Norwid Cyprian Kamil - Poematy.pdf - Ebook - anna9955

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

CYPRIAN NORWID

pisma wszystkie

POEMATY

WESELE

POWIEŚĆ

Po dwóch salonu stronach komnaty w półcieniu,

Z których na ogród wielkie podwoje otworem –

Szerokie wschody – wazy rzezane w kamieniu,

Ociekające roślin pnących się doborem –

Noc księżycowa – zapach akacji – szmer wody

Dalekich kaskad, które wilgocą ogrody...

To nietańczących przystań!

...Tańczący, przeciwnie,

W całej wszech-tęczy blasku oczy swe kąpali,

Każdy się w stu zwierciadłach oglądał naiwnie;

Śmiechów, brylantów, drobnych grzecznostek, opali,

Westchnień, szmaragdów, kwiatów fałszywych, rumieńców,

Atłasów białych... chaos!... Chciałem dodać: w i e ń c ó w,

Dla rymu – ale wieniec jeden był... jedyny...

A wieniec panny młodej, wieczoru królowéj:

– Kto widział go, ten widział mirt i dwa jaśminy,

Obejmujące czoło posągu Canovy,

A kto ten posąg widział, ten przypomniał pewno

Z życia Canovy oną śmieszną rzecz i rzewną,

Jak brał łachmany na się i sakwy podróżne,

Stając, gdzie H e b e jego dawała jałmużnę.

– Spóźniony Grek!... daninę widział chrześcijańską

Jak nektar bogom lany, i z swojej Wenecji

Poglądał na świat, rzekłbym, przez szybę pogańską

(Gdyby nie anachronizm szyb w klasycznej Grecji...).

Lecz mniejsza o to – idzie tu o pannę młodą,

Że przypomina Hebę Canovy urodą

I że ma wieniec z mirtu, a ulotną szatę,

Której mgłę gwiazdy gęsto spinają bogate,

I że zwierciadła z tego bardzo są szczęśliwe,

Oddając sobie wzajem arcydzieło żywe.

Początki tego, co dziś b a l e m się nazywa,

Różne są, w czym bogactwo i smak się odkrywa,

Lecz wszystkich balów środek zawsze jest ten samy,

A koniec jak komedii, tragedii lub dramy:

Jeśli komedii, koniec jest na samym końcu,

Jeśli dramy, to koniec jest o rannym słońcu,

Jeśli tragedii, wtedy koniec w środku bywa –

I wpada rycerz, piękność zemdloną porywa,

A koń go wiemy zbawia od strasznej pogoni –

Pan-młody mnichem – ojciec klnie albo łzy roni...

Wszystko jest przewidziane na wszelki przypadek,

Jak wieniec z mirtu, metryk dwie, drużka i świadek,

I rzadko dzisiaj rycerz wpada nieczekany

Z czarnym na hełmie piórem... Częściej kto na boku

Pomodli się i lekki ból poczuje w oku,

I da jałmużnę nędzy przypadkiem spotkanéj,

Której powiedział anioł: „S t ó j u t a m t e j ś c i a n y”.

– Częściej kto rylcem sobie zapisze stalowym:

„D z i ś s i ę n a r o d z i ł c z ł o w i e k z r o z u m e m ś w i a t o w y m” –

I pyszny jest, i mówi: „Siebie zwyciężyłem –

Człek jest śmiertelny – życie chwilką – ja czym? – pyłem –”

I idzie szukać równych, by jasno powiedział,

Czego się sam od siebie jak na złość dowiedział...

III

Że rzadkie są porwania, zwłaszcza u narodów,

Co, zniósłszy klas różnicę, pozywają za to –

I długie stąd regestra świadków a powodów,

Długi rzeczników z tego dyjalog za kratą,

Piór zgrzyty i biretów podrzucania gniewne:

Co wszystko jest zarówno logiczne, jak rzewne;

Że już w arystokrackiej Anglii ledwo bywa

Ten bunt, ta monstrualność (powiedziałbym) tkliwa,

By więc utile dulci złączyć bez kłopotu,

Po ślubie i po balu słychać róg pocztowy,

A w kryte bramy powóz wpada na kształt grzmotu,

Z czego jest rozruch w izbie czeladzi zamkowéj,

Tu, tam, z światłami w ręku biegną przez krużganki,

I to ma niby pewny e f e k t niespodzianki...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Wszelako, aby powieść wolne miała pole,

Nie uprzedzajmy zdarzeń zawsze dość szczególnych

I cieszmy się, że tańczą na płaczu padole,

Bo sporo jest umartwień i żałob ogólnych,

Bo w pewnym względzie cnotą wesołość swobodna,

Gdy rola czasów krwawo orze się, niepłodna...

– Biada duchom i takiej społeczności biada,

Gdzie człowiek karci uśmiech i za grób odkłada,

Jakby s ą d-o s t a t e c z n y mógł być uprzedzony

W całej potędze swojej przez kilku sensatów

I jakby łzy nie miały sperlić się w korony,

A śmiechów wiele w siano uwiędniętych kwiatów...

– Jakbyśmy już najjaśniej znali, c o w e s o ł e,

A c o b o l e s n e?... biedne, my, anioły chore,

Kwiat, kamień świetny musim kłaść na skronie gołe,

Norwid Cyprian Kamil - Poematy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: