Dżem z czarnych porzeczek - Zygmunt Zeydler-Zborowski.pdf - ``pdf - buraczek88

ROZDZIAŁ I

Dzielić swoimi uwagami, dawać rady, które nikomu nie są potrzebne.

Wreszcie przyjechało pogotowie i milicja. Lekarz pogotowia potwierdził opinie,

doktora Wasiutowicza.

Otrucie. Najprawdopodobniej cyjanek potasu.

Komendant miejscowego posterunku MO ograniczy! się do postawienia przy

drzwiach pokoju denata milicjanta i bezzwłocznie połączył się z komendą

wojewódzką. Przyjechali bardzo szybko. Mogło się zdawać, że czekali tylko na ten

telefon.

Major Zielniak, posiwiały w milicyjnej służbie, chętnie dobierał sobie młodych

współpracowników, bezbłędnie wyczuwając najzdolniejszych. Lubił też mawiać, że

sama rutyna bez inteligencji to jak śledź w śmietanie bez kieliszka czystej wódki,

danie niby pożywne, ale czegoś brak. Ten stary wyga cieszył się sympatią zarówno

podwładnych, jak i przełożonych. Ceniono go nic tylko jako zdolnego, dobrego

fachow-ca, specjalistę od wykrywania różnego rodzaju przestępstw i zbrodni, alo

także jako człowieka szczerego, pogodnego, obdarzonego dużym poczuciem humoru.

Zielniakowi towarzyszył porucznik Morawski, który niedawno ukończył wydział

prawa i gorąco pragnął zdobyć stawę detektywa. Palił się więc do spraw trudnych,

poważnych, a morderstwa fascynowały go przede wszystkim. Brak mu było

oczywiście doświadczenia, z czego na szczęście zdawał sobie sprawę. Lu-bił więc

asystować przy robocie Zielniakowi, licząc na te, że od starszego kolegi wiele się

nauczy.

Obejrzeli zwłoki. Następnie Zielniak szybkim spojrzeniem obrzucił cały pokój.

— Denat ma ciemną plamę w okolicy warg — powiedział Morawski.

Major skinął głową.

—Zauważyłem. To dżem.

Uważniej przyjrzał się stojącej na stoliku tacy z resztkami śniadania. Zdecydowanym

ruchem ręki po-wstrzymał młodego człowieka.

— Niczego nie dotykaj. Chodźmy. Nie przeszkadzajmy ludziom w robocie.

Podczas gdy fachowcy od daktyloskopii przystąpili do swej urzędowej działalności,

obaj oficerowie odwiedzili kierowniczkę domu wypoczynkowego. Przyjęła ich w

kancelarii. Pozornie wydawała się zupełnie spokojna, ale łatwo można było wyczuć, że

z dużym wysiłkiem panuje nad wzruszeniem. Nerwowym ruchem ręki wskazała

krzesła.

Zielniak "nie od razu zaczął rozmowę. Przyjrzał się kierowniczce i stwierdził, że jest to

kobieta, która może się jeszcze podobać. Co prawda trochę zbyt obfite kształty, ale

jeżeli ktoś ciągłe musi zaglądać do kuchni... Wyjął papierosy i przywoławszy na twarz

jeden ze swoich pogodnych, jowialnych uśmiechów spytał:

— Można panią poczęstować? Potrząsnęła przecząco głową.

— Dziękuję. Nie palę.

— Ale nam pozwoli pani zapalić?

— Oczywiście. Bardzo proszę. Tu jest popielniczka.

— Czy pan Mieczysław Kozielski dawno .przyjechał?

— Zielniak przystąpił wreszcie do rzeczy.

— Jakieś dwa tygodnie temu. Mogę oczywiście podać dokładną datę. Zaraz sprawdzę

w książce.

—Nie, nie — zaoponował major. — Niech się pani nie fatyguje. Sprawdzimy potem.

Na razie to nieistotny szczegół. Pan Kozielski przebywał tu sam?

— Przyjechał z żoną.

— I pani Kozielska jest w tej chwili w pensjonacie?

—Tak. Umieściłam ją w moim pokoju. Może pan sobie wyobrazić, w jakim stanie się

znajduje.

Zielniak pokiwał współczująco głową.

— Oczywiście. Oczywiście. Zapewne się pani orientuje, czym zajmował się pan

Kozielski, jaki zawód reprezentował?

— Był muzykiem, kompozytorem. Komponował

piosenki.

—Piosenki?

— Tak. Dlaczego pana to dziwi? Zielniak uśmiechnął się.

—Nie wiem czemu, ale zdawało mi się, że piosenki w dzisiejszych czasach komponują

ludzie młodzi.

Kierowniczka nieznacznie wzruszyła ramionami.

— No... pana Kozielskiego na pewno trudno by zaliczyć do młodzieży.

— Właśnie. Ale to przecież nie ma znaczenia. Chciałbym się dowiedzieć, kto po raz

ostatni widział pa-na Kozielskiego żywego?

Zmarszczyła brwi, jakby usiłując sobie przypomnieć.

—Chyba Zuzia, jedna z naszych pokojówek.

—Dlaczego pani sądzi, że ona była ostatnią osobą, która widziała pana Kozielskiego?

— Bo przyszła tutaj z bielizną. Rozmawiałam akurat z panią Kozielską...

— Zaraz, zaraz... — przerwał Zielniak. —Może to jakoś sobie uporządkujemy. Proszę

mi dokładnie,

spokojnie wszystko opowiedzieć tak, żebym zrozumiał, jak wyglądała sytuacja. W

jakim celu pani Kozielska przyszła do pani? Czy ot tak sobie, na towarzyską

pogawędkę, czy też miała jakiś konkretny interes?

— Chciała pomówić ze mną w sprawie zamiany pokoju. Skarżyła się, że ich pokój jest

bardzo hałaśliwy. Ja niestety nie mogłam jej dopomóc, ponieważ wszystko u nas,

zajęte. Sezon w pełni.

— Czy pani Kozielska odwiedziła panią przed śniadaniem czy po śniadaniu?

— Po śniadaniu, oczywiście.

— I podczas tej rozmowy weszła tutaj pokojówka z bielizną. Co to była za bielizna?

—Wyprana przez nią bielizna państwa Kozielskich, parę koszul, skarpetki, chusteczki

do nosa, zdaje się, że i pidżama.

— Dlaczego Zuzia przyniosła tutaj bieliznę? Mogła przecież zanieść ją do ich pokoju.

—Myślała, że pan Kozielski może jeszcze śpi, nie chciała go budzić. Widziała, jak pani

Kozielska wchodziła do mnie i dlatego...

—Rozumiem — Zielniak wyjął nowego papierosa i

zaczął ugniatać go w palcach. — I jak się wreszcie skończyło z tą bielizną?

— Pani Kozielska kazała odnieść ją do swojego pokoju.

— I Zuzia odniosła bieliznę do pokoju państwa Kozielskich.

— Tak.

—Dlatego pani sądzi, że Zuzia jest ostatnią osobą, która widziała pana Kozielskiego

żywego.

— Tak. Pani Kozielska nie siedziała już tu długo. Skończyła rozmowę ze mną i poszła

do siebie na górę. Wtedy zobaczyła, że jej mąż...

—Czy moglibyśmy porozmawiać z Zuzią? — spytał Zielniak.

Kierowniczka wstała.

— Oczywiście. Zaraz ją tu przyślę. Czy pan chce, żebym była obecna przy tej

rozmowie?

— Może to niekonieczne.

Po chwili do pokoju weszła zapłakana dziewczyna.

Nie wiadomo właściwie, dlaczego tak rozpaczała po śmierci człowieka, który był dla

niej jednym z wielu gości. Najwidoczniej uważała, że lak wypada.

Zielniak zajął prezydialne miejsce pani kierowniczki.

— Proszę, niech pani siada.

Usiadła na brzeżku krzesła i hałaśliwie wytarła zaczerwieniony od płaczu nos.

— O której zaniosła pani śniadanie do pokoju państwa Kozielskich?

— Tak j ak zwykle.

— To znaczy o której godzinie? Wzruszyła ramionami.

— Bo ja tam wiem. Nie patrzę ciągle na zegarek. Nic było chyba jeszcze dziewiątej.

Może za dwadzieścia dziewiąta, może za piętnaście.

— Czy kiedy pani wnosiła śniadanie, oboje państwo Kozielscy byli w pokoju?

— Oczywiście. Jeszcze w łóżkach leżeli.

— Rozmawiali z panią?

— Pan Kozielski spytał, jaka pogoda, chociaż widział przecie przez A okno, że

słoneczko pięknie świeci.

Ale on zawsze taki był rozmowny... — znowu chlipnęła.

Zielniak pokiwał głową.

— Tak. To prawda. Słoneczko pięknie świeci. Proszę nam teraz powiedzieć, jaki dżem

roznosiła pani dzisiaj do śniadania.

—Jaki dżem? — zdziwiła się Zuzia.

—Właśnie. Chcielibyśmy się dowiedzieć, jaki to był dżem: truskawkowy, agrestowi'i,

śliwkowy... No jaki?

—Dzisiaj był malinowy i z czarnych porzeczek.

— Czy do każdego pokoju zaniosła pani obydwa dżemy?

—Nie, skądże... Albo taki, albo taki.

—Na jednej miseczce?

— Oczywiście. A po cóż nosiłabym dżem na dwóch miseczkach?

—A czy pani pamięta, jaki zaniosła pani do pokoju państwa Kozielskich?

Pokręciła głową.

— Nie, proszę pana. Jakże mogę pamiętać? Tyle gości. Wszystkim trzeba zanieść

śniadanie do pokoju, i ta galopem.

— Zrozumiałe. Proszę nam jeszcze powiedzieć, jak właściwie było z tą bielizną

państwa Kozielskich?

— Zwyczajnie. Uprałam, uprasowałam i przyniosłam tutaj, bo widziałam, że pani

Kozielska weszła do pani kierowniczki i dlatego...

—Co powiedziała pani Kozielska?

—Kazała mi zanieść bieliznę do ich pokoju.

—I zaniosła pani?

—Oczywiście.

—Czy rozmawiała pani wtedy z panem Kozielskim?

—Śmiałam się.

—Z czego?

—A takie tam... Starszy człowiek, a zawsze go się

jakieś zbytki trzymaty.

—Jakie zbytki?

— Nic takiego... Uszczypnął mnie. On w ogóle lubił mnie szczypać.

—I pani na to pozwalała?

—A dlaczego nie? Samo szczypanie jeszcze nic takiego. Nie będę przecież o takie

głupstwo z gościem się awanturować. Zresztą pan Kozielski przyjemny był człowiek.

Dal się lubić. Szkoda go...

— No, no, niech pani nie płacze — powiedział prędko Zielniak, widząc, że dziewczyna

podnosi chusteczkę do oczu.— Proszę nam wyjaśnić, czy goście po śniadaniu

wystawiają tace z naczyniami?

Dżem z czarnych porzeczek - Zygmunt Zeydler-Zborowski.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: