Gałczyński I-Notatki z nieudanych rekolekcji paryskich.pdf

K.I. Gałczyński

Notatki

z nieudanych rekolekcji paryskich

(fragment)

"Ziemia i niebo przemijają,

lecz słowo Moje nie przeminie";

kto to powiedział ? kto powiedział ?

Zapomniałem.

i lampa z abażurem świeci,

i gwiadka malowana na nim,

gwiazdka normalna, świeci ziemsko -

a Ty byś zaraz - betlejemską !

Zapomnieć snadniej. Przebacz Panie:

za duży wiatr na moją wełnę;

ach, odsuń swoją straszną pełnię;

powstrzymaj flukty w oceanie;

Posadę przecież mam w tej firmie

kłamstwa, żelaza i papieru.

Kiedy ja stracę, kto mnie przyjmie ?

Kto mi da jeść ? Serafin ? Cherub ?

toć widzisz: jestem słaby, chory,

jeden z Sodomy i Gomory;

A tu do wyższych pnę się grządek

w mej firmie "Trwoga & Żołądek"

toć widzisz: trędowaty, chromy,

jeden z Gomory i Sodomy,

pełna "problemów", niepokoju,

z zegarkiem wielka kupa gnoju.

Lecz wiem, że jednak on się stanie,

ten wielki wichr: na noc szatańską

odpowie nocą mediolańską

święty Augustyn w Mediolanie !

Nie mogę. Zrozum. Jestem mały

urzędnik w wielkim biurze świata,

a Ty byś chciał, żebym ja latał

i wiarą mą przenosił skały.

A kiedy minie Twoja burza,

czy przyjmiesz do Twych rajów tchórza ?

Nie mogę. Popatrz: to me dzieci,

śliczna kanapa i dywanik,

O nocy słodka, nocy letnia ...

Za oknem galilejska fletnia.

Kołysanka o kołysce

List jeńca

Na kołysce kogut złoty,

zadzierzysty i kaduczny,

krasnodzioby, krasnonogi,

napuszony i buńczuczny

Kogut.

Kochanie, moje kochanie,

dobranoc, już jesteś senna -

i widzę twój sen na ścianie,

i noc jest taka wiosenna!

Jedyna moja na świecie,

jakże wysławię twe imię?

Ty jesteś mi wodą w lecie

i rękawicami w zimie.

A w kołysce są pieluszki,

małe rączki, miłe nóżki...

sny... koguty... berła... króle...

przepowiednie dobrej wróżki

Dziecko.

Tyś szczęście moje wiosenne,

zimowe, latowe, jesienne -

lecz powiedz mi na dobranoc,

wyszeptaj przez usta senne:

A na niebie aniołowie

z uciechy stają na głowie,

miesiąc jako delfin pływa...

Co za cuda! Co za dziwa!

Gwiazda.

za cóż to taka zapłata,

ten raj przy Tobie tak błogi?...

Tyś jesteś światłem świata

i pieśnią mojej drogi.

Romans

O mojej poezji

Księżyc w niebie jak bałałajka,

ech! za wstążkę by go tak

ściągnąć

i na serduszko

Byłaby piosnka bardzo

nieziemska

o zakochanych aż do szaleństwa,

nieludzko.

Jeszcze by można rzekę w oddali

i cień od dłoni, i woń konwalii

dziką;

ławkę przy murze, a mur przy

sadzie

i taką drogę, która prowadzi

donikąd.

Moja poezja to jest noc księżycowa,

wielkie uspokojenie;

kiedy poziomki słodkie są w

parowach

i słodsze cienie.

Moja poezja to są proste dziwy,

to kraj, gdzie w lecie

stary kot usnął pod lufcikiem

krzywym

na parapecie.

Pieśni

Ile razem dróg przebytych?

Ile ścieżek przedeptanych?

Ile deszczów, ile śniegów

wiszących nad latarniami?

Ile w trudzie nieustannym

wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń?

Ile chlebów rozkrajanych?

Pocałunków? Schodów? Książek?

Ile listów, ile rozstań,

ciężkich godzin w miastach wielu?

I znów upór żeby powstać

i znów iść, i dojść do celu.

Ile lat nad strof tworzeniem?

Ile krzyku w poematy?

Ile chwil przy Bethovenie?

Przy Corellim? Przy Scarlattim?

Twe oczy jak piękne świece,

a w sercu źródło promienia.

Więc ja chciałbym twoje serce

ocalić od zapomnienia.

Melodia

* * *

Wskazała na piersi palcem,

swoim palcem, królem w pierścieniu,

i prosiła, żeby wierszem, żeby walcem

umuzycznić ją, rzewnie znieśmiertelnić.

pokochałem ciebie w noc błękitną,

w noc grającą, w noc bezkresną.

Jak od lamp, od serc było widno,

gdyś westchnęła, kiedym westchnął.

Więc dotknąłem klawiszów palcami

dla tych rzęs, dla tych ust, dla tej ręki;

pod oknami i za oknami

zadźwięczały tony piosenki.

pokochałem ciebie i boso,

i w koronie, i o świcie, i nocą.

jeśli tedy kiedyś mi powiesz:

Po coś, miły, tak bardzo pokochał?

Powiem: Spytaj się wiatru w dąbrowie,

czemu nagle upadnie z wysoka

i obleci całą dąbrowę,

szuka, szuka: gdzie jagody głogowe?

I pół świata stało się moim,

kiedym takty strof doskonalił --

o tych palcach pachnących powojem,

o wieczornych rzęsach Natalii.

Prośba o wyspy szczęśliwe

Pyłem księżycowym

A ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź,

wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty

rozwiej, zacałuj,

ty mnie ukołysz i uśpij, snem

muzykalnym zasyp, otumań,

we śnie na wyspach szczęśliwych nie

przebudź ze snu.

Pyłem księżycowym być na twoich

stopach,

wiatrem przy twej wstążce, mlekiem w

twoim kubku,

papierosem w ustach, ścieżką pośród

chabrów,

ławką gdzie spoczywasz, książką, którą

czytasz.

Pokaż mi wody ogromne i wody ciche,

rozmowy gwiazd na gałęziach pozwól mi

słyszeć zielonych,

dużo motyli mi pokaż, serca motyli

przybliż i przytul,

myśli spokojne ponad wodami pochyl

miłością.

Przeszyć cię jak nitką, otoczyć jak

przestwór,

być porami roku dla twych drogich

oczu

i ogniem w kominku, i dachem co

chroni

przed deszczem.

***

* * *

Już kocham cię tyle lat

na przemian w mroku i w śpiewie,

może to już jest osiem lat,

a może dziewięć - nie wiem;

Splątało się, zmierzchło - gdzie ty, a gdzie

ja,

już nie wiem - i myślę w pół drogi,

że tyś jest rewolta i klęska, i mgła,

a ja to twe rzęsy i loki.

We śnie jesteś moja i pierwsza,

we śnie jestem pierwszy dla ciebie.

Rozmawiamy o kwiatach i wierszach,

psach na ziemi i ptakach na niebie.

We śnie w lasach są jasne polany

spokój złoty i niesłychany,

pocałunki zielone jak paproć.

Albo jesteś egipska królowa

jak miód słodka i mądra jak sowa,

a ja jestem przy tobie jak światło.

Gdybym miał jedenaście kapeluszy

Dlaczego ogórek nie śpiewa

Pytanie to, w tytule

postawione tak śmiało,

choćby z największym bólem

rozwiązać by należało.

Gdybym miał jedenaście kapeluszy,

pierwszy schowałbym w szafie,

żeby się nie kurzył.

Drugi nadałbym przez pocztę

w postaci paczki.

Trzeci byłby na drobnostki i drobiażdżki.

Czwartego używałbym wyłącznie

do sztuk magicznych et cetera.

Piąty zamiast klosza, do przykrywania sera.

Szósty kapelusz dla Jadwisi.

Siódmy bym powiesił. Niech wisi.

Ósmy przerobiłbym na nastrojowy abażurek.

W dziewiątym hodowałbym jeża

lub coś z zoologii w ogóle.

Co do dziesiątego, to jeszcze nie mam

pomysłu.

A jedenasty kapelusz

porwałby mi wiatr nad Wisłą.

Bo powiedziała o mnie jedna poetka z

Krakowa:

"To głowa nie do kapeluszy!

To taka posągowa głowa!"

Jeśli ogórek nie śpiewa,

i to o żadnej porze,

to widać z woli nieba

prawdopodobnie nie może.

Lecz jeśli pragnie? Gorąco!

Jak dotąd nikt. Jak skowronek.

Jeżeli w słoju nocą

łzy przelewa zielone?

Mijają lata, zimy,

raz słoneczko, raz chmurka;

a my obojętnie przechodzimy

koło niejednego ogórka.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: