Delfiny są zwierzętami mięsożernymi. Żywią się rybami (sardynami, makrelami, dorszami, śledziami i innymi), głowonogami (kałamarnicami, mątwami, ośmiornicami) a nawet robakami i skorupiakami. Dla pochwycenia ślizgiej zdobyczy np. ryby, używają stożkowatych zębów, następnie zdobycz połykają w całości.
Swoją inteligencję delfiny wykorzystują, aby przetrwać w swoim środowisku. W tym celu dostosowują strategię działania do terenu, w którym przebywają i muszą zdobywać pokarm.
Delfiny przybrzeżne (np. Sotalia tensua) prowadzące polowania na zdobycz w małych grupkach wykorzystują do tego taktykę skoordynowanych ruchów. Lokalizują ławicę małych ryb i w oszałamiającym manewrze wyrzucają je na brzeg. Z niewyjaśnionego powodu delfiny suną na brzeg prawą stroną, stąd często zęby z tej strony są starte. Czasami podczas manewru wyrzucania zdobyczy z wody całe wyskakują na brzeg, co jest bardzo dla nich niebezpieczne. Osadzenie na brzegu stanowi dla nich pewną śmierć.
Do lokalizacji zdobyczy służą delfinom dźwiękowe lub wizualne sygnały. Brzęczący dźwięk jest serią szybko następujących po sobie kliknięć. Stanowi to część skomplikowanego procesu zmysłowego - echolokacji. Wysyłane sygnały dźwiękowe przenikają w głąb piasku, odbijają się i powracają w postaci echa w ten sposób wyraźnie wskazują co jest pod spodem. Przy pomocy echolokacji delfiny mogą określić wielkość, kształt a nawet gęstość obiektu. Działa ona na odległość 100m, jest kierunkowa i nie działa w tył. Precyzyjność procesu echolokacyjnego pozwala nawet odróżniać gatunki ryb.
Delfiny oceaniczne żerujące w dużych zorganizowanych grupach wykształciły u siebie taktykę, dostosowaną do specyfiki danego terenu łowieckego. Ponieważ w głębinach łowienie i łapanie zdobyczy jest bardzo trudne stąd niektóre gatunki delfinów między innymi delfiny ciemne i butlonose charakteryzujące się największą inwencją stosują następującą strategię. Rano wysyłane są grupy liczące 20-30 osobników tzw, zwiadowcy, którzy to pełnią funkcje patrolu w wodach. Porozstawiane są zazwyczaj w odstępach od 1,5 do 3 km. Wyskoki ponad powierzchnię wody dają im korzystną pozycję do spostrzeżenia ofiary.
Wspomniana zorganizowana strategia łowiecka delfinów - myśliwych polega na tym, aby okrążyć ławicę ryb i uformować ją w jak najbardziej zaciśniętą kulę. Delfiny bacznie pilnują obwodu zaciskającej się kuli i nie pozwalają się jej rozszerzyć. Aby przestraszyć ryby delfiny wydmuchują bąbelki. Tendencja zbijania się ryb w zbitą kulę jest objawem obronnym, stąd delfiny ją wykorzystują.
Podczas gdy ryby zbijają się w coraz to zwarty krąg delfiny na przemian łapią do pyska ryby po czym wycofują się, aby dalej strzec zewnętrznych granic kuli. Po pewnym czasie kula jest już tak mocno zbita, iż delfiny mogą spokojnie delektować się zdobytym pokarmem.
Delfiny są znakomitymi myśliwymi, a ich role potrafią być precyzyjnie skoordynowane. Podczas działań na większą skalę lub też w sytuacjach trudnych do opanowania delfiny nawołują do pomocy inne poprzez wysokie i akrobatyczne wyskoki ponad wodę. Delfiny z daleka spieszą na miejsce żerowania. Wyskakują wysoko w powietrze, aby nie stracić z pola widzenia tego co dzieje się daleko przed nimi.
Po dotarciu na miejsce synchronizują swoje manewry z innymi co prowadzi do jednego celu - zbicia ławicy w zwartą kulę. Pokaźna liczba delfinów bez najmniejszego problemu upilnuje dużego zewnętrznego obwodu kuli, więc część z nich może przystapić do komsumpcji. Wspólna zsynchronizowana praca zazwyczaj przyniosi oczekiwane efekty i delfiny mogą cieszyć się łupem.
Czasami zdarza się nieoczekiwana wizyta największego drapieżnika - rekina, która potrafi zniweczyć zgraną pracę tych doskonałych myśliwych.
Młode delfinki są trzymane z dala od obszaru, gdzie następuje polowanie na zdobycz i są przetrzymywane w tzw. przedszkolach.
Delfiny po uczcie radują się i są skłonne do zabawy, co przejawia się popisowymi, akrobatycznymi wyskokami ponad wodę. Do zabawy przyłączają się także grupy innych delfinów. Sprzyjający nastrój pozwala umacniać więzi społeczne poprzez wzajemne tulenie się i muskanie ciał.
Inna strategia łowiecka to pływanie samicy wzdłuż brzegu na płyciznie za rybą. Charakteryzuje się ona wysokim stopniem trudności. Płycizny stanowią zagrożenie dla delfinów dlatego tę niezwykłą sztukę polowania posiadły tylko nieliczne delfiny. Zdobyły one umiejętność precyzyjnego ślizgania się po powierzchni wody. Spośród 400 do 500 osobników technikę tę posiadła zaledwie garstka samic.
Zanim delfin zje upolowaną rybę czasami lubi bawić się nią. "Protokół" wśród delfinów nie pozwala odebrać pokarmu, który przynależy do jego zdobywcy.
Niektóre delfiny zdobywają pokarm w bardzo wygodny sposób. Płyną za łodziami rybackimi, z których czasami wyrzucane są ryby. Pierwszeństwo do otrzymania pokarmu mają zawsze osobniki dominujące, w dalszej kolejności delfiny podporządkowane, dla których często nie starcza już pożywienia.
Czasami delfiny podpływają na plażę blisko do ludzi licząc na smakowity kęs. W zamian za pokarm dają się głaskać. Dla wielu osób spotkanie z tymi cudownymi zwierzętami, ma wymiar mistyczny. Dla delfinów z kolei jest to prosty sposób na pozyskanie pożywienia.
Tofinek3-reaktywacja