Z płotki rekin.pdf

Z płotki

rekin

Juliusz Ćwieluch

Krzysztof Klicki, milioner i właściciel Korony Kielce, odniósł sukces, bo stawia na

podobnych do siebie. Chłopaków znikąd, którzy lubią i potrafią wygrywać.

Prezes Klicki lubi ryby. Lubi na nie patrzeć. Najbardziej na te drapieżne. Akwariów w firmie

jest kilka. Największe zajmuje spory kawał ściany w gabinecie prezesa. 20 mieniących się

złotem piranii tak naprawdę uaktywnia się w czasie karmienia. A że są na diecie, widok jest

podobno spektakularny. Wcześniej w akwarium pływały dwa rekiny, ale nie spełniły

oczekiwań prezesa, bo były ospałe i ciągle chorowały. No i nie potrafiły cieszyć się ze

zdobyczy tak jak piranie. A Krzysztof Klicki ceni sobie zdobywanie. Firmę o rocznych

przychodach 2,6 miliarda złotych stworzył od podstaw, chociaż zaczynał jako płotka. I

walczył z rekinami.

Wszystkie dzieci marzą o „Kiełbasie”

Jak na prawie miliardera 44-letni Krzysztof Klicki żyje skromnie. Można go spotkać na

zakupach w Realu. Pierwszy nieużywany samochód kupił jakieś osiem lat temu. Teraz ma

czarne porsche cayenne i srebrne 911 turbo. Nie są to najdroższe auta, jakie jeżdżą po

Kielcach. Nawet helikopter kupił jako drugi. Niewielu zauważyłoby ten biznesowy sukces,

gdyby nie olśniewające osiągnięcia Kolportera Korony Kielce – klubu piłkarskiego, który

przez prawie 30 lat balansował pomiędzy II i III ligą. A po tym, jak kupił go Klicki, Korona

została liderem I ligi. Kiedy w sierpniu 2002 roku obiecywał, że klub będzie w ekstraklasie,

ludzie pukali się w czoło. Teraz całe miasto żyje „ko- ronką”. A odkąd mecze można

oglądać na najnowocześniejszym stadionie w Polsce, pojawianie się na trybunie to rytuał.

Stadion otwarto siedem miesięcy temu i wkrótce potem trzeba było powiększyć sektor

rodzinny.

W 200-tysięcznym mieście na mecze regularnie przychodzi około 10 tysięcy ludzi.

Wcześniej – tysiąc. Zmieniło się, bo i stadion ładny, i bezpieczeństwo pełne. Kibic, który w

nerwach rzucił własny telefon na murawę boiska, dostał dwuletni zakaz stadionowy. Kiedy

gra Kolporter, on idzie zameldować się na komisariat. A kiedy żyleta wykrzykiwała

rasistowskie okrzyki pod adresem jednego z piłkarzy, klub złożył doniesienie na własnych

kibiców – wydarzenie bez precedensu w polskiej piłce. Wejściówki są imienne, stadion

obserwuje ponad 40 kamer, a ludzie przychodzą się kulturalnie bawić.

Ale znawcy piłkarstwa najbardziej chwalą Klickiego za myślenie perspektywiczne. – Kiedyś

przy klubie szkoliła się setka dzieciaków. Odkąd przejął klub, trenuje ponad 400 dzieci –

mówi Wojciech Lubawski, prezydent Kielc. W Kielcach ksywa „Kiełbasa” nie kojarzy się już

z mafią, ale sukcesami, jakie odnosił na boisku Grzegorz „Kiełbasa” Piechna.

Krzysztof Klicki widzi to tak: – Dzieci obserwują sukcesy piłkarzy i chcą iść w ich ślady.

Nawet jeśli nie zostaną wielkimi piłkarzami, nauczą się rywalizacji. No i będą zdrowsze.

Happy end po kielecku

Majątek Klickiego szacuje się na ponad 800 milionów złotych. Żyje w wojewódzkim mieście

o rocznym budżecie 600 milionów. – Normalny chłopak. Wcale mu wielka warga od tych

pieniędzy nie urosła. Przychodzi do nas grać w siatkę. Mówię mu kiedyś: „Krzysiu, szkole

by się trochę farby przydało”. Następnego dnia sam przywiózł. On jest chłopak z Kielc. A

tutaj obowiązuje zasada: ja cię znam, ty mnie znasz, to co się będziemy kiwać – mówi

Marek Kaszyński, nauczyciel wychowania fizycznego z V Liceum Ogólnokształcącego

imienia Piotra Ściegiennego, gdzie uczył się Klicki.

Pierwsze lata życia najstarszy syn Sławomira i Teresy Klickich spędził na Czarnowie.

Mieszkańcy tamtej dzielnicy byli nie tylko solą Kielc, ale i solą w oku Milicji Obywatelskiej.

Żeby nieco spacyfikować dzielnicę, wybudowano tam bloki dla funkcjonariuszy UB.

Skończyło się na tym, że trzeba było je ogrodzić płotem. A dzielni ubecy wracali po pracy

tylko parami. Pod koniec lat 60. Kliccy przeprowadzili się do bloków na Kieleckim Osiedlu

Mieszkaniowym. Niewysoki, raczej szczupły chłopak i tam nie miał zbyt lekko. –

Łobuzować, nie łobuzował. Ale o swoje umiał się upomnieć – wspomina Sławomir Klicki,

który musiał podołać wychowaniu trzech synów.

Teraz wiele osób chętnie opowiada, że dostrzegali geniusz już w młodym Krzyśku. Ale tak

naprawdę w młodości najbardziej wyróżniał się na lekcjach WF. – Grał ofensywnie,

czasem nawet bardzo ofensywnie. Charakter wyrobił sobie na biegach przełajowych.

Ciemno w oczach, sucho w gębie, nogi jak kołki, a musisz biec dalej. To uczy twardości –

wspomina Kaszyński. Na boisku wykuwał się żelazny skład menedżerski przyszłej firmy. –

Razem z Krzyśkiem studiowaliśmy fizykę w kieleckiej Sorbonie, czyli Wyższej Szkole

Pedagogicznej. Obaj graliśmy w reprezentacji uczelni. On oczywiście w ataku – wspomina

Wiesław Tkaczuk, który w Kolporterze zaczynał jako kierowca, a obecnie zarządza siecią

tysiąca saloników prasowych i pierwszoligowym klubem Kolporter Korona Kielce. Tkaczuk

ściągnął do firmy innych kolegów: Grzegorza Fibakiewicza, który jest teraz prezesem

Kolportera SA, Jarosława Ambroziaka, obecnie prezesa Kolportera Info, Daniela Sztobryna

zarządzającego Kolporterem Development. W Kolporterze są od początku jego istnienia i

zaczynali od samego dołu. – Od kilku lat to oni prowadzą biznesy, negocjują kontrakty,

marże. W każdym z nich widać rękę Krzyśka. Twardzi, ale raczej nie faulują – mówi jeden

z kontrahentów Kolportera.

Opel, który nie był maluchem ani polonezem

– Krzysiek nie zaczynał od żadnego poloneza czy malucha, jak to piszą. Tylko od mojego

opla kadeta. Wersja trzydrzwiowa, kolor pomarańczowy, stan techniczny mocno

przechodzony – wspomina Sławomir Klicki, który w Kolporterze pełni funkcję doradcy

prezesa, czyli syna.

Pierwsze pieniądze Krzysztof zarobił sam. Miał silną motywację, bo ożenił się zaraz po

liceum i na zbytnią pomoc rodziców liczyć nie mógł. Studia zaczął na Politechnice

Świętokrzyskiej. Z czasem coraz rzadziej pojawiał się na zajęciach. Większość czasu

spędzał w pracy. Pod koniec lat 80. pracowici studenci mogli mieć naprawdę duże

pieniądze. Żeby ograniczać inflację, rząd wprowadził podatek od ponadnormatywnych

wynagrodzeń, słynny popiwek. Uciekając przed zabójczym podatkiem, firmy zlecały prace

podwykonawcom. A najłatwiej było zatrudnić studentów. – Sporo zleceń przejmował

Krzysiek, bo nie zawalał terminów i firmy chwaliły go za jakość – wspomina Arkadiusz

Karch, jeden z szefów biura pośrednictwa pracy Student Serwis. Klicki kopał doły, mył

pociągi, malował na wysokości. Kończył wszystkie możliwe kursy, od pilarza do spawacza.

W 1985 roku przeniósł się na fizykę w WSP. Formalnie studia skończył już jako milioner 17

lat później.

Pod koniec lat 80. wyjechał do Wiednia, gdzie pracował przy obsłudze centrali

telefonicznej. Przywiózł stamtąd dwa pomysły. Przez jeden o mało nie zbankrutował, drugi

uczynił go bogaczem. Najpierw postanowił zostać wydawcą. Wzorując się na

wiedeńczykach, chciał podpowiadać kielczanom, jak spędzić weekend. Uwzględniając

różnice pomiędzy metropoliami, oprócz oferty dwóch działających w Kielcach kin i jednego

teatru zamieszczał również lokalne informacje ekonomiczne – na przykład ceny warzyw na

bazarze. Kącik wędkarski zapełniał ojciec. Tygodnik nazywał się „Weekend”. Pogrzebał go

słaby kolportaż. W związku z tym resztkę pieniędzy Klicki wyłożył na rozkręcenie firmy

kolportażowej. I tutaj przydał się drugi pomysł podpatrzony w Wiedniu. Skoro rano kupuje

się gazetę i bułkę, to dlaczego nie sprzedawać ich w jednym miejscu? To proste

spostrzeżenie przemeblowało sprzedaż prasy w Polsce.

Nie wpuszczajcie tu tego małego

Początki wcale nie były kolorowe. Po kilku wpadkach z nieuczciwymi kolporterami

wydawcy nie dawali gazet, jeśli się za nie wcześniej nie zapłaciło. Niektórzy nie chcieli

nawet rozmawiać z człowiekiem, który zamierzał sprzedawać po 200 egzemplarzy.

Na pierwszy ogień poszła „Gazeta Wyborcza”, bo świeżo otwarty w Kielcach oddział

musiał stoczyć ciężką walkę z lokalnymi dziennikami od lat obecnymi na rynku. – To był

straszny stres: uda się sprzedać czy się nie uda. A jednocześnie Krzysiek stawał na

głowie, żeby mieć jak najwięcej tytułów, bo on od razu miał wizję stworzenia ogólnopolskiej

sieci – wspomina Wiesław Tkaczuk.

Klicki zatrudnił go jako szefa kierowców i kierowcę w jednej osobie. Pracując od rana do

wieczora, Tkaczuk zarabiał mniej niż podlegli mu ludzie. Klicki obiecywał, że przyjdzie

jeszcze czas na odcinanie kuponów. I słowa dotrzymał. Za to Tkaczuk nawet zimą dba o

piękną opaleniznę, żeby maskować szramę na czole. W firmie żartują, że to blizna

wojenna. Przysnął za kierownicą malucha, kiedy wiózł gazety z Warszawy. Zamiast

pojechać od razu do szpitala, najpierw rozwiózł nakład.

Pierwszym tygodnikiem, który kolportowali, był „Szaman”. Tytuł raczej szmatławy, ale

chodliwy. Kokosy zrobili na „Skandalach”. Całe pieniądze szły na inwestycje, bo Klicki

widział za dużo bankructw, żeby samemu zaciągać kredyty. Kolejne biura wynajmowano w

starych magazynach albo w nieczynnym przedszkolu. – Pojechałem kiedyś do ich siedziby.

Okazało się, że to jakiś barak ochlapany farbą. W branży się z nich śmiali – wspomina

jeden z ludzi, którzy robili interesy z Kolporterem. Wspólnikiem w firmie został Włodzimierz

Owczarek, również kolega z boiska. Klicki był od wizji i jej realizacji, a Owczarek od

kontaktów na zewnątrz. – Trochę jak zły i dobry policjant. Włodek był czaruś. Krzysiek

raptus. W czasie negocjacji potrafił nieźle wkurzyć. Zdarzało się, że firmy zastrzegały, że z

„małym” nie chcą rozmawiać – wspomina człowiek z branży.

W 1995 roku zarząd postanowił uczyć się angielskiego. – Po dwóch miesiącach daliśmy

sobie spokój. Nawet jak udało się nam przyjść, to nigdy nie odrobiliśmy lekcji, bo ciągle coś

załatwialiśmy albo podpisywaliśmy jakieś kontrakty – wspomina Arkadiusz Karch, który do

1999 roku zasiadał w zarządzie Kolportera.

Pierwsze 10 lat rozkręcania firmy to czas ukradziony rodzinie. Jak już był wolny weekend,

to Klicki jechał w góry albo organizował wypad na Mazury. Oprócz rodziny zabierał

najbliższych współpracowników. Rozmowy oczywiście obracały się wokół firmy. – Mirka

całkowicie poświęciła się wychowaniu trzech córek. Było jej łatwiej, bo Krzysiek jest w niej

szalenie zakochany i to widać – mówi jeden ze znajomych Klickich.

Czterometrowy salon

Kolporter przejmował kolejne punkty konkurencji, a nawet całe firmy, jak w 2002 roku,

kiedy kupili Jard-Press. Stawiali na samowystarczalność. – Pierwsze biurka dla prezesów

powstały w warsztacie, który sam rozkręcałem. Projekty były nasze, robota ręczna, metoda

chałupnicza – wspomina Sławomir Klicki. Część tamtych biurek służy w firmie do dziś.

Ludzie z Kolportera patrzyli perspektywicznie. Kiedy pojawiły się komórki na karty,

Kolporter wszedł w dystrybucję zdrapek. Teraz jest potentatem.

Klicki wyciągał wnioski z faktów, koło których inni przechodzili obojętnie. Wszystkie

badania mówiły, że Polacy lubią oglądać towar. Menedżerowie odnosili to do produktów

spożywczych, a on przełożył na gazety. Zaczęli tworzyć sieć saloników prasowych. –

Całkowicie nas ubiegli, zdobyli najlepsze lokalizacje. Po firmie chodził żart: ile metrów ma

salon Klickiego? Cztery, bo te saloniki rzeczywiście nie były duże. Ale ludzie polubili w nich

kupować – mówi były pracownik Ruchu.

Kolporter to obecnie 11 różnych spółek, które łączy jeden właściciel. Chociaż firma

sprzedaje około 900 milionów gazet rocznie, zyski cały czas spadają, bo firma wchodzi w

coraz to nowe gałęzie. – Zdywersyfikujemy się branżowo i geograficznie – zapowiada

prezes holdingu. Niedawno zarejestrowana została spółka Kolporter Ukraina. Moment jest

idealny, bo liczba sprzedawanych tam gazet lawinowo rośnie. Na dodatek Ukraińcy

zwariowali na punkcie komórek. A przecież ktoś im musi sprzedawać karty prepaidowe.

Mówi się o inwestycjach w Chinach. W zeszłym tygodniu Kolporter Expo, jedno z

najmłodszych dzieci holdingu, kupił w Sosnowcu 15 hektarów, na których ma powstać

drugie pod względem wielkości centrum targowe w Polsce. Szefem spółki jest Tomasz

Raczyński, który wcześniej prezesował Targom Kielce. A jeszcze wcześniej chodził do

tego samego liceum co Krzysztof Klicki. Kolporter Condite dwa tygodnie temu zawiesił

wiechę na dachu 10-piętrowego budynku zwanego Kolporter Tower. Dziewięć pięter

będzie sercem firmy. Całe 10. będzie należało do głowy. Klicki będzie tam miał

gigantyczny gabinet z piękną panoramą Kielc. Już wiadomo, gdzie stanie stół do snookera

i siłownia. Nie wiadomo tylko, gdzie zostanie umieszczone akwarium, bo prezes jeszcze

nie zdecydował, co tym razem będzie w nim pływało.

Juliusz Ćwieluch

42/2006

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: