku

przed samotnością.

Pies prawie każdej rasy jest uczuciowy i rodzinny. Jeśli musi żyć ciągle w

kojcu czy zagrodzie, to często zapada na tę chorobę. Choroba sieroca

może być chroniczna, może też występować pod wpływem zmian w życiu

psa jak np.: zmiana właściciela, przeprowadzka, zmiana trybu

codziennego życia lub rozwód właścicieli. Często nie pamiętacie o tym, że

przy zmianie trybu życia Wasz pies nie ma pojęcia, dokąd idziecie i kiedy

wrócicie. Pies wie tylko, że stado już nie jest w komplecie i został ON

sam jeden.

Są psy, którym to nie przeszkadza i nie przeżywają tej sytuacji tak

boleśnie, układają się do spania i zwyczajnie przesypiają Waszą

nieobecność. Inne psy stają się nerwowe. Psy zabrane z schroniska, lub

porzucone przez poprzednich właścicieli reagują dużym stresem. Takich

psów nie można pozostawić bez pomocy. Jeśli Wasze dziecko lub inny

członek Waszej rodziny miałby takie problemy jak Wasz pies, to na

pewno zrobilibyście wszystko, aby mu pomóc. Pies też jest żywą

inteligentną istotą, która potrzebuje Waszej pomocy, aby pozbyć się

stresu.

Pamiętajcie – wszystkie wyjścia z domu (obojętnie na jak

długo) traktujcie, jak rzecz najzupełniej normalną.

Nie róbcie z tego problemu. Zachowujcie się tak, jak wychodząc z domu

czy ze wspólnego pokoju w pracy, pozostawiając ludzi (domowników) czy

współpracowników. Zachowujcie się przed wyjściem i po powrocie

obojętnie, co najmniej przez 10 minut. Darujcie sobie rzucanie się psu na

szyję i wylewne potoki zdań w stylu: „Czy mój piesek tęsknił za

panem?”„Czy byłeś grzeczny?”

Musicie tak się zachować, aby podtrzymać status przywódcy stada.

Zachowanie dyscypliny bardzo pomoże psu pozbywać się stresu i

uspokoić się. Jak zostaniecie przywódcą stada, to Wasz pies zaakceptuje

Wasze zachowania. Jeśli pies nadal siebie uważa za przywódcę, to wciąż

stara się zapanować nad sytuacją. Kiedy to mu się nie udaje (bo musicie

wyjść z domu) reaguje stresem, co objawia się np. w wygryzionych

drzwiach, czy w poszarpanym dywanie.

Najgorszym jednak rozwiązaniem i myśleniem „po ludzku” jest

rozczulanie się nad psem. Przez takie postępowanie pies jeszcze bardziej

będzie mniej pewny siebie. Spróbujcie wyobrazić sobie sytuację, kiedy

macie wypadek i potrzebujecie pomocy. Jedna osoba podchodzi do Was i

mówi krótko i rzeczowo np.: ”Proszę się uspokoić, już wezwałem

pogotowie, zaraz udzielimy Panu pomocy i wszystko będzie dobrze”.

Druga osoba podchodzi i zaczyna się użalać np.: „Och, co za straszny

wypadek, jak musi Pana boleć ta wystająca złamana kość. Jaki Pan

biedny, jak mi Pana żal”. Która z tych osób bardziej Wam pomoże? Która

pomoc będzie lepsza dla Waszej psychiki? Pies cierpiący na chorobę

sierocą to właśnie ta osoba z wypadku. Musicie mu pomóc mądrze.

Każdy pies powinien dobrze się wybiegać. Kiedy jest zmęczony będzie

mniej kłopotliwy i będzie mniej stresowo odbierał Wasze rozstanie z nim.

Psy o takim usposobieniu powinny przed Waszym wyjściem do pracy być

wyprowadzane na długi, forsowny spacer. Czas takiego spaceru to, co

najmniej 20 minut. Wychodząc do pracy NIGDY nie wiążcie psa do

kaloryfera czy innych sprzętów, NIGDY nie zakładajcie mu kagańca – w

ten sposób tak pogłębicie chorobę, że nie będzie możliwości ratowania

psa ze stresu i depresji. O wiele lepszym rozwiązaniem jest wygodna

duża klatka, stosowana kiedy wychodzicie z domu. Większość

nerwowych psów woli przebywać na ograniczonej przestrzeni. Tak też

wiele Waszych dzieci woli przebywać w swoim pokoju niż błąkać się po

dużym pustym domu.

Psu będzie lepiej w odpowiednio dużej klatce, niż miotanie się pod

drzwiami wejściowymi i doprowadzenie się do histerii. Kiedy pies po

jakimś czasie zaczyna się uspakajać, można zaprzestać zamykania w

klatce. W takiej klatce umieśćcie materac lub koc psa - z jego zapachem,

możecie też postawić w niej miskę z wodą i włożyć jakąś zabawkę psa.

Pies uzna to miejsce za swój azyl, za przytulne miejsce, w którym można

się schronić.

Z psami o takich skłonnościach musicie ćwiczyć krótkie wyjścia z domu.

Oczywiście chodzi o Wasze wyjścia z domu nawet na 3 minuty, lub na 5

minut. Najwięcej szkody pies robi w mieszkaniu tuż po Waszym wyjściu.

Tak więc szkody, jakie pies wyrządził i tak będą te same niezależnie od

tego, na jaki czas zostawicie go samego. Możecie zaczynać od tego, że

nie zamykacie psa w klatce, tylko ubieracie płaszcz, wychodzicie bez

słowa za drzwi i zaraz wracacie z powrotem do mieszkania. Nie witajcie

się z psem po powrocie. Spokojnie wychodźcie i spokojnie wracajcie bez

oznak entuzjazmu.

Powtarzajcie to, aż pies zacznie się uspakajać i będzie oczekiwać

Waszego wyjścia, a na Wasz widok będzie coraz spokojniejszy i będzie

czekał, aż WY go zawołacie do siebie, kiedy zechcecie i dopiero wtedy go

pochwalicie. Jesteście SZEFEM stada i będziecie wychodzili i wracali

wtedy, kiedy macie na to ochotę, a Wasz pies musi zaakceptować

zachowanie szefa. To ćwiczenie zajmie Wam co najmniej tydzień. Potem

zacznijcie wychodzić na dłużej i stosujcie cały rytuał wychodzenia:

zakładanie płaszcza i butów, zamykanie drzwi, schodzenie po schodach

itp. Pies będzie się czuł o wiele lepiej i spokojniej, kiedy zostawicie mu

włączone radio lub telewizor, a wieczorem małą lampkę. Te ćwiczenia

musicie powtarzać kilka razy dziennie, być może zajmie Wam to nawet

miesiąc. To zależy od Waszej konsekwencji i wytrwałości, ale również od

stanu psychicznego psa.

Jak przyjdzie czas na próbę generalną, musicie uzbroić się w spokój i

cierpliwość. Zabierzcie się do wychodzenia z domu i przed tą czynnością

udawajcie, że „nie widzicie” Waszego psa, choć przez 10 minut.

Następnie ubierzcie się i wyjdźcie na dłuższy czas z domu. Jak przejdzie

wyznaczony przez Was czas Waszej nieobecności, odpukajcie w

niemalowane i wróćcie do domu. Bez względu na to, co zastaniecie w

domu zachowujcie się tak, jak do tej pory. Jak coś będzie nie tak, to

niestety musicie znowu zaczynać ćwiczenia od początku, ale pamiętajcie,

że prawie na pewno, to WY popełniliście gdzieś błąd, który nie pozwolił

psu na wyciszenie i odstresowanie po Waszym wyjściu. Zachowajcie

spokój i róbcie swoje, ale mądrze!!! Nigdy nie poganiajcie psa! Nie rób

niczego na SIŁĘ. Jak źle ocenicie możliwości i usposobienie Waszego psa,

możesz znowu wpędzić go w stres i będziecie musieli wszystko zaczynać

od początku.

Dopóki nie dojdziecie w tym szkoleniu do zamierzonego celu, a musicie

wyjść do pracy na dłużej, to zamykajcie psa w klatce. Takie klatki można

już kupić w sklepach dla zwierząt. Są one bardzo estetyczne i o różnych

rozmiarach, tak że możecie ją dopasować do swojego mieszkania i

wielkości psa. Teraz NAJWAŻNIEJSZE – bez względu na to, jakie szkody

wyrządził pies podczas Waszej nieobecności NIE WOLNO GO KARAĆ! Nie

wyładowujcie na nim swojej złości i frustracji. Pies jest zdenerwowany, a

kara zdenerwuje go jeszcze bardziej. Zacznie się gorzej zachowywać, a

WY z kolei zaczniecie go karać jeszcze mocniej i surowiej – tak

wpadniecie w błędne koło. Nie tędy droga!

Nie każdy ma takie problemy, ale jak one już się pojawią, to należy

mądrze z nimi walczyć, a nie obwiniać za wszystko psa. Posiadanie

zwierząt, a szczególnie psów nie jest w naszym kraju obowiązkiem, ani

nakazem prawnym. Nie musicie mieć psa, to Wasz wybór i Wasza

decyzja. Jak go macie – to musicie się liczyć z występującymi

problemami. Pies nie jest zabawką sterowaną pilotem. Tak jak i Wy, ma

choroby i problemy emocjonalne, a my ludzie mamy rozum i możliwości,

aby mu pomóc. Nie tłumaczcie, że nie macie czasu na spacer, bo ciągle

pracujecie, a jak przyjdziecie do domu to padacie z nóg. Po co braliście

psa, skoro nie macie dla niego czasu?! Kot zupełnie przystosuje się do

Waszego trybu życia i chomik też. Wasze dzieci nie mogą bawić się psem

– to nie zabawka. W ten sposób nie uciszajcie swojego sumienia, że nie

macie czasu dla dzieci. Mam nadzieję, że macie PSA, aby móc kochać i

być kochanym.

Pies nie zna Waszego języka. Gdyby Pani nauczycielka pokazała małemu

dziecku pomidor i powiedziała „jabłko”, to dziecko mogłoby słusznie

przypuszczać, że tak właśnie wygląda jabłko. To dotyczy Waszego psa.

Jeżeli wołacie psa np. „na miejsce”, kiedy pies się dobrze bawi i nie

egzekwujecie od niego polecenia – pies dochodzi do wniosku, że „na

miejsce” znaczy „baw się”.

Żeby psa czegokolwiek nauczyć musicie mu uświadomić ten związek

natychmiast – później już nic nie wytłumaczycie. Wracacie do domu o

godzinie siódmej wieczorem i zaczynacie karcić psa i krzyczeć na niego

za to, że zjadł kawał kanapy czy fotela o godzinie trzeciej po południu –

On przecież nie rozumie, o co macie do niego pretensje, choć Wam

wydaje się inaczej.

Krzyczycie na niego, że jest „złośliwy”, „głupi” albo „niedobry”, podczas

gdy On jest po prostu zdezorientowany i przestraszony Waszą postawą i

zachowaniem. Pies nie lubi, kiedy właściciel jest na niego zły. Psu bardzo

zależy na Waszej aprobacie i akceptacji. Spróbujcie zrozumieć PSA i jego

psychikę, a wszystko będzie o wiele mniej problematyczne.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: