Anna Park - Randka z wrogiem.pdf - ● P - Nalka31

ANNA PARK

RANDKA Z WROGIEM

ROZDZIAŁ 1

Kiedy po powrocie ze szkoły otworzyłam drzwi, usłyszałam dźwięk włączonego

telewizora, chociaż o tak wczesnej porze mama nie mogła być jeszcze w domu. Gdy

otworzyłam szafę, by powiesić palto, na wieszaku tuż przy moim kombinezonie zauważyłam

ciepłą chłopięcą kurtkę. Pomyślałam, że z pewnością należy do jakiegoś dziecka, wziętego

przez moją mamę pod opiekuńcze skrzydła. Pewnie do chłopca, który pojawił się w ośrodku.

Rzuciłam torbę z książkami na krzesło stojące w przedpokoju i pomaszerowałam do salonu.

Zgadłam. Chłopak, przypuszczalnie trochę starszy ode mnie, siedział rozciągnięty na

niebieskiej sofie, a jego stopy w sportowych butach spoczywały na stojącym tuż obok stoliku.

Oglądał telewizję, naszą telewizję, tak jakby robił to każdego dnia. Co gorsza, Jonesy, mój

brązowo - biały kot, leżał tuż przy nim i domagał się pieszczot. Jonesy nie był kotem, który

przepadał za obcymi, tak naprawdę do tej pory tylko mnie wolno go było drapać za uszami.

Poczułam się zdradzona.

- Jak się tutaj dostałeś? - zapytałam ostro. Ku mojemu zdziwieniu chłopak zerwał się

na równe nogi.

- Pewnie jesteś Juliet - odrzekł pośpiesznie. - Nazywam się Neil Evans. Twoja mama

przywiozła mnie do was, ale zadzwoniono z ośrodka, żeby natychmiast przyjechała, więc,

poprosiła mnie, żebym tutaj poczekał. - Uśmiechnął się. - Powiedziała, że mogę czuć się jak u

siebie w domu i mam czekać na ciebie, a ty się mną zajmiesz, dopóki ona nie wróci.

Zaniemówiłam. Mama spodziewała się najwyraźniej, że będę zachwycona, porzucając

ewentualne własne plany i zajmując się tym jej chłopakiem. Przed rozwodem zachowywała

się jak normalna matka, później jednak znalazła sobie pracę w organizacji zwanej Telefonem

Pomocy. Stała się nagle wielką przyjaciółką wszystkich, którzy potrzebują jej wsparcia.

Spędza w pracy dużo więcej czasu niż przepisowe osiem godzin i nie mam pewności, czy w

ogóle zwraca na mnie jeszcze uwagę, czy jestem dla niej ważniejsza od tych jej

„zabłąkanych”. A teraz najwyraźniej oczekiwała, że podskoczę z radości i przejmę jej

obowiązki.

Zawahałam się. Neil był niewątpliwie „zabłąkany”, a większość podopiecznych mamy

przychodziła zziębnięta i głodna. Zwyczajna grzeczność - oraz mój pusty żołądek -

nakazywała zaproponować coś do jedzenia. Ale nie byłam pewna, I czy potrafię być

uprzejma.

- Jeżeli ściszysz telewizor przygotuję dla nas herbatę i pączki - powiedziałam oschle.

Zrobił to natychmiast.

- Podoba mi się ten pokój - stwierdził pogodnie, ponownie moszcząc się na sofie.

- Jest w porządku. - Powiodłam wzrokiem po pustych białych ścianach,

bladoniebieskich meblach, jasnym dywanie i nowoczesnym abstrakcyjnym obrazie wiszącym

nad kominkiem.

Kochałam ten dom wcześniej, kiedy jeszcze był staromodny i pełen ciepła,

wypełniony starymi meblami, wśród których było nawet kilka antyków, w tym mahoniowa

toaletka, należąca niegdyś do prababci Adams. Ale po rozwodzie mama pozbyła się tych

wszystkich uroczych staroci. Wedle jej słów, za bardzo przypominały o życiu z tatą, więc

urządziła salon zupełnie na nowo w bardzo nowoczesnym stylu, który mnie się wydawał

zdecydowanie zbyt surowy.

Zostawiłam rozłożonego przed telewizorem Neila i poszłam do kuchni, gdzie nalałam

wody do czajnika. Mama na ogół starannie wybiera to, co jemy, ale zeszłego wieczoru w

chwili słabości kupiła tuzin pączków w Dunkin' Donuts. Wyłożyłam kilka na talerz, a po

chwili wahania zaparzyłam herbatę w porcelanowym dzbanku. Nie spytałam

niespodziewanego gościa, czy ma ochotę na herbatę, po prostu dostanie ją i już. Lubiłam

herbatę i nie miałam zamiaru dostosowywać się do kogoś, kogo nawet nie zapraszałam.

Kiedy znalazłam się znowu w salonie, Neil zerwał się z sofy i wziął ode mnie tacę.

- Wygląda fantastycznie - ocenił i wyłączył telewizor. Nalałam herbaty do filiżanek i

posunęłam talerz z pączkami w stronę gościa. Gdy jedliśmy, przyglądałam mu się kątem oka.

Uznałam, że jest zbyt przystojny i uprzejmy. Większość podopiecznych mamy była ponura,

zaniedbana i po prostu trudna w bezpośrednim kontakcie. Ten chłopak był przystojny i pewny

siebie, co w pewien sposób sprawiało, że stałam się jeszcze bardziej podejrzliwa. Ale z

drugiej strony był całkiem niezły!

Zdawałam sobie sprawę, że powinnam zacząć jakąś uprzejmą pogawędkę, ale nic nie

przychodziło mi do głowy. Kiedy w czerwcu skończyłam szesnaście lat, sądziłam, że dużo

łatwiej będzie mi się rozmawiało z chłopcami, a tu nic z tego. Nieustannie się bałam, że nie

jestem zbyt ładna ani interesująca. Jedynie Greg Tilman, kilka miesięcy młodszy i pół głowy

ode mnie niższy, zwracał na mnie uwagę.

- Mieszkasz w Simmonsville? - zapytałam wreszcie. Neil przełknął kęs pączka.

- Nie. Jestem z Buffalo. Pewnie się teraz zastanawiasz, co robię w waszym salonie

ponad dwieście kilometrów od domu.

Utkwiłam wzrok w filiżance z herbatą, starając się wymyślić odpowiedź, która nie

zabrzmiałaby nieuprzejmie.

- No cóż, pewnie spotkałeś moją mamę w ośrodku, zadzwoniłeś do niej lub coś w tym

rodzaju.

Przez jego twarz przebiegł nagły cień, ale tak krótki, iż przypuszczałam, że mogłam

go sobie tylko wyobrazić.

- Tak naprawdę to porządnie pokłóciłem się z ojczymem, a nawet się trochę

poszturchaliśmy. Kazał mi się wynosić. Matka nie wzięła mnie w obronę, więc spakowałem

trochę ubrań, wsiadłem do samochodu i ruszyłem przed siebie. Znalazłem się w

Simmonsville, bo tylko do tego miejsca starczyło mi benzyny. Uznałem, że nie stać mnie na

więcej, dopóki nie znajdę jakiejś pracy. - Popatrzył na mnie. Jego oczy były intensywnie

niebieskie. - Trzeba przyznać, że dwie ostatnie noce były dość zimne. Zacząłem się więc

poważnie martwić. Kiedy jadłem przy budce hamburgera, zauważyłem szyld Telefonu

Pomocy. Zadzwoniłem i tak poznałem twoją mamę.

Kochana, dobrotliwa mama, pomyślałam z sarkazmem i czekałam na ciąg dalszy.

Chłopiec uśmiechnął się zamyślony.

- Twoja mama jest wspaniała, o czym pewnie nie muszę ci mówić. Gdy tylko się

dowiedziała, że dwie noce spędziłem w samochodzie, przywiozła mnie tutaj i powiedziała, że

pomoże mi znaleźć pracę i w ogóle się mną zajmie.

Wtedy do mnie dotarło. Spał w samochodzie w lutym! Ale jedyne, co zrobiłam, to

wstałam i powiedziałam:

- Przepraszam, muszę wstawić do piekarnika zapiekankę na obiad i przygotować

sałatę.

Neil ponownie zerwał się z sofy.

- Pomogę ci - zaproponował. - Jestem mistrzem w przygotowywaniu sosu do sałaty.

To właściwie jedyne, co potrafię upichcić, z wyjątkiem może jeszcze jajecznicy i mrożonej

pizzy.

Jest zbyt pewny, że zostanie poproszony o pozostanie, pomyślałam z niechęcią, ale nie

mogłam mu przecież zabronić pójścia za mną do kuchni. Usiadł na taborecie i przypatrywał

się, jak wyjmuję z lodówki przygotowaną wcześniej zapiekankę i posypuję ją frytkami.

Tuńczyk z makaronem. Może nie będzie mu smakowało to, co mama nazywa oszczędnym

daniem? Ale on wyciągnął rękę, poczęstował się frytką i stwierdził:

- Moja ulubiona zapiekanka. Nigdy jednak nie próbowałem jej z frytkami.

Jak może być taki pogodny, taki radosny, kiedy został wyrzucony z domu, nie miał

gdzie spać i nie znał w tym mieście nikogo poza moją mamą? Ja na jego miejscu dawno

wpadłabym w panikę i, prawdę mówiąc, byłaby to reakcja bardziej normalna niż jego

zachowanie. Ale Neil był oczywiście taki jak moja mama: obowiązkowo radosny. Właśnie

wtedy usłyszałam trzaśnięcie drzwi wejściowych, a po chwili głos mamy:

- Cześć! Jest ktoś w domu?

- Tutaj! - odkrzyknęłam.

Mama weszła do kuchni. Jest niższa ode mnie, drobniejsza i ładniejsza. Ma krótkie,

jasne, kręcone włosy, które nigdy nie odstają i zawsze da się z nich ułożyć przyzwoitą

fryzurę. Moje włosy są ciemniejsze, proste i mają w zwyczaju sterczeć na wszystkie strony.

Stojąc przy niej, czuję się wysoka i niezdarna. Charaktery także mamy zupełnie odmienne.

Nie wiem, jak ona to robi, ale wydaje się, jakby zawsze miała nad wszystkim kontrolę,

podczas gdy ja zazwyczaj jestem niezorganizowana i brak mi pewności siebie. To zabawne.

Zawsze czułam się bliżej związana z tatą, ponieważ jestem do niego podobna, ale

przekonałam się, że w głębi duszy pragnęłam być tak towarzyska, radosna i szczodra jak

mama.

- Hej, Neil - powiedziała. - Widzę, że ty i moja córka zdążyliście się już zapoznać.

Mam nadzieję, że Juliet zaprosiła cię na obiad. To tylko nasze oszczędne danie, ale bardzo je

lubimy.

Nasz gość uśmiechnął się do niej w taki sposób, że dotarło do mnie, iż nie tylko ma

ochotę na obiad, ale także na towarzystwo mojej mamy. Najwyraźniej naprawdę ją lubił.

Stężałam w środku. Pewnie jest jakimś domorosłym artystą, tak jak połowa przyjaciół mamy.

- Nakryję do stołu - powiedziałam ostrym tonem. - Jeżeli Neil chce, to może

przygotować sos do sałaty. Mówi, że to potrafi.

Zazwyczaj jadamy w kuchni, ale wiedziałam, że mając gościa na obiedzie, mama

będzie wolała jeść w jadalni. Podobnie jak salon jest ona urządzona w bieli, błękicie i także

bardzo nowocześnie. Nawet stół ma surowy szklany blat. Na jednej ze ścian mama powiesiła

moje cztery małe obrazki z drzewami i żółtymi kwiatami, więc i dzięki nim czułam, że ten

pokój w pewnym sensie jest mój. Właśnie jadalnia, moja sypialnia i kuchnia, która jest wciąż

wyłożona jasnym drewnem oraz pomalowana na żółto, tak jak w czasach, kiedy mieszkał z

nami tata, były jedynymi pomieszczeniami w domu, które w dalszym ciągu lubiłam.

Kiedy rozkładałam na stole obrus w kratkę i ustawiałam na nim talerze i sztućce,

słyszałam, że mama i Neil gawędzą w kuchni niczym starzy przyjaciele. Po raz setny, odkąd

zaczęła pracować dla Telefonu Pomocy, poczułam ukłucie zazdrości. Szkoda, że my nie

rozmawiałyśmy ze sobą w taki właśnie sposób. To tata zawsze był moim powiernikiem. Teraz

jednak go nie było, potrzebowałam, więc mamy, ale wyglądało na to, że ona tego nie

dostrzega.

Na środku stołu ustawiłam wazon z suszonymi kwiatami. Zapaliłam dwie białe

Anna Park - Randka z wrogiem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: