Bates H William - Naturalne leczenie wzroku bez okularow.txt

DR WILLIAM H.BATES



Naturalne leczenie wzroku bez okularów

(Beter eyesight without glasses)

(Tłum. Robert Palusiński)

Od tłumacza
Doktor William Horatio Bates był bez najmniejszych wštpliwoci geniuszem na miarę XX wieku. W wieku przyspieszonego postępu naukowo-technicznego wyprzedził swojš epokę o całe stulecie, co w czasach wczeniejszych oznaczałoby minimum kilkaset lat. To jeden z aspektów znamionujšcych cechy geniuszu. Kolejne cechy to tytaniczna praca i zdolnoć do wysunięcia całkowicie nowej teorii, której założenia diametralnie różniły się od współczesnych mu naukowych ustaleń, nota bene niewiele różnišcych się od aktualnych poglšdów oficjalnie lansowanych przez okulistykę w zakresie ogólnej fizjologii, mechaniki i optyki funkcjonowania oka. Miarš jego geniuszu i tytanicznej pracy były dziesištki tysięcy wyleczonych pacjentów, a niejako skutkiem ubocznym, głęboki ostracyzm rodowiska medycznego. Chociaż teoria Bates'a jest często kwestionowana w częci teoretycznej, jako oparta na błędnych założeniach, to jednak nikt nie kwestionuje setek tysięcy udokumentowanych przypadków osób, które dzięki jego metodzie odzyskały prawidłowy wzrok. Warto w tym miejscu dodać, że jak zwykle w takich sytuacjach do Bates'a trafiały najtrudniejsze przypadki, osoby najbardziej zdesperowane, którym nikt nie potrafił pomóc. To co jest również znamienne dla genialnych odkryć, to fakt że postać i sama metoda Bates'a jest stosunkowo mało znana i chociaż dzięki niemu na całym wiecie żyjš miliony dobrze widzšcych osób, to na naszym rodzimym gruncie mało który okulista w ogóle słyszał o takiej postaci i tej metodzie leczenia wzroku. Dr William H. Bates urodził się w Newark w Stanie New Jersey w 1860 r. Ukończył Cornell University w 1881, stopień medyczny uzyskał w 1885 w College of Physi-cians and Surgeons. Rozpoczšł praktykę w Nowym Jorku, równoczenie pracujšc w Manhattan Eye and Ear Hospital, Bellevue Hospital (1886-1888) i w New York Eye Infirmary (1886-1896). Otrzymał tytuł profesora w wieku 26 lat, prowadził prace badawcze odkrywajšc wraz z zespołem między innymi adrenalinę, wykładał w New York Postgraduate Medical School and Hospital w latach 1886-1891. W 1886 zrezygnował z pracy w szpitalach zajmujšc się przez szereg lat pracami badawczymi. Po powrocie do praktyki pracował w Harlem Hospital (1907-1922). Ksišżkę Better Eyesight Without Glasses" opublikował po raz pierwszy w 1919 r., a więc niemal po trzydziestu latach leczenia pacjentów, pracy badawczej i naukowej  w wieku 59 lat.
Metoda Bates'a została rozwinięta i udoskonalona (o ile było to w ogóle możliwe) przez szereg jego następców i obecnie jest powszechnie uznawana, stosowana i nauczana w instytutach naturoterapii na całym wiecie. Bates prezentujšc wyniki swoich badań i rewelacyjne rezultaty stosowania swojej metody był w ostrej opozycji do naukowego establishmentu swoich czasów. Jak można zauważyć, ta ksišżka jest w dużej mierze'polemikš z powszechnie wówczas akceptowanymi teoriami i praktykš leczenia wad i chorób oczu. Co więcej ta ksišżka i zawarte w niej treci nie przystajš również do współczesnych nam poglšdów okulistów końca XX wieku. Posłużę się tutaj cytatami z pozycji wydanej w 1993 r. przez wydawnictwo W.A.B. Autorstwa okulisty dr Guy Lefebvre pt. Zaburzenia wzroku" (wyd. oryg. 1991 r.). Przedstawione w niej opinie i poglšdy jako żywo przypominajš teorie z końca XIX w. cytowane przez Bates'a:
(...) To pierwsze oznaki starczej nadwzrocznoci. Nie denerwuj się jednak, bo to nie żadna choroba. To efekt stwardnienia soczewki, która traci elastycznoć i nie może odpowiednio się przekształcić, by umożliwić widzenie z bliska.
Jedynym lekarstwem sš okulary (sic!). Wštpliwe pocieszenie, że nikogo to nie ominie".(str. 101)
Cóż za defetystyczna i pesymistyczna postawa. Przecież to tak jakby powiedzieć choremu pacjentowi: wkrótce pan umrze, nie ma dla pana lekarstwa, możemy dać panu tylko rodki przeciwbólowe. Ale niech się pan nie martwi, przecież każdy umiera".
W zestawieniu z faktami, z tysišcami udokumentowanych przypadków wyleczenia starczowzrocznoci, wreszcie po zapoznaniu się z rozdziałem 16 ksišżki Bates'a traktujšcym o tej wadzie, czytelnik zyska możliwoć wyrobienia sobie poglšdu na to, jak można okrelić stanowisko francuskiego okulisty.
Inne nie mniej ponuro brzmišce wersy zaczerpnięte z tej aktualnej publikacji wyrażajš opinie o beznadziejnie złych rokowaniach w przypadkach innych wad wzroku:
(...) krótkowzrocznoć zwykła często zaczyna się w wieku szkolnym i czasami rozwija się bardzo gwałtownie. Na Boże Narodzenie dziecko czytało jeszcze 10/10, a podczas letnich wakacji nie widziało statku w dali i mrużyło oczy. Już przy krótkowzrocznoci l dioptria widocznoć zmniejsza się o 2/10. Co roku będzie się zwiększać i nie ma na to rady. (sic!) w końcu sama się ustabilizuje (...). Czy można powstrzymać jej rozwój? Niestety nie, i nie ma znaczenia, czy nosi się okulary stale czy nie, czy zaczęło się je nosić wczenie czy póno. I tak się rozwija. Nawet gdy pozornie się ustabilizuje, zawsze możliwy jest jej rozwój (...). Jedno jest pewne. Krótkowzrocznoć nie maleje z wiekiem", (str. 91)
Po zapoznaniu się z treciš ksišżki Bates'a, czytelnik zdobędzie wiadomoć tego, że rzeczywicie jedno jest pewne: czas zmienić ustalone przed z górš stu laty poglšdy dotyczšce funkcjonowania i wad wzroku.
O ile same założenia i teoretyczne podstawy metody Bates'a bywały przyczynš sporów, o tyle nikt nie kwestionował jego rzeczywistych, nieraz graniczšcych z cudotwórstwem udokumentowanych w pracach naukowych i archiwach dokonań. Przypadki wyleczeń pozornie beznadziejnych przypadków, były przedmiotem badań i dociekań wielu współczesnych Bates'owi okulistów podejrzewajšcych oszustwo naukowe, a nawet szarlatanerię. Jednakże sam Bates był zarówno lekarzem jak i naukowcem i jego praca spełniała wszelkie wymogi metodologii jak i weryfikacji przeprowadzonych badań i eksperymentów. Na koniec sami wyleczeni z przeróżnych chorób i wad wzroku stanowili naoczne wiadectwo skutecznoci metody.
Najbardziej chyba znanym przykładem jest historia wybitnego pisarza A. Huxley'a, który w wyniku długotrwałej i cišgle pogarszajšcej się wady wzroku, pomimo stosowania coraz mocniejszych szkieł, doszedł do stanu, gdy jego podstawowe zajęcie  czytanie, w wieku 46 lat stało się niemożliwe. Jego jedno oko było w stanie rozróżnić jedynie wiatło i ciemnoć, drugie za przy pomocy bardzo silnych okularów i cišgłym zakrapianiu atropiny pozwalało rozróżniać znaki wielkoci 25 centymetrów z odległoci niecałych trzech metrów. Przy czym widzenie powodowało bezustanne zmęczenie i napięcie. W 1939 r. Huxley po kilku miesišcach intensywnych ćwiczeń reedukacji wizualnej, mógł czytać bez okularów, za niemal niewidzšce uprzednio oko, rozpoznawało na tablicy Snella literę wielkoci 3 centymetrów z odległoci 30 cm.
To co wydaje się najbardziej znamienne u Bates'a to podejcie do pacjenta i jego choroby. Bates nie zastanawiał się, tak jak to czyniš niemal wszyscy okulici w jaki sposób dobrać pacjentowi najlepsze szkła. On mylał o tym jak można naprawdę pomóc danemu pacjentowi, czyli jak go wyleczyć z dolegliwoci tak aby był w stanie zdrowia, czyli równowagi organizmu, aby mógł normalnie widzieć. Powiedzmy sobie jasno, że przepisanie okularów przez okulistę pacjentowi z wadš wzroku, absolutnie nie przybliża go do zdrowia! Często bywa nawet zupełnie odwrotnie. To tak jakby do chirurga przyszedł pacjent ze złamanš nogš, a ten patrzšc na niego, nie składajšc i nie gipsujšc mu nogi obdarowałby pacjenta wózkiem inwalidzkim i proszkami umierzajšcymi ból, mówišc: no o co chodzi, przecież może się pan poruszać."
Bates nie dawał wózka, on jak prawdziwy lekarz po prostu leczył ludzi z ich dolegliwoci.
Ciekawym i jakże nowatorskim wštkiem w pracach Bates'a było odkrycie wzajemnych powišzań ciała, umysłu, pamięci i wyobrani. Funkcjonowanie i sposób działania zastosowanych przez Bates'a technik stało się tak naprawdę zrozumiałe na gruncie współczesnej psychologii, dopiero w ostatnich dwudziestu latach. Techniki pracy z wyobraniš, ruchy i ustawienie pozycji ciała, ogólna koncepcja relaksacji, paradoksalna technika gorszego widzenia", nakładanie obrazu wyobrażonego na rzeczywisty, technika punktu, nacisk na stresogenne podstawy chorób oczu i ich nierozłšczny zwišzek z umysłem, to wszystko sš przecież odkrycia psychologii końca lat 70. i 80. naszego stulecia! Odkrycie efektu sprzężenia zwrotnego, przy którym wyleczenie wady wzroku, a często samo dojcie pacjenta do stanu centralnej fiksacji" pozwala na uwolnienie chorego od stresu stricte psychologicznego, to rzecz tak doniosła, że psychologowie i psychiatrzy powinni chylić czoła, gdyż daje im to narzędzie do obejcia metody i drogi analizy danego przypadku, na rzecz działania bezporedniego poprzez skoncentrowanie się na (w tym przypadku) zmyle wzroku i ewentualne póniejsze pogłębienie efektu terapeutycznego tradycyjnymi technikami.
Bates z icie amerykańskim pragmatyzmem, bynajmniej nie pomijajšc kwestii etiologii choroby, skoncentrował się głównie na pytaniu jak jš wyleczyć. Stšd też niektóre z proponowanych przez niego ćwiczeń mogš się wydać paradoksalne i absurdalne, lecz one głównie i to w skuteczny sposób odpowiadajš na pytanie: jak? Pragnę w tym miejscu zwrócić uwagę na fakt, że jedna z bardzo skutecznych psychologicznych technik terapeutycznych rozwinięta pod koniec lat osiemdziesištych naszego stulecia, NLP (programowanie neurolingwistyczne) jest jakby żywym odbiciem praktycznych idei Bates'a. Na bazie NLP można wyjanić tak wysokš skutecznoć metody Bates'a. Zakładajšc, że w cišgu naszego życia ukształtowalimy w naszej psychice i w naszym ciele zespół programów odpowiadajšcych na sytuacje powtarzalne i podobne, i że mamy niemal stuprocentowš tendencję do powtarzania i ...