Amber 01 - Dziewięciu Książąt Amberu.pdf - Amber - bogaty1

ROGER ZELAZNY

DZIEWIĘCIU KSIĄśĄT

AMBERU

Pierwszy tom z cyklu

„The First Chronicles of Amber”

Tłumaczył: Piotr W. Cholewa

Wydanie polskie: 1999

Wydanie oryginalne: 1970

Rozdział 1

Koszmar zbliŜał się ku końcowi, lecz miałem wraŜenie, Ŝe trwał całą wieczność.

Spróbowałem poruszyć palcami u nóg – udało mi się. LeŜałem na szpitalnym łóŜku i miałem

obie nogi w gipsie, ale przynajmniej wciąŜ je miałem.

Trzykrotnie zacisnąłem i otworzyłem powieki.

Pokój przestał mi wirować przed oczami.

Gdzie, u diabła, byłem?

Po chwili zaćmienie zaczęło ustępować i wróciła mi częściowo pamięć. Przypomniałem

sobie długie noce, pielęgniarki i igły. Za kaŜdym razem, kiedy zaczynało mi się nieco

rozjaśniać w głowie, ktoś wchodził i coś mi wstrzykiwał. Tak to wyglądało, dokładnie tak.

Teraz jednak, skoro przyszedłem juŜ trochę do siebie, będą musieli z tym skończyć.

Ale czy skończą?

I naraz jak obuchem uderzyła mnie myśl: niekoniecznie.

Wrodzony sceptycyzm co do szlachetności ludzkiej natury nie pozwolił mi na zbytni

optymizm. Zrozumiałem, Ŝe od dłuŜszego czasu odurzano mnie narkotykami. Nie miałem

pojęcia dlaczego, ale teŜ nie widziałem powodu, dla którego miano by zaprzestać tych

praktyk, jeśli im za to płacono. Musisz zachować zimną krew i udawać, Ŝe jesteś nadal

zamroczony – podpowiedziało mi moje drugie, gorsze, choć zapewne i mądrzejsze ja.

Tak teŜ uczyniłem.

Kiedy w jakieś dziesięć minut później zajrzała przez drzwi pielęgniarka, oczywiście

wciąŜ słodko chrapałem. Odeszła. Przez ten czas zdąŜyłem juŜ częściowo zrekonstruować, co

zaszło.

Uprzytomniłem sobie niejasno, Ŝe miałem jakiś wypadek. To, co było potem, pamiętałem

jak przez mgłę, a tego, co było przedtem, nie pamiętałem zupełnie. Ale przypomniałem sobie,

Ŝe najpierw przebywałem w szpitalu, a dopiero później przeniesiono mnie tutaj. Dlaczego?

Nie miałem pojęcia.

Czułem, Ŝe nogi mi się juŜ zrosły i są na tyle silne, Ŝe mogę spróbować stanąć. Nie

zdawałem sobie sprawy, ile czasu upłynęło od ich złamania, ale wiedziałem, Ŝe były złamane.

Usiadłem. Kosztowało mnie to sporo wysiłku, gdyŜ bolały mnie wszystkie mięśnie. Na

dworze było juŜ ciemno i zza okna mrugało na mnie kilka gwiazd. Odmrugnąłem im i

przerzuciłem nogi przez krawędź łóŜka.

Zakręciło mi się w głowie, ale tylko przez chwilę; wstałem i trzymając się poręczy u

wezgłowia zrobiłem ostroŜnie pierwszy krok.

W porządku. Trzymałem się na nogach.

A więc teoretycznie mogłem wyjść stąd o własnych siłach.

Wróciłem do łóŜka, wyciągnąłem się i zacząłem rozmyślać. Ciało miałem zlane potem i

trząsłem się jak w febrze. Przed oczami migotały mi kolorowe plamki.

Coś się psuje w państwie duńskim...

To był wypadek samochodowy, uzmysłowiłem sobie. Cholernie nieprzyjemny wypadek...

Wtem drzwi się otworzyły wpuszczając trochę światła i przez wpółprzymknięte powieki

zobaczyłem pielęgniarkę ze strzykawką. Miała szerokie biodra, ciemne włosy i muskularne

ręce. Kiedy zbliŜała się do łóŜka, usiadłem.

– Dobry wieczór – powiedziałem.

– AleŜ... dobry wieczór – odparła.

– Kiedy stąd wychodzę? – spytałem.

– Będę musiała zapytać lekarza.

– Świetnie, niech pani zapyta.

– Proszę podwinąć rękaw.

– Nie, dziękuję.

– Muszę zrobić panu zastrzyk.

– Nic podobnego. Nie potrzebuję Ŝadnego zastrzyku.

– O tym decyduje lekarz.

– Więc niech tu przyjdzie i sam mi to powie. A na razie nic z tego.

– Przykro mi, ale muszę słuchać poleceń moich przełoŜonych.

– Tak samo tłumaczył się Eichmann i sama pani wie czym się to dla niego skończyło –

pokręciłem wolno głową.

– Skoro tak – oświadczyła – będę musiała zameldować o tym...

– Doskonale. I proszę przy okazji powiedzieć, Ŝe jutro rano się wypisuję.

– To niemoŜliwe. Nie moŜe pan nawet chodzić... i miał pan obraŜenia wewnętrzne...

– Zobaczymy – powiedziałem. – Do widzenia.

Odwróciła się i wyszła bez odpowiedzi.

LeŜałem i rozmyślałem. Byłem chyba w jakiejś prywatnej klinice – a więc ktoś musiał

pokrywać rachunek. Kto? Przed oczami nie stanęli mi Ŝadni krewni. Ani przyjaciele. KtóŜ

więc pozostawał? Wrogowie?

Usiłowałem przywołać ich w pamięci.

Pustka.

Nie zgłosił się Ŝaden kandydat do tego miana.

Nagle przypomniałem sobie, Ŝe auto, którym jechałem, spadło ze skały prosto do jeziora.

I to było wszystko, co pamiętałem.

Jestem...

WytęŜyłem pamięć i znów poczułem, Ŝe oblewa mnie pot.

Nie wiedziałem, kim jestem.

śeby się czymś zająć, usiadłem i odwinąłem bandaŜe. Wyglądało na to, Ŝe pod spodem

wszystko jest w porządku i Ŝe postąpiłem słusznie. Za pomocą metalowego pręta, wyjętego z

wezgłowia łóŜka, zerwałem teraz gips z prawej nogi. Miałem nieodparte wraŜenie, Ŝe muszę

się szybko stąd wydostać, Ŝe czekają na mnie jakieś nie cierpiące zwłoki sprawy.

Sprawdziłem, jak spisuje się moja prawa noga. Była zdrowa. Zerwałem gips z lewej nogi,

wstałem i podszedłem do szafy. Nie wisiało w niej Ŝadne ubranie.

Wtem usłyszałem kroki. Wróciłem do łóŜka i przykryłem się, zasłaniając zerwany gips i

zdarte bandaŜe. Drzwi ponownie się otworzyły.

Rozbłysło światło – przy ścianie z ręką na kontakcie stał muskularny osiłek w białym

fartuchu.

– Podobno wojuje pan z pielęgniarką? I co zrobimy z tym fantem? – zapytał i trudno juŜ

było udawać, Ŝe śpię.

– No właśnie – odparłem. – Co z nim zrobimy?

Zmarszczył brwi skonsternowany, a potem oznajmił:

– Pora na zastrzyk.

– Czy jest pan lekarzem? – spytałem.

– Nie, ale otrzymałem polecenie, Ŝeby zrobić panu zastrzyk.

– A ja się nie zgadzam – powiedziałem – do czego mam pełne prawo. I co pan na to?

– Dostanie pan swój zastrzyk tak czy inaczej – oświadczył i podszedł z lewej strony do

łóŜka. Trzymał w ręce strzykawkę, którą dotąd chował za plecami.

Wymierzyłem mu paskudny cios, jakieś dziesięć centymetrów poniŜej pasa, który rzucił

go na kolana.

– ...! – zaklął, kiedy odzyskał głos.

– Spróbuj podejść do mnie Jeszcze raz, kochasiu – zagroziłem – to dopiero zobaczysz.

– JuŜ my mamy swoje sposoby na takich pacjentów – wysapał.

Zrozumiałem, Ŝe najwyŜszy czas działać.

– Gdzie moje ubranie? – spytałem.

– ...! – powtórzył.

– Wobec tego będę musiał wziąć pańskie. Proszę mi je dać.

Trzecia wiązanka juŜ mnie znudziła, zarzuciłem mu więc kołdrę na głowę i stuknąłem go

metalowym prętem.

Nie minęły dwie minuty, a byłem od stóp do głów w bieli, niczym Moby Dick lub lody

waniliowe. Obrzydlistwo.

Wepchnąłem osiłka do szafy i wyjrzałem przez okno. Zobaczyłem księŜyc w nowiu

wiszący nad rzędem topoli. Trawa była srebrzysta i połyskująca. Noc przekomarzała się

niemrawo ze świtem. Nie dostrzegłem niczego, co by mi pomogło zlokalizować to miejsce.

Stałem na drugim piętrze jakiegoś budynku, a kwadratowa plama światła w dole na lewo

wskazywała, Ŝe na parterze ktoś pełni dyŜur.

Wyszedłem z pokoju i rozejrzałem się po korytarzu. Na lewo kończył się ścianą z oknem

i miał jeszcze czworo drzwi, po parze z kaŜdej strony. Zapewne prowadziły do podobnych

pokoi jak mój. Podszedłem do okna: tak samo trawnik, drzewa, noc – nic nowego.

Odwróciłem się i skierowałem w drugą stronę.

Drzwi, drzwi, drzwi, spod Ŝadnych smugi światła, a jedyny odgłos to moje kroki w za

duŜych, poŜyczonych butach.

Zegarek osiłka wskazywał piątą czterdzieści cztery. Za paskiem, pod białym kitlem

sanitariusza, miałem metalowy pręt, który przy kaŜdym ruchu ocierał mi się o biodro. Z sufitu

co jakieś pięć metrów padało blade, czterdziestowatowe światło Ŝarówki.

Schody skręcały w prawo w dół, były puste i wyłoŜone chodnikiem. Pierwsze piętro

wyglądało tak samo jak drugie: rzędy pokoi, nic więcej; schodziłem więc dalej. Kiedy

znalazłem się na parterze, skierowałem się w prawo szukając drzwi, spod których sączyło się

światło.

Znalazłem je tuŜ przy końcu korytarza i nie zadałem sobie trudu, Ŝeby zapukać.

Za wielkim lśniącym biurkiem siedział facet w jaskrawym płaszczu kąpielowym

przeglądając jakąś kartotekę. Spojrzał na mnie ze złością i usta juŜ złoŜyły mu się do krzyku,

który jednak uwiązł mu w gardle, moŜe z powodu mojej groźnej miny. Wstał szybko zza

biurka.

Zamknąłem drzwi za sobą, podszedłem i powiedziałem:

– Dzień dobry. Narobił pan sobie kłopotów.

Najwyraźniej kłopoty zawsze budzą ciekawość, bo juŜ po trzech sekundach, jakie zajęło

mi przejście przez pokój, padły słowa:

– Co to znaczy?

– To znaczy – wyjaśniłem – Ŝe czeka pana proces o przetrzymywanie mnie w

odosobnieniu oraz drugi proces o niedozwolone praktyki lekarskie i naduŜywanie

narkotyków. Jeśli o mnie chodzi, to juŜ cierpię na głód narkotyczny i mogę zrobić coś

nieobliczalnego...

Stał i patrzył na mnie.

– Proszę stąd wyjść – zaŜądał.

Zobaczyłem na biurku paczkę papierosów. Poczęstowałem się i powiedziałem:

– Niech pan siada i zamknie buzię. Mamy parę spraw do omówienia.

Amber 01 - Dziewięciu Książąt Amberu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: