Wszystkie dzieci stają w dużym kole. Osoba prowadząca zajęcia wybiera spośród nich dwójkę, (czyli dwa kocury), która wchodzi do środka koła. Tam kładą się na podłodze (lub na niewielkim kawałku materiału, który z powodzeniem może zastąpić kanapę) i udają, że śpią.
Pozostałe dzieci łapią się za ręce i śpiewając piosenkę maszerują po kole. Na końcu piosenki, słowo: „mysz!“ powinno zostać mocniej zaakcentowane przez osobę akompaniującą. Najlepiej poprzez uderzenie głośnego akordu w dolnym rejestrze klawiatury. Na ten sygnał budzą się śpiące na kanapie koty i każdy z nich stara się złapać swoją myszkę. Pozostałe dzieci oczywiście uciekają (zazwyczaj piszcząc przy tym przeraźliwie) i próbują nie dać się złapać. Gdy jednak myszy zostaną już złapane, kolejne dzieci mogą wcielić się w rolę kotów i wtedy cała zabawa zaczyna się na nowo.
Z tego miejsca od razu przestrzegam przed wybieraniem złapanych „myszek“ na nowe „koty“. Sama zrobiłam tak raz, czy dwa razy, na samym początku mówiąc:
„ - Skoro Mateusz i Ania dali się złapać, to teraz niech oni będą kotami. -“ Był to jednak wielki błąd z mojej strony, a efekt zazwyczaj ten sam. Dzieci szybko skojarzyły oba fakty, czyli - jeżeli dam się złapać, to będę kotem - i przestały uciekać. Mało tego! Każde chciało być złapane! Dzieci podchodziły do kotów i pokazując na siebie paluszkiem mówiły:
„ - Mnie złap, mnie! Proszę Pani, a on mnie nie chce złapać! -“ I w tym momencie cała zabawa przestawała mieć jakikolwiek sens. Jeszcze raz więc przestrzegam przed popełnieniem tego błędu, a tak poza tym, to życzę i Państwu, i dzieciom przyjemnej zabawy.
rajla