Smok I Jerzy 6 - Smok i Dżinn.pdf - Smok i Jerzy - kiedi

Gordon R. Dickson

SMOK I DŻINN

Przełożył Zbigniew A. Królicki

REBIS

Dom Wydawniczy REBIS

Poznań 1998

Tytuł oryginału

The Dragon and the Djinn

by REBIS Publishing House Ltd.,

Poznań 1998

Redaktor

Renata Bubrowiecka-Kraszkiewicz

Opracowanie graficzne

Jacek Pietrzyński

Ilustracja na okładce

Den Beauvais

Wydanie I

ISBN 83-7120-631-3

Dom Wydawniczy REBIS, Sp. z o.o.

ul. Żmigrodzka 41/49 60-171 Poznań

tel. 867-47-08, 867-81-40; fax 867-37-74

e-mail: rebis@pol.pl

http://www.rebis.com.pl

Druk i oprawa:

Zakład Poligraficzny

ABEDIK

ul. Ługańska 1, 61-311 Poznań

tel./fax 877-40-68

Craigowi Dicksonowi –

i tym, którzy go kochali

Rozdział 1

Od sześciu dni i nocy wiało nieustannie z północnego zachodu. Słudzy kulili się w

swoich kwaterach, opatuleni we wszystkie ciepłe rzeczy, jakie mieli. Zdawało im się, że w

podmuchach śnieżycy słyszą głosy szepczące ponure przepowiednie. Wiatr nawiał wysokie

zaspy pod bramę zamku, tak że trzeba było spuścić ludzi na linach z murów, żeby odgarnęli

śnieg - dopiero wtedy zdołano otworzyć wrota.

Gdy zamieć się skończyła, nastał idealnie bezwietrzny, okropnie mroźny i bezchmurny

dzień. Potem wiatr znów zaczął wiać jeszcze silniej niż przedtem, tym razem z południowego

wschodu. A nazajutrz przywiał sir Briana Neville'a-Smythe’a przez niedawno otwartą bramę

Malencontri.

Kowal oraz jeden ze zbrojnych strzegących wrót przeprowadzili siedzącego na koniu

Briana przez dziedziniec do drzwi wielkiej sali, po czym pomogli mu zsiąść i strząsnąć z

odzienia lód, który grubą warstwą pokrył narzuconą na zbroję opończę. Strażnik odprowadził

wierzchowca do ciepłej stajni. Kowal, jako osoba znaczniejsza od zwykłego strażnika, wszedł

razem z sir Brianem, żeby zapowiedzieć jego przybycie.

Nie zdążył tego zrobić. Kiedy weszli do środka, ujrzeli lady Angelę Eckert, żonę sir

Jamesa Eckerta, lorda Malencontri oraz okolicznych ziem, spożywającą popołudniowy posiłek, a

ona natychmiast rozpoznała gościa.

- Brianie! - zawołała z odległego końca długiej sali. - Skąd przybywasz?

- Z dworu - rzekł Brian, który wszystko brał dosłownie.

Podszedł do umieszczonego na podium stołu górującego nad komnatą oraz dwoma

innymi, długimi i ustawionymi prostopadle do niego, które oczekiwały na mniejszej rangi

biesiadników. W tym momencie były puste. Angie jadła obiad sama, lecz w sposób godny jej

stanowiska.

- To widzę - powiedziała nieco ciszej, gdyż zdążył podejść bliżej. - Ale skąd wyruszyłeś?

- Z zamku Smythe. Mego domu - odparł Brian z lekkim zniecierpliwieniem. Skąd

bowiem mógłby przybywać pod koniec stycznia, po kilkudniowej śnieżycy?

Jednakże zniecierpliwienie nie trwało długo, gdyż już zerkał na stojące przed Angie jadło

i trunki. To, co Angie - razem z mężem przypadkowo przeniesiona z dwudziestego wieku do

tego czternastowiecznego świata - uważała za lunch, dla Briana było obiadem, głównym

posiłkiem dnia. A dzisiaj nie jadł nic od spożytego o świcie śniadania.

- No, usiądź, proszę, zjedz coś i napij się - zachęciła go Angie. - Na pewno przemarzłeś

do szpiku kości,

- Ha! - rzekł Brian z błyskiem w oku, gdy usłyszał oczekiwane zaproszenie.

Słudzy już przyszykowali mu miejsce na końcu stołu, sadzając go bokiem do Angie.

Ledwie usiadł, a już inny sługa przybiegł z parującym dzbanem, z którego nalał gorącego wina

do czary - wielkiego, prostokątnego, metalowego pucharu postawionego przed Brianem.

- Grzane wino, na Boga! - rzekł uszczęśliwiony Brian.

Pociągnął kilka długich łyków, sprawdzając, czy nie myli go węch. Odstawił puchar i

rzucił Angie promienne i życzliwe spojrzenie. Kolejny sługa postawił przed nim pasztet i nałożył

mu spory kawał na wielką, grubą pajdę razowego chleba, pełniącą funkcję talerza. Sir Brian z

aprobatą kiwnął głową, zręcznie chwycił największy kawałek pasztetu, a potem wytarł do czysta

palce w leżącą obok serwetkę,

- Sądziłem, Angelo, że kiedy jesteś sama, spożywasz obiady w słonecznym pokoju -

powiedział, gdy zdołał przełknąć kęs.

- Zazwyczaj tak - odparła Angie. - Tutaj jednak jest wygodniej.

Wymieniła z Brianem spojrzenie świadczące o zrozumieniu; przynajmniej w tej kwestii

byli całkowicie zgodni.

Służba. Angie wolałaby jadać w pokoju słonecznym - prywatnej komnacie pana i pani

tego zamku znajdującej się na szczycie wieży Malencontri. Pokój był ciepły i wygodny dzięki

oknom z szybami z prawdziwego szkła chroniącymi przed kaprysami pogody oraz

zainstalowanemu przez jej męża podłogowemu ogrzewaniu, stosowanemu do ocieplania

domostw już przez wczesnych rzymskich zdobywców Brytanii, a zapomnianemu w

średniowieczu. Pomiędzy dwiema kamiennymi podłogami pozostawiono po prostu puste

przestrzenie, w których krążyło powietrze ogrzewane ogniem płonącym w kominku znajdującym

się na zewnątrz pomieszczenia. W pokoju słonecznym też był wielki kominek, który w taką

pogodę nie służył jedynie jako dekoracja, ale był także użyteczny.

Oczywiście, w wielkiej sali również były kominki. Nawet trzy - i to duże. Jeden

znajdował się za honorowym stołem, przy którym siedziała teraz Angie, a dwa pozostałe w

połowie obu dłuższych ścian. Teraz, ze względu na obecność Angie, na wszystkich trzech płonął

ogień. Pomimo to jednak w komnacie było nadal zimno.

Dlatego Jim i Angie niechętnie jadali tutaj popołudniowe posiłki. Wprawdzie żaden sługa

nie przyszedł do nich i nie błagał, aby jadali w wielkiej sali, chociaż robiono aluzje na temat

wygodnej bliskości kuchni i honorowego stołu, dzięki której potrawy byłyby gorące. Nikt jednak

oficjalnie nie protestował.

Mimo to były pewne niepisane granice tego, co wolno panu i pani - nawet jeśli ten lord

był sławnym rycerzem i czarodziejem. Ci, którzy służyli szlachetnie urodzonym, słuchali

Smok I Jerzy 6 - Smok i Dżinn.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: