Allende Isabel - Ewa Luna.pdf - Allende Isabel - LadyHenrietta

ISABEL ALLENDE

EWA LUNA

(tłum. Ewa Zaleska)

Tytuł oryginału: Eva Luna

Rzekła wtedy do Szeherezady:

„Na Allacha, siostro, opowiedz nam

Cokolwiek, by skrócić nocne godziny...”.

Baśnie z tysiąca i jednej nocy

JEDEN

Nazywam się Ewa, co według pewnej ksiąŜki, jaką posłuŜyła się moja matka, wybierając

dla mnie imię, znaczy Ŝycie.

Urodziłam się w najdalszym pokoju mrocznego domu i wzrastałam wśród staroświeckich

mebli, łacińskich ksiąŜek i ludzkich mumii, choć nie wpędziło mnie to w melancholię, bo

przyszłam na świat z zapisanym w pamięci tchnieniem puszczy. Mój ojciec, Indianin o Ŝółtych

oczach, pochodził z miejsca, w którym łączy się sto rzek, pachniał lasem i nigdy nie spoglądał

prosto w niebo; wychował się pod koronami drzew i światło wydawało mu się nieprzyzwoite.

Consuelo, moja matka, spędziła dzieciństwo w legendarnej krainie, gdzie poszukiwacze przygód od

wieków wypatrywali owego miasta ze szczerego złota, które ujrzeli niegdyś konkwistadorzy w

bezmiarze własnej zachłanności. Krajobraz tych stron odcisnął na niej swoje piętno, a ona, w sobie

tylko znany sposób, zdołała przekazać je mnie.

Misjonarze przygarnęli Consuelo, gdy jeszcze nie umiała chodzić; była małym

zwierzątkiem, nagim, umazanym błotem i ekskrementami, które zjawiło się, pełznąc po mostku

przystani niczym maleńki Jonasz, wypluty przez jakiegoś wieloryba słodkich wód. Kiedy ją

wykąpali, stwierdzili, Ŝe jest bez wątpienia dziewczynką, co wprawiło ich w pewne zakłopotanie,

ale skoro juŜ się tam znalazła i trudno ją było wrzucić do rzeki, załoŜyli jej pieluchę, Ŝeby zakryć

wstydliwe miejsce, a pod powieki zapuścili kilka kropli soku cytrynowego, Ŝeby wyleczyć

zapalenie, z którego powodu nie mogła otworzyć oczu, i ochrzcili ją pierwszym Ŝeńskim imieniem,

jakie im przyszło do głowy. Zajęli się wychowaniem dziewczynki, nie dochodząc jej pochodzenia,

bez rozczulania się, przekonani, Ŝe skoro Opatrzność Boska zachowała ją dotychczas przy Ŝyciu,

zadba takŜe i potem ojej zdrowie fizyczne oraz duchowe, a w najgorszym razie zabierze ją do nieba

jak inne niewiniątka. Consuelo wzrastała bez ustalonego miejsca w surowej misyjnej hierarchii.

Nie była słuŜącą w ścisłym tego słowa znaczeniu, wyróŜniała się teŜ wśród Indian ze szkoły, a

kiedy raz spytała, który z księŜy jest jej tatusiem, dostała po twarzy za zuchwałość. Powiedziała mi,

Ŝe jakiś Ŝeglarz holenderski zostawił ją dryfującą w łódeczce, ale to na pewno bajka, którą

wymyśliła potem, Ŝeby uwolnić się od moich natarczywych pytań. Myślę, Ŝe w rzeczywistości nic

nie wiedziała o swoich przodkach ani teŜ o sposobie, w jaki znalazła się w owym miejscu.

Misja tworzyła maleńką oazę pośród zmysłowej roślinności, jaka pieniła się od brzegu rzeki

aŜ do podnóŜa wielkich geologicznych wypiętrzeń, pnących się, jakby przez boskie niedopatrzenie,

prawie do nieba. Czas się tam zakrzywiał, a odległości mamiły wzrok ludzki, kaŜąc podróŜnemu

chodzić w kółko. Wilgotne i gęste powietrze niosło woń kwiatów, ziół, ludzkiego potu i oddechu

zwierząt. Panował uciąŜliwy upał, ulgi nie przynosił Ŝaden podmuch wiatru, rozgrzewały się

kamienie i krew w Ŝyłach. O zmierzchu niebo zakrywały fosforyzujące komary, których ukąszenia

powodują niekończące się męczarnie, nocami zaś wyraźnie dobiegały nawoływania ptaków,

wrzaski małp i daleki grzmot wodospadów, które rodzą się wysoko w górach, a potem spadają w

dół z wojennym łoskotem. Skromny budynek ze słomianej plecionki zarzuconej gliną, z

drewnianym belkowaniem wieŜy i dzwonem wzywającym na msze, wznosił się, podobnie jak

pozostałe chaty, na palach wbitych w błotniste dno rzeki o opalizujących wodach i brzegach

zamazanych odblaskami światła. Domy zdawały się dryfować niczym dziwne, białe kwiaty wśród

cichych łódek, śmieci, psiej i szczurzej padliny.

Wszyscy łatwo rozpoznawali Consuelo nawet z daleka z powodu długich włosów, rudych

jak smuga ognia pośród wiecznej zieleni tutejszej przyrody. Jej towarzyszami zabaw były

indiańskie dzieci o wydętych brzuchach, zuchwała papuga klepiąca Ojcze Nasz, przetykane

przekleństwami, i małpa przywiązana łańcuchem do stołowej nogi. Dziewczynka uwalniała małpkę

od czasu do czasu, Ŝeby poszukała sobie w lesie narzeczonego, bo i tak zawsze wracała, a potem

iskała się, siadając w tym samym miejscu. Wtedy to zaczęli się takŜe pojawiać w tych okolicach

protestanci, którzy rozdawali egzemplarze Biblii, wygłaszali kazania przeciwko Watykanowi i nie

zwaŜając na upał ani na słotę, taszczyli na wózkach pianina, Ŝeby nawróceni mogli śpiewać

podczas publicznych uroczystości. Ta konkurencja zmuszała księŜy katolickich do całkowitego

poświęcenia się pracy i przez to mało zajmowali się Consuelo. A jednak przeŜyła, spalona słońcem,

niedoŜywiona, karmiąc się tylko juką i rybami, zarobaczona, pocięta przez komary, wolna jak ptak.

Oprócz pomocy w domowych zajęciach, uczestniczenia w obrzędach religijnych i chodzenia

czasem na lekcje czytania, arytmetyki i religii, nie miała innych obowiązków. Wałęsała się,

chłonąc woń roślin i tropiąc zwierzęta, z głową pełną widoków, zapachów, kolorów, smaków i

legend, jakie niosła rzeka, a takŜe opowieści przywoŜonych znad granicy.

Gdy miała dwanaście lat, poznała hodowcę kur, ogorzałego Portugalczyka, twardego i

oschłego na zewnątrz, lecz w środku pełnego radości. Jego kury dreptały po okolicy, połykając

kaŜdy połyskujący przedmiot, jaki napotkały na swej drodze.

Potem ich pan nacinał im noŜem wole i wybierał ze środka ziarenka złota, zbyt małe, by

uczynić go bogatym, lecz wystarczająco duŜe, by podsycać jego złudzenia. Pewnego ranka

Allende Isabel - Ewa Luna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: