Delfiny tworzą społeczne organizacje. Ten fenomenalny aspekt ich życia zależny jest od trzech czynników: odżywiania, rozmnażania oraz unikania drapieżników.
U wielu gatunków liczba osobników w grupie nie jest stała. Grupy te charakteryzują się płynnością, niektóre delfiny odłączają się od stada i poszukują nowego, zaś inne przyłączają się. Tworzenie dużych zbiorowisk społecznych tych waleni ułatwia im zdobywanie pokarmu, kojarzenie oraz chroni przed atakiem drapieżników.
Największe społeczności tworzą gatunki oceaniczne, np. butlonosy. Grupy takie składają się nawet z 1000 i więcej osobników. Precyzyjnie zgrane ruchy i wspólna strategia łowcza pozwala tym zwierzętom na zdobycie wspólnego celu jakim jest pokarm. Taktyka polowania na ławice ryb opiera się na odnalezieniu takich zbiorowisk oraz "zbijanie ich w coraz mniejszą kulę" w celu ich opanowania.
W dużych stadach delfinów rzadko zauważalna jest hierarchia. Tutaj nikt nie jest przywódcą w przeciwieństwie do mniejszych stadek, gdzie na czele hierarchii znajduje się najsilniejszy samiec i prowadzi grupę delfinów. Niekiedy dyktatorskie zachowania przywódcy spotykają się z dezaprobatą pozostałych osobników co przejawia się buntem, wówczas dochodzi do "kłótni" w grupie.
Wyjątek stanowi delfin butlonosy, który przejawia zachowanie przywódcze nawet w większych grupach.
Tworzenie dużych społeczności pozwala delfinom uniknąć ataku drapieżnika przede wszystkim rekina. Samice ze swoimi maluchami otoczone są szczególnym "parasolem ochronnym" ponieważ zawsze znajdują się w środku stada. Otoczka, którą tworzy krąg delfinów minimalizuje ryzyko dotarcia wroga do młodych matek i ich dzieci.
Duże grupy delfinów są bardzo korzystne z punktu widzenia samców ponieważ ułatwiają dostęp do samic w celu kojarzenia się.
Niektóre gatunki delfinów przede wszystkim przybrzeżne tworzą małe grupy tzw. rodzinne, które liczą około 20 osobników. Mankamentem mniejszych społeczności są ograniczone siły przydatne w czasie żerowania oraz słabsza ochrona przed napastnikiem. Atutem zaś są szczególne więzi, które tworzą się pomiędzy spokrewnionymi delfinami. W mniejsze grupy łączą się także delfiny rzeczne, a często nawet żyją pojedynczo.
Wśród delfinów zawiązują się także przyjaźnie, które widoczne są najczęściej u dwóch lub więcej dojrzałych samców. Nazywane są one "przymierzami". Tak silne związki pozwalają na wspólne zdobycie partnerki co jest bardzo trudne, ponieważ samice parzą się tylko co cztery do pięć lat. Wówczas samce "dzielą się" samicą. Niekiedy samce wbrew partnerce zatrzymują ją i nie pozwalają uciec. Samica taka zawsze znajduje się w środku pomiędzy samcami, aby odciąć jej drogę ucieczki. Gdy jeden osobnik płci męskiej poszukuje pokarmu inne bacznie pilnują, aby samica nie zdołała uciec. Role się potem odwracają i inny delfin żeruje, a inny obserwuje. Samice w związkach sprzymierzonych samców spotykają się brutalnością z ich strony co objawia się kąsaniem, popychaniem i uderzaniem. Niektóre samice mają szczęście i są uwalniane z niewolniczych więzów przez inne samice.
Swoistym fenomenem są delfiny samotnicy. Zwierzęta te wykazują zachowanie społeczne, stąd nie wiadomo dlaczego znajduje się pojedyncze osobniki. Najprawdopodobniej zostały oddalone ze stada z przyczyn nam nie znanych lub też dobrowolnie wybrały samotną drogę. Stąd często delfiny samotnicy podpływają do kąpiących się ludzi i dają głaskać się. Być może doszukują się odrobiny miłości i przynależności, które wcześniej doznawały ze strony innych delfinów.
Delfiny przejawiają także zachowanie altruistyczne. Potrafią towarzyszyć choremu śmiertelnie osobnikowi aż do samego końca. Silne więzy, które wytworzyły się we wspólnym życiu spokrewnionych osobników nie pozwalają na pozostawienie chorego i cierpiącego zwierzęcia. Stąd zdarzają się przypadki osadzeń delfinów na plażach. Oczywiście zachowanie takie nie jest regułą.
Tofinek3-reaktywacja