Arthur Katherine - Posłuchaj swego serca.pdf - Arthur Katherine - gosiadabrowska

KATHERINE ARTHUR

Posłuchaj swego serca

Listen To Your Heart

Tłumaczyła: Helena Kamińska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Bertram Bellamy potrząsnął głową i, wzdychając ciężko dla podkreślenia

swego zatroskania, powiedział do żony:

– Jamie powinna jednak zwolnić obroty i znaleźć w swoim życiu trochę

miejsca na znajomość z jakimś przyzwoitym facetem. Zachowuje się tak, jakby

wzięła ślub z tą swoją piekielną kwiaciarnią. Czas z tym wreszcie skończyć.

Zaczynam żałować, że w ogóle ją tam wpuściłem.

Jamie Exeter zastygła bez ruchu z filiżanką kawy przy ustach i spojrzała

na wuja z ukosa.

– Ciociu Marto, jeżeli to początek corocznego wykładu wuja Berta pod

tytułem „Musimy wydać Jamie za mąż przed końcem tego roku”, to zaraz idę do

domu – oznajmiła, zła na siebie za nieopatrzne przyznanie się, że nie jest z

nikim umówiona na sylwestra. Po całym dniu pracy w kwiaciarni, od piątej rano

do szóstej po południu, zupełnie nie miała ochoty na żadne zabawy.

– Ależ uspokój się, kochanie. Wuj dobrze ci życzy – łagodziła ciocia

Marta. – To tylko z troski o ciebie.

– Dziękuję, ale może sobie ją darować. Niczego mi do szczęścia nie

brakuje – stwierdziła Jamie, przyjmując uświęcony długą tradycją sposób

prowadzenia niemiłych rozmów za pośrednictwem ciotki. – Dyrektor powiedział

mi w zeszłym tygodniu, że Isaiah Dunham zamierza pozwolić właścicielom

sklepów pozostać na swoim miejscu po ostatecznym przejęciu przez niego

hotelu. Chyba że okazaliby się zupełnie nieudolni. Zatem nie muszę się już

martwić o moją dzierżawę. Co jak co, ale nieudolna na pewno nie jestem –

roześmiała się, mając nadzieję, że to rozchmurzy wuja. – Jestem tylko trochę

zmęczona. Sądzę, że to cena sukcesu, a ten zawdzięczam wyłącznie wujowi

Bertowi.

– No, tak – wuj starał się nie okazywać, że mu to pochlebiło – wcale nie

jestem tego taki pewien. Może jednak źle tobą pokierowałem.

– Ciociu Marto – jęknęła Jamie – czy możesz przypomnieć wujkowi

Bertowi, że w swoim czasie był niezmiernie zadowolony z tego, że ciężko

pracuję i nie tracę czasu na uganianie się za chłopakami?

– Ależ, Bertie – rzekła uspokajająco Marta Bellamy – jestem przekonana,

że Jamie wyjdzie za mąż we właściwym czasie. – Tu uśmiechnęła się do

siostrzenicy. – Prawda, moje dziecko? Kiedy wreszcie znajdziesz tego jedynego,

który ci będzie odpowiadał pod każdym względem?

– Oczywiście – przytaknęła Jamie. – Jestem po prostu bardzo wybredna.

Ale pewnego dnia taki mężczyzna się pojawi. – Znowu uśmiechnęła się do wuja

– Kto wie, może wkroczy do mojej kwiaciarni właśnie jutro?

– Czy jesteś pewna, że go rozpoznasz, gdyby rzeczywiście wkroczył? –

Wuj był sceptyczny. – Czy naprawdę wiesz, czego szukasz?

– W zasadzie ogólne wyobrażenie mam – wzruszyła ramionami Jamie. –

No, takie podstawowe rzeczy. Ma być inteligentny i interesujący, z poczuciem

humoru. Umiarkowanie przystojny, z dobrą posadą. Poza tym, nie mam pojęcia.

Chciałabym na jego widok usłyszeć dzwony, ale to dziecinna zachcianka.

– Nie powiedziałbym tego – odparł wuj. – Gdy ja ujrzałem moją

wymarzoną dziewczynę – dzwony zabrzmiały. – Ujął rękę żony i uścisnął czule.

– Od pierwszego razu, gdy usłyszałam śmiech Berta i ujrzałam wesołe

błyski w jego dużych brązowych oczach, wiedziałam, że to on jest tym

mężczyzną, na którego czekałam – powiedziała ciotka.

Jamie westchnęła na widok wzajemnego uwielbienia w oczach wujostwa.

Po prawie pięćdziesięciu latach małżeństwa byli w sobie ciągle zakochani. Od

czasu do czasu przychodziło jej do głowy, że widocznie nie jest jej

przeznaczony taki cudowny związek dwojga dusz, ale odpędzała taką myśl

szybko, z lekkim poczuciem winy. Przecież i tak wygrała los na loterii życia –

swoją ukochaną kwiaciarnię. Nie miała prawa oczekiwać, że szczęście

uśmiechnie się do niej po raz drugi i postawi na jej drodze wyśnionego

mężczyznę.

– Jeżeli będę miała choć połowę waszego szczęścia, będę uważała, że mi

się udało – oświadczyła.

– Powinnaś przemyśleć dokładnie, czego oczekujesz – podkreślił z

naciskiem wuj. – Środowisko, pochodzenie, zainteresowania, nawet wygląd

twego wybranego. Wiedzieć, czego się chce – to połowa drogi do osiągnięcia

celu.

Jamie podeszła do wuja, by uścisnąć go na pożegnanie i umieścić całusa

na czubku jego łysiny.

– Wezmę do serca wszystkie twoje wskazówki – przyrzekła i ucałowała z

kolei ciotkę. – Mam nadzieję, że Los przeznaczył mi równie idealnego męża jak

twój. A teraz muszę iść. Zapowiada się jutro ciężki dzień. Dajcie mi znać,

gdybyście potrzebowali czegoś jeszcze oprócz wina do noworocznego obiadu.

– Oczywiście, kochanie. Jedź uważnie, jest bardzo ślisko.

Ostrożnie prowadziła samochód lśniącymi po deszczu ulicami St. Louis.

Przenikliwy grudniowy wiatr pędził przed sobą tumany mgły. Jadąc

zastanawiała się, dlaczego wujostwu zaczęło tak bardzo zależeć na jej jak

najszybszym zamążpójściu, skoro jeszcze parę lat temu uszczęśliwiały ich

zupełnie jej sukcesy w prowadzeniu kwiaciarni. Być może sądzili, że i tak nie

każe im długo czekać na swój ślub. Ich małżeństwo przyniosło im tyle

szczęścia, że po prostu nie byli w stanie wyobrazić sobie, by ktoś mógł być

zadowolony ze swej samotności. Nie było żadnego powodu do takich

zmartwień. Da sobie świetnie radę sama, czy wymarzony mężczyzna pojawi się

kiedykolwiek w jej życiu, czy nie. Nie miałaby nic przeciwko temu, żeby się

pojawił, ale marzenia o nim nie bardzo chciały się urzeczywistnić. No, ale

przypuśćmy, że ma szansę na spotkanie z wymarzonym ideałem. Jaki ma być?

Na pewno nie będzie to żaden z tych ulizanych sprzedawców, spotykanych

przez nią w hotelu, to wykluczone. Powinien być naprawdę wysportowany, ale

dzięki temu, że lubi ruch na świeżym powietrzu, nie odpowiadałby jej żaden

klubowy kulturysta. Mógłby być wysoki i mieć ciemne włosy. Uroda nie ma

zasadniczego znaczenia, pożądana jest jednak mocno zarysowana szczęka i

wydamy, zdecydowanie męski nos. Nie wiadomo dlaczego kształtne noski u

mężczyzn działały na nią odpychająco. Jednak najważniejsze będą oczy. Jej

ulubionym kolorem był zielony. Zielone oczy pod silnie zarysowanymi brwiami,

otoczone zmarszczkami od śmiechu. Ta szmaragdowa zieleń oczu z

zapalającymi się iskierkami, kiedy na jego ustach pojawia się piękny, szeroki,

ciepły uśmiech...

Portret mężczyzny stał się tak żywy, że zamyślona Jamie w ostatniej

chwili zorientowała się, że mija skręt do swego bloku.

– Do licha – zaklęła, cudem wychodząc z poślizgu na zakręcie. Marzenia

były nie tylko bezowocne, ale i niebezpieczne. Cała roztrzęsiona zaparkowała

samochód na zwykłym miejscu za niewielkim blokiem mieszkalnym. Widok

słabo oświetlonego podwórka w tumanach mgły, z jednym nagim drzewkiem

smaganym wiatrem, podziałał przygnębiająco. Wpadła do budynku, śpiesząc do

swego mieszkania na drugim piętrze. W przelocie zauważyła, że obrzydliwa,

żółtobrązowa farba na ścianach klatki schodowej odpadła w kilku miejscach, a

w kilku innych jest wysmarowana, co wyglądało bardzo niechlujnie. W

pierwszym odruchu zamierzała złożyć skargę u administratora, ale szybko

zrezygnowała. Jeżeli w ogóle będzie jakiś skutek, to ograniczy się do położenia

jeszcze jednej warstwy tej samej obrzydliwej farby. Znieruchomiała z kluczem

w zamku, spoglądając na obskurną klatkę z nagłym niesmakiem. Może powinna

zmienić mieszkanie albo nawet kupić dom. Dawno temu ustaliła, że najpierw

małżeństwo a potem dom, ale nie musi dłużej się tego trzymać. Stać ją na

własny dom już teraz, cóż ją powstrzymuje?

– Spodobałby ci się, prawda? – zwróciła się do Cyrana, ogromnego

białego kota, który natychmiast przybiegł i zaczął się ocierać o jej nogi. – Dom z

własnym ogródkiem?

– Miau – odpowiedział Cyrano, drepcząc, pełen nadziei, do swej miski i

spoglądając wielkimi, zielonymi oczyma.

– Ale nie aż tak, jak spodobałby ci się obiad. W porządku, wszystko po

kolei. – Cisnęła płaszcz i torebkę na krzesło i wsypała kotu do miski jedzenie. –

Gotowe – oznajmiła, po czym usiadła przy stole, przypatrując się jedzącemu

zwierzęciu i rozważając swój nowy plan. Widok malutkiej kuchni tylko umocnił

jej nagłą odrazę do tego mieszkania. Nic dziwnego, że nie zaprzątała sobie

głowy gotowaniem. Utrzymanie jakiegokolwiek porządku w tej ciasnocie było

niemożliwe.

– Mam więc rozejrzeć się za czymś sympatycznym za rozsądną cenę? –

spytała kota, który wskoczył jej na kolana natychmiast po skończeniu posiłku.

Zamruczał głośno. – Uważam to za zgodę – powiedziała Jamie. – Oczywiście, w

najbliższym czasie nie uda mi się zrobić czegokolwiek w tej sprawie, a poza tym

najpierw powinnam poważnie się zastanowić, jaki ma być ten mój wymarzony

dom. – Uśmiechnęła się do siebie i podrapała Cyrana pod brodą. – Najpierw

wymarzony mężczyzna, a teraz wymarzony dom. No, ale na sprawę domu mam

jakiś wpływ. Obawiam się jednak, że nawet pracując dwadzieścia cztery

godziny na dobę nie zdołałabym mężczyzny z marzeń zamienić w prawdziwego,

z krwi i kości.

Cyrano wpatrywał się w nią spokojnymi, zielonymi oczyma.

– Miau.

– Ach, tak – Jamie wykrzywiła się zabawnie do kota. – Czy mam przez to

rozumieć, że twoim zdaniem potrafiłabym? Wiesz, że musi mieć takie same

zielone oczy, jak ty. – Dotknęła czarnej łaty na nosie Cyrana. – A może to ty nim

jesteś, wieki temu zamieniony w kota? Mam się przekonać? – Ujęła pyszczek

zwierzęcia w obie dłonie i wycisnęła głośnego całusa na jego czole. – Do licha,

właśnie tego się obawiałam – zachichotała, gdy Cyrano otrząsnął się z

wyraźnym wstrętem i odmaszerował z godnością. – Pora spać. Muszę być w

kwiaciarni o piątej, a to oznacza pobudkę o czwartej. Ale będę szczęśliwa, kiedy

już minie sylwester!

Rano, po przejechaniu ciemnymi, wyludnionymi ulicami, Jamie dotarła

do kwiaciarni gdy stary, rzeźbiony zegar w korytarzu hotelowym wybijał piątą.

Jej kwiaciarnia „Kwiaty prosto z serca” mieściła się w Chateau St. Louis,

starym, ale bardzo eleganckim hotelu w śródmieściu. Początkowo należała do

jej wuja Berta. Jamie pracowała w niej dorywczo, gdy była jeszcze w szkole

średniej. Kiedy jej ojciec zmarł, a matka zdecydowała się przenieść do Arizony,

wolała pozostać z ukochanym wujostwem. Ci zachęcili ją do ukończenia kursów

prowadzenia przedsiębiorstwa, żeby mogła przejąć kwiaciarnię i ewentualnie ją

kupić. A teraz, dzięki ciężkiej pracy i umiejętnościom kierowniczym, jest

właścicielką kwiaciarni i na najlepszej drodze do zostania także właścicielką

domu. Kiedy więc jej księgowy wpadł wczesnym popołudniem, żeby odebrać

kwiaty do sukni dla swej żony, Jamie poprosiła, by przedstawił jej jak

najszybciej stan finansów przedsiębiorstwa na koniec roku.

– Myślę o kupieniu domu w przyszłym roku, Ralph – oznajmiła mu.

– Niezła myśl – przytaknął. – A jakiego domu?

– Tego jeszcze nie przemyślałam do końca – odparła, wręczając mu

piękną orchideę w przezroczystym plastykowym pudełeczku. – Oczywiście

wybieracie się dzisiaj na bal.

– Tak, będziemy się bawić tu, w hotelu – powiedział Ralph z pełnym

Arthur Katherine - Posłuchaj swego serca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: