SACRUM OBJAWIONE
1. Różnorodność objawienia
Objawienie jest wewnętrznym głosem wszystkich wydarzeń religijnych. Wydarzenia objawiające muszą nieuchronnie przekształcić się w słowo, aby sprecyzować i wyjaśnić swe znaczenie. Słowo objawione nigdy nie przekształca się w abstrakcyjne. W słowie boskim rzeczywistość sama odsłania się człowiekowi- jest ono środkiem jak i rzeczywistością komunikowania się boga. Słowa są niezbędne do objawienia, ale ono się do nich nie ogranicza.
Max Scheler- Objawienie naturalne- to co boskie ukazuje się w rzeczach i wydarzeniach należących do kategorii dostępnej każdemu. Objawienie pozytywne- obecność tego co boskie ujawnia się poprzez słowa i osoby.
Objawienie bezpośrednie osoba-osoba dookreśla bezosobowy, mniej wyrazisty język przyrody. Każda religia musi być objawiona. Człowiek religijny nie tyle przyjmuje objawienie co jest przyjmowany w objawieniu.
2. Bóg, który objawia
Komunikacja ze strony tego co transcendentne musi być ograniczona do szyfrów, symboli, które ani nie obejmują ani nie wyrażają tego co znaczą. Jeżeli objawienie oznacza mówienie musi się ono odbywać przez człowieka, ponieważ tylko on zna ekspresję werbalną. Bóg który objawia samego siebie musi być bogiem objawiającym, czyli jego natura musi umożliwiać mu objawienie jak i zmuszać go do tego. Każda postawa religijna zakłada ze bóg jest w stanie komunikować się z człowiekiem. Jeśli bóg objawia to musi on objawiać coś o sobie.
W objawieniu człowiek rozumie siebie w bogu i poprzez boga.
3. Wiara źródłem objawienia
Poprzez swój paradoksalny charakter objawienie nie dopuszcza do zrozumienia, zwraca umysł do wewnątrz i utrzymuje stale dialektyczne napięcie między objawioną treścią a wewnętrznym charakterem podmiotu.
Objawienie nie zawiera żadnych „informacji” w zwykłym sensie. Nie można się z niego nic nauczyć. Aby w ogóle mieć sens objawienie musi być wyrażone w konkretnym języku.
Umysł jest wypełniony archetypicznymi obrazami przeszłości – same z siebie archetypy nie są ani religijne ani objawiające, dostarczają budulca, którego umyśl używa do konstytuowania faktycznego objawienia.
4. Objawienie jako historia
Historia zawsze interpretuje wydarzenia. Historia sakralna nie może być sprowadzona do tego rodzaju ciągłości, która wydaje się być istotą naukowej koncepcji historii. Pojęcie historii objawienia należy tylko do teologii i tylko do niej.
Wiara historyczna nie przypisuje wszystkim wydarzeniom jednakowego statusu. Każde objawienie historyczne musi ostatecznie dotyczyć całej historii. Jeśli bóg objawia poprzez historię to musi także zbawiać poprzez nią. Historia składa się z ludzkich czynów, aby wiec objawić się poprzez historię, bóg musi ujawnić swa obecność w działaniach człowieka.
5. Względność i trwałość objawienia historycznego
Objawienie historyczne jest z konieczności ograniczone przez właściwości języka symbolicznego konkretnej cywilizacji.
O. musi być trwałe, co pozwala jego głównemu przesłaniu oprzeć się prądowi zmian historycznych, Symbole o. historycznego zdolne są do przyjmowania nowych znaczeń przy zachowaniu pełnej ciągłości ze swą przeszłością.
Znaczenie musi być zachowane wraz z ekspresją. Człowiek nigdy nie myśli się sam – zawsze mieści się w tradycji, a jedyna możliwość dojścia przezeń do prawdy leży w pełnym uznaniu tej tradycji. Tradycja i interpretacja zostały umieszczone w samy sercu objawienia biblijnego. Jedynie świadomość religijna czyni wydarzenie religijnym, a nawet objawiającym. Religijna interpretacja objawienia jest w znacznej mierze reinterpretacją.
nuna21