Berent Wacław - Żywe kamienie.pdf - e-booki - GENASCHRIS

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

WAC£AW BERENT

¯YWE KAMIENIE

Tower Press 2000

CZÊÆ PIERWSZA

* * *

Na schodach wi¹tyni sprawowa³o siê nabo¿eñstwo wtóre w ciszy i s³oñcu. Pod ¿ebraków li-

tanie i piewne turkanie go³êbi przyklêkiwa³o tu ch³opstwo na korne uca³owanie kocielnego

podmurza. Liza³y ich wargi kszta³ty mnogie w kamieniu tam zdzia³ane, ca³uj¹c w zachwytli-

wej pokorze i m¹drych, i g³upich panien wyobra¿enia, i Hioba na bar³ogu, i centaura, który

pogañstwo oznacza, i go³êbicê zwalczaj¹c¹ smoka. ¯ebractwo zamadla³o te ca³unki bogomol-

ne, a rozs³onecznienie ranka k³ad³o poz³ocisty p³aszcz mi³osierdzia na te ³by ko³tuniaste, na

parciane giez³a, na nogi czarne jak ziemia. Za ptactwo kocielne gwarzy³o ochotnie z serc

onych prostot¹.

Tak sprawowa³o siê pod kocio³em odwiêtne kolêdowanie najbardziej uznojonych.

A gdy onym Bóg siê rodzi³ w ka¿dego wiêta rozradowaniu, opodal zalegali taborem ludzie

inni, którym Bóg, zda siê, w piersiach umar³.

Wystawia³o to spod ³achmanów s³oñcu swe robactwo na piersiach. Snuj¹ siê miêdzy nimi

go³êbie zamilk³o i skacz¹ po nich lekkimi nó¿ki. A gnunoæ miejskich nêdzarzy, muchom

nawet nieobronna, poziera têpo na ptaszê zwinnoci w s³oñcu.

I p¹tnik tu siê znalaz³ - niegdy do Ziemi wiêtej wêdrownik, dzi pró¿ny ³azêga po kocio-

³ach grodu - z posochem w d³oni i liciem palmowym na grzbiecie, zalegaj¹cy schody domów

Bo¿ych. A¿ dziwnie, ¿e siê tu palma znalaz³a. Bo prawdziwie jakowa spiekota si³om ser-

decznym, rzekniesz, duch Wschodu zia³ na tych ludzi. Stercz¹ wród nich sztywnymi koæmi

i starce w szopie w³osów i brody, niczym pnie zmursza³e w grzybiej pakoci: ¿e braki naj-

gnuniejsze, które i pacierza za dusze ku zbo¿nemu ja³mu¿nictwu nie umiej¹, a tylko urokiem

strasz¹. Przywa³êsa³ siê tu i mnich jaki, z klasztoru za opas³oæ wygnany, i klerk, który du-

cha przepi³, a ksi¹¿ki wraz z szat¹ owieconego ju¿ dawno w koci przegra³.

I z murarzy wolnych niejeden zalega³ tu bezrobotnie. Niegdy, bywa³o, strzêpi³ d³utem te cio-

sy kocio³a, g³azom samym lekkoci nadaj¹c. A gdy tysi¹cem r¹k wypiêtrzy³y siê one na skoñ-

czony ogrom tumu, gdy wypad³o d³uto, kierowane biciem serc tysi¹ca, owis³y i ramiona

w bezczynie. Dusza, w zespole zapa³ów dzielna, nie osta³a siê w opiesza³oci powszechnej.

I sama, od nie ociosanego g³azu ciê¿sza, le¿a³a oto kamieniem u dokonanego spo³ecznie dzie-

³a. Ta siê jeno skarga dobywa³a podczas z warg onych robotników: O królu, królu nasz,

wezwij naród swój do nowego czynu!

I junaków wataha ca³a zalega³a tu niemrawie do wojny têskni¹c w opiesza³oci dni swoich.

Onaæ, mówili, odmieni czasy.

Przytrafiali siê tu wreszcie ludzie dziwni: po pas nadzy, z rózg¹ przy sobie. Duchem to nie-

gdy hardzi, heterodoksj¹ zara¿eni, jawi¹cy siê z wyroku, by ka¿dego wiêta otrzymaæ przed

o³tarzem przepisan¹ ch³ostê. Pod d³ugim dociskiem hañby star³y siê te czo³a; ju¿ ich zbiry

ci¹gaæ tu nie potrzebowali; zwlekali siê sami z rózg¹ na siê w garci. I z tym ju¿ tylko po-

uczeniem dla innych: Nie przeciw siê mocy, bo silna.

Zgo³a wszystkie te mieszczany, zubo¿a³e w si³y ziemskiego dotrwania, zwleka³y siê oto ma-

rami ¿ycia pod koció³.

W onym za t³umie rêki upraszaj¹cej nikt nie podejmowa³: w zniechêceniu ku w³asnej doli

zasklepia³y siê te serca goryczn¹ nienawici¹ ku ludziom. Wielu nie potrzebowa³o nawet ja³-

mu¿ny, maj¹c w schowkach szat swoich jakie tam nie liczone grosze. Bywa³o wszelako, ¿e

czyje zêby ¿uj¹ odruchem g³odu chleb nie widziany i tym zbydlêceniem w gnunoci roz-

tkliwi¹ têpe mi³osierdzie sytych: padnie mu pod nogi kês jaki. On po³knie go rych³o, wraz

w ty³ siê s³ania i, z wypogodzonym na chwilê obliczem, powiada za podziêkê ca³¹:

wiêty chlebu pod kocio³a murem najsmaczniejszy!

A szerzy³a siê ta bizancka zaraza wszêdy, osobliwie po miastach, nios¹c otêpienie w mamro-

ty mniszych i ksiê¿ych pacierzy i szerz¹c wród ludzi wieckich gnun¹ nieufnoæ w zbawie-

nie duszy. Opustosza³y po grodach kocio³y i warsztaty zarazem; objê³o t³umy wielkie zobo-

jêtnienie zarówno dla spraw duszy jak i cia³a. ¯e za ³o¿a snem ju¿ tylko nêci³y, wiêc zanie-

dbywane kobiety tak¹ cierpkoci¹ i swarem wype³ni³y miasto, i¿ mierz³o przez nie wszyst-

kim i ¿ycie nawet samo. W oczach m³odzie¿y nie dojrzysz ciep³ych p³omyków otuchy, jeno

b³yski zimnego szydu nad sob¹, nad ludmi i ¿yciem; opró¿ni³y im siê piersi z têsknot i na-

dziei. W popio³ach ¿ycia dogasa³y ostatnie ¿u¿le zapa³u.

Ten tr¹d na dusze, grzech nierz¹dnego smutku, imieniem acedii przez Koció³ potêpiony, zia³

omartwic¹ na ¿ycie wieckie i duchowne.

Powiadali, ¿e Pan Jezus, ukrzy¿owan, nie zmartwychwsta³, a krzy¿uje siê wci¹¿ w ka¿dej chy-

bionej doli cz³eczej: w wygas³ej piersi m³odziañskiej, w mêskiej sile starganej daremnie, w za-

goryczeniu niewiecim, w kwiecie zmro¿onym i nad³amanej trzcinie. Ka¿dy wlók³ nie tylko

krzy¿ swej doli na grzbiecie, ale i krzy¿ Bo¿ej Mêki w piersiach, a chybieniem swego ¿ycia -

¿ywego Boga w sobie zdradza³: nowy Judasz na nowe mêki go wydawa³. wiat sta³ siê Golgot¹

sumieñ, rojn¹ u stoków od czarnej szarañczy Judaszów - a¿ po niebosk³ony krwawe.

Pod chmury wypiêtrzone ogromy tumów run¹æ chyba mia³y, bo niskie smutki cz³ecze toczyæ

ju¿ jê³y Kocio³a fundamenty - rzekniesz, nawet opokê Piêtrow¹ sam¹ skruszyæ by zdo³a³y!

Daremnie Koció³, w obronie siebie samego, wzywa³ za wiêtym Paw³em, aby ludzie pilnym

przyk³adaniem r¹k do spraw wieckich warowali siê smutkom, które mieræ wyzywaj¹. Da-

remnie biskupi g³osem Paw³a wo³ali po kocio³ach; Weselcie siê w Panu! I po wtóre powia-

dam wam: weselcie siê w Panu! Zawsze siê weselcie! Daremnie ch³opstwo, onymi g³osy

ruszone, zajmowa³o po grodach kocio³y na wiêta prostaczej radoci, na gburów weselisko,

na przedrwiny pospólstwa z powagi i w³adzy ka¿dej - bo choæ siê ona ci¿b¹ roztañczy³y ko-

cio³y, na duszne zniemo¿enie ludzi po grodach osiad³ych nie by³o skutecznego s³owa, tañca

i leku.

W smutku rzesz sumieniem rozbola³ych weseli³y siê mato³y, a gburstwo ucieszne najbli¿sze

siê sta³o o³tarzów.

Wiêc zatrzasnêli biskupi dwierze kocielne uweseleniom onym.

A smutek pozostawa³.

Berent Wacław - Żywe kamienie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: