013. Berenson Laurien - Przypadkowy pasażer.pdf - Harlequin Temptation - anna9955

LAURIEN BERENSON

Przypadkowy pasaŜer

The Sweetheart Deal

Tłumaczyła: Małgorzata Kołodzińska

ROZDZIAŁ 1

Benjamin West nacisnął przycisk oznaczony literą „L” i czekał cierpliwie,

aŜ drzwi zamkną się i winda zacznie zjeŜdŜać na dół. W lustrze widział odbicie

swojej twarzy, której wyraziste rysy wyglądały nieco wojowniczo. Schylił się i

postawił walizkę na podłodze, po czym poprawił wiśniowy szalik i starannie

wygładził poły granatowego płaszcza.

Problemy i sposoby ich rozwiązania, pomyślał zirytowany, gdy drzwi

windy otworzyły się na parterze. Czasami zbyt wiele było tych pierwszych i

zdecydowanie za mało tych drugich.

W dni takie jak ten zastanawiał się, dlaczego w ogóle zajął się handlem

nieruchomościami i budownictwem. Ostatnie przedsięwzięcie Bena, budowa

Westcon Tower, była juŜ opóźniona o kilka tygodni, a w dodatku robotnicy

grozili strajkiem. Umowa dotycząca pewnej posiadłości na Lower West Side,

która jeszcze tego ranka wydawała się całkiem pewna, wieczorem stanęła pod

znakiem zapytania. Na dodatek szofer Bena zadzwonił z lotniska Kennedy’ego z

informacją, Ŝe z powodu korków na autostradzie będzie do dyspozycji za parę

godzin. Wszystko po staremu w Nowym Jorku.

Gdyby tego wieczora pojawiły się jeszcze jakieś kłopoty, powinien zająć

się nimi Donald, asystent Bena. Benjamin West zostawił wprawdzie wiadomość,

gdzie moŜna go znaleźć, ale Uczył na to, Ŝe nie będzie juŜ potrzebny do

jutrzejszego ranka. Po takim dniu jak dzisiaj bardziej niŜ zwykle potrzebował

ciszy i spokoju, które zapewniał wiejski dom w Wilton.

– Dobry wieczór, panie West.

Ben skinął głową odźwiernemu i wyszedł na ulicę. Lodowaty wiatr szalał

między drapaczami chmur. Portier rozglądał się w poszukiwaniu czarnej

limuzyny marki Lincoln, która zazwyczaj oczekiwała przy krawęŜniku. Tym

razem jednak jej nie było. Zastanawiał się, czy powinien wezwać taksówkę, ale

z tego, co słyszał, szef równie chętnie korzystał z metra, jak z samochodu.

Trudno zgadnąć, czego taki człowiek sobie Ŝyczy. Z jego twarzy nie dało się

niczego wyczytać. Biurowa plotka głosiła, Ŝe West zawierał transakcje na

miliony dolarów z taką samą nonszalancją, z jaką inni podejmowali decyzje

dotyczące wyboru posiłku. Zimnokrwisty gad – oto czym był. Teraz pewnie

nawet nie marzł.

Odźwierny obserwował, jak West skręca za róg i znika, po czym wycofał

się do budynku. Gdyby West potrzebował jego pomocy, poprosiłby o nią. W tej

sytuacji lepiej było pozostawić rzeczy własnemu biegowi. Taki człowiek z

pewnością nie będzie miał kłopotów ze złapaniem taksówki.

* * *

Zobaczyła go w świetle latami, gdy stał machając ręką. Wydawało się jej,

Ŝe oczy męŜczyzny utkwione są w niej, chociaŜ nie było moŜliwe, aby mógł

dostrzec cokolwiek w ciemnym wnętrzu taksówki.

Dzisiejszej nocy było mało pracy. Od kilku minut Kate zastanawiała się,

czy nie zostawić taksówki w garaŜu i nie pójść do domu, Ŝeby chociaŜ trochę się

przespać. Praca na dwie zmiany – i to juŜ od stycznia – zaczynała się na niej

mścić. Osiem godzin w butiku na Upper East Side, potem następne osiem w

taksówce... Było to mordercze tempo, ale gdyby udało jej się wytrzymać do

września, mogłaby zapłacić za trzeci rok studiów prawniczych na uniwersytecie

w Nowym Jorku. Jakoś sobie poradzi. Zawsze tak było. Warto dąŜyć do

obranego celu. Nie miała wątpliwości, o co chodzi temu męŜczyźnie. Był

zdecydowany złapać taksówkę. Trudno. Ostatni kurs i wreszcie znajdzie się w

domu.

– Dokąd pan chce jechać? – zapytała. Wzdrygnęła się, gdy do środka

wdarł się podmuch zimnego powietrza. Automatycznie zerknęła w lusterko, aby

przyjrzeć się pasaŜerowi. Kobieta prowadząca taksówkę nocą w Nowym Jorku

musi być ostroŜna. MęŜczyzna nie wyglądał niebezpiecznie. Zmierzwione przez

wiatr ciemne włosy były starannie przystrzyŜone i świeŜo umyte. Elegancki

płaszcz uszyto z czystej wełny. Oprawiona w skórę aktówka, którą połoŜył obok

siebie, wyglądała na kosztowną. Widniały na niej inicjały BDW. PasaŜer

wydawał się zamoŜnym męŜczyzną, który kwotę równą jej zarobkom

przeznaczał zapewne na napiwki.

Znowu zerknęła na jego twarz. Rysy jakby znajome: mocna szczęka, nos

o szlachetnym kształcie, brązowe oczy okolone długimi rzęsami i gęste brwi.

Nagle uświadomiła sobie, skąd go zna. Jej spojrzenie powróciło do inicjałów na

walizce. To był on. Na ułamek sekundy oczy Kate rozszerzyły się, by za

moment przybrać swój zwykły wyraz. Obserwującemu ją Benowi spodobało się

to. Zazwyczaj kobiety reagowały bardziej emocjonalnie. Niektóre uśmiechały

się prowokująco i przysuwały bliŜej. Inne natychmiast chciały rozmawiać o

interesach. Odkąd „Cosmopolitan” przyznał mu tytuł MęŜczyzny Miesiąca, a

„Business Week” zamieścił jego zdjęcie na okładce, praktycznie nie miał chwili

spokoju. Tego rodzaju sława była wątpliwym zaszczytem, bez którego mógłby

się znakomicie obejść. Zachowanie kobiety prowadzącej taksówkę było

przyjemną odmianą. Nazywała się Kate Hallaby, jak odczytał z licencji

przyczepionej do tablicy rozdzielczej.

– Dokąd pan chce jechać? – zapytała ponownie. Nie odwróciła się, lecz

ich spojrzenia zetknęły się w lusterku. Zwrócił uwagę na intensywnie niebieski

kolor jej, oczu. Były duŜe i błyszczące. Patrzyła na niego wyjątkowo chłodno.

Uznał, Ŝe dziewczyna ma ładną twarz, ale jej uroda nie rzucała się w

oczy. Na ulicy pewnie by jej nie zauwaŜył. Piegi na nosie i pełne usta sprawiały,

Ŝe wyglądała bardzo młodo.

Oderwał wzrok od lusterka i zaczął się jej przyglądać.

ZauwaŜył, Ŝe prawie wszystkie włosy ukryła pod wytartą baseballową

czapeczką. Kosmyki, które wymykały się spod nakrycia głowy, miały piękny

kasztanowy odcień. JeŜeli dziewczyna umie prowadzić samochód równie dobrze

jak wygląda, wkrótce powinien znaleźć się w domu.

– Czy kurs poza miasto równieŜ wchodzi w grę? – zapytał.

Nadzieja na miękkie łóŜko i kubek gorącego kakao rozwiała się. Kate nie

mogła odmówić. Przed siedzeniem dla pasaŜera widniała tabliczka informująca

go o zakresie usług.

– Tak, oczywiście – odpowiedziała niechętnie. – Licznik będzie włączony

przez cały czas, a pod koniec kursu wezmę podwójną opłatę. Płaci pan takŜe za

wjazd na autostrady.

– Doskonale – skinął głową Ben. – Proszę mnie zawieźć do Wilton w

Connecticut. Wie pani, gdzie to jest?

Kate miała zamiar się odwrócić, by spojrzeć na męŜczyznę, ale się

rozmyśliła. Wilton w Connecticut? Nawet o tej porze, późnym wieczorem, jazda

zajmie co najmniej trzy godziny. Ale on oczywiście nawet nie zapytał, czy jej to

odpowiada. Najwyraźniej w jego mniemaniu nie miała więcej praw niŜ wszyscy

ci, których opłacał, Ŝeby prześcigali się w dogadzaniu mu.

– Oczywiście, proszę pana – warknęła i ujrzała, jak męŜczyzna z irytacją

unosi brwi. Uruchomiła silnik i zerknęła do tyłu, aby sprawdzić, czy droga jest

wolna, po czym zjechała na ulicę.

Dlaczego trafił mi się właśnie on? – złościła się w duchu, jadąc na północ

w kierunku Madison Avenue. I dlaczego musi jechać aŜ do Connecticut? Nigdy

by się nie domyślił, jak bardzo kusiło ją, Ŝeby zostawić go na środku ulicy i

zaproponować, aby poszedł na piechotę. Jednak gdyby odwaŜyła się na coś

podobnego, jej szef Arnie – właściciel niewielkiego przedsiębiorstwa

taksówkowego – udusiłby ją własnymi rękami. JuŜ jakiś czas temu ostrzegł ją

przed nieodpowiednim zachowaniem.

Kate przyśpieszyła, aby przejechać skrzyŜowanie na Ŝółtym świetle i

skręciła raptownie, unikając zderzenia z nieprawidłowo skręcającą taksówką.

Zaklęła dosadnie. Słowa, które dobiegły z tylnego siedzenia, podczas gdy

samochód zarzucił gwałtownie, były równie niecenzuralne. Uśmiechnęła się

nieznacznie, a kiedy zerknęła w lusterko, ujrzała, Ŝe West pochyla się nad

otwartą teczką i usiłuje pracować.

„Pracoholik” – tak pisano o nim w gazetach. Brukowa prasa napomykała

równieŜ o bardziej interesujących faktach z jego Ŝycia. Jedno było pewne –

czego by się Benjamin West nie tknął, zawsze mu się udawało. Zawarł kilka

największych transakcji w historii Nowego Jorku i jego podobizna

błyskawicznie znalazła się na wszystkich niemal okładkach pism ukazujących

się w mieście. Ten człowiek miał olbrzymią władzę, zbyt duŜą jak na jedną

osobę.

Kate przyśpieszyła i samochód podskoczył na zakręcie. Z

Dziewięćdziesiątej Szóstej Ulicy wyjechali na autostradę.

Samochód zwolnił i Ben ujrzał, Ŝe zbliŜają się do wjazdu na most

Triborough. Kate bez słowa wyciągnęła rękę po pieniądze.

– No cóŜ – Ben nie mógł odmówić sobie zgryźliwej uwagi. – Gdyby

dojechała pani aŜ do mostu Willis Avenue, moglibyśmy zaoszczędzić te

pieniądze.

– Ma pan rację – zgodziła się Kate. Wzięła od niego monety, po czym

nacisnęła pedał gazu. – Jestem jednak pewna, Ŝe moŜe pan pozwolić sobie na tę

stratę.

Coś podobnego, pomyślał Ben. Nie był przyzwyczajony do tego, Ŝeby

ktokolwiek zwracał się do niego w tak mało uprzejmy sposób, a juŜ na pewno

nie kobieta prowadząca taksówkę, która mogła wiedzieć o nim tylko to, o czym

pisała prasa.

– Proszę posłuchać. – Ben odsunął do końca dzielącą ich szybę i nachylił

się ku dziewczynie. – Za kogo pani się uwaŜa? Ma pani czelność mówić mi, jak

mam wydawać swoje pieniądze?

– To pan postanowił jechać z Nowego Jorku do Connecticut taksówką –

zauwaŜyła Kate. – To pana zachcianka, a nie moja. A poza tym... – zerknęła na

niego kątem oka – jeŜeli moŜe pan pozwolić sobie na mieszkanie w Westcon,

rozrzutność musi być pana dominującą cechą.

Ben sapnął ze złości. Celowo go prowokowała. NajwaŜniejsi ludzie w

mieście począwszy od polityków, a skończywszy na przewodniczących

zarządów największych firm, obawiali się jego gniewu, ale ją to zupełnie nie

obchodziło. Kate Hallaby miała zimną krew. Ponadto fakt, Ŝe aby z nią

rozmawiać, musiał siedzieć na brzegu fotela, jak uczeń w gabinecie dyrektora,

nie wpływał korzystnie na jego samopoczucie.

– Jest ogromna róŜnica między wydawaniem duŜej ilości pieniędzy, aby

mieć pewność, Ŝe coś zostało dobrze zrobione, a rozrzutnością – burknął.

– Z pewnością – łagodnie zgodziła się Kate.

Zaczął padać gęsty, mokry śnieg. Kate włączyła wycieraczki i

skoncentrowała się na prowadzeniu auta. Ujmując mocniej kierownicę,

zastanawiała się, czy czasem nie była zbyt nieuprzejma dla Westa. W końcu on

osobiście nic jej nie zawinił i w gruncie rzeczy nic ją nie obchodził. Chodziło o

to, co sobą uosabiał. Szczerze nie znosiła ludzi ze szczytów drabiny społecznej,

którzy posiadali władzę, pozwalającą im podporządkowywać sobie innych. Nie

zastanawiali się nawet, jak ich decyzje wpłyną na Ŝycie jednostek. Spotykała juŜ

tego rodzaju osobistości – oczywiście mniej wpływowe – kiedy pięć lat temu,

świeŜo po maturze, zaczęła pracować w biurze porad prawnych w dzielnicy

013. Berenson Laurien - Przypadkowy pasażer.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: