1 - Władca Pierścieni - Drużyna Pierścienia.pdf - Ebooki - pawelsekula

Jrr Tolkien ,,Wyprawa"

Prolog

1 W sprawie hobbitów

Książka ta w znacznej mierze poświęcona jest hobbitom i z jej kartek dowiedzą

się czytelnicy wiele o ich charakterze, a trochę też o ich historii. Dodatkowe

informacje znaleźć można w wybranych fragmentach Czerwonej Księgi Marchii

Zachodniej ogłoszonych poprzednio pod tytułem „Hobbit”. Tę wcześniejszą opowieść

oparłem na najstarszych rozdziałach Czerwonej Księgi, napisanych przez Bilba,

pierwszego hobbita, który zdobył sławę w szerszym świecie; zatytułował on swoje

wspomnienia „Tam i z powrotem”, ponieważ opowiedział w nich o swojej wyprawie

na wschód i o powrocie do domu: ta właśnie przygoda stała się powodem wplątania

później wszystkich hobbitów w doniosłe wypadki Trzeciej Ery, opisane w niniejszej

książce.

Wielu czytelników zechce może jednak dowiedzieć się więcej o tym godnym

uwagi ludzie już na samym początku tej opowieści, niektórzy zaś mogą nie posiadać

wcześniejszej książki. Dla tych właśnie czytelników zamieszczam tu kilka uwag

dotyczących ważniejszych spraw zaczerpniętych z zachowanych źródeł, traktujących o

hobbitach; przypominam też pokrótce przebieg wcześniejszej wyprawy.

Hobbici to lud skromny, lecz bardzo starożytny, o wiele liczniejszy ongi niż

dziś; kochają bowiem pokój i ciszę, i żyzną, uprawną ziemię: najchętniej osiedlali się w

dobrze rządzonych i dobrze zagospodarowanych rolniczych krainach. Nie rozumieją i

nigdy nie rozumieli ani nie lubili maszyn bardziej skomplikowanych niż miechy

kowalskie, młyn wodny czy ręczne krosna, chociaż narzędziami rzemieślniczymi

posługiwali się zręcznie. Nawet w starożytnych czasach onieśmielali ich Duzi Ludzie,

jak nas nazywają, teraz zaś unikają ich trwożnie i dlatego coraz trudniej spotkać

hobbita. Hobbici odznaczają się doskonałym słuchem i bystrym wzrokiem, a chociaż są

skłonni do tycia i nie lubią się spieszyć bez potrzeby, ruchy mają zwinne i zgrabne.

Zawsze posiadali dar szybkiego i bezszelestnego znikania, jeśli zjawiał się w pobliżu

któryś z Dużych Ludzi, a nie życzyli sobie go spotkać; udoskonalili tę sztukę tak, że

ludziom dziś wydaje się ona magią. W rzeczywistości jednak hobbici nigdy nie

studiowali magii w żadnej postaci, nieuchwytność zawdzięczają jedynie zawodowej

wprawie, a wskutek dziedzicznych uzdolnień, wytrwałych ćwiczeń i serdecznego

zżycia się z ziemią doprowadzili ją do doskonałości, której większe i mniej zręczne

rasy nie mogą naśladować.

Hobbici są bowiem mali, mniejsi niż krasnoludy, a w każdym razie nie tak grubi

i przysadziści, nawet jeśli wzrostem niewiele im ustępują. Wzrost hobbitów bywa

różny, waha się od dwóch do czterech stóp naszej miary. W dzisiejszych czasach mało

który hobbit sięga trzech stóp, ale - jak twierdzą - rasa skarlała, bo dawniej bywali

wyżsi. Czerwona Księga mówi, że Bandobras Tuk (Bullroarer), syn Isengrima

Drugiego, mierzył cztery i pół stopy i mógł dosiadać konia. Wedle hobbickich kronik

tylko dwaj sławni bohaterowie dawnych czasów przewyższali Bullroarera; ale o tej

ciekawej historii powie nam więcej niniejsza książka.

Jeżeli chodzi o hobbitów z Shire’u, których właśnie dotyczy nasza opowieść,

był to za dni pokoju i dostatków lud wesoły. Ubierali się w jasne kolory, szczególnie

lubili żółty i zielony; rzadko nosili obuwie, ponieważ stopy ich mają z natury twardą,

rzemienną podeszwę i obrośnięte są, podobnie jak głowa, bujnym, kędzierzawym

włosem, zwykle kasztanowatym. Dlatego też jedynym rzemiosłem nie praktykowanym

wśród hobbitów było szewstwo; u rąk natomiast mieli długie, zręczne palce i umieli

wytwarzać mnóstwo pożytecznych i ładnych przedmiotów. Twarze mieli na ogół

bardziej poczciwe niż piękne, szerokie, jasnookie, rumiane, o ustach skorych do

śmiechu, jedzenia i picia. Toteż śmieli się, jedli i pili jak najczęściej i z wielkim

zapałem, lubili o każdej porze dnia żartować, a sześć razy na dzień jeść - o ile to było

możliwe. Byli gościnni, przepadali za zebraniami towarzyskimi, a podarki równie

hojnie dawali, jak chętnie przyjmowali.

Nie ulega wątpliwości, że mimo późniejszego rozdziału, hobbici są

spokrewnieni o wiele bliżej z nami niż z elfami, a nawet niż z krasnoludami. Niegdyś

mówili ludzkim językiem, na swój sposób oczywiście, te same rzeczy co my lubili i

tych samych nie cierpieli. Ale nie sposób stwierdzić dokładnie, jakie wiązało ich z nami

pokrewieństwo. Początki hobbitów sięgają w głąb Dawnych Dni, dziś już

zamierzchłych i zapomnianych. Jedynie elfy dotąd przechowują pamięć minionych

czasów, lecz tradycje te ograniczają się niemal wyłącznie do ich własnej historii, w

której ludzie rzadko występują, o hobbitach zaś wcale nie ma wzmianki. Mimo to jest

rzeczą jasną, że hobbici żyli cicho w Śródziemiu przez długie lata, zanim inne ludy

dowiedziały się o ich istnieniu. A że świat bądź co bądź roił się od rozmaitych

niezliczonych dziwnych stworzeń, mały ludek hobbicki bardzo niewiele znaczył wśród

innych. Za życia wszakże Bilba i jego spadkobiercy, Froda, hobbici nagle, wbrew

swoim życzeniom, stali się ważni, sławni i zamącili spokój narad Mędrców oraz

Dużych Ludzi.

Te czasy, Trzecia Era Śródziemia, to już dzisiaj odległa przeszłość i wszystkie

kraje bardzo się od owej epoki zmieniły. Niewątpliwie jednak hobbici zamieszkiwali

wówczas te same strefy, w których dotąd jeszcze żyją: północno-zachodnie kraje

starego świata, na wschód od Morza. O pierwotnej ojczyźnie hobbici z epoki Bilba nie

zachowali żadnych wiadomości. Umiłowanie wiedzy (z wyjątkiem badania genealogii)

nie było wśród nich zbyt rozpowszechnione, lecz kilku hobbitów ze starych rodów

studiowało księgi o własnej przeszłości, a nawet zbierało u elfów, krasnoludów i ludzi

zapiski z dawnych lat i dalekich krajów. Własne, hobbickie kroniki nie sięgały w

przeszłość prze osiedleniem się w Shire, a najstarożytniejsze legendy rzadko mówiły o

zdarzeniach sprzed Dni Wędrówki. Niemniej jasno wynika z tych legend oraz z

zachowanych w języku i obyczaju dowodów, że hobbici, podobnie jak wiele innych

ludów, przywędrowali na zachód w zamierzchłych czasach. Najdawniejsze opowieści

pozwalają domyślać się, że w pewnej epoce zamieszkiwali nad górnym biegiem

Anduiny, między Wielkim Zielonym Lasem a Górami Mglistymi. O powodach

późniejszej ciężkiej i niebezpiecznej przeprawy przez góry do Eriadoru - nie wiadomo

dziś już nic pewnego. Źródła hobbickie mówią o rozmnożeniu się tutaj ludzi i o cieniu,

który padł na lasy i tak je wypełnił ciemnościami, że otrzymały nową nazwę Mrocznej

Puszczy.

Jeszcze przed przekroczeniem gór hobbici podzielili się na trzy szczepy,

różniące się dość znacznie między sobą: Hartfootów, Stoorów i Fallohidów.

Hartfootowie mieli skórę bardziej smagłą, byli niżsi i drobniejsi, nie nosili bród ani

butów; dłonie i stopy mieli kształtne i zręczne; osiedlali się najchętniej w górach i na

stokach pagórków. Stoorowie, bardziej masywni i cięższej budowy, ręce i stopy mieli

większe, a lubili szczególnie równiny oraz brzegi rzek. Fallohidzi, o jaśniejszej cerze i

owłosieniu, byli wyżsi i smuklejsi od innych hobbitów, a kochali się w drzewach i

lasach.

Hartfootowie mieli ongi wiele do czynienia z krasnoludami i długi czas przeżyli

u podnóży gór. Wcześnie wywędrowali na zachód rozpraszając się po całym Eriadorze

aż po Wichrowy Czub, gdy dwa pozostałe szczepy jeszcze zamieszkiwały Dzikie

Kraje. Hartfootów uznać można za najbardziej typowych przedstawicieli hobbitów, a

także za najliczniejszych. Bardziej niż inni skłaniali się do życia osiadłego, nie lubili się

przenosić z miejsca na miejsce i najdłużej zachowali obyczaj przodków zamieszkując

podziemne tunele albo nory.

Stoorowie najdłużej trzymali się brzegów Wielkiej Rzeki Anduiny i najmniej

stronili od ludzi. Później niż Hartfootowie przybyli na zachód, ciągnąc dalej z biegiem

Grzmiącej Rzeki na południe. Tu większość z nich osiadła na długi czas między

Tharbadem a granicą Dunlandu, zanim ruszyli znowu na północ.

Fallohidzi, najmniej liczni, stanowili północną gałąź. Nawiązali serdeczniejszą

niż inni hobbici przyjaźń z elfami, więcej wykazywali zdolności do języków i śpiewu

niż do rzemiosła, a za najdawniejszych czasów woleli łowy od uprawiania ziemi.

Przebyli góry na północ od Rivendell i powędrowali w dół rzeki zwanej Szarą Wodą.

W Eriadorze wkrótce przemieszali się z innymi szczepami, które tu wcześniej od nich

osiadły, lecz, jako odważniejsi i bardziej przedsiębiorczy, często wybijali się na

przywódców wśród Hartfootów i Stoorów. Nawet za czasów Bilba można było

jeszcze zauważyć silne wpływy krwi fallohidzkiej w żyłach najznakomitszych rodów,

jak Tukowie lub dziedzice Bucklandu.

W zachodniej części Eriadoru, między Górami Mglistymi a Księżycowymi,

hobbici zastali ludzi i elfów. Żyły tu jeszcze niedobitki Dunedainów, królów wśród

ludzi, pochodzących zza Morza, z Westernesse; lecz wymierali szybko, a ich ogromne

Północne Królestwo pustoszało stopniowo. Było aż za wiele miejsca dla nowych

przybyszów i wkrótce hobbici zaludnili ten kraj tworząc porządne osiedla. Większość

prymitywnych osiedli od dawna zniknęła i za czasów Bilba została już zapomniana;

jedno wszakże z tych, które najwcześniej doszły do znaczenia, przetrwało, jakkolwiek

mniejsze niż ongi; znajdowało się ono w Bree, otoczone krainą zwaną Zalesiem, o

jakieś czterdzieści mil na wschód od Shire’u. Z pewnością w tej właśnie dawnej epoce

hobbici nauczyli się alfabetu i zaczęli pisać wzorując się na Dunedainach, którzy z kolei

nabyli tę umiejętność od elfów. W tym także okresie hobbici zapomnieli swego

pierwotnego języka i odtąd przejęli Wspólną Mowę, zwaną inaczej językiem Westron,

panującą we wszystkich krainach rządzonych przez królów, od Arnoru do Gondoru i

na wybrzeżach Morza od Belfalas do Lune. Zachowali jednak kilka słów starego

języka, a także odrębne nazwy miesięcy i dni tygodnia oraz mnóstwo imion własnych.

Mniej więcej w tej samej epoce kończy się okres legend, a zaczyna historia

hobbitów wraz z wprowadzeniem rachuby czasu. Albowiem w tysiąc sześćset

pierwszym roku Trzeciej Ery dwaj Fallohidzi, bracia Marcho i Blanko, wyruszyli z

Bree; uzyskawszy pozwolenie wielkiego króla w Fornoście, przeprawili się z liczną

rzeszą hobbitów przez Rzekę Brunatną - Baranduinę. Przeszli przez Most Kamiennych

Łuków zbudowany w okresie potęgi Królestwa Północy i zajęli na swoją siedzibę cały

obszar między rzeką a Dalekimi Wzgórzami. W zamian mieli tylko utrzymywać w

porządku Wielki Most oraz wszystkie inne most i drogi, udzielać pomocy gońcom

królewskim i uznawać zwierzchnictwo króla. W ten sposób zaczęła się era Shire’u, bo

rok przekroczenia rzeki Brandywiny (jak hobbici ją przezwali) stał się pierwszym

rokiem Shire’u, a wszystkie późniejsze daty liczono od niego. Osiadli na zachodzie

hobbici natychmiast pokochali swoją nową ojczyznę i pozostali w niej; wkrótce też

znów wyłączyli się z historii ludzi i elfów. Póki istniał król, byli jego poddanymi, lecz z

imienia tylko, bo naprawdę rządzili nimi właśni wodzowie, a hobbici wcale się nie

mieszali do wydarzeń rozgrywających się na świecie poza ich krajem. Podczas

ostatniej bitwy pod Fornostem przeciw czarnoksiężnikowi, Władcy Angmaru, posłali

na pomoc garstkę łuczników; tak przynajmniej twierdzą, bo w ludzkich kronikach brak

o tym jakiejkolwiek wzmianki. Ale ta wojna przyniosła kres Królestwu Północy, a

wówczas hobbici zawładnęli krajem samodzielnie i wybrali spośród swoich wodzów

thana, żeby przejął władzę po królu, którego zabrakło. Przez następne tysiące lat żyli

w nie zamąconym niemal pokoju. Po Czarnej Pladze (37 r. wg Kalendarza Shire’u)

rośli w liczbę i dostatki aż do katastrofalnej Długiej Zimy i spowodowanego przez nią

głodu. Mnóstwo ludu wtedy wyginęło, lecz w czasach, o których mówi ta opowieść,

nie pamiętano już Chudych Lat (1158 -1160), a hobbici zdążyli ponownie przywyknąć

do dobrobytu. Ziemia była bogata i łaskawa, a chociaż na długi czas przed przybyciem

hobbitów opuszczona, z dawna doskonale zagospodarowana, tam bowiem królowie

mieli ongi swoje liczne fermy, pola zbóż, winnice i lasy.

Kraj ciągnął się na czterdzieści staj od Dalekich Wzgórz aż do mostu na

Brandywinie i na pięćdziesiąt od północnych wrzosowisk do moczarów na południu.

Hobbici nazwali go Shire’em; była to kraina podległa władzy thana, słynna z ładu i

spokoju; w tym miłym zakątku pędzili spokojny, stateczny żywot i coraz mniej

troszczyli się o resztę świata, po którym krążyły złe moce, aż wreszcie doszli do

przeświadczenia, że pokój i dostatek panują wszędzie w Śródziemiu i że wszystkie

rozsądne stworzenia korzystają z tego przywileju. Zatarło się w ich pamięci, może

zatarli umyślnie, to, co przedtem wiedzieli - a nigdy nie wiedzieli dużo - o Strażnikach

i o trudach tych, którzy umożliwili tak długi pokój w Shire W rzeczywistości ktoś ich

chronił, lecz hobbici o tym zapomnieli.

Żaden szczep hobbitów i w żadnej epoce dziejów nie odznaczał się

wojowniczością i nigdy hobbici nie bili się między sobą. Dawnymi czasy oczywiście

bywali zmuszani do walki, żeby utrzymać się pośród nieprzyjaznego świata, lecz w

epoce Bilba wojny te należały już do historii starożytnej. Nikt ze współczesnych

Bilbowi nie mógł już pamiętać ostatniej bitwy, jaka rozegrała się w granicach Shire’u,

kiedy to w roku 1147 (ery Shire’u) Bandobras Tuk zwyciężył na Zielonych Polach i

odparł najazd orków. Nawet klimat z czasem złagodniał, a wilki, które ongi podczas

srogich śnieżnych zim ciągnęły wygłodniałe z północy, znano teraz jedynie z bajek

starców. Chociaż więc w Shire przechowywało się trochę oręża, służył on zazwyczaj

do ozdoby ścian nad kominkami lub wystawiony był w muzeum w Michel Delving.

Muzeum to nazywano Domem Mathom, bo nazwą „mathom” określali hobbici

wszelkie rzeczy doraźnie na nic nieprzydatne, których wszakże nie chcieli wyrzucać.

W hobbickich mieszkaniach gromadziło się mnóstwo różnych „mathom”, do nich też

można by zaliczyć większość urodzinowych podarków przechodzących z rąk do rąk.

Mimo wszystko, wśród wygód i pokoju hobbici wciąż jeszcze zachowali

zadziwiająco wiele hartu. Jeżeli już dochodziło do walki, niełatwo było ich spłoszyć

lub zabić; może jedną z przyczyn - i to nie ostatnią - niezmordowanego upodobania

hobbitów do dobrych rzeczy było to, że w razie konieczności umieli się bez nich

obywać; wytrzymywali srogie męczarnie z ręki wroga, ból, chłody i burze tak dzielnie,

że zdumiewali tych, którzy nie znając dobrze hobbitów sądzili ich z pozorów: z

tłustych brzuchów i sytych twarzy. Nieskorzy do kłótni, nie zabijali dla rozrywki

żadnych żyjących istot, lecz przyparci do muru stawali mężnie, słynąc z bystrego oka i

pewności ręki. Nie tylko wtedy, gdy mieli łuk i strzały. Kiedy hobbit schylał się po

kamień, każde obce stworzenie dobrze wiedziało, że lepiej zrobi, jeśli szybko uskoczy

do kryjówki.

Początkowo wszyscy hobbici mieszkali w norach ziemnych - tak przynajmniej

powiadają - i w tego rodzaju mieszkaniach po dziś dzień czują się najbardziej swojsko.

Z czasem wszakże musieli przyjąć również inne formy budownictwa. Za życia Bilba w

Shire tylko najbogatsi i najbiedniejsi przestrzegali starego obyczaju. Biedacy mieszkali

w prymitywnych jamach, w prawdziwych norach, o jednym oknie lub bez okien w

ogóle; zamożni hobbici budowali sobie zbytkowne odmiany tradycyjnych nor. Nie

wszędzie jednak można było znaleźć odpowiedni teren do budowy obszernych,

rozgałęzionych korytarzy podziemnych (zwanych po hobbicku „smajalami”). W

płaskich, nizinnych okolicach hobbici, których wciąż przybywało, zaczęli wznosić

domy nad ziemią. A nawet w górzystych stronach i w starych osiedlach, jak Hobbiton

albo Tukon, czy też w stolicy Shire’u, w Michel Delving na Białych Wzgórzach,

powstało wiele domów z drzewa, cegły i kamienia. Szczególnie upodobali je sobie

młynarze, kowale, powroźnicy i cieśle oraz inni rzemieślnicy; hobbici bowiem, nawet

mając nory mieszkalne, na warsztaty od dawna zwykli budować szopy. Podobno

zwyczaj wznoszenia na fermach budynków gospodarskich i stodół pierwsi wprowadzili

mieszkańcy Moczarów z nizin nad Brandywiną. Hobbici z tej części kraju, zwanej

Wschodnią Ćwiartką, byli dość tędzy, nogi mieli grube i podczas dżdżystej pogody

nosili buty na modłę krasnoludzką. Nie ulegało wszakże wątpliwości, że w ich żyłach

płynęło dużo krwi Stoorów, o czym świadczył zarost, hodowany przez wielu z nich na

brodzie. Hartfootowie i Fallohidzi nie mieli ani śladu zarostu. Większość hobbitów z

Moczarów i z Bucklandu na wschodnim brzegu Rzeki, którym następnie zawładnęli,

przybyła później do Shire’u z dalekiego południa; trafiały się wśród nich osobliwe

imiona i dziwne słowa, nie spotykane w innych okolicach.

Możliwe, że sztuka budowlana, tak jak wiele innych rzemiosł, została

przeszczepiona od Dunedainów. Ale mogli się jej również nauczyć hobbici

bezpośrednio od elfów, mistrzów ludzkości w jej zaraniu. Albowiem elfy Wysokiego

Rodu nie opuściły jeszcze Śródziemia i zamieszkiwały podówczas w Szarej Przystani

na zachodzie oraz w innych miejscowościach niezbyt odległych od Shire’u. Za

Marchiami na zachodzie widniały trzy wieże elfów, stojące tam od niepamiętnych

czasów. W blasku księżyca lśniły one daleko wokół. Najwyższa była jednocześnie

najdalszą i sterczała samotnie na zielonym wzgórzu. Hobbici z Zachodniej Ćwiartki

utrzymywali, że z jej szczytu widać Morze, lecz żaden hobbit, o ile wiadomo, nigdy się

na ten szczyt nie wdrapał. Prawdę mówiąc, bardzo nieliczni hobbici widzieli w życiu

Morze i żeglowali po nim, a jeszcze mniej było takich, którzy powrócili, by o tym

opowiedzieć. Na ogół hobbici nieufnie spoglądali nawet na rzeki i łódki, mało który też

umiał pływać. Im dłużej trwały spokojne dni Shire’u, tym rzadziej hobbici wdawali się

w rozmowy z elfami, aż wreszcie zaczęli się ich lękać i podejrzliwie traktować tych,

którzy się z nimi zadawali; sama nazwa Morze stała się postrachem i wróżbą śmierci

dla hobbitów, więc odwrócili twarze od wzgórz na zachodzie. Może więc nauczyli się

budownictwa od elfów, a może od ludzi, w każdym razie stosowali tę sztukę na swój

własny sposób. Nie wznosili wież. Domy hobbitów bywały zazwyczaj długie, niskie i

wygodne. Najdawniejsze stanowiły właściwie tylko pewną nadziemną odmianę

„smajalów”, kryto je strzechą z siana lub słomy albo darniną, a ścianom nadawano

kształt nieco wypukły. Ten typ budownictwa należy jednak do wczesnego okresu

Shire’u, od dawna już hobbici zmienili je i udoskonalili dzięki sposobom, których

nauczyli się od krasnoludów lub które sami wynaleźli. Najbardziej charakterystyczną

cechą hobbickiej architektury pozostało upodobanie do okrągłych okien, a nawet

drzwi.

Domy i nory hobbitów z Shire’u bywały zwykle obszerne i zamieszkałe przez

liczne rodziny. (Bilbo i Frodo Baggins, jako bezżenni, stanowili wyjątek, jak zresztą

pod wielu innymi względami, choćby pod tym, że przyjaźnili się z elfami). Niekiedy,

jak na przykład u Tuków z Wielkich Smajalów albo u Brandybucków z Brandy Hallu,

kilka spokrewnionych pokoleń żyło razem w zgodzie (mniejszej lub większej) w jednej

dziedzicznej siedzibie rozbudowanej w liczne boczne tunele. Wszyscy hobbici bądź co

bądź mieli silnie rozwinięte poczucie rodowej więzi i bardzo dokładnie orientowali się

w swoich pokrewieństwach. Wywodzili długie i zawiłe rodowody, kreśląc drzewa

genealogiczne o mnóstwie rozgałęzień. Obcując z hobbitami trzeba pamiętać, kto z

1 - Władca Pierścieni - Drużyna Pierścienia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: