Collins_Jackie_-_Szanse_04_-_Wendetta.pdf

Jackie Collins – WENDETA

LOS ANGELES 1987

Prolog

Donna Landsman omiotła lodowatym wzrokiem kosztowny mahoniowy stół konferencyjny, popatrzyła

na trzech świetnie opłacanych prawników, na George'a, swego łagodnego męża, po czym niecierpliwie

spytała:

— Kiedy wreszcie zdobędziemy tyle udziałów, żeby móc przejąć Panther Studios? Za długo to trwa.

— Fakt, dłużej, niż się spodziewaliśmy, Donno — odezwał się jeden z prawników, rumiany mężczyzna

o schodzących się krzaczastych brwiach i bulwiastym nosie. — Jednak dobrze wiesz, że nigdy nie

popierałem...

Zmiażdżyła go pełnym wzgardy spojrzeniem.

— Czy ty mnie słyszysz, Finley, czy nie? Bo jeśli nie, to lepiej zejdź mi z oczu. Podejście negatywne

mnie nie interesuje. Gdy czegoś chcę, nikt nie może mi się sprzeciwiać. A ja... chcę... mieć... Panther.

Finley skinął głową, żałując, że się odezwał. Donna Landsman nie słuchała niczyich rad. Była

arcymistrzynią w podstępnym przejmowaniu firm, a każde zagarnięte przez nią przedsiębiorstwo

przynosiło jej fortunę. Między innymi z tego powodu Finley nie mógł pojąć, dlaczego tak bardzo chciała

zdobyć Panther. Było to studio filmowe borykające się z kłopotami, obłożone długami, wytwórnia z

bardzo nieregularnym dopływem gotówki, czyli kiepski interes.

— Tak, Donno — odrzekł. — Wszyscy wiemy, czego chcesz, i wierz mi, że usilnie nad tym pracujemy.

— Mam nadzieję — mruknęła, jednocześnie odnotowując w pamięci zalecenie dla George'a: nadeszła

pora, żeby wymienić co najmniej dwóch prawników; w pierwszej kolejności w odstawkę powinien pójść

Finley.

Wstała na znak, że narada skończona. Po co marnować czas?

George też się podniósł zza stołu. Był nie rzucającym się w oczy pięćdziesięciokilkuletnim mężczyzną o

nijakiej twarzy. Nosił duże, grube okulary i miał kasztanowe włosy, zbyt krótko ścięte i przyklepane.

Wszyscy wiedzieli, że to właśnie George zajmuje się fianansami imperium Donny. Ona rzucała słówko,

a on sterował gotówką. Stanowili straszliwą kombinację.

— Zobaczymy się później — powiedziała i odprawiła go machnięciem ręki.

— Dobrze, kochanie — rzekł nie zmieszany jej obcesowością.

Donna przeszła do swojego gabinetu, iście pałacowego apartamentu złożonego z kilku połączonych ze

sobą pomieszczeń, skąd rozciągała się zapierająca dech panorama Century City. Na chwilę przystanęła

w drzwiach, taksując spojrzeniem bogate wnętrze.

Prawnicy! Cóż oni wiedzieli? Nic. Zupełnie nic. Tylko jedno umieli doskonale: wystawiać ogromne

rachunki. Na szczęście miała kogoś pod ręką, kogoś, kto potrafił zrobić dokładnie to, na czym jej

zależało. Doradcom i prawnikom nawet się nie śniło, jak sprytnie rozpracowała tę sprawę. Nawet

George o niczym nie wiedział.

Uśmiechnęła się do siebie.

Każdy ma jakąś słabostkę. Szukajcie, a znajdziecie. Ona znalazła.

Weszła do łazienki i stanęła przed ozdobnym antycznym lustrem nad umywalką. Uważnie przyjrzała się

swemu odbiciu.

Zobaczyła czterdziestotrzyletnią kobietę o włosach rozświetlonych jasnymi pasemkami, zebranych w

elegancki koczek. Kobietę o wyrzeźbionej twarzy; chirurg plastyczny miał powody do dumy. Kobietę

smukłą, która umiała nosić kostium od Chanel i brylanty od Winstona.

Była atrakcyjna, a jej starannie wypracowany wygląd świadczył o bardzo dużych pieniądzach. Była

atrakcyjna, bo się o to mocno postarała.

Donna Landsman. Donatella Bonnatti. O tak, daleko zaszła ze skromnej, zakurzonej wioski, zaszytej

gdzieś w południowo-wschodnim zakątku Sycylii. Odbyła daleką, bardzo daleką drogę...

A gdy już rzuci Lucky Santangelo na kolana, na pewno zadba o to, żeby ta suka dowiedziała się, z kim

ma do czynienia.

KSIĘGA PIERWSZA

Lucky Santangelo Golden wjechała czerwonym ferrari przez ozdobną żelazną bramę Panther Studios,

pomachała przyjaźnie strażnikowi i zatrzymała się po drugiej stronie dziedzińca na swoim prywatnym

miejscu do parkowania, dokładnie pod oknami dobrze usytuowanego biurowca. Lucky była

trzydziestokilkuletnią, nieprzeciętnie piękną kobietą. Miała burzę zmierzwionych, kruczoczarnych kę-

dziorów, mocno oliwkową cerę, pełne, zmysłowe usta, czarne opalizujące oczy i smukłe, sprężyste

ciało.

Kupiła Panther w 1985 roku i od tamtej pory kierowała wytwórnią. Po dwóch pełnych wydarzeń latach

pracy zajęcie to wciąż ją porywało. Niczego bowiem nie lubiła bardziej niż mierzenia się z wyzwaniami,

a jak dotąd prowadzenie hollywoodzkiej wytwórni filmowej okazało się wyzwaniem największym. Praca

w studiu filmowym była o wiele bardziej absorbująca niż budowa hotelu z kasynem w Vegas —

zajmowała się tym dwukrotnie — i bardziej pasjonująca niż zawiadywanie ogromną flotą jej zmarłego

drugiego męża, z czego zrezygnowała, przekazując kierownictwo radzie powierniczej.

Uwielbiała robić filmy. Chciała podbić Amerykę, chciała tworzyć dzieła, które w najróżniejszy sposób

odcisną piętno na ludziach na całym świecie.

Nie było to łatwe. Opozycja wobec kobiety przejmującej władzę w jednej z największych wytwórni na

zachodnim wybrzeżu okazała się silna. Zwłaszcza wobec kobiety o takiej urodzie. Zwłaszcza zaś wobec

kobiety, która w zasadzie miała wszystko: pieniądze, troje dzieci i męża gwiazdora. Wszyscy wiedzieli,

że Hollywood to klub dużych chłopta-siów i że kobiety nie są w tym klubie mile widziane.

Wielki, legendarny Abe Panther sprzedał wytwórnię dopiero wówczas, gdy sprawdził, że Lucky sobie

poradzi. Namówił ją, żeby udając sekretarkę, zatrudniła się u Mi-ckeya Stollego, męża jego wnuczki i

krętacza, który w owym czasie kierował firmą. Obiecał, że jeśli Lucky zdoła wywęszyć, czym się Mickey

para, on sprzeda jej studio.

To, co wywęszyła, wystarczyłoby do sfinalizowania dwóch takich umów. Okazało się, że Mickey ciągnie

grubą forsę, skąd się tylko da. Jego kierownik produkcji był nałogowym kokainistą i firmowym

sutenerem: cali girls, które podsyłał gwiazdorom oraz innym ważniakom z wytwórni, brały po dwa

tysiące dolarów za noc. Szef dystrybucji odpowiedzialny za eksport produkcji filmowej szmuglował za

granicę pornosy, zgarniając za to tęgi szmal. Filmy kręcone w wytwórni należały do gatunku

kiczowatych filmów erotycznych, pełnych marnego seksu i bezwstydnego gwałtu. Producenci zarabiali

olbrzymie pieniędze, kobiety zaś traktowano w Panther Studio jak ludzi drugiej kategorii, i to niezależnie

od tego, czy zatrudniano je jako sekretarki czy też jako gwiazdy ekranu — męski szowinizm szerzył się

bez przeszkód.

Lucky zaproponowała Abemu dużą sumę i ratunek dla wytwórni, która z dnia na dzień zdobywała coraz

gorszą sławę.

Pantherowi spodobała się jej klasa.

Sprzedał wytwórnię.

Lucky przejęła ją w wielkim stylu.

Abe ostrzegał ją, że przywrócenie firmie dawnej świetności będzie wymagało wysiłku.

I miał rację.

Pierwszą rzeczą, jaką zrobiła, było zastopowanie produkcji tandentnych filmideł. Potem zwolniła

większość dyrektorów, którzy pracowali dla Mickeya, by na ich miejsce zatrudnić ludzi nowych,

specjalistów o najwyższych kwalifikacjach. Wreszcie pozostało jej tylko zdobycie nowych pomysłów na

filmy, to zaś było zabiegiem wymagającym czasu oraz cierpliwości.

Obłożona wielkimi kredytami wytwórnia przez długie lata przynosiła straty. Chcąc powstrzymać ją od

ostatecznego upadku, Lucky posłuchała swego doradcy finansowego Mortona Sharkeya i zaciągnęła

kolejną wielką pożyczkę. Później, gdy pierwszy rok pracy przyniósł prawie siedemdziesiąt milionów

dolarów strat netto, zrobiła gruntowny remanent i doszła do wniosku, iż pora już zrekompensować straty

głównej inwestycji i ulokować kapitał w różnych przedsiębiorstwach. Morton zaproponował, żeby

sprzedała pakiety udziałów paru korporacjom i kilku prywatnym inwestorom. Uznała to za świetny

pomysł.

Morton zajął się dosłownie wszystkim: znalazł właściwych inwestorów — takich, którzy pozwolili jej na

samodzielne prowadzenie wytwórni — zorganizował radę dyrektorską nie przeszkadzającą szefowej w

pracy oraz zadbał o to, żeby Lucky Santangelo Golden zostało w ręku czterdzieści procent udziałów.

Po stronie plusów należało zapisać fakt, że Panther wypuściła już dwa liczące się filmy i obydwa

świetnie zarabiały. Jednym z nich był Badacz, popisowy film kontrowersyjnej supergwiazdy Venus Marii,

najlepszej przyjaciółki Lucky, drugim zaś Burza, ostry thriller kryminalny z Charliem Dollarem, aktorem

średniego pokolenia, idolem hipisow-skiej Ameryki. Lucky szalenie się z tego cieszyła, gdyż obydwa

filmy powstały już za jej rządów. Miała nadzieję, że stanowią początek wielkiego przełomu, nad którym

usilnie pracowała. Jej dewiza brzmiała: „Dajcie ludziom dobre, interesujące filmy, a przyjdą do kina".

Spiesznie weszła do biura, gdzie Japończyk Kyoko, jej osobisty sekretarz, przywitał ją ponurym

potrząśnięciem głowy i długą, wystukaną na maszynie listą osób, do których miała oddzwonić. Kyoko

był drobnym trzydziesto-kilkuletnim mężczyzną w marynarce od Josepha Abouda i szarych spodniach z

mocno zaprasowanymi kantami. Miał lśniące, czarne włosy, ujęte w schludną kitkę z tyłu głowy, i

nieprzenikniony wyraz twarzy. Przemysł filmowy znał na wylot, gdyż od chwili ukończenia college'u

pracował jako osobisty sekretarz u kilku wysoko postawionych dyrektorów wytwórni.

— Co się dzieje, Ky? — spytała Lucky. Zrzuciła z siebie żakiet od Armaniego i rozsiadła się wygodnie w

skórzanym fotelu za ogromnym biurkiem w stylu Art Deco.

Kyoko wyrecytował kolejne punkty dnia:

— Musi pani oddzwonić w piętnaście miejsc. O wpół do jedenastej ma pani spotkanie z japońskimi

bankierami. Potem zebranie produkcyjne w sprawie Gangsterów. O dwunastej w południe spotkanie z

Alexem Woodsem i Freddiem Leonem. Lunch z Venus Marią. O trzeciej kolejne zebranie produkcyjne.

Wywiad dla „Newstime". O szóstej jest pani umówiona z Mortonem Sharkeycm. A...

— Kolacja w domu, mam nadzieję — wpadła mu w słowo, żałując, że doba ma tak mało godzin.

Kyoko potrząsnął głową.

— Samolot do Europy odlatuje o ósmej wieczorem. Limuzyna podjedzie pod dom najpóźniej o siódmej.

Uśmiechnęła się krzywo.

— Hmm, aż dwadzieścia minut na kolację? Nie jesteś za hojny?

— Pani rozkład dnia zabiłby mniej odporną osobę — zauważył.

— I tak już ledwo żyjemy. — Wzruszyła ramionami. — Nie uznaję marnowania czasu.

Nie zdziwiła go odpowiedź Lucky. Pracował u niej jako sekretarz i asystent, od chwili gdy przejęła

wytwórnię. Była pracoholiczką o niewyczerpanej energii. I nąjbystrzejszą ze wszystkich znanych mu

kobiet. Bystra i piękna — porażająca mieszanka. Pracę u Lucky uwielbiał, w odróżnieniu od pracy dla

swego ostatniego szefa, drażliwego potentata i niepoprawnego kokainisty z małym fiutem.

— Sprawdź, czy złapiesz Lenniego przez komórkę — rzuciła. — Rano próbował dodzwonić się do mnie

w samochodzie, ale połączenie było tak fatalne, że nie zrozumiałam ani słowa.

Lennie Golden, miłość jej życia. Od czterech lat byli małżeństwem, i to z każdym dniem lepszym.

Lennie Golden, jej trzeci mąż. Teraz siedział na Korsyce.

Grał w przygodowym filmie akcji, który tam kręcili. Trzy tygodnie z dala od niego były zabójcze. Nie

mogła się już doczekać długiego weekendu u boku męża, obijania się i nicnierobienia, jeśli nie liczyć

powolnego, leniwego seksu.

Kyoko połączył się z biurem produkcji na Korsyce.

— Lennie jest na planie na plaży — rzucił, zakrywając mikrofon słuchawki. — Zostawić wiadomość?

— Tak. Niech mu przekażą, że ma zadzwonić do żony. I to szybko. Pani Golden przyjmie telefon

zawsze i wszędzie. — Uśmiechnęła się na dźwięk swego najnowszego nazwiska. Bycie panią Golden

należało do najmilszych rzeczy pod słońcem.

Niestety, film, w którym grał Lennie, nie powstawał w Panther Studio. Od samego początku uważaii, iż

nie byłoby dobrze, gdyby zaczęto mówić, że Lennie Golden pracuje u żony. Był wystarczająco wielkim

aktorem, żeby nie potrzebować wsparcia, a gdyby go zatrudniła, rozeszłyby się fałszywe pogłoski o

panującym w wytwórni nepotyzmie.

— Połącz mnie z Abem Pantherem — rzuciła.

Od czasu do czasu dzwoniła do niego po radę. Miał dziewięćdziesiąt lat i był żywą legendą Hollywoodu.

Ten starzec widział już wszystko, zajmował się prawie wszystkim i wciąż był tak sprawny umysłowo i tak

bystry jak mężczyzna o połowę od niego młodszy. Ilekroć z nim rozmawiała, nie szczędził jej słów

otuchy i mądrości życiowej, a ponieważ banki wciąż siedziały jej na karku, potrzebowała jego

zapewnień, że skoro na ekranach są dwa przeboje Panther Studio, finansiści wkrótce potraktują ją

łaskawiej.

Co jakiś czas zaglądała do wielkiej, starej, górującej nad miastem posiadłości Abego. Siadali wówczas

na tarasie, oglądając zachód słońca, a on opowiadał jej niesamowite rzeczy o Hollywood z epoki dawnej

świetności — znał wszystkich, od Chaplina do Monroe, i nie wzdragał się przed snuciem fascynujących

opowieści.

Tego dnia chciała go odwiedzić, lecz nie miała czasu. Zanosiło się na to, że prawie nie zobaczy dzieci,

dwuletniej Marii i maleńkiego, półrocznego Gino. Bobby, jej dziewięcioletni synek, którego ojcem był

nieżyjący już grecki bilioner i armator Dimitri Stanislopoulos, spędzał wakacje z rodziną w Grecji.

— Pan Panther jest w tej chwili nieosiągalny — oznajmił Kyoko.

— W porządku, spróbujemy później.

Zerknęła na oprawione w srebrne ramki fotografie dzieci, dumnie stojące na biurku: Bobby'ego,

ślicznego, przystojnego chłopca, małego Gino, któremu dała imię po swoim ojcu, i Marii, dziewczynki o

ogromnych zielonych oczach i najcudowniejszym uśmiechu na świecie — ona nosiła imię babki.

Dała się ponieść myślom o swej pięknej matce. Czy kiedykolwiek zdoła zapomnieć dzień, gdy znalazła

ją martwą w basenie przy domu? Czy kiedykolwiek zdoła zapomnieć, że zamordował ją Enzio Bonnatti,

odwieczny wróg ojca? Miała wtedy pięć lat i wydawało się jej, że nadszedł koniec świata.

Dwadzieścia lat później zemściła się, zabijając gnidę, z której rozkazu zamordowano piękną Marię, i

wzięła odwet za rodzinę Santangelo, bo to przecież nie kto inny jak sam Enzio Bonnatti krył się za

atakiem na Daria, brata Lucky, i na Marca, jej pierwszą wielką miłość.

Zastrzeliła Enzia z jego własnego pistoletu, w obronie własnej. „Chciał mnie zgwałcić" — oznajmiła z

kamienną twarzą policjantom. I uwierzono jej, ponieważ jej ojcem był Gino Santangelo, a Gino

Santangelo miał pieniądze i umiał pociągnąć za odpowiednie sznurki. Sprawa nie trafiła nawet do sądu.

Lucky pomściła całą rodzinę, czego nigdy nie żałowała.

— Zaczynamy od telefonów? — zapytał Kyoko, przerywając jej rozmyślania.

Spojrzała na zegarek. Było już po dziesiątej. Ranek minął w okamgnieniu, choć wstała o szóstej. Wzięła

z biurka listę rozmówców i skonstatowała, że Kyoko ułożył ją w niewłaściwym porządku.

— Dobrze wiesz, że najpierw rozmawiam z aktorem, dopiero potem z agentem — burknęła. — Połącz

mnie z Charliem Dollarem.

— On chciałby się z panią widzieć.

— W jakiej sprawie?

— Nie podoba mu się przygotowany na Europę plakat do Burzy.

— Dlaczego?

— Mówi, że wygląda na nim za grubo.

Westchnęła. Aktorzy i ich ego. Ciągle to samo, bez końca.

— Za późno na zmiany?

— Rozmawiałem z działem plastycznym. Zdążą. Ale za duże pieniądze.

— Opłaca się zadowolić wielkiego gwiazdora? — zapytała z lekkim sarkazmem.

— Jak pani uważa.

— Znasz moją filozofię, Ky. Zadbaj o ich uśmiech, a staną na głowie, żeby wypromować film.

Kiwnął głową. Wiedział, że Lucky nie warto się sprzeciwiać.

Lennie Golden nie znosił kretynizmu, a w gwiazdorstwie za najgorsze uważał to, że przejawy kretynizmu

spotyka się na każdym kroku. Ludzie reagowali na sławę bardzo dziwacznie. Albo kadzili mu bez

umiaru, albo obrażali go jak wszyscy diabli. Najbardziej dawały mu się we znaki kobiety. Ledwie go

poznały, a już myślały o jednym: jak tu wciągnąć go do łóżka. I wcale nie chodziło im o niego, każdy inny

gwiazdor podobałby im się tak samo. Costner, Redford, Willis — nie zależało im na nikim konkretnym,

byleby tylko był sławny.

Lennie nauczył się ignorować nachalne podrywy, nie musiał podreperowywać swego sampoczucia

zaliczaniem kolejnych dziewczyn — miał Lucky, najwspanialszą kobietę na świecie. W wieku trzydziestu

dziewięciu lat był charyz-matycznie pociągającym mężczyzną o nieco nerwowym, bardzo specyficznym

sposobie bycia. Wysoki, opalony, wysportowany, nie należał do typowych przystojniaków. Miał długawe

blond włosy o nieco zszarzałym odcieniu i bardzo szczere oczy, zielone jak ocean. Chcąc zachować

doskonałą formę, codziennie dużo ćwiczył i biegał.

Od kilku lat zaliczał się do czołówki najbardziej wziętych aktorów i nikogo nie dziwiło to bardziej niż jego.

Jeszcze sześć lat temu był jednym z wielu knajpianych komików, gotowych przyjąć każdy tekst, polecieć

na każdy numer, byle tylko zarobić kilka dolców. Teraz miał wszystko, o czym tylko zamarzył.

Lennie Golden. Syn starego, wysuszonego słońcem Jacka Goldena, komika z Vegas, i rozbuchanej

Alice, którą u szczytu sławy — pracowała wtedy jako striptizerka w Las Vegas, pokazując numer z cyklu

„raz odkryte, raz zakryte" — nazywano Piersióweczką.

Do Nowego Jorku wyjechał mając szesnaście lat i zrobił karierę bez pomocy rodziców. Jego ojciec już

od dawna nie żył, za to Alice wciąż stwarzała kłopoty, dokądkolwiek się wybrała. W wieku

sześćdziesięciu siedmiu lat była żwawa jak inne wyblakłe gwiazdeczki. Nie umiała zaakceptować faktu,

że się starzeje, a do syna przyznawała się tylko dlatego, że zdobył sławę. Każdemu, kto raczył

nadstawić ucha, mówiła: „Wyszłam za mąż, gdy byłam jeszcze dziewczynką". Trzepotała przy tym

sztucznymi rzęsami i w lubieżnym uśmiechu rozciągała za mocno uszminkowane usta. „A Lenniego

urodziłam, kiedy miałam dwanaście lat!"

Kupił jej mały domek w Sherman Oaks, gdzie brylowała wśród sąsiadów — skoro już nie została

gwiazdą, postanowiła zostać medium. Było to bardzo przebiegłe posunięcie z jej strony, gdyż — ku

wielkiemu zakłopotaniu Lenniego — zaczęła się regularnie pojawiać w programach telewizji kablowej,

gdzie wymądrzała się na każdy temat. Po cichu nazywał ją Pytią.

Czasami życie wydawało mu się snem: małżeństwo z Lucky, wspaniała kariera, wszystko.

Rozparty na krześle reżysera, zmrużył oczy i omiótł spojrzeniem plan na plaży. Jakaś blondynka w bikini

uporczywie demonstrowała swoje, niemałe zresztą, atuty. Prze-paradowała przed nim dobrych kilka

razy, żeby ją na pewno zauważył.

Zauważył, a jakże — był żonaty, nie martwy, atrakcyjne zaś blondynki z długimi nogami i biustem, za

który każdy mężczyzna dałby się posiekać, swego czasu stanowiły jego słabość. Wcześniej tego dnia

dziewczyna w bikini chciała się z nim sfotografować, ale grzecznie odmówił, ponieważ zdjęcia z

wielbicielkami, zwłaszcza z tymi superatrakcyj-nymi, miały paskudny zwyczaj trafiania na łamy bruko-

wców.

Blondynka zrozumiała, w czym rzecz, i kilka chwil później wróciła w towarzystwie dryblasowatego

kulturysty, który nie mówił słowa po angielsku.

— Mój narzeczony — wyjaśniła z olśniewającym uśmiechem. — Bardzo pana proszę...

Ustąpił i sfotografowali się we troje.

Teraz znowu próbowała go podejść. Długie nogi. Zaokrąglony tyłeczek, rozcięty niemal nie istniejącym

paseczkiem majtek. Jędrne piersi, sterczące brodawki napinające cierki materiał... Cóż, popatrzeć

zawsze można. Ale nic poza tym.

Małżeństwo to wyrzeczenie obowiązujące obie strony. Gdyby Lucky go kiedykolwiek zdradziła, nigdy by

jej tego nie wybaczył. Nie miał wątpliwości, że ona jemu też nie.

Blondynka krążyła, krążyła, wreszcie podeszła.

— Panie Golden — wymruczała nieco zachrypniętym głosem, przypominającym głos Marylin. —

Uwielbiam pańskie filmy. — Mówiła z lekkim francuskim akcentem. — To dla mnie wielki zaszczyt

występować z panem. — Głęboki wdech. Stanik groził pęknięciem.

— Dziękuję — mruknął, zastanawiając się, gdzie podział się jej narzeczony.

Zachichotała z uwielbieniem.

— To ja powinnam dziękować panu. — Mały, różowy języczek wyskoczył z ust, żeby oblizać wypukłe,

różowe wargi. Jej rozanielone oczy zapraszały do łóżka.

Nadciągała pomoc w postaci Jennifer, ładnej Amerykanki, drugiej asystentki reżysera. Jennifer miała na

sobie szorty, obcisły podkoszulek i baseballową czapkę z napisem „Lakers". Pokusa czyhała na każdym

kroku.

— Mac jest już gotowy do próby, Lennie — powiedziała jak zawsze opiekuńczo.

Wstał i przeciągnął się.

Jennifer obrzuciła blondynkę protekcjonalnym spojrzeniem.

— Na przyszłość zechciej trzymać się grupy statystów, kochana — rzekła cierpko. — Nigdy nie

wiadomo, kiedy będziesz potrzebna.

Dziewczyna wycofała się niechętnie.

— Kopalnia silikonu! — prychnęła Jennifer.

— Skąd wiesz? — zdziwił się Lennie, nie mogąc pojąć, dlaczego kobiety rozpoznają sztuczne biusty

dużo łatwiej niż mężczyźni.

— To widać — odparła z pogardą. — Wy, faceci, lecicie na wszystko.

— Kto tu leci? — spytał rozbawiony.

— Ty nie — odparła z przyjaznym uśmiechem. — Miło jest pracować z gwiazdorem, który nie oczekuje

szybkiej laski przy porannej kawie.

Przyszło mu do głowy, że Lucky na pewno by ją polubiła.

Na myśl o żonie nie mógł powściągnąć uśmiechu. Co za kobieta! Ostra, ale o miękkim sercu. Zabójczo

piękna. Silna, uparta, zmysłowa, mądra, bezbronna i szalona. Połączenie nie do przebicia.

Lennie był już kiedyś żonaty. Wzięli szybki ślub w Las Vegas. Nazywała się Ólympia Stanislopoulos i

była samowolną córką Dimitriego Stanislopoulosa, który w tym samym czasie pozostawał w związku z

Lucky.

Olympia zmarła tragicznie po przedawkowaniu narkotyków w pokoju hotelowym u boku zaćpanego

Flasha, gwiazdora rocka.

Dimitri umarł na atak serca.

Niedługo potem Lennie i Lucky zaczęli wspólne życie, do którego byli wprost stworzeni.

Olympia osierociła córkę, Brigette, teraz już dziewiętnastoletnią dziewczynę, jedną z najzamożniejszych

dziedziczek na świecie. Lennie bardzo ją lubił, choć nie widywał jej tak często, jak by tego pragnął.

— Chciałbym, żebyś poznała Lucky, kiedy tu przyjedzie — powiedział. — Spodobacie się sobie. To

pewne jak dwa i dwa jest cztery.

— Nie będzie mną zainteresowana — odrzekła Jennifer. — Ona kieruje wytwórnią, a ja jestem tylko

drugą asystentką.

— Dla niej to bez znaczenia. Lubi ludzi za to, kim są, a nie za to, co robią.

— Skoro tak uważasz...

— Hej! — Postanowił ją podbudować. — Co z tego, że jesteś drugą asystentką?! Cały czas pniesz się

do góry. Pewnego dnia zostaniesz reżyserem. Taki masz plan, prawda?

Skinęła głową.

— Zamówiłam na jutro samochód z kierowcą — oznajmiła, przechodząc do spraw służbowych. —

Odbierze twoją żonę z lotniska w Poretcie.

— Pojadę.

— Mogą cię potrzebować na planie.

— Weźmiecie na tapetę ujęcia, w których mnie nie ma.

— Jesteś we wszystkich.

— Coś tam zamarkujesz.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: