Wrak - Anna Kłodzińska.pdf - Anna Kłodzińska - elljott

ANNA KŁODZIŃSKA

WRAK

Rozdział 1

Hipy obsiadły skwer przy pomniku Mickiewicza, to było ich

ulubione miejsce oprócz letniej herbaciarni w parku

Łazienkowskim, na górze. Siedzieli rządkiem na ławkach,

wszystko długowłose, przeważnie brodate, cicho o czymś

rozmawiali. Dziewczyny były tylko dwie - Słowianka i Ta

Pierwsza, o której mówiono, że dawniej chodziła z Prorokiem,

teraz ją jakoś zaniedbał.

Sierpniowy wieczór nie przyniósł ochłodzenia, po zachodzie

słońce grzało tak, jakby stało na środku nieba. Hipy

porozpinały brudne koszule; ślady po żyletkach i paznokciach

odznaczały się ostro na skórze. Ta Pierwsza nosiła znak na

czole, mówiła, że to od Proroka. Że ciął ten znak powolutku,

może kwadrans albo dłużej, ale nic nie czuła po zastrzyku

Lucyny.

- Masz? - zainteresował się Andrzej, spojrzał na nią

wyczekująco.

Potrząsnęła głową. O locynę było najtrudniej, a Prorok chodzi

teraz z Malutką i dla niej się stara.

- Nic nie masz?... Naprawdę nic?

Wzruszyła ramionami, odrzuciła w tył długie ciemne włosy,

ciężkie od kurzu i tłuste.

- W domu było gdzieś trochę Berksu – mruknęła niepewnie.

Nie wiedziała, czy opłaci się inwestować w Andrzeja, miał

rodzinę, a ta rodzina miała pieniądze. - Ale chyba już zużyłam -

dodała spiesznie. - Twój stary może dać forsę - spróbowała.

Czarnobrody hip dosłyszał, wstał z końca ławki, przykucnął

obok nich. Był bosy. Poprzedniej nocy goniła go banda

chuliganów, uciekł, ale zgubił sandały. Pięty miał czarne od

brudu i popękane.

- Masz w domu Berks? - spytał szeptem.

- Może - uśmiechnęła się tajemniczo. Lubiła zwracać na

siebie uwagę. - Chcesz przyjść?

- Ona łże - powiedziała Słowianka zazdrośnie. - Dwa dni temu

wzięłyśmy wszystkie prochy, nic nie zostało. Ani odrobiny.

- Suszy mnie - powiedział Andrzej. Z trudem przełykał ślinę.

- Brałeś coś? - Czarnobrody patrzał na niego uważnie. Miał

takie spojrzenie, jakby ciągle badał człowieka i nie wiedział, co

w końcu o nim myśleć. Andrzej nie lubił tego hipa.

- Wczoraj - odparł niechętnie.

- Co?

- Tao - skrócił słowo, nie chciało mu się mówić.

- Taotil?

- Aha.

- Po tym trudno spać.

- Nie spałem.

- Skąd to wziąłeś?

- Mniejsza.

- To nic nie daje - upierał się czarnobrody. - Nie warto brać.

Na co ci to było?

- Tak sobie. Na próbę. Cholera, co ja bym dał za locynę! -

wykrzyknął i umilkł zaraz, trącony ostrzegawczo przez Tę

Pierwszą. Po Krakowskim snuły się tłumy, okrzyk ze skweru

mógł zaintrygować i przyciągnąć kogoś niepotrzebnego.

- Jemioła idzie! - powiedział któryś z ożywieniem.

Wszystkie głowy zwróciły się w stronę, skąd nadchodził

nieduży, trochę przygarbiony mężczyzna w szn

urowanej, żółtej koszuli i z podłużnym medalem na sznurku,

medal miał coś tam symbolizować. Ważne było, że Jemioła

zawsze miał prochy.

Podszedł do nich jak zwykle pewny siebie, ironiczny i

zadowolony.

- Bydlaki - rzekł z rozrzewnieniem, patrząc na ich

wyczekujące twarze. - Co byśta beze mnie zrobiły!

Jemioła stylizował się na chłopa, podobno jego przodkowie

pochodzili ze wsi, ale to musiało być ogromnie dawno. Stał nad

nimi, podparty pod boki, włosy w strąkach opadały mu na

opalone czoło. Otarł pot wierzchem dłoni, uśmiechnął się do

Słowianki, podobała mu się od paru dni.

- Masz? - wyręczył tamtych Andrzej. Grdyka chodziła mu jak

śliwka, znowu nie mógł przełknąć śliny.

- Mam - odparł Jemioła z triumfem. - Chodźta do mnie.

Starczy na noc. Dla wszystkich.

Podał rękę Słowiance, ściągnął ją z ławki, otoczył ramieniem i

poprowadził, jak w pierwszą parę w tańcu, reszta szła za nim.

Andrzej wlókł się na końcu, było mu trochę niedobrze. Bał się

przyznać, że nigdy jeszcze nie zażywał locyny i nie wiedział, jak

na nią zareaguje. Był już świadkiem - przerażonym, milczącym

świadkiem - paru różnych reakcji organizmu na nowy środek

psychotropowy i wiedział, że jakakolwiek pomoc czy

współczucie było w tym gronie niemodne. Wywlekało się po

prostu gościa gdzieś w krzaki, aby doszedł” - obojętnie, do

czego. Najmłodszą, jasnowłosą Hanię w porę znaleźli

przechodnie, w szpitalu wiele się nabiedzili, aby ją odratować.

Hania nie zdradziła nikogo z hipów, może zresztą dlatego, że

znała tylko ich imiona lub pseuda, a żadnego adresu.

O locynie mówili mu, że wizje są czasami kolorowe. Gdzieś

wyczytał, że nowemu władcy Inków czy Azteków dawano w

tamtych czasach wyciąg z meksykańskich grzybów, zawierający

locynę, i zamykano go w izolowanym pomieszczeniu. Władca

miał fantastyczne wizje, z których po ocknięciu się prorokował

podwładnym. W książce nie było jednak podane, co się dzieje z

człowiekiem” zanim ogarną go wizje, i tego przejściowego

okresu bał się, choć jednocześnie bardzo pragnął spróbować.

Jemioła mieszkał daleko, aż w Marysinie Wawerskim. Miał

tam pokój z kuchnią, na parterze od podwórza, dom był w

ogóle mały, stary i reszta lokatorów nie interesowała się

cudzymi sprawami, za takie rzeczy można było tu oberwać

pięścią lub nożem. Mieszkanie należało do rodziców Jemioły,

ale nie było ich. Tak właśnie mówił: „nie ma ich” i każdy musiał

na tym poprzestać, Jemioła nie lubił zbędnych pytań.

Andrzej był tu dwa, może trzy razy. Zazwyczaj w domu było

brudno i smrodliwie, toteż zdziwił się zmianom, jakie teraz

zastał. Pokój był posprzątany, wywietrzony, na tapczanie leżał

nowy koc, krzesła - połamane, kulawe - zastąpiono kilkoma

fotelikami.

Wrak - Anna Kłodzińska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: