Herbert James - Ocalony.pdf - !!!. Dobre książki - anna9955

JAMES

HERBERT

Przełożyła

PAULINA BRAITER

Prolog

Stary człowiek postawił kołnierz ciepłego płaszcza

i mocniej okręcił szalik wokół szyi. W chłodzie nocy widać było

ciepły oddech wydobywający się z jego ust. Przez parę sekund

człowiek przebierał stopami w cichym tańcu po twardej,

cementowej powierzchni stalowego mostu, po czym znierucho-

miał, układając swe postarzałe ciało wygodniej na twardej

ławce. Spojrzał w ciemne październikowe niebo, smakując

poczucie małości wobec jego głębi. Pół księżyca, jasne, wyraźnie

widoczne, wisiało samotnie, jakby odrębne, dodane później i nie

grające żadnej poważnej roli na ciemnym nieboskłonie.

Westchnął w duchu, opuścił wzrok na rzekę, czarną, z nagły-

mi rozbłyskami odbitego światła, łączącymi się i rozpływający-

mi, zmieniającymi się bez ustanku. Zerknął ku brzegowi, na

łódki i motorówki, łagodnie kołysane przez lekki prąd; na jasne

sklepy i restauracje, na odległy bar - wszystko oświetlone,

gubiące delikatne odcienie szarości o ostrych kontrastach

bezkompromisowego światła i czerni.

„Pięknie - pomyślał. - Jak pięknie o tej godzinie, o tej porze

roku”. Było już późno, niewielu ludzi przechodziło przez most.

Było też zimno, dzięki czemu mniej osób tam przystawało.

Większość turystów opuściła już Windsor, skończył się sezon.

Goście wycofali się do autokarów, samochodów - odeszli wraz

z jesiennym zmierzchem. Ustaną teraz pielgrzymki z Windsoru

do Eton, jego miasta, odwiedzające słynny college z dziedzińcem

z czasów Tudorów i piękną piętnastowieczną kaplicą, podziwia-

jące osiemnastowieczne wystawy sklepowe i średniowieczne

budynki z muru pruskiego, wędrujące pomiędzy licznymi

sklepami z antykami, stłoczonymi wzdłuż wąskiej głównej ulicy.

Sam nie doceniał należycie urody swego rodzinnego miasta,

póki parę lat temu nie przeczytał oficjalnego przewodnika po

Eton, uroda ta nikła bowiem przy codziennej zażyłości. Lecz

teraz, kiedy mógł przez kilka lat wypocząć, rozejrzeć się wokół

i jakoś zorganizować swoje życie, zainteresowała go łiistoria

i niepowtarzalny cłiarakter miasta. W ciągu ostatnich czterech

lat, od czasów odejścia na emeryturę i ostatniej choroby, zajął

się Eton, stając się prawdziwym ekspertem. Turysta, któremu

zdarzyło się zapytać starszego pana o drogę, stawał nagle twarzą

w twarz z doskonale zorientowanym i praktycznie niestrudzo-

nym przewodnikiem, który nie opuszczał go, póki nie prze-

kazał mu przynajmniej podstawowych faktów z historii miasta.

Lecz pod koniec lata starszy pan miał już dość turystów

i ich hałaśliwej bieganiny po spokojnym zazwyczaj miaste-

czku, toteż z radością witał nadejście chłodów i ciemnych

wieczorów.

Codziennie około wpół do dziewiątej wieczór opuszczał swój

domek z werandą na Eton Square i spacerkiem udawał się do

colleg'u stamtąd zaś z powrotem w stronę Higłi Street i mostu,

na którym niezależnie od pogody spędzał co najmniej pół

godzinki, obserwując, jak wody Tamizy rozdzielają się w dole

rzeki, by opłynąć wyspę Romney. Nie oddawał się żadnym

poważnym rozmyślaniom - po prostu wczuwał się w nastrój

nocy. Niekiedy, najczęściej w lecie, przyłączali się do niego inni,

czasem obcy, czasem znajomi, mający ochotę na chwilę pogawę-

dki. Szybko jednak pogrążał się w zamyśleniu. W drodze

powrotnej wstępował zawsze do baru „U Christophera"’ na

szklaneczkę brandy, jeden z nielicznych luksusów, na jakie sobie

pozwalał, po czym wracał do domu, do łóżka.

Przypuszczał, że ten dzień nie będzie się różnił od pozostałych. I

wtedy dobiegł do jego uszu łoskot silników samolotu. Nie

było w tym nic niezwykłego - Eton leżało na trasie lotów

z pobliskiego Heathrow, co stanowiło zresztą powód wielu

narzekań okolicznych mieszkańców, zarówno w Eton, jak

i w Windsorze - ale z jakiejś przyczyny zadarł głowę do góry,

aby zlokalizować źródło hałasu. Najpierw dostrzegł światło

ogonowe, po czym, kiedy już jego oczy przywykły do atramen-

towego tła, dojrzał potężny kadłub odrzutowca.

„Jeden z tych wielkich - pomyślał. - Przekleństwo, te

wszystkie samoloty. Szczególnie wielkie odrzutowce. Hałaśliwe

olbrzymy. Cóż, przypuszczam, że to zło konieczne”. Pragnął

odwrócić oczy, czując, jak napięcie naciągniętych mięśni karku

przeradza się w nieprzyjemny ból, z jakiegoś jednak powodu nie

mógł tego zrobić. Ogromny korpus - całkiem nisko - czerwone

światła, huczący dźwięk zafascynowały go nagle. Zbyt wiele

widział podobnych potworów, aby akurat ten miał go zaintere-

sować, ale zorientował się, że nie może oderwać od niego

wzroku. Coś było nie w porządku. Nie miał pojęcia, skąd o tym

wiedział, ale coś tam w górze nie grało.

Wyglądało na to, że maszyna skręca, co samo w sobie było

niezwykłe, jako że większość samolotów przelatywała nad Eton

prosto, bez żadnych zmian kursu. Prawe skrzydło jakby obniża-

ło się. Tak, z pewnością skręcał. I wtedy ujrzał, jak samolot

otwiera się. Usłyszał stłumiony wybuch, ale jego zmysły ledwie

zarejestrowały odgłos, tak były zajęte potwornym widowiskiem.

Samolot nie przełamał się do końca i cały korpus nurkował teraz

ku ziemi. Widział przedmioty, wypadające z rozprutego kadłu-

ba; przedmioty, które mogły być jedynie fotelami, walizkami -

i ludzkimi ciałami.

- O Boże - powiedział na głos i ten dźwięk nagle przeniknął

jego umysł. - Tak nie może być! Pomóż im. Boże, pomóż!

Jego krzyk utonął w jękliwym ryku silników, gdy spadający

samolot przeleciał nad nim, prześlizgując się nad High Street.

Odgłos pracy czterech motorów zmieszał się z poświstem

wiatru, dając w efekcie ów przerażający dźwięk. Moc silników

uchroniła samolot przed zwykłym upadkiem. Stary człowiek

dostrzegł, że okna z przodu oświetlone były czerwonym blas-

kiem, a z kadłuba wydobywały się jęzory płomieni, szarpane

potężnymi powiewami wichru. Samolot ledwie trzymał się

całości, część ogonowa odchylała się w dół, w każdej chwili

grożąc oderwaniem od reszty.

Samolot zniknął mu z oczu. Hangary na łodzie litościwie

ukryły ostateczną i nieuniknioną katastrofę przed jego wzro-

kiem. Nastąpiła jakby przerwa, chwila ciszy, chwila, w której

zdawało się, że nic się nie stało - lecz wtedy nastąpił wybuch.

Czerwień rozświetliła niebo. Ujrzał niezbyt odległe płomienie

strzelające ponad hangary.

Padł na kolana, słysząc grzmot, którego siła zdawała się

wstrząsać nawet mostem. Huk wypełnił mu uszy, przycisnął

więc do nich dłonie, zginając się w pół tak, że czołem prawie

dotykał kolan. Wciąż jednak docierał doń ten dźwięk, wibrując

w jego głowie. Ciągle jeszcze nie odczuwał szoku, wywołanego

tym. co się zdarzyło - na razie jego mózg zajęty był fizycznym

bólem. Wreszcie hałas począł cichnąć. Trwało to sekundy, ale

sekundy jakby zastygłe, bezczasowe.

Powoli uniósł głowę, wciąż jeszcze mocno zatykając uszy.

Strach rozszerzył mu oczy. Ujrzał pulsującą łunę i wznoszący się

całun dymu. Poza tym jednak wszystko trwało w bezruchu.

Zobaczył sylwetki ludzi zastygłych wzdłuż High Street, ich

twarze były białymi plamami na tle dziwnie poczerwienionego

nocnego nieba. Stali nieruchomo, jak gdyby bali się albo nie

mogli poruszyć.

Brzęk szkła z okien restauracji przy moście przerwał ciszę

i stary człowiek zauważył, że całą ulicę zaścielały błyszczące

odłamki. W oknach i drzwiach zaczęli pojawiać się ludzie,

słyszał ich nawoływania. Nikt nie był pewien, co się właściwie

stało. Podniósł się na nogi i ruszył w kierunku błoni, gdzie, jak

wiedział, ostatecznie spoczął samolot.

Biegnąc wzdłuż hangarów zauważył, że ostatnie z nich stoją

w ogniu. Dotarł do dróżki prowadzącej na łąki, z każdym

krokiem czując wzrastający ból, towarzyszący oddychaniu.

Obejrzał się przez ramię i ujrzał niewielkie płomyki liżące

budynki od tyłu. Skręcił na róg i zatrzymał się na brzegu pól,

z ręką przyciśniętą do klatki piersiowej i ramionami wznoszący-

mi się gwałtownie od wysiłku, jakim stało się chwytanie

oddechu.

Objął osłupiałym spojrzeniem wrak odrzutowca, oświetlony

blaskiem pożaru. Kadłub był zmiażdżony, dziób zadarty w górę

i spłaszczony. Jedno widoczne skrzydło leżało obok części

ogonowej, która ostatecznie odpadła całkowicie od głównego

korpusu. Jedynie sam ogon wznosił się majestatycznie, prawie

nietknięty, pośród poszarpanych szczątków, ale przez to jakby

Herbert James - Ocalony.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: