Krol Olch.pdf

Król Olch

Mateusz „Dżeki” Rutkowski

Scenariusz zajął III miejsce w VII edycji Konkursu na Scenariusz

organizowanej przez dział WFRP Poltergeist.

Przygoda przeznaczona jest do 2 edycji WFRP, jednakże po wprowadzeniu niewielkich

zmian w statystykach bohaterów niezależnych, da się ją poprowadzić w 1 bądź 3 edycji.

Najlepiej, aby ilość graczy nie przekraczała 4. Kwestia profesji i jej zaawansowania

pozostawiam otwartą, gdyż swoje miejsce znajdą tutaj zarówno postacie początkujące, jak

również te, które przeżyły sporo w świecie Warhammera. Miejscem, w którym osadzona

będzie akcja przygody jest las znajdujący się w dowolnym miejscu Starego Świata. Może być

to część większego lasu, na przykład Drakwaldu, bądź też zbiór drzew nieoznaczony na

żadnej z większych map.

Co do sposobu opisania przygody – dużo miejsca poświęciłem na monologi Bohaterów

Niezależnych. Uznałem, że zamiast pisać „Horst przywita graczy, po czym powiem im, że ma

problem, bo jego wioskę najeżdżają zwierzoludzie…”, lepiej będzie po prostu zapisać kwestie

poszczególnych BN. Oczywistym jest, że MG nie musi czytać tych kwestii z kartki albo

uczyć się ich na pamięć. Chodziło mi bardziej o to, aby Mistrz Gry zapoznał się z nimi, po

czym poprowadził rozmowę z graczami w sposób, jaki uzna za stosowny. Co do mapek

dodanych do przygody – jest to rzecz opcjonalna, do zmiany dowolnej przez MG wedle jego

uznania.

Wstęp

Niezbędnym do poprowadzenia przygody będzie poznanie tajemnicy Lasu zamieszkałego

przez tytułowego Króla Olch.

Początek historii sięga czasów Wojny o Brodę. Wtedy, podczas jednej z niewielkich

potyczek, karawana elfów wpadła w zasadzkę zastawioną przez krasnoludy. Celem brodaczy

było zabicie lub pojmanie jednego z magów, którego imię dawno już zaginęło w pomroce

dziejów. Stało się tak, gdyż dokonywał on krasnoludach rzeczy niegodnych wpisania do

kronik na Ulthuanie, zaś ostatecznie kara wymierzona przez brodaczy sprawiła, że wymazano

miano elfa z Wielkiej Księgi Krzywd. Pojmanie maga udało się khazadom tylko z powodu

niedotrzymanej obietnicy. Otóż dowódcę osobistej gwardii maga brzydziły tortury i inne

okropieństwa, jakich ten dopuszczał się na krasnoludach. Więc gdy doszło do zasadzki,

Illareth Lśniący Księżyc, bo tak się nazywał, mimo, iż przysięgał ochraniać elfiego maga, dał

rozkaz do odwrotu, zostawiając go na pastwę krasnoludów. Ostatnim widokiem, jakim ten

pamiętał przed uderzeniem o ziemię ze spadającego konia, jest Illareth uciekający wraz z

większością gwardzistów.

Maga ocucił kubeł zimnej wody. Zobaczył, że znajduje się w grocie, na podwyższeniu,

siedząc na czymś w kształcie tronu, przykuty za ręce i nogi tak, że nie mógł ruszyć ani

jednym palcem. Kajdany wiążące go pokryte zostały runami, jak się przekonał, o wielkiej

mocy. Wyrwano mu język, aby nie był w stanie sam uwolnić się z więzów. Wolą

krasnoludów było, aby umierał długo i w męczarniach z głodu i pragnienia.

Tak się jednak nie stało. Kajdany nadal trzmały maga w miejscu, lecz ten wykorzystał moc,

aby utrzymać się przy życiu. Czas mijał, Wojna o Brodę zakończyła się a o elfie uwięzionym

w grocie wszyscy zapomnieli. Więzienie maga porósły z zewnątrz olchy i brzozy. I wtedy

wszystko się zmieniło.

Elf zaczął używać swojej mocy już nie tylko do utrzymania się przy życiu, lecz również

oddziaływania na las wokół groty. Powoli, sprawił, że wnętrze jego więzienia wypełniło się

roślinnością. Korzenie drzew przebiły się przez sklepienie nad jego głową ukazując, dawno

niewidziany, błękit nieba. Te same drzewa odwaliły głaz zasłaniający wejście do jaskini i

pozwoliły swoim korzeniom opleść tron elfa. Mag poczuł, że może widzieć i słyszeć poprzez

drzewa wokół jego tronu. Z czasem jego wzrok sięgał coraz dalej i dalej. Nauczył się tworzyć

iluzje w lesie wokół niego. Z początku jedynie rośliny, później zwierzęta, proste budynki aż

w końcu przestało być istotne czy wśród drzew ma nagle wyrosnąć ogromny pałac, czy też

miasteczko tętniące życiem.

Im dłużej elf pozostawał przykuty do tronu z kamienia, tym bardziej się zmieniał. Zapomniał

imion krewnych i przyjaciół. W końcu zapomniał jak sam się nazywał. Pamiętał tylko o

jednym – obietnicy, kiedyś złożonej, a niedotrzymanej. Elf nadał sobie miano Króla Olch,

gdyż faktycznie władał lasem wokół niego. Teraz mógł bez przeszkód tworzyć iluzję samego

siebie i przechadzać się po swoim królestwie czy to pod postacią dostojnego władcy, czy też

owrzodziałego żebraka.

Postanowił też sprawdzić, czy ludzie, elfy, niziołki i krasnoludy potrafią dotrzymać raz

danego słowa. Kilkakrotnie wymuszał niejako złożenie obietnicy na podróżnikach,

przechodzących przez jego las. Zaraz jednak podsuwał im pod nos propozycję, sławy i

bogactwa. Wystarczyło tylko złamać dane słowo. Jeśli podróżnik przeszedł próbę, mógł

liczyć na nagrodę. Jeżeli zaś nie, spotkała go kara, lub też, co zdarzało się częściej, obietnica

kary, która być może, nigdy nie miała nadejść…

Teraz przyszedł czas na Bohaterów Graczy. To oni muszą pokazać, czy są w stanie sprostać

zadaniom wyznaczonym im przez, niemal wszechmocnego w swoim lesie, Króla Olch.

Stworzy on trzy sytuacje, w których BG złożą obietnice, zaś później przedstawi im

propozycje sprzeczne z danym przez graczy słowem. Będą musieli dokonać wyboru –

dotrzymać, lub złamać obietnicę. Jeśli przejdą przynajmniej dwie z trzech prób – czeka ich

nagroda, w przeciwnym zaś radzie – jeszcze długo będą budzić się w nocy na myśl o gniewie

Króla Olch.

Noc padła na las, las w mroku spał…

Wprowadzenie do przygody pozostawiam w gestii MG. Ważnym jest, aby BG po

całodziennym marszu trafili do wioski na skraju Lasu Króla Olch. Zbliża się wieczór, gracze

są zmęczeni po całodziennej podróży i szukają miejsca na nocleg. Na szczęście natrafiają na

niewielką osadę. Na pierwszy rzut oka widać, że ludzie tutaj trudnią się wyrębem lasu i

produkcją węgla drzewnego. Wioska musiała powstać niedawno, gdyż chaty wokół

wyglądają na nowe a palisada wokół osady dopiero powstaje. Gdy BG wchodzą do wioski jej

mieszkańcy kończą akurat całodzienną pracę i udają się na spoczynek. Zapytani o karczmę –

odpowiedzą, że właśnie się buduje a miejsca do spania goście powinni szukać w domu

sołtysa.

Chata sołtysa, podobnie jak inne domy w wiosce, zbudowana jest z drewnianych bali. Różni

się od nich jednak dodatkowym piętrem i podmurowaną piwnicą. Gdy BG zapukają, drzwi

otworzy im rosły mężczyzna o skołtunionej brązowej brodzie. Na pierwszy rzut oka widać, że

coś go martwi, jednakże widok bohaterów obudzi iskrę nadziei w jego oczach. „ Witajcie

podróżnicy. Nazywam się Horst i jestem sołtysem Gerndorf. W czy mogę wam pomóc? ”.

Zapytany o możliwość noclegu odpowie: „ Tak, myślę, że znajdzie się pod moim dachem

jeszcze trochę miejsca. Będę miał do was jednak jedną prośbę. Chodzi o dostarczenie jutro

wiadomości do Lorda Wellferta – pana tej wsi. Co wy na to? Zapewniam was, że nie będzie to

kolidowało w żaden sposób z celem waszej podróży.” Jeśli BG przyjmą propozycję (wszak

perspektywa miękkiego łóżka i ciepłej strawy w zamian za dostarczenie wiadomości jest

czymś bardzo porządanym) Horst zaprosi ich do środka, pokaże sienniki na których będą

spać, po czym zaprosi do stołu na wieczerzę.

Oprócz bohaterów i sołtysa do stołu zasiądzie również jego małżonka (Helga), nastoletni

syn(Albert) i troje mężczyzn (Diel, Ehrl, Fulko). Po pospiesznie zjedzonej kolacji wszyscy

prócz Horsta i bohaterów opuszczą izbę, zaś sołtys rozpocznie rozmowę: „ Widzicie, chwilę

przed waszym przyjściem dowiedziałem się czegoś strasznego. Otóż sąsiednia wieś – Winsen

– została spalona przez stado zwierzoludzi. Diel, Ehrl i Fulko, którzy uciekli z rzezi twierdzą,

że tych pomiotów Chaosu jest co najmniej setka. Dotrą tu najpóźniej jutro o północy.

Potrzebuję kogoś, kto ruszy do Lorda Wellferta i przyprowadzi tutaj posiłki. Na nasze

nieszczęście Lord wyprawia kilkudniowe przyjęcie z okazji swoich urodzin i służba nikogo z

mieszkańców wioski nie wpuści na teren pałacu, nie mówiąc już o wysłuchaniu nas. Jesteście

jedyną nadzieją naszej wsi. W 60 dusz nie damy rady oprzeć się zwierzoludziom. Proszę was,

obiecajcie mi, że sprowadzicie jutro posiłki. Obiecujecie?”

Horst będzie nieustępliwy i za wszelką cenę będzie chciał wymusić na graczach złożenie

obietnicy. Gdy BG obiecają, że spełnią jego prośbę, sołtys będzie wniebowzięty i chętnie

odpowie na dalsze pytania. Jak się okaże, do pałacu Wellferta prowadzi trakt, którym

bohaterowie przybyli do wsi – ruszą nim jutro bladym świtem.

Cóż tobie, synku, że w las patrzysz tak?...

Rankiem, przed wyruszeniem w drogę, BG zostaną poczęstowani śniadaniem i otrzymają

prowiant na drogę od żony sołtysa. Po wyjściu przed chatę w której spali, zobaczą Horsta,

który właśnie skończył mówić ludziom, że zamiast wypalania węgla muszą przygotować się

do obrony swoich domostw. Atmosfera zawrzy, ludzie zaczną przekrzykiwać się między

sobą. Jakaś kobieta zakrzyknie „Sigmarze, ratuj nas!”. Horst odwróci się w stronę BG i

poprowadzi ich na trakt, którym przybyli. Powie, że do włości Wellferta powinni dotrzeć

około południa.

Droga do pałacu mija bez większych kłopotów. Jedynym problemem jest fakt, że z każdą

godziną robi się coraz bardziej parno. Zbiera się na burzę.

Około południa bohaterowie dotrą do niewielkiego rozstaja. Od głównego traktu droga

odchodzi na prawo. Na skrzyżowaniu, obok ustrojonego drogowskazu wskazującego włości

Wellferta, stoi herold. Gdy tylko BG zbliżą się do niego, zacznie zapraszać ich na przyjęcie

jego pana z okazji 50 urodzin. Stwierdzi również, że jeżeli nie są w nastroju do zabawy, to na

pewno znajdą w pałacu dobrze płatną pracę, zgadzającą się z ich profesją.

Gdy BG skręcą w boczną ścieżkę, po około 10 minutach ich oczom ukarze się piękny pałac

usadowiony na niewielkim wzgórzu. U jego stóp widać będzie straszliwą krzątaninę.

Dziesiątki powozów, drugie tyle koni a wokół tego wszystkiego pełno służby w rozmaitych

barwach. Widać nowo wybudowane domy dla służby i tymczasowe stajnie dla koni. Na

pierwszy rzut oka tereny wokół pałacu wyglądają jak mrowisko, pełne łażących bez celu

mrówek. Sam pałac jednak okala wysoki na 4 metry kamienny mur, zaś bramy pilnuje 6

dobrze uzbrojonych strażników. Są niezwykle opryskliwi dla służby i za każdym razem, gdy

ktoś próbuje przejść przez bramę, pytają o powód i żądają przepustki. Gdy BG jednak

powiedzą, że są gośćmi, lub, że szukają pracy – zostaną wpuszczeniu bez problemu.

Przed wejściem do pałacu również stoi 6 strażników, zaś w przedsionku czekał na graczy

będzie majordomus Lorda Wellferta – Ludwig Bauer. Jest to człowiek bardzo rzeczowy lecz

zawsze uprzejmy dla rozmówców. To on zamknie pierwszą z prób Króla Olch – obiecaną

pomoc wiosce oczekującej na najazd zwierzoludzi.

Tam ojcze, on, Król Olch, daje znak…

Ludwig przyjmie graczy bardzo serdecznie. „Witajcie podróżnicy. Nazywam się Ludwig

Bauer i jestem majordomusem Lorda Erkerbranda Wellferta. Czego szukacie w skromnych

progach Jego Lordowskiej Mości? Nie kojarzę, żebyście figurowali na oficjalnej liście gości,

lecz nie ma strachu! Lord chętnie zaprosi każdego głodnego i spragnionego podróżnego do

swego stołu, jeśli tylko ten zechce wychylić kielich za jego zdrowie. Niecodziennie wszakże

kończy się 50 wiosen!”

Gdy usłyszy, że BG przynoszą wieści z Gerndorf, zaprosi ich do pomieszczenia tuż obok sali

balowej. Będzie tam suto zastawiony stół przy którym uwijać się będą dwie urodziwe służki.

Krzeseł jest akurat tyle, by usiedli BG wraz z Ludwigiem. „Usiądźcie, odpocznijcie. Czego

byście się napili? Wina, piwa, może miodu? Rosalia! Słyszałaś naszych gości! Przynieś,

proszę, czego im potrzeba. Na jednej nóżce! Proszę, częstujcie się. Kawał drogi przebyliście

przynosząc nam informacje. Pozwólcie, że ich wysłucham, po czym przekażę Jego

Lordowskiej Mości. Jest ostatnio bardzo zajęty, sami panowie (państwo) rozumiecie. Staram

się go wyręczyć z części obowiązków.”

Majordomus usiądzie i pilnie wysłucha wieści jakie przynoszą gracze. Po wszystkim powie:

„Winsen spalone przez zwierzoludzi? Teraz maszerują oni na Gerndorf i dotrą najpóźniej dziś

w nocy? Potrzebne wsparcie? To straszna nowina! Natychmiast biegnę do Jego Lordowskiej

Mości. Poczekajcie tu, proszę, niedługo wrócę i powiem, co postanowi Jego Lordowska Mość.

Dziewczyny dotrzymają wam towarzystwa.”

Ludwig powróci po około 20 minutach. W tym czasie BG porządnie się najedzą pysznymi

potrawami, skosztują wspaniałych trunków a także, jeżeli zechcą, namówią niezbyt oporne na

zloty podróżników służki, na spędzenie miłych chwil sam na sam. Majordomus wejdzie

zasmucony do pomieszczenia i powie: „ Tak jak przypuszczałem, Jego Lordowska Mość

niezbyt przejął się tragedią, jaka zmierza w stronę Gerndorf. Twierdzi, że dzień jest dzisiaj

zbyt piękny i okazja zbyt zacna, by przejmować się takimi rzeczami. Wszak już jutro Lord

kończy okrągłe 50 wiosen! A wieś? Lord ma pół setki innych wsi. Cóż znaczy jedna, zwłaszcza

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: