Robards Karen - Cienie dawnych lat.pdf - Robards Karen - stern_987742

- Odejdź ode mnie! Jezu, niech mi ktoś pomoże! - krzyczała Tara Mitchell, oglądając się przez ramię.

Biegła przez pogrążony w mroku dom; mężczyzna podążał za nią krok w krok, widziała jego niewyraźną

sylwetkę.

Szczupła, opalona blondynka, lat siedemnaście. Niebieskie dżinsy, podkoszulek, długie włosy - w sumie

niczym nie różniła się od przeciętnej amerykańskiej nastolatki. I gdyby nie wykrzywiona strachem twarz,

zapewne przewyższałaby urodą wiele rówieśniczek.

- Lauren! Becky! Gdzie jesteście? - Okrzyk zabrzmiał piskliwie, odbił się echem od ścian i drżąc zawisł w

powietrzu.

Jeśli pominąć mruknięcie napastnika, odpowiedziała jej głucha cisza. Mężczyzna był coraz bliżej,

odległość między nim a uciekającą dziewczyną zmniejszała się z każdą chwilą, a nóż lśnił groźnie w

blasku księżyca, sączącym się przez firanki. Tara dopadła drzwi prowadzących na taras i z całej siły

szarpnęła za klamkę. Na próżno. Były zamknięte na klucz.

- Pomocy! - Z rozpaczą obejrzała się za siebie, rozpaczliwie drapiąc paznokciami framugę. - Niech mi ktoś

pomoże!

Drzwi nie ustąpiły ani o milimetr. Tara dała za wygraną i odwróciła się w stronę złoczyńcy. Jej twarz w

półmroku miała zszarzały odcień. Na jasnym rękawie podkoszulka z wolna rozkwitła ciemna plama.

Czyżby krew? Dziewczyna przywarła plecami do drzwi, z trwogą wlepiając wzrok w napastnika.

Mężczyzna zwolnił kroku i nieustępliwie osaczał ofiarę. Przyspieszony oddech dziewczyny nabrał

chrapliwych tonów, Tara zrozumiała, że jest bez szans. Nie licząc zaryglowanego wyjścia na taras, jedyna

droga ucieczki prowadziła przez rozsuwane drzwi, którymi przed chwilą wbiegła do pokoju. Stały otwarte

na oścież i wpuszczały do środka nieco światła, na którego tle widniał zarys sprzętów i zwalistej sylwetki

bandyty.

Zastąpił jej drogę. Było już.pewne, że dziewczyna nie ma naj mniej szych szans na ucieczkę. Mężczyzna

też zdawał sobie z tego sprawę i wyraźnie delektował się swoją przewagą. Wymamrotał coś pod nosem, a

nóż zakołysał się w przód i w tył, nie pozostawiając wątpliwości co do zamiarów jego właściciela.

W ciągu kilku następnych uderzeń serca jej strach stał się prawie namacalny. Naraz nie wytrzymała. Z

krzykiem rzuciła się ku drzwiom, usiłując wyminąć napastnika. Lecz on okazał się szybszy: w mgnieniu

oka zagrodził drogę dziewczynie, chwycił ją i odwrócił ku sobie jednym szarpnięciem. Wrzask przerażenia

i rozpaczy ponownie rozdarł powietrze.

Wzniesiony nóż płynnym ruchem opadł w dół...

Joe Franconi siedział na kanapie wyprostowany jak struna, ponieważ przed sekundą coś po raz trzeci

hr~talnie wyrwało go z drzemki. Poczuł, jak oblewa się zimnym potem.

- A nie mówiłem, że ci odbija? - Usłyszał z tyłu kąśliwy głos Briana Sawyera.

Trzydziestopięcioletni Brian miał sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, był przystojny, jasnowłosy i z

całą pewnością nie żył. Mając w pamięci to ostatnie, Joe zignorował jego uwagę, skupiając się na słowach

reporterki, której twarz pojawiła się na ekranie telewizora. Przemoc, nawet inscenizowana, przestała go

interesować. Telewizja żerowała na niej ile wlezie, lecz dla faceta jego pokroju, który naoglądał się w życiu

bandytyzmu za wszystkie czasy, zbrodnia bynajmniej nie zasługiwała na miano rozrywki ani niczego, co

by się kojarzyło z tą dziedziną.

A więc dlaczego to oglądał? Dobre pytanie.

Czyżby z powodu reporterki? Dwudziestoparoletni, szczupły, powabny rudzielec o wielkich, brązowych

oczach i rzeczowym sposobie bycia. Ładnie zarysowane kości policzkowe, porcelanowa skóra, wydatne

usta. Fakt, była niczego sobie. W dawnym życiu Joe nigdy nie przejawiał zainteresowania gadającą

głową, choćby nie wiem jak atrakcyjną i teraz też doszedł do wniosku, że jego obojętność wobec

przedstawicielek mediów pozostała niezmienna.

Zdecydowanie nie chodziło o dziennikarkę. Było jednak coś ... coś ...

Joe zmarszczył brwi i skupił się na jej słowach.

- Wkrótce minie piętnaście lat od dnia, kiedy w tym domu brutalnie zamordowano Tarę Mitchell - ciągnęła

kobieta. Ekran wypełniła biała rezydencja sprzed wojny secesyjnej, niegdyś imponująca, dziś mocno

zaniedbana i chyląca się ku upadkowi. Trzy piętra i przestronna weranda wsparta na żłobionych

kolumnach, nad którymi zwieszały się ciężkie, omszałe konary dębów przystrojone soczystą zielenią

młodych liści. Był początek maja, więc ten reportaż zrobiono niedawno, ewentualnie ubiegłej wiosny. Tak

czy inaczej, widok domu wzbudził w nim nieokreślony niepokój i Joe, usiłując dociec jego przyczyn, wlepił

spojrzenie w ekran. Cienie, które stały się dlań nieodłącznym aspektem rzeczywistości, raz po raz

przesłaniały wizję, rozpraszając go i domagając się uwagi. Zignorował je; wychodziło mu to coraz lepiej,

podobnie jak ignorowanie Briana.

- Rebecca Iverson i Lauren Schultz znikły bez śladumówiła dalej ruda. - Przed chwilą obejrzeli państwo

hipotetyczną rekonstrukcję ostatnich chwil życia Tary, odtworzonych na podstawie zgromadzonych

dowodów. Wcześniej tego wieczoru rodzice Lauren zabrali dziewczęta na kolację z okazji siedemnastych

urodzin córki, które przypadały następnego dnia. Szesnastoletnia Becky i Tara miały nocować u Lauren.

Rodzice tej ostatniej przywieźli je do domu około kwadrans po dwudziestej drugiej, po czym udali się do

babci Lauręn, mieszkającej w domu oddalonym o niespełna kilometr. Wrócili dwadzieścia minut przed

północą. Andrea Schultz, matka Lauren, opowie nam o tym, co zastali.

Na ekranie pojawiła się kobieta po pięćdziesiątce, o krótkich, jasnych włosach, wyblakłych, niebieskich

oczach i twarzy naznaczonej upływem czasu, cierpieniem bądź jednym i drugim. Siedziała na kanapie w

kolorze starego złota, ustawionej w elegancko urządzonym salonie. Obok niej przysiadł mężczyzna mniej

więcej w tym samym wieku. Siwe włosy i pokaźny brzuch nadawały mu wygląd szacownego obywatela.

Trzymał kobietę za rękę.

Pani Schultz odezwała się prosto do kamery.

- Zajeżdżając pod dom, zobaczyliśmy, że pali się tylko światło w łazience na dole, ale nie dostrzegliśmy w

tym nic dziwnego. Przyszło nam do' .głowy, że wbrew naszym przewidywaniom dziewczęta po prostu

położyły się wcześniej spać. Weszliśmy do śrQdka kuchennymi drzwiami. Mike ... mój mąż ... poszedł

schować mleko i pączki, które kupiliśmy na śniadanie, a ja skierowałam się na korytarz. Gdy zapaliłam

światło ... - zadrżał jej głos - ... zobaczyłam ślady krwi na podłodze. Niedużo, zaledwie parę kropel

wielkości dwudziestopięciocentówek; prowadziły w stronę salonu. Pomyślałam sobie, że jedna z

dziewcząt musiała się skaleczyć. Zaczęłam wołać Lauren, po czym weszłam do salonu i zapaliłam

światło. Tara leżała na kanapie. Była martwa.

Pani Schultz zająknęła się, po czym urwała i spuściła głowę, a jej oczy wypełniły się łzami. Mężczyzna

Goe domyślił się, że to jej mąż) otoczył ją ramieniem. Następnie z ekranu ponownie wyjrzała chłodna

twarz dziennikarki, kontynuującej swoją opowieść.

- Tarę pchnięto nożem dwadzieścia siedem razy, z taką siłą, że nóż przebił tapicerkę kanapy przynajmniej

w kilkunastu miejscach. Część włosów została wyrwana z głowy wraz ze skórą, a twarz była

zmasakrowana w stopniu, który prawie uniemożliwił identyfikację zwłok.

- O w mordę - bąknął w nagłym olśnieniu Joe. Zrozumiał, co nie dawało mu spokoju. Rano widział zdjęcie

domu, w którym popełniono zbrodnię; znajdowało się w przeglądanych przez niego aktach. Aktach tej

właśnie sprawy. Szczegóły głęboko zapadły mu w pamięć.

- Pomyślałem, że chciałbyś to zobaczyć. - W głosie Briana pobrzmiewało zadowolenie. - Gdybym nie

rzucił ci pilota na kolana, spałbyś jak suseł. Nie musisz dziękować.

Joe mimowolnie opuścił wzrok. Rzeczywiście, pilot tkwił między jego udami, gdzie zapewne wylądował

podczas nagłej pobudki. Czyżby zasnął z nim na kolanach? Za cholerę nie mógł sobie tego przypomnieć.

- Dave! - wrzasnął, z natężeniem wlepiając spojrzenie w ekran. Refleksje nad własną poczytalnością

stanowiły najkrótszą drogę do obłędu, oczywiście przy założeniu, że jeszcze był przy zdrowych zmysłach.

- Chodź no tu, ale migiem!

W programie nastąpiła przerwa na reklamy.

- Rany, Joe, trochę ciszej, dobra? Obudzisz małego - odpowiedział Dave O'Neil, stając w drzwiach

łączących

kuchnię z salonem.

J ego rozwlekły, południowy sposób mówienia skutecznie pozbawił uwagę zamierzonego nacisku. O piątej

był w kościele na niedzielnym nabożeństwie (w prawie wszystkich miejscowych kościołach odprawiano

mszę o tej porze), ale już dawno zdążył się przebrać i zamiast marynarki i krawata miał na sobie fartuch w

niebieską kratkę. Zakasał rękawy białej koszuli, a w ręku trzymał szpikulec do mięsa. Był raczej tęgi, miał

trzydzieści dwa lata, około metra siedemdziesięciu wzrostu i przydługie, ciemnobrązowe włosy, które

zaczesywał na jedną stronę bezskutecznie usiłując przykryć łysinę. Na jego czole perliły się krople potu, a

krągłe policzki i czubek zadartego nosa poróżowiały wyraźnie, nasuwając przypuszczenie, że właśnie

dokonywał inspekcji kurczaka, który od dłuższego czasu dogorywał w piekarniku bez większych widoków

na rychły finisz.

Za sprawą niefortunnego triumfu hormonów nad zdrowym rozsądkiem Dave wpadł w sidła despotycznej

rozwódki, która niedawno wprowadziła się do jego domu (gdzie w tej chwili obaj przebywali) wraz z trójką

rozbisurmanionych smarkaczy. Na szczęście dwoje z nich jeszcze nie wróciło, bo ojciec zabrał je do

siebie na weekend. Trzecia, naj młodsza latorośl zasnęła tuż po przyjściu Joego, który zgodnie z umową

zjawił się o siódmej na kolację. Obecnie dochodził kwadrans po ósmej, a posiłek wciąż nie był gotowy.

Amy Martinez, ukochana Dave' a i matka wyżej wspomnianej dżiatwy, przed dwudziestoma minutami

pobiegła kupić brakujące drobiazgi, pozostawiając go na posterunku. Wie żeby Dave stracił kontrolę nad

sytuacją, wręcz przeciwnie, odkąd się poznali, Joe nigdy nie widział, by tamten stracił kontrolę nad

czymkolwiek. Gdy pięć miesięcy wcześniej Joe został komendantem policji na maleńkiej wyspie Pawleys

w Karolinie Południowej, Dave miał pod sobą dwunastoosobowy oddział. Początkowo wywarł na swym

nowym przełożonym wrażenie wolno myślącego, nieruchawego niezguły, Joe postanowił jednak utrzymać

dotychczasowy porządek rzeczy, uciekając się tylko do drobnych zmian, bez względu na to, jak tutejsze

obyczaje działały mu na nerwy. Prawdę mówiąc, za bardzo zależało mu na tej pracy, by siać zamęt,

niedawno zaś stwierdził, że wszechobecna nie tylko na komendzie, ale i na całej wyspie południowa

mentalność działa nań wręcz kojąco. Na dodatek bardzo polubił Oavel a, który nie szczędził starań, by

ułatwić szefowi funkcjonowanie w środowisku równie obcym co życie na Marsie.

- Zapomniałem o małym. - Na wspomnienie wieczornych harców dwulatka Joe poczuł wyrzuty sumienia.

Wskazał na telewizor i dodał ściszonym głosem: - Posłuchaj.

Na ekranie znów pojawiła się rudowłosa dziennikarka.

Stała przed domem, gdzie popełniono zbrodnię, czyli (o ile Joego pamięć nie myliła) Old Taylor Place.

Sprawa, której dotyczył program, stanowiła jedyne niewyjaśnione morderstwo w historii wyspy i z tego

powodu przykuła jego uwagę Bacznie oglądał skąpane w słońcu otoczenie: przerośnięte, biało-różowe

oleandry wokół werandy i kępę strzelistej turówki po lewej stronie dziennikarki, cały czas rejestrując cichy

szmer oceanu, ów wieczny akompaniament życia na wyspie Pawleys.

- Policja przeprowadziła dochodzenie - mówiła rudowłosa -lecz nigdy nie wpadła na trop mordercy. W

miarę upływu lat ginęły dowody, wspomnienia świadków zacierały się coraz bardziej, a detektywi musieli

się zająć innymi, bieżącymi sprawami. Jednakże rodziny dziewcząt nie zapomniały. Wciąż czekają, aż

sprawiedliwości stanie się zadość. Niektórzy mówią, że czekają na to również same dziewczęta. Podobno

ich duchy nadal błąkają się w miejscu, gdzie ostatni raz widziano trzy nastolatki żywe, czyli w tej oto

okazałej posiadłości w sercu wyspy Pawleys.

Ekran wypełniła panorama wyspy z lotu ptaka. Ujęto w niej wszystkie szczegóły, które czyniły Pawleys

idealną

miniaturą raju: szafirową przestrzeń oceanu, plaże z piaskiem białym jak śnieg, szybujące mewy i czaple

płynące po bezchmurnym, lazurowym niebie, a także soczystą zieleń niemalże tropikalnej roślinności,

małe, pastelowe bungalowy skupione pośrodku wyspy jak posypka na torcie oraz nieco okazalsze,

kilkukondygnacyjne letnie domki położone wzdłuż linii brzegowej, pamiętające czasy sprzed epoki

klimatyzacji, a w wielu wypadkach także wojny secesyjnej. Wkrótce po przyjeździe Joe ochrzcił to miejsce

mianem zakątka zapomnianego przez czas: według niego to określenie pasowało jak ulał.

A na dowód tego, co tutejsze życie robiło z człowiekiem, ów stan rzeczy budził w nim coraz mniejsze zdzi-

wienie. .

Ruda rozgadała się na całego.

- Rodzina Schultzów sprzedała nieruchomość dwa lata po śmierci Tary i zaginięciu Lauren oraz Becky.

Od tamtej pory w domu mieszkały cztery rodziny, lecz żadna z nich nie zagrzała długo miejsca. Żadna też

nie pozostała tu dłużej niż pół roku. Od trzech lat posiadłość jest wystawiona na sprzedaż, ale dotąd nie

pojawił się żaden chętny. Dlaczego? Ponieważ okoliczni mieszkańcy twierdzą, że dom jest nawiedzany

przez ducha Tary Mitchell. I choć ciała pozostałych nigdy nie zostały odnalezione, a rodziny wciąż żyją

nikłą nadzieją na powrót dziewcząt, podobno straszą tu również duchy Lauren Schultz i Rebeki Iverson.

Kamera pokazała wnętrze białej kuchni. Przy stole ustawionym pośrodku pomieszczenia siedziała para

czterdziestolatków wraz z dwójką nastoletnich dzieci. Wszyscy czworo intensywnie wpatrywali się w

obiektyw.

Ruda stanęła przy nich i dalej mówiła do kamery.

- Są ze mną Paul i Susan Cook oraz ich dzieci, dwunastoletni Ben i czternastoletnia Elizabeth. Cztery lata

temu państwo Cook kupili Old Taylor Place i byli ostatnią rodziną, która w nim mieszkała. - Dziennikarka

zwróciła się do Cooków. - Spędziliście tam zaledwie sześć tygodni, prawda? Czy możecie nam zdradzić,

co zadecydowało o przeprowadzce?

- Stało się to za sprawą Elizabeth - powiedział Paul Cook.

Kamera pokazała dziewczynkę: była drobna i ujmująca raczej niż ładna: ciemne włosy, piegowaty nos i

aparat na zębach. Włosy związała w kucyk nisko nad karkiem. Miała na sobie białą bluzkę zapinaną na

guziki.

- Nocą przychodziły do mojego pokoju - oznajmiła cichym głosikiem Elizabeth. - Teraz wiem, że to były

one, tamte trzy dziewczęta. Ale wtedy nie miałam pojęcia, co się dzieje. Widzi pani, spałam, po czym ni

stąd, ni zowąd się budziłam, w sypialni było strasznie zimno i czułam, że nie jestem sama. Początkowo

słyszałam tylko kroki, jakby ktoś chodził po pokoju. I... czasem szafa się otwierała i zamykała, nawet gdy

zamykałam ją starannie przed snem. Parę razy usłyszałam, jak chichoczą. Kiedyś mi się wydawało, że

jedna z nich przysiadła na łóżku. Materac ugiął się lekko i zakołysał, a do tego ta ... obecność. - Elizabeth

zadrżała. - Mówiłam o tym mamie, ale powtarzała, że pewnie miałam zły sen. Kazała mi tylko zamknąć

oczy i spać dalej. Wreszcie ... wreszcie je zobaczyłam. Był środek nocy. Usłyszałam ich głosy, otworzyłam

oczy i zobaczyłam, że stoją przy łóżku i na mnie patrzą. Widziałam zarys ich postaci. Były bardzo blade i

miały czarne plamy zamiast twarzy.

Urwała i zaczerpnęła tchu; kamera odjechała do tyłu i widzowie mogli zobaczyć, jak matka ujmuje

dziewczynkę za rękę

- Elizabeth bała się od pierwszej nocy - uzupełniła kobieta. Susan Cook, atrakcyjna brunetka, drobna jak

córka, miała krótkie, postrzępione włosy i błękitne oczy; była ubrana w niebieską bluzkę. - Dochodziło do

tego, że kładłam się z nią razem i czekałam, aż zaśnie. Przenieśliśmy się na wyspę Pawleys z Ohio i nie

mieliśmy pojęcia o wydarzeniach, które rozegrały się w tym domu. Dowiedzieliśmy się później, że pokój

Elizabeth należał dawniej do Lauren Schultz. Ale na początku nic o tym nie wiedziałam i gdy moja córka

zaczęła opowiadać te historie o duchach, uznałam, że ponosi ją wyobraźnia. Dokładnie pamiętam naszą

ostatnią noc. Około drugiej nad ranem usłyszałam przeraźliwy krzyk Elizabeth. Paul i Ben pojechali na

biwak, byłyśmy same. Zerwałam się z łóżka i pobiegłam do jej pokoju, żeby sprawdzić, co się stało.

Rozhisteryzowana leżała w łóżku. Myślałam, że coś jej się przyśniło i położyłam się obok, próbując ją

uspokoić. Wtedy się zaczęło.

- Co takiego? - zapytała ruda.

- Łóżko się zatrzęsło - odpowiedziała pani Cook. Wraz z córką wciąż ściskały się za ręce, aż im kostki

zbielały. Elizabeth i ja leżałyśmy obok siebie, a ono dygotało jak w czasie trzęsienia ziemi, tak strasznie,

że lustro nad komodą stukało o ścianę. Nagle łóżko uniosło się nad podłogą. Zaczęło lewitować.

- Potem usłyszałyśmy, jak krzyczy - dodała Elizabeth.

- Kto? - spytała ruda.

- Tara Mitchell- odpowiedziała dziewczynka. Wstrząsnął nią dreszcz. - Wiem, że to była ona. To znaczy,

teraz już wiem. To brzmiało tak, jakby ktoś ją mordował, tu i teraz.

Jej matka potrząsnęła głową.

- Nie wiemy, czy to była Tara Mitchell. Nie wiemy, kto krzyczał. Nie mamy żadnej pewnośd: Wiemy tylko,

że to brzmiało jak krzyk młodej dziewczyny. I dosłownie mroziło krew w żyłach. I... i zdawało się. dobiegać

z pierwszego piętra, spod podłogi sypialni Elizabeth.

- Tam, gdzie zamordowano Tarę Mitchell- dodała Elizabeth. Pobladła na twarzy i spojrzała

wytrzeszczonymi oczami na matkę, która mocniej ścisnęła jej palce.

- Zadzwoniłyśmy na policję - podjęła pani Cook. - Przyjechali, przeszukali dom, ale nic nie znaleźli. Oni

pierwsi opowiedzieli nam o tamtych wydarzeniach. Podobno nie tylko my doświadczyłyśmy owych

dziwnych zjawisk. Wychodzi na to, że doświadczył ich każdy, kto zamieszkał w domu po Schultzach. I

wszyscy słyszeli krzyki.

Umilkła, biorąc głęboki oddech.

- Tak czy siak, to przesądziło sprawę - wtrącił pan Cook. - Żona z córką oznajmiły, że nie spędzą tam ani

jednej nocy dłużej. Musieliśmy się wyprowadzić. Nie chciały nawet zostać na wyspie i musieliśmy się

przenieść do Charlestonu. Po dłuższym czasie udało nam się sprzedać dom, ale sporo na tym straciliśmy.

- Nic mnie to nie obchodzi - oświadczyła pani Cook. Nie było mowy, żebyśmy tam zostali. W życiu się tak

nie bałam. To miejsce jest nawiedzone. Nic innego nie przychodzi mi do głowy.

Na ekranie ponownie zjawiła się rudowłosa.

- Jak słyszeliście, państwo Cook nie są jedynymi świadkami nieco dziennych wydarzeń w Old Taylor

Place.

Kamera objęła szerszą perspektywę, dzięki czemu telewidzowie mogli zobaczyć, że dziennikarka znów

stoi na zewnątrz, na tle białego, oszalowanego budynku. Obok niej tkwił pryszczaty nastolatek w czapce

baseballowej i zielonym podkoszulku z reklamą firmy ogrodniczej.

- Jest ze mną Thomas Bell, który pracuje w firmie pielęgnującej trawniki. - Podstawiła mikrofon chłopakowi

pod nos. - Tom, czy mógłbyś nam opowiedzieć, co ci się przytrafiło?

Nastąpiło zbliżenie i widać było, że chłopiec nerwowo przełyka ślinę.

- No, to było w sierpniu zeszłego roku, w czwartek. Pracowałem do późna, bo chciałem oblecieć wszystkie

trawniki, żeby w piątek wcześniej iść do domu. Dotarłem na miejsce, hm, około dziewiątej wieczorem.

Właśnie zaczynało się ściemniać. To porządny kawał terenu, z mnóstwem drzew, ale uwinąłem się w

jakieś czterdzieści pięć minut. Kiedy skończyłem, było już prawie całkiem ciemno, ale jeszcze co nieco

widziałem i gdy przechodziłem i odchwaszczaczem koło garażu, zobaczyłem, że ktoś idzie w moją stronę.

Kamera odjechała w tył i okazało się, że biała ściana jest frontem wolno stojącego garażu na trzy

samochody. Sprawiał wrażenie starego i zrujnowanego, a automatyczne drzwi wyglądały tak, jakby miały

lada chwila upaść.

- Najpierw widziałem tylko sylwetkę. W domu nikogo nie było, stał pusty, odkąd zacząłem kosić tutaj

trawę, więc zdziwiłem się, kto tu może łazić. - Kamera ukazała wąski podjazd, wijący się wśród sosen w

stronę ulicy. - Wtedy zobaczyłem, że to dziewczyna. Miała długie blond włosy i była ubrana w niebieskie

dżinsy i jasny podkoszulek. Szła w moim kierunku jak gdyby nigdy nic. Myślałem, że chce coś powiedzieć

i na wszelki wypadek wyłączyłem spryskiwacz. Była już wtedy bardzo blisko, dokładnie tam, obok tamtej

sosny.

Wskazał na strzeliste drzewko, rosnące w odległości niespełna dziesięciu metrów od garażu.

- Patrzyła prosto na mnie, daję słowo. I nagle ... znikła. Dosłownie rozpłynęła się w powietrzu. - Przełknął

ślinę. - To było strasznie dziwne.

- Co wtedy zrobiłeś, Tom? - spytała ruda.

Chłopak uśmiechnął się głupawo i wbił ręce w kieszenie.

- Wrzasnąłem, rzuciłem spiyskiwacz i dałem dyla, jakby się paliło. Przysiągłem, że moja noga więcej tutaj

nie postanie. I dotrzymałem słowa, aż do dzisiaj. Harvey ... nasz szef ... musiał kogoś przysłać po moje

rzeczy.

- Myślisz, że co widziałeś, Tom?

- Nie ma żadnego "myślę" - odpowiedział. - Niech się ze mnie śmieją ... niektórzy z kumpli uznali to za

przedni kawał... ale ja wiem, że widziałem ducha. I to tak wyraźnie, jak teraz widzę panią.

Nastąpiło ponowne zbliżenie twarzy dziennikarki i rudowłosa odezwała się prosto do kamery.

- Pokazaliśmy Tomowi sześć zdjęć młodych, długowłosych blondynek, kilka z nich mieszka obecnie w

pobliżu GId Taylor Place. Byliśmy ciekawi, czy rozpozna w którejś widzianą przez siebie osobę. - Kamera

raz jeszcze odjechała w tył, obejmując chłopca i dziennikarkę. Wciąż stali przed garażem i Tom Bell

trzymał przed sobą fotografię. - Czy na tym zdjęciu znajduje się dziewczyna, którą widziałeś, Tom?

- Tak, proszę pani - padła odpowiedź.

- Jesteś pewien?

- Jak dwa razy dwa cztery, proszę pani.

- Rozumiem - odpowiedziała reporterka z lekkim uśmiechem. Nastąpiło zbliżenie fotografii i ekran

wypełniła uśmiechnięta twarz nastoletniej blondynki. Joe również pamiętał to zdjęcie. Poczuł lekkie ukłucie

litości, a może smutku, bo dziewczyna beztrosko uśmiechała się do obiektywu, nieświadoma potwornych

okoliczności, w jakich wkrótce zakończy się jej krótkie życie.

- To zdjęcie Tary Mitchell- powiedziała zza kadru rudowłosa. - Zrobiono je tydzień przed śmiercią.

Trzasnęły drzwi kuchenne. Joe i Dave jednocześnie podskoczyli na swoich miejscach i obejrzeli się do

tyłu.

- Wróciłam! - zawołała Amy, z hałasem odstawiając siatkę z zakupami.

- Już do ciebie idę, skarbie - odkrzyknął Dave. Zadzwonił telefon. Jeden z aparatów stał na stoliku obok

kanapy iJoe skrzywił się mimowolnie, kiedy piskliwy dźwięk na chwilę zagłuszył słowa płynące z

telewizora.

- Czy ktoś może odebrać? - wrzasnęła Amy. - Mam zajęte ręce.

- Ja odbiorę. - Dave sięgnął po słuchawkę. - Halo? Joe usilnie próbował skupić się na programie.

Reporterka dalej stała przed domem, ale już bez chłopaka.

- Dziś wieczorem w programie "Na tropie tajemnic" spróbujemy rozwikłać zagadkę śmierci Tary i

tajemniczego zaginięcia jej koleżanek - oznajmiła.

- To do ciebie, Joe. Burmistrz. - Dave podał mu słuchawkę

Joe stłumił irytację.

- Cześć, Vince - powiedział.

Rzeczony Vince naprawdę nazywał się Vincent Capra i podobnie jak Joe był dawnym policjantem z

Jersey, który znalazł wytchnienie na spieczonym przez słońce skrawku lądu o nazwie wyspa Pawleys.

Siedem lat wcześniej, jako pięćdziesięciopięciolatek przeszedł na emeryturę i przeniósł się wraz z żoną

Ann do swojego letniego domku na wyspie. Lecz niespokojny duch rdzennego mieszkańca Jersey

Robards Karen - Cienie dawnych lat.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: