22 - Koontz Dean - Północ.pdf - Thrillery, horrory - Ninja_

Dean R. Koontz

Północ

Midnight

Przekład Jan Kabat

Data wydania oryginalnego 1989

Data wydania polskiego 1994

Dla Eda i Pata Thomasów,

Którzy są tak miłymi ludźmi,

Że podejrzewam,

Iż to nie są prawdziwi ludzie,

Ale przybysze z innego,

Lepszego świata.

CZĘŚĆ PIERWSZA

NA NOCNYM WYBRZEŻU

Tam, gdzie pląsają dziwadła

W takt nocnej muzyki.

Którą tylko one słyszą.

KSIĘGA WSZELKICH SMUTKÓW

Janice Capshaw lubiła biegać nocą. Prawie każdego wieczoru po dwudziestej drugiej

nakładała szary dres z odblaskowymi niebieskimi paskami na piersiach i plecach, upinała

włosy pod opaską, sznurowała adidasy i przebiegała sześć mil. Miała trzydzieści pięć lat, ale

wyglądała na dziesięć mniej dzięki pasji sportowej.

W niedzielę wieczorem, dwudziestego pierwszego września, wyszła z domu o

dwudziestej drugiej i pobiegła wzdłuż Ocean Avenue, głównej ulicy miasta. Minąwszy cztery

przecznice, skręciła w lewo, w stronę miejskiej plaży. Sklepy były pozamykane i ciemne.

Światła paliły się jedynie w niektórych mieszkaniach, w pubie Przy Rycerskim Moście i w

kościele katolickim pod wezwaniem Matki Bożej Miłosierdzia otwartym całą dobę. Ponadto

noc rozjaśniał miedziany blask latarń. Na ulicy nie było samochodów ani ludzi. Moonlight

Cove uchodziło za spokojne małe miasteczko, pogardzające korzyściami płynącymi z

turystyki, o które tak chciwie zabiegały inne nadmorskie miejscowości. Janice lubiła ten

powolny rytm życia, choć ostatnimi czasy miasto wydawało się nie tyle senne, ile martwe.

Biegnąc w dół główną ulicą w bursztynowym świetle oraz cieniach rzucanych przez

rzeźbione wiatrem cyprysy i sosny, nie dostrzegła żadnego ruchu. Jedynie rzadka mgła

delikatnie wirowała w powietrzu, a ciszę zakłócały tylko ciche klap-klap butów o gumowych

podeszwach, uderzających o chodnik i ciężki oddech. W tym pustkowiu mogłaby uchodzić za

ostatnią istotę na ziemi, uczestniczącą w jednoosobowym maratonie po biblijnej zagładzie.

Nie lubiła wstawać o świcie i biegać przed pracą. Latem przyjemniej zaliczyć sześć mil

po upalnym dniu, choć to nie wstręt do wczesnych godzin ani też upał sprawiły, że wybrała

nocną porę. Zimą również ćwiczyła późno. Po prostu lubiła noc.

Już od dziecka uwielbiała siedzieć na podwórzu po zachodzie słońca pod niebem pełnym

gwiazd, słuchając żab i świerszczy. Ciemność była kojąca. Wygładzała zbyt ostre kontury

świata, łagodziła jaskrawe kolory. Z nadejściem zmierzchu niebo zdawało się cofać, a

wszechświat rozszerzał się. Noc była większa od dnia, a życie w jej królestwie jakby

bogatsze.

Dotarła do miejsca, w którym Ocean Avenue skręcała u stóp wzgórza, przebiegła szybko

przez parking i skierowała się ku plaży. Srebrno-żółty blask księżyca na nieomal

bezchmurnym niebie oświetlał trasę. Zdarzały się noce zbyt mgliste i pochmurne, by biegać

wzdłuż brzegu. Ale tego wieczora spienione fale błyszczały groźnie w czarnej toni, a szerokie

zakole piachu połyskiwało blado między pofałdowanym morzem a górzystym wybrzeżem.

Biegnąc przez plażę w stronę twardego, wilgotnego piachu nad wodą, a potem na

południe do oddalonego o milę krańca zatoki, Janice czuła się cudownie. Jej zmarły mąż

Richard, który trzy lata temu przegrał walkę z rakiem, twierdził, że wskazówki jej

biologicznego zegara zawsze pokazują północ i że Janice jest kimś więcej niż nocnym

markiem.

– Zapewne pokochałabyś życie wampira, istnienie między zachodem słońca a świtem –

mówił, a ona na to:

– Chcę ssać twoją krew.

Boże, jak bardzo go kochała. Początkowo obawiała się, że życie u boku luterańskiego

pastora będzie nudne, ale jakże myliła się. Już trzy lata minęły od jego śmierci, a ona wciąż

tęskniła za nim, zwłaszcza nocą. Był...

Nagle, mijając dwa wysokie cyprysy na środku plaży w połowie drogi między wzgórzami

a brzegiem wyczuła czyjąś obecność w ciemności i mgle. Nie dostrzegła żadnego ruchu,

słyszała jedynie odgłos swych kroków, chrapliwy oddech i łomot serca. To instynkt

podpowiadał, że ma towarzystwo.

Nie zaniepokoiła się sądząc, że inny biegacz pojawił się na plaży. Kilku lokalnych

fanatyków tężyzny fizycznej spotykała na swojej trasie dwa lub trzy razy w miesiącu.

Stanęła i odwróciła się, lecz ujrzała tylko opustoszałą połać piachu, skąpaną w świetle

księżyca, wstęgę połyskliwie spienionej fali, znajome zarysy skał nabrzeżnych i pojedyncze

drzewa wystrzelające w górę w różnych miejscach plaży. Słyszała jedynie głuchy plusk fal.

Doszła do wniosku, że instynkt ją zawiódł. Znów skierowała się na południe, szybko

odzyskując rytm biegu. Ale pokonała zaledwie pięćdziesiąt jardów, gdy kątem oka dostrzegła

jakiś ruch z lewej strony. Coś zwinnego wyskoczyło zza rosnącego na plaży cyprysu i

pobiegło w kierunku wygładzonych wiatrem i deszczem skał, gdzie zniknęło z pola widzenia.

Janice stanęła. Zastanawiała się nad tym, co zobaczyła. Wydawało się to większe od psa,

może było wielkości człowieka, z daleka jednak nie dostrzegła żadnych szczegółów. Skały

różnej wysokości tak długo rzeźbiła natura, aż zaczęły przypominać bryłę na wpół

roztopionego wosku, dostatecznie dużą, by ukryć to, co przed chwilą widziała.

– Jest tam kto? – spytała.

Nie spodziewała się żadnej odpowiedzi i nie otrzymała jej. Czuła niepokój, ale nie lęk.

Jeśli to nie była gra mgły i księżycowego blasku, to z pewnością dostrzegła zwierzę, ale nie

psa, gdyż ten pobiegłby do niej, a nie zachowywałby się tak tajemniczo. Ponieważ na

wybrzeżu nie grasowały groźne drapieżniki, Janice bardziej zaciekawiła się, niż przestraszyła.

Spocona poczuła chłód, więc dla rozgrzewki tupała w miejscu. Ciągle wypatrywała wśród

skał stworzenia opuszczającego kryjówkę.

22 - Koontz Dean - Północ.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: