286. White Elizabeth - Wojna i miłość.pdf - Harlequin Romans Historyczny(1) - MonteChristo10

Elizabeth White

Wojna i miłość

„Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście

jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili".

(Ewangelia wg św. Mateusza: Sąd ostateczny, 25:40)

Rozdział pierwszy

Mobile w stanie Alabama , rok 1862

Camilla Beaumont otworzyła po cichu okno sypialni i wyjrzała na podwórze.

Była mroczna kwietniowa noc. Mobile spowijała mgła - gęsta i lepka niczym smoła.

Zatokę na skraju miasta oblegały wojska federalne. Oddziały armii Północy od

dłuższego czasu warowały na barykadach, wojsko Południa tłoczyło się w

opustoszałych składach bawełny w położonym na obrzeżach Camp Beulah. W ten

ponury czas żaden cywil o zdrowych zmysłach po zmroku nie wyściubiał nosa z

domu.

Ukucnąwszy na parapecie, panna Beaumont postawiła nogę na gzymsie i

zaczerpnęła głęboko tchu. Po chwili chwyciła oburącz pnącza glicynii i z wprawą

zaczęła się spuszczać wzdłuż ściany.

To istny cud, że nie została schwytana i zesłana do więzienia na wyspę Ship.

Początkowo odbywała eskapady w pośpiechu i bez uprzednich przygotowań.

Liczyła wyłącznie na własny spryt oraz łut szczęścia. Ostatnio czuwał nad nią

tajemniczy opiekun, który uparcie nakazywał jej rozwagę i pomagał skrupulatnie

zaplanować każde, najbłahsze nawet przedsięwzięcie.

Chciałaby poznać owego anonimowego protektora, gdy wojna dobiegnie

końca, Jankesi odjadą, a w ludziach Południa obudzi się wreszcie sumienie. Żywiła

głębokie przekonanie, że jej krajanie przejrzą w końcu na oczy i wyrzekną się hańby

niewolnictwa.

Gdy pędziła aleją na tyłach hotelu Battle House, raptem rozległ się płacz

niemowlęcia. Zatrzymała się i spojrzała w kierunku domu, z którego dobiegało

kwilenie. Oby nie trzeba było przemycać dziś żadnego oseska, modliła się w duchu.

Dzieci czyniły jej zadanie stokroć trudniejszym i niebezpieczniejszym.

Ruszyła w dalszą drogę wyludnionymi ulicami. Przemykała od drzewa do

drzewa, by jak najmniej rzucać się w oczy. Przed wzrokiem przypadkowych

przechodniów chroniły ją rozłożyste dęby, cedry oraz pączkujące magnolie. Od ich

intensywnego zapachu zakręciło ją w nosie. Nie zdołała powstrzymać kichnięcia,

które w głębokiej ciszy zabrzmiało prawie jak wystrzał z armaty. Zdjęta strachem,

przystanęła. Rozejrzała się, lecz przy tak gęstej mgle trudno było cokolwiek dojrzeć,

nadstawiła zatem ucha. Nie usłyszawszy niczego poza cykaniem świerszczy, podjęła

marsz.

Nabrzeże tętniło życiem. W większości okien paliły się światła, a z wnętrz

budynków niosły się rozmaite hałasy. Z naprzeciwka nadchodził patrol złożony z

dwóch żołnierzy w szarych mundurach. Od dziewiątej wieczorem niewolników obo-

wiązywała godzina policyjna. Na szczęście stróżów porządku bardziej niż jej

przestrzeganie zajmowało podglądanie bezeceństw, którym oddawali się bywalcy

kasyn i barów.

Camilla skryła się w zaroślach przed biblioteką, po czym wróciła na drogę,

próbując imitować chwiejny, męski chód. Widok zapijaczonego włóczęgi nikogo

nie dziwił i nie groziło mu większe niebezpieczeństwo pod warunkiem, że był biały.

Zatrzymała się na rogu ulic Water i Theater. Serce omal nie wyskoczyło jej z

piersi, gdy nagle poczuła na policzku czyjeś palce. Zakryła dłonią usta, żeby nie

krzyknąć.

- Jużem myślał, że panienka nie przyjdzie - usłyszała tuż nad uchem zrzędliwy

szept. - Sterczę tu i sterczę... - Rozmówca stał tak blisko, że czuła jego kwaśny

oddech.

- Cii, Virgil. Chodź, nim ktoś nas zobaczy. - Chwyciła znajomka za chude

ramię i pociągnęła go w mrok.

Z daleka nie sposób było ich rozróżnić. Byli mniej więcej tego samego

wzrostu i nosili tak samo podły przyodziewek, który składał się z ciemnej wełnianej

czapki, połatanego kubraka, płóciennych spodni w nieokreślonym kolorze oraz

ciężkich, podkutych ćwiekami butów.

- Gdzie masz torbę? - Odwróciła staruszka i ściągnęła mu z pleców zgrzebny

worek. Potem ujęła w dłonie jego bezmyślną twarz i spojrzała nań z powagą. -

Zapomnisz, że mnie dziś widziałeś, tak?

- Tak jest. W ogóle mnie tu nie było.

- Otóż to. - Sięgnęła do kieszeni po monetę i lekko wygniecioną ciągutkę. -

Kup sobie coś do jedzenia, a ja sprzedam za ciebie gazety.

- Dobrze, panienko. - Virgil włożył cukierka do ust. - Ale potem odda mi

panienka torbę?

- Przecież zawsze oddaję, prawda?

- Prawda - potwierdził i odszedł, nie oglądając się za siebie. Camilla patrzyła

za nim z mieszaniną wdzięczności i współczucia. Szalony Virgil zwany także

Gazeciarzem uchodził za miejscowego głupka, mógł więc chadzać własnymi

ścieżkami i robić, co mu się żywnie podoba. Nikt nie zwracał na niego uwagi.

Dzięki temu, gdy przybierała jego tożsamość, stawała się praktycznie niewidzialna.

Zarzuciwszy torbę na ramię, wyszła z powrotem na ulicę i skierowała się na

północ, ku miejscu, gdzie rzeki Mobile i Tensaw wpływały do zatoki. Jeszcze do

niedawna przystań oblegały okazałe statki, których maszty widać było z daleka.

Potem generał Bragg wydał zakaz kotwiczenia w porcie frachtowców z bawełną.

Miało to zapobiec rozgrabianiu załadunków przez Jankesów. Od tamtej pory widok

parowca w dokach stanowił nie lada rzadkość.

Choć reda zwykle świeciła pustkami, na pomoście powinna być zacumowana

co najmniej jedna łódź. Camilla wytężyła wzrok i niebawem wypatrzyła kadłub

„Księżniczki Magnolii". Z kajut dobiegały wesołe pokrzykiwania i śmiechy. Ów

bodaj jedyny w mieście większy statek należał do objazdowej trupy aktorów,

śpiewaków i tancerzy.

Trzymając w pogotowiu gazety na wypadek, gdyby ktoś ją zobaczył, panna

Beaumont przebiegła pospiesznie przez trap. Znalazłszy się na pokładzie, chwyciła

drabinę. Belki trzeszczały pod jej nogami, a dusząca woń oleju i palonej sosny nie

pozwalała swobodnie oddychać. Gdy była mniej więcej w połowie drogi, czyjeś

ręce złapały ją w talii i postawiły na ziemię.

- Horace - odetchnęła z ulgą.

- Jestem razem z chłopakiem, panno Camillo, ale musimy się spieszyć. Pociąg

odchodzi za niecałe dwie godziny.

- Dziś ma ich być czworo - oznajmiła Camilla, po czym odłożyła torbę i wraz

z pomocnikami zabrała się do inspekcji stłoczonych pod ścianą beczek. Po kilku

minutach bezowocnych poszukiwań zniecierpliwiony Horace nie wytrzymał i

kopnął zamaszyście jedną z nich.

- Ponoć Porter oznakował nasze literą X, ale tak tu ciemno, że niczego nie

widać.

Nie mogli sobie pozwolić na pomyłkę.

Camilla nawet nie chciała myśleć o tym, co by się stało, gdyby wysłali

niewłaściwe beczki. Zawahała się, lecz trwało to tylko chwilę.

- Wiem, że kazano wam siedzieć cicho, choćby się waliło i paliło -

powiedziała - ale nie mamy zbyt wiele czasu. Musicie dać nam znać, gdzie jesteście.

Przez moment panowała niemal całkowita cisza, zmącona jedynie szumem

wody i skrzypieniem pokładowych desek. Potem, z wnętrza baryłki, na której

przysiadła Camilla, rozległo się ledwie słyszalne drapanie. Uśmiechnęła się szeroko

do Williego i zeskoczyła na podłogę. Gdy w ten sam sposób odnaleźli pozostałe trzy

osoby, pomogła mężczyznom wnosić cenny ładunek na górę.

286. White Elizabeth - Wojna i miłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: