Wiesław Wernic - (1) Tropy wiodą przez prerię.pdf - Wiesław Wernic - sun-777

Wiesław Wernic

Tropy wiodą przez prerię

Jezioro Jelenia

Zmierzchało. Słońce kryło się za granatową linię dalekich

lasów. Bliżej, z amfiteatralnie ukształtowanego zbocza góry,

porośniętego u szczytu starodrzewem, widać było rozległe

kwadraty ciemnych krzewów. Przez zielony gąszcz — tu i tam —

biegły jasne, kręte, wąskie ścieżki. Ponad krzewami sterczała kępa

wysokich sosen. W oddali rosła samotna wyspa sześciu brzóz.

Żabi rechot rozlegał się i milkł. I tylko jeden jedyny ptak

odzywał się, co pewien czas przeciągłym, smętnym

nawoływaniem. Kiedy ostatnie wieczorne zorze znikły z nieba,

umilkł i on. Wówczas, w całkowitej ciszy, jak aktor czekający na

uspokojenie się widowni, na szarzejącą łąkę wbiegł jeleń, a za nim

dwie łanie. Zatrzymały się tuż przy kępie sosen.

Z trawiastego zbocza góry widziałem dokładnie trzy rude plamy

na zielonym tle krzewów, rozłożyste rogi i trzy głowy czujnie

zwrócone w moim kierunku. Odległość w linii poziomej nie

przekraczała dwustu kroków, ale znajdowałem się kilkadziesiąt

jardów ponad tą naturalną sceną. Czy mogły mnie dojrzeć trzy

pary bystrych oczu?

Przez kilka minut sarny przypominały nieruchome posągi.

Naraz ożywiły się. Znikły w gęstwinie niskich świerków tak

nagle, jak się pojawiły.

— Dlaczego nie strzelałeś? — zapytałem półgłosem Karola.

Mruknął coś niezrozumiale i wzruszył ramionami.

— Po co tyle mięsa? Brać w drogę nie ma sensu. Popatrz, ile tu

zwierzyny. Te ścieżki wydeptane... Tędy chodzą do wodopoju.

Pamiętaj nigdy nie strzelać dla samego strzału. Niejeden mądrala

dla skrawka polędwicy kładzie dwustufuntowego rogacza. Wytnie

kawałek mięsa, resztę zostawi. Padlina gnije i często staje się

przyczyną zarazy

dziesiątkującej zwierzynę.

— Tej nie zabraknie... — wtrąciłem.

— A właśnie. Dziewięćdziesiąt milionów sztuk bizonów żyło

na ziemiach Ameryki wówczas, kiedy pierwszy raz

pojawili się tutaj biali osadnicy. I cóż się stało z tymi bizonami?

Jeśli dalej tak pójdzie, będziemy polować tylko na dzikie króliki.

Ładna perspektywa, co?

Wstał powoli z miękkiej trawy, na której spoczywaliśmy

półleżąc. Przerzucił przez ramię sztucer.

— Wracamy.

Przeszliśmy w poprzek wąskiego klina lasu, oddzielającego

nizinę od dalekiej przestrzeni prerii. Tu, na skraju lasu, migotało

żarzącymi się głowniami nasze ognisko. Dalej zbocze wzgórza

spadało łagodnie, przechodząc w równinę porosłą trawą. Dwa

konie, przywiązane na długich linkach do pnia potężnego klonu,

szczypały tę trawę, tupiąc głucho kopytami o ziemię.

Karol rozłożył derkę, usiadł na niej. Wydobywszy woreczek z

tytoniem, długo i z namaszczeniem nabijał poczerniałą fajeczkę.

Patykiem wygrzebał z popiołu wiśniowy węgielek, ujął dwoma

palcami i zgrabnie położył na fajce. Uczyniwszy to, spojrzał na

mnie wymownie. Zrozumiałem. Zwyczaj palenia tytoniu od lat

mocno trzymał mnie w sidłach, zerwanie z nim w warunkach

denerwującego życia miejskiego wydawało się rzeczą niemożliwą.

Niespodziewanie — przed naszą wyprawą — Karol postawił

bezapelacyjne weto przeciw paleniu. Nie w ogóle, ale przeciw

paleniu papierosów.

— Możesz palić fajkę. Z papierosami koniec — zdecydował.

— Ale dlaczego?

— Po pierwsze dlatego, że przez kilka tygodni nigdzie ich nie

kupisz.

— Wezmę na zapas. —- Na

wóz może? Co?

— No, przecież paręset sztuk...

— Paręset sztuk nie wystarczy. Za to na pewno wystarczy pół

funta tytoniu i fajka. Tyle zawsze zmieścisz. A poza tym chodzi

jeszcze o co innego. O pożary.

— Jakie pożary?

— Prerii, lasu, obojętne zresztą, czego. Papierosy pali się

często, rzuca się je nie dogaszone. Potem z tego kłopot. Fajkę

będziesz palił tylko na postojach, przy ognisku. Starczy ci czasu,

żeby ją oczyścić i nie zostawić żaru.

— Nie lubię fajki — protestowałem, ale już słabiej.

— To się przyzwyczaisz.

Z tym przyzwyczajaniem się było zupełnie źle. Tak źle, iż w

cichości żywiłem nadzieję, że w ogóle od palenia się odzwyczaję.

Teraz jednak — za przykładem Karola — sięgnąłem po fajkę.

Siedzieliśmy w milczeniu, dopóki nie wyżarzyły się resztki tytoniu

i główki fajek nie zostały dokładnie wyczyszczone. Karol dorzucił

garść chrustu do wygasającego ognia i przesunął na środek ogniska

grube polano.

— Zabezpieczenie na noc — powiedział. — Drzewo jest

wilgotne, będzie się tliło do rana, ogień nie wygaśnie. Ucz się,

wszystkiego trzeba się uczyć.

— Nie dręcz mnie.

— Będę cię dręczył aż do skutku, do dobrego skutku. Na dziś

jednak dosyć, tylko krótka wprawka przed snem...

— Znowu?

— Jeszcze mi kiedyś za to podziękujesz. Nie traćmy czasu.

Pójdziesz w prostej linii od ogniska na sto kroków. Ja tu będę

siedział.

Zrezygnowany poszedłem w głąb czarnego lasu. Powtarzało się

to za każdym naszym noclegiem. Karol uczył mnie sposobów

bezszelestnego chodzenia i czołgania się. Nie było to łatwe.

Spróbujcie czołgać się przez kilkanaście metrów w nocy, w lesie, i

to tak, aby nie trzasnęła sucha gałązka, aby nisko rosnący konar nie

zrobił wam guza na czole, aby nie pokłuć i nie poranić rąk!

Po odliczeniu stu kroków zatrzymałem się. Oczy stopniowo

przyzwyczajały się do ciemności. Coraz lepiej rozróżniałem pnie

starodrzewu i zarysy krzewów. Położyłem się na ziemi i leżałem

parę minut. Wtedy zaświtała mi w głowie genialna, jak mi się

wydało, myśl.

Po co czołgać się w lesie? Lepiej posuwać się brzegiem lasu,

tam gdzie rośnie trawa, gdzie prawie nie ma zdradliwych,

trzaskających gałązek. Tak też uczyniłem. Jak długo trwały męki

posuwania się na brzuchu, kolanach i łokciach — nie wiem.

Wydawało mi się, że wieki. Dotarłem jednak prawie pod sam klon,

przy którym stały nasz-e konie. Dostrzegły mnie. Parsknęły parę

razy i zatupotały. Wiedziałem, że taki sygnał zupełnie

wystarczająco poinformował Karola o miejscu, w którym się

znajduję. Wycofałem się więc spod klonu w głąb lasu i pełznąc cal

po calu, dotarłem w zasięg nikłego blasku ognia. Przy ognisku nie

było nikogo.

Prawie mokry od potu zwaliłem się na derkę. Dyszałem ciężko

przez kilka chwil, potem zacząłem rozcierać bolące kolana. W

trakcie tego zabiegu czyjaś dłoń nagle zacisnęła się na mojej szyi i

szarpnęła do tyłu. Przewróciłem się na wznak.

— Otóż właśnie to — odezwał się spokojny głos Karola. —

Gdyby w tym lesie żyły słonie, myślałbym, że to któreś z tych

zwierząt przeciska się w gąszczu.

— Starałem się...

— Kiepsko się starałeś. Uważałeś, że wygodniej będzie

posuwać się skrajem lasu, ale zapomniałeś, że na trawie pozostał

znacznie wyraźniejszy ślad. Trzeba było podchodzić lasem. Nie

pamiętałeś zresztą o koniach. Zdradziły cię od razu. Zawróciłeś do

lasu. Byłem wtedy za tobą o trzy kroki... — przerwał spostrzegłszy

na mej twarzy przygnębienie spowodowane tak ostrą krytyką. —

Ale nie martw się. Postęp jest, zupełnie wyraźny. Gdybyś mógł

widzieć siebie przy pierwszych próbach i dziś, sam zauważyłbyś

zmianę. Wówczas ruszałeś się jak ryba wyjęta z wody... No,

idziemy spać.

Zasnąłem natychmiast. Zbudził mnie wczesny świt wstającego

dnia i ciepło buchającego z ogniska płomienia. Karol już się

krzątał. Na cienkiej żerdce zawieszonej nad płomieniem

skwierczał tłuszcz skapujący z dwóch pociemniałych kawałków

mięsa. Odsunięte od ogniska, spoczywały na derce

przyrumienione placki. Karol wetknął mi jeden w rękę. Był

jeszcze ciepły. Potem dostałem mięso na patyku. Kilka minionych

dni odzwyczaiło mnie od widelca. Nabrałem już pewnej wprawy

w jedzeniu upieczonego mięsa, tak iż tłuszcz nie spływał za ręka-

wy koszuli.

— Trochę przypalone — stwierdził samokrytycznie

Karol. — Oskrob sobie nożem...

Nie oskrobałem. Patrzyłem przestraszony na swoje okropnie

brudne, podrapane i pokłute dłonie.

— Nie martw się. Skończymy jeść — pójdziemy do wody.

Umyjesz się.

Uporałem się dość szybko z mięsem i z plackiem. Zagasiliśmy

dokładnie ogień, osiodłali konie, zwinęli manatki.

— Idziemy — komenderował Karol. — Konie za uzdy.

W lesie się nie jeździ. Nie wiem, czy słyszałeś, że indiańskie

plemiona zamieszkujące lasy nigdy nie używały konia do jazdy,

najwyżej do transportu rannych. Naprzód!

Ruszyliśmy z wolna poprzez gąszcz krzewów, splątanych

wysokich traw i paproci. Pachniało wilgocią i butwiejącym

drewnem. Ptactwo witało dzień. Gdzieś w górze, między konarami

potężnych drzew, rumieniły się wschodem skrawki nieba.

Wędrówka była mozolna, na szczęście krótkotrwała. Któraś z

wydeptanych przez zwierzynę ścieżek doprowadziła nas do łączki.

Jeszcze dwa, trzy krzewy dzikiego bzu i oto ujrzałem stalową

płaszczyznę wody. Pod kopytami koni zabulgotało. Ściągnąłem

buty, spodnie, koszulę. Wskoczyłem do wody, trochę tylko szczę-

kając zębami. Karol został na brzegu przy koniach.

— A ty? — zapytałem.

— Jak wyjdziesz — odpowiedział półgłosem. — I proszę cię,

nie wrzeszcz tak. To nie łazienka w twoim mieszkaniu.

— Dobrze, o wodzu! — prychnąłem wodą. — Czy sądzisz, że

nadciągną blade twarze po nasze skalpy?

Wiesław Wernic - (1) Tropy wiodą przez prerię.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: