Flock Elizabeth - Emma i Ja.pdf - e-booki - sisi13087

Elizabeth Flock

EMMA I JA

Moim rodzicom - Barbarze i Regowi Brack

Nic nie jest grzesznego, co jest poza nami.

Widzialne, niewidzialne, piękno i grzech tylko w nas mieszkają.

(O Matko - O Siostry drogie!

Jeśliśmy zgubieni, żaden zwycięzca nas nie pokonał.

O własnych siłach zstępujemy w wieczysty mrok.)

Walt Whitman, „Źdźbła trawy, 1900

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Gdy Richard uderzył mnie pierwszy raz, zobaczyłam przed oczami gwiazdy, całkiem

jak w kreskówkach. Ale to był tylko cios otwartą dłonią, nie taki, jaki widziałam, kiedy tato

Tommy’ego Bucksmitha rąbnął go tak mocno, że Tommy upadł na ziemię i głowa aż mu się

odbiła od chodnika. Richard chyba nie umiał robić takich fikołków, jakie robiłam z tatą.

Stawaliśmy twarzami do siebie, trzymałam tatę za ręce i wspinałam się po jego nogach aż nad

kolana, a potem odpychałam się i obracałam do tyłu między naszymi ramionami. To była

świetna zabawa i chciałam ją pokazać Richardowi. Wtedy właśnie przekonałam się, że lepiej

omijać go z daleka, i teraz staram się jak najwięcej czasu spędzać poza domem.

W miasteczku, które nazywa się Toast, nie można się zgubić. Tutaj mieszkam: Toast

w Karolinie Północnej. Nie wiem, jak jest gdzie indziej, ale tutaj wszystkie ulice ponazywane

są od tego, co się na nich znajduje. Mamy ulicę Pocztową i Frontową, na którą wychodzą

fronty sklepów, a następna nazywa się Tylna i oczywiście są na niej tyły sklepów. Jest ulica

Nowokościelna, choć kościół, który stoi przy jej końcu, wcale nie jest już nowy. Mamy ulicę

Do Farmy Browna, gdzie mieszka Hollis Brown ze swoją rodziną, a przed nim mieszkali tam

inni Brownowie, których mama znała, ale nie za bardzo lubiła. Jest też ulica Górna i

Nadrzeczna, toteż tabliczki z nazwami ulic zaprowadzą cię wszędzie, dokądkolwiek się

wybierasz. Ja mieszkam przy Drodze do Młyna Murraya, więc pewnie gdybyście nie

wiedzieli, to pomyślelibyście, że nazywam się Murray, ale moje nazwisko brzmi Parker. Pan

Murray zmarł na długo przed tym, zanim się tu wprowadziliśmy. Nic nie zmieniliśmy w jego

domu. Droga dojazdowa, która prowadzi tu od drogi numer siedemdziesiąt cztery, to zwykła

trawa rosnąca między dwiema prostymi koleinami - dzięki temu koła wiedzą, jak mają jechać.

Pierwszą rzeczą, jaką się widzi przy tej drodze, jest młyn stojący na starych słupach

nad stawem. Do drzewa na brzegu nadal przybita jest tabliczka z namalowanym złuszczoną

farbą napisem „Zakaz łowienia ryb w niedzielę, a całą jedną ścianę młyna zajmuje stary

szyld

pana Murraya, na którym kogut pieje słowa: „Karma

Nutrena... Pewność,

bezpieczeństwo, oszczędność. Trudno już odczytać te słowa, bo cały plakat pokryty jest od

góry do dołu drobnym czerwonym pyłem z drogi, która biegnie obok, ale koguta wciąż widać

wyraźnie. Na drzwiach młyna wisi przybita pinezkami kartka: „UWAGA. Sprzedaż,

dostarczanie, oferowanie do sprzedaży lub przechowywanie ziarna z domieszkami albo

fałszywie oznakowanego jest nielegalne i będzie karane grzywną w wysokości 100 dolarów

lub 60 dniami aresztu, lub jednym i drugim.

Przepisałam to wszystko do szkolnego zeszytu.

- Oj!

Zeszyt zatacza łuk i upada na piach.

- No, tego to na pewno się nie spodziewałaś! - śmieje się Richard, gdy rzucam się w

stronę zeszytu, żeby go podnieść, zanim on zdąży po niego sięgnąć. - Musi tam być coś

ważnego, skoro tak mocno go ściskasz! Pokaż no - i wyrywa mi zeszyt z rąk, nie zdążę nawet

pisnąć.

- Oddaj!

- „Collie McGrath nie rozmawia ze mną przez tę historię z żabą... - podnosi wzrok -

co to za historia z żabą?

- Oddaj mi to!

Ale gdy próbuję odebrać mu notatnik, odpycha mnie i przerzuca kartki, przesuwając

brudnymi paluchami po linijkach pisma.

- A gdzie tu jest coś o mnie? Już się nie mogę doczekać, żeby zobaczyć, co o mnie

piszesz. Hm... - przerzuca kolejne kartki - mama to, mama tamto. Jezu święty, a nic tu nie ma

o twoim ukochanym tatusiu?

Rzuca zeszyt na ziemię.

Czuję, że nie powinnam po niego sięgać, dopóki Richard sobie nie pójdzie, pochylam

się jednak i już po chwili jestem wściekła, że nie posłuchałam tego wewnętrznego głosu, bo

kopniak przewraca mnie na piach.

- Masz! Żebyś miała o czym pisać!

Mieszkam tu z ojczymem, to znaczy Richardem, mamą i siostrą Emmą. Emma i ja

jesteśmy jak Śnieżyczka i Różyczka i chyba dlatego to jest nasza ulubiona bajka. Opowiada o

dwóch siostrach: jedna ma bardzo jasną skórę i złote włosy, tak jak mama, a druga ma

ciemniejszą skórę i włosy w kolorze takim, jak źrenica oka. To ja. Kolor moich włosów

zmienia się zależnie od pory dnia i od miejsca, w którym stoi ktoś, kto na nie patrzy. Z boku,

w dzień, wydają się fioletowoczarne, ale wieczorem i od tyłu przypominają resztki spalonego

drewna w kominku. Włosy Emmy, gdy są czyste, wyglądają jak kłaczki bawełny: zupełnie

białe. Zwykle jednak są tak brudne, że przypominają stare zakurzone listy, które mama

przechowuje na półce w szafie, w pudełku po butach.

Richard. Ten facet nie jest podobny do żadnej postaci z bajek czytanych na dobranoc.

Wierzę mamie, gdy mówi, że różni się od tatusia jak noc od dnia. Bo przecież człowiek, do

którego ludzie ustawiają się w kolejce, żeby kupić od niego wykładzinę, musi sprawiać

sympatyczne wrażenie, prawda? Mama mówi, że tak właśnie było z tatusiem. Richard nie jest

Flock Elizabeth - Emma i Ja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: