Hamilton Peter - Gwiazda Pandory 01 - Ekspedycja.pdf - Gwiazda Pandory - uniwers1_u1

PETER F. HAMILTON

Gwiazda Pandory

EKSPEDYCJA

Tłumaczył:

Michał Jakuszewski

Tytuł oryginału:

Pandora’s Star vol. 1

Książka ta jest fikcją literacką. Nazwiska, postacie, miejsca i zdarzenia powstały w wyobraźni

autora i nie mają odniesienia do rzeczywistości.

Jakiekolwiek podobieństwo do aktualnych zdarzeń, miejsc i osób, żywych lub zmarłych, jest

przypadkowe.

PROLOG

Mars przesłaniał większą część przestrzeni na zewnątrz „Ulyssesa", wielki sierp koloru

brudnego imbiru, planeta, której nie udało się zostać prawdziwym światem. Mały, lodowato

zimny, jałowy i pozbawiony atmosfery grał w Układzie Słonecznym rolę zimniejszej wersji

piekła. Mimo to wywarł znaczny wpływ na ludzką historię; najpierw jako bóg był inspiracją

dla wielu pokoleń wojowników, potem stał się celem niezliczonych marzycieli.

Ale dla kapitana pilota NASA Wilsona Kime'a stanowił teraz stały ląd. Dwieście

kilometrów za wąską, łukowato wyprofilowaną szybą kabiny lądownika Wilson dostrzegał

ciemną szramę Valles Marineris. W dzieciństwie często oglądał technofantazje grupy Aries

Underground, zachwycając się wizją spienionej wody, która pewnego dnia, w nieokreślonej

przyszłości, znowu popłynie tym ogromnym wąwozem, uwolniona przez ludzką

pomysłowość z uwięzionego pod rdzawą pustynią lodu. Dzisiaj - pierwszy człowiek w

dziejach - postawi stopę w wypełnionych pyłem kraterach, które oglądał na tysiącach zdjęć

satelitarnych, a legendarny, drobny, czerwony piasek spłynie mu między urękawicznionymi

palcami. Ten dzień zapisze się wielkimi zgłoskami w historii.

Wilson odruchowo rozpoczął ćwiczenie oddechowe, które miało uspokoić mu serce,

zanim świadomość tego, co ma się wydarzyć, zdąży wpłynąć na jego metabolizm. W żadnym

wypadku nie pozwoli, żeby cholerni medyczni biurokraci z Houston zakwestionowali jego

zdolność pilotowania lądownika. Służył osiem lat w USAF, uczestniczył w dwóch misjach

bojowych w ramach operacji „Zapewnić pokój", stacjonując w Japonii. Potem było dziewięć

lat w NASA. Czekał długo i poświęcił bardzo wiele: stracił pierwszą żonę, totalnie zraził do

siebie dziecko. Wieczne szkolenia w wirtualu, konferencje prasowe, ogłupiające objazdy po

fabrykach, służące public relations - wytrzymał to wszystko dla tej jednej chwili w tym

najświętszym z miejsc. Mars. Nareszcie!

- Inicjuję pomiar odległości z kontrolą w czasie rzeczywistym - oznajmił autopilotowi.

Kolorowe linie holograficznego obrazu widocznego na oknie zaczęły się zmieniać. Wilson

jednym okiem spojrzał na zegar: osiem minut. - Oczyszczam system BGA i tunel łączący

statki. - Lewą ręką dotknął przełączników na konsoli i zapaliły się maleńkie diody LED.

Niektórych czynności NASA nigdy by nie powierzyła programom aktywowanym głosem. -

Uruchamiam dyszę nienapędową. Czekam na potwierdzenie sekwencji odłączania od statku

bazy.

- Zrozumiałam, „Eagle II" - rozległ się w słuchawkach głos Nancy Kressmire. -

Analiza telemetryczna potwierdza pełną sprawność lądownika. Systemy napędzające statku

bazy gotowe do odłączenia.

- Potwierdzam - odpowiedział kapitanowi „Ulyssesa". W szybie rozbłysły turkusowe i

szmaragdowe pajęczyny informujące o stanie systemów zasilania lądownika. Ich ostre barwy

dziwnie się kłóciły z pastelową bladością mroźnego marsjańskiego krajobrazu. - Przełączam

zasilanie na ogniwa wewnętrzne. Mam siedem zielonych światełek dla operacji odłączenia.

Wciągam tunel-śluzę.

Gdy tunel wsunął się w głąb kadłuba wahadłowca, maleńką kabinę wypełnił

przeraźliwie głośny metaliczny szczęk. Nawet Wilson wzdrygnął się, słysząc te natarczywe

dźwięki, mimo że znał konstrukcję promu lepiej niż jego projektanci.

- Panie komandorze? - Odezwał się. Zgodnie z procedurą NASA, z chwilą odłączenia

od statku bazy lądownik stawał się niezależną jednostką, a Wilson nie był najstarszy stopniem

na jego pokładzie.

- „Eagle II" należy do pana, kapitanie - oświadczył komandor Dylan Lewis. -

Ruszajmy na dół, gdy tylko będziemy gotowi.

- Dziękuję, komandorze - odparł Wilson, świetnie zdając sobie sprawę z obecności

kamery zamontowanej w tylnej ścianie kabiny. - Za siedem minut ukończymy procedurę

odłączania.

Wyczuwał podniecenie piątki siedzących za nim pasażerów. Wszyscy byli

znakomitymi fachowcami, astronautami tak doświadczonymi, że rutyna wylewała im się

przez dziurki w nosie. Mimo to w tej chwili nie panowali nad sobą lepiej niż banda

dzieciaków wybierających się na pierwszą wycieczkę na plażę.

Autopilot wykonał resztę sekwencji odłączania. Wilson odczytywał z listy kolejne

polecenia, ściśle przestrzegając wywodzącej się jeszcze z czasów Mercurego 7 tradycji

nakazującej uparcie udawać, że astronauci to coś więcej niż tylko worki balastu. Dokładnie po

siedmiu minutach kołki łączące schowały się i Wilson odpalił silniki manewrowe, łagodnie

odsuwając „Eagle II" od „Ulyssesa". Tym razem nie mógł już zrobić nic, by uspokoić walenie

serca.

Kiedy się oddalili, „Ulysses" stał się w całości widoczny za oknem. Wilson

uśmiechnął się radośnie na jego widok. Międzyplanetarny statek był jedyny w swoim rodzaju:

niezgrabny zestaw cylindrycznych modułów, zbiorników i dźwigarów tworzących kolistą

konstrukcję o średnicy dwustu metrów. Z jego obwodu wysuwały się długie, czarne płyty

baterii słonecznych, przypominające plastikowe płatki kwiatu, poruszające się w ślad za

słońcem. Kilka przedziałów mieszkalnych pomalowano w amerykańskie barwy narodowe.

Wyglądało to nieprawdopodobnie jaskrawo na tle srebrnobiałej izolacji termicznej

pokrywającej każdy centymetr powierzchni. W samym środku statku, otoczona szerokim,

pofałdowanym wachlarzem srebrzystych paneli promienników ciepła, znajdowała się

sześciokątna komora reaktora termojądrowego, który umożliwił im dotarcie na Marsa w

dziesięć tygodni, nieustannie zaopatrując w energię silniki plazmowe. To był najmniejszy

tego typu reaktor, jaki dotąd zbudowano; niezbity dowód amerykańskiej przewagi w

dziedzinie technologii. W Europie nie ukończono jeszcze budowy pierwszej pary

komercyjnych reaktorów naziemnych, natomiast w USA oddano już do użytku pięć i trwały

prace przy następnych piętnastu. Europejczycy z pewnością też nie mieli niczego, co mogłoby

się równać z zaawansowanym generatorem „Ulyssesa".

„Niech to szlag, niektóre rzeczy nadal nam wychodzą" - pomyślał z dumą Wilson, gdy

błyszczący konglomerat kosmicznego sprzętu znikał w wiecznej nocy. Minie dziesięć lat, nim

FESA zdoła zorganizować lot na Marsa. Do tego czasu NASA zamierzała zbudować już

samowystarczalną bazę na lodowatych piaskach Arabia Terra. Miał nadzieję, że wtedy

agencja będzie już przechwytywać planetoidy, a nawet wyśle wyprawę w okolice Jowisza.

„Nie jestem za stary, by wziąć udział w którejś z tych misji. Będą potrzebowali

doświadczonych dowódców" - rozmyślał.

W jego głowie pojawił się maleńki cień zazdrości na myśl o tym, co nadejdzie w

niedalekiej przyszłości, o cudownych wydarzeniach, których harmonogram i budżet mogły

sprawić, że znajdą się tuż poza jego zasięgiem. Europejczycy mogli sobie pozwolić na

czekanie. Kilka ostatnich administracji Stanów Zjednoczonych pozostawało pod

dominującym wpływem prawicy religijnej i powstrzymało wszystkie badania genetyczne nad

komórkami macierzystymi, natomiast rząd federalny w Brukseli cały czas ładował fundusze

w studia nad biogeniką, co przyniosło spektakularne rezultaty. Teraz, gdy z piekielnie drogiej

procedury usunięto już wszelkie usterki, rozpoczęto rejuwenację ludzi. Pierwszy pacjent, Jeff

Baker, zmarł u szczytu medialnego szału, ale podczas siedmiu następnych lat odnotowano

osiemnaście sukcesów.

Kosmos i życie. Te rozbieżne pola zainteresowań bardzo dużo mówiły o tym, jak

kultury dwóch wielkich bloków zachodniej cywilizacji oddaliły się od siebie w ciągu

ostatnich trzydziestu lat.

Ostatnio jednak rodacy Wilsona zaczęli zmieniać podejście do inżynierii genetycznej.

Krążyły już miejskie legendy o tym, że kliniki w Azji i na Karaibach oferują

Hamilton Peter - Gwiazda Pandory 01 - Ekspedycja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: