Klozet.pdf

Klozet

Królowa angielska, Elżbieta I, nieustannie narzekała na nieprzyjemny zapach,

wydobywający się z nie opróżnionych nocników w jej pałacu w Richmond. W 1595

roku jeden z dworzan, John Harington, przyszedł swojej pani z pomocą. Podczas

podróży po Włoszech usłyszał on o ciekawym wynalazku - ustępie, w którym

nieczystości spłukiwane były za pomocą wody. W niedługim czasie jeden z klozetów

Haringtona zainstalowany został w pałacu Richmond.

Harington był tak zadowolony z owego wynalazku, że opisał go w napisanej przez

siebie księdze. Klozet nie był jednak dostępny dla większości ludzi ze względu na

brak kanalizacji, przy pomocy której można by odprowadzać nieczystości, brak

bieżącej wody oraz niedostatek środków finansowych na prace hydrauliczne.

Większość ludzi nadal opróżniała nocniki albo zatrudniała służbę, która wyręczała ich

w tych nieprzyjemnych czynnościach.

U schyłku XVIII wieku brytyjski wynalazca, Joseph Bramah, usprawnił konstrukcję

klozetu. Wprowadził takie elementy, jak zawór trójkulowy, który kontroluje przepływ

wody napełniającej zbiornik, i rurę w kształcie litery U, powodującą, że nieprzyjemny

zapach z rury odpływowej nie wydostaje się na zewnątrz. Bramah uzyskał patent na

swój wynalazek w 1778 roku. Klozet wszedł jednak do powszechnego użytku dopiero

pod koniec XIX wieku, kiedy to w europejskich miastach instalować zaczęto systemy

kanalizacyjne.

Nawet takie miasto jak Londyn nie posiadało kanalizacji aż do lat sześćdziesiątych

XIX stulecia. Dopiero wtedy wiele osób miało po raz pierwszy okazję skorzystać z

dobrodziejstw toalety. Było to 300 lat po opatentowaniu wynalazku Haringtona.

Ważnym elementem klozetu jest rura w kształcie litery S, w której zawsze znajduje

się trochę wody. Nie pozwala ona nieprzyjemnym zapachom przedostać się na

zewnątrz.

Źródło: Polski Serwis Naukowy - Servis.pl :: 1999 - 2009