48
d) znak celownika, np. „osiem (8)”
e) znak poprawki kierunku, np. „Pierwszy prawy znak”
f) punkt celowania:
– „Pod cel”
– „W podstawę”
– „W górną krawędź”
g) sposób prowadzenia ognia, np.:
– „W ruchu”
– „Z krótkich przystanków”
– „W miejscu”
h) rodzaj ognia, np.:
– „Długimi seriami”
– „Ogniem posiewanym”
– „Szybkim ogniem pojedynczym”
i) moment otwarcia ognia, określa hasło komendy – „Ognia !”
Przykłady komend ogniowych do otwarcia ognia podawanych przez dowódcę drużyny:
* „Działonowy-operator, kumulacyjnym, dozór złamane drzewo, w prawo 10, dalej 300 przy gruzach – czołg, 10, w miejscu – Ognia !”
* „Działonowy-operator, kumulacyjnym, na rozwidleniu dróg – transporter, 7, pierwszy prawy znak, z krótkich – Ognia !”
Wykonując podaną komendę, działonowy-operator podaje kierowcy komendę „Krótki” lub „Krótki z podaniem miejsca zatrzymania się np.: „Krótki – przy rozbitym schronie”.
* „Działonowy-operator z km PKT – obok spalonej zagrody – działo przeciwpancerne, 6, pod cel, w ruchu – Ognia !”
* Celowniczy km i strzelcy lewej burty, piechota w okopie, 4, w ruchu – Ognia!”
Podczas stawiania zadań ogniowych dowódca drużyny podaje:
– prowadzących ogień;
– rodzaj broni i amunicji;
– cel;
– sposób wykonania zadania, np.: „zniszczyć, „obezwładnić”.
Zadanie ogniowe stawia się wówczas, gdy nie ma czasu na podawanie komend. Jest to równoznaczne z przekazaniem strzelającym inicjatywy w zakresie przygotowania danych początkowych do strzelania i poprawiania ognia.
Przykłady zadań ogniowych stawianych przez dowódcę drużyny:
* „Działonowy-operator, pociskiem kierowanym, dozór zagroda, w prawo 20, obok krzaków – czołg – zniszczyć !”
* Działonowy-operator, odłamkowym, celowniczy km i strzelcy prawej burty, z prawej nacierająca piechota – obezwładnić !”
* „Strzelcy lewej burty, z lewej grupa piechoty, w ruchu – zniszczyć !”
W celu poprawienia błędnej komendy podaje się – „Wróć”, a następnie komendę właściwą. Jeżeli zachodzi konieczność zmiany komendy odnoszącej się tylko do celownika, znaku poprawki kierunku, wyprzedzenia lub punktu celowania, należy podać – „Działonowy-operator, celownik (kierunek, wyprzedzenie, punkt celowania) – wróć”, po czym, podać komendę właściwą, np. gdy:
– zamiast celownika „dziesięć” podano celownik „osiem” w miejsce niewłaściwej komendy należy podać: „Działonowy-operator, celownik wróć, celownik dziesięć”;
– zamiast znaku poprawki kierunku „pierwszy prawy znak” podano „pierwszy lewy znak”. Zmieniając należy podać: „Działonowy-operator, kierunek wróć, pierwszy prawy znak”;
– zamiast wyprzedzenia „dwie figury” podano „wyprzedzenie jedna figura”. trzeba zatem podać: „działonowy-operator, wyprzedzenie wróć, wyprzedzenie dwie figury”;
– zamiast podać „punkt celowania w podstawę” podano „w wieżę”. Poprawiając błędną komendę, należy podać „Działonowy-operator, punkt celowania wróć, celuj w podstawę”.
1. Stosowanie zasad strzelania w czasie prowadzenia ognia
– pojedynczy, wyraźnie widoczny cel należy ostrzeliwać krótkimi seriami lub długimi;
– jeżeli cel jest ważny lub im dalej jest położony, tym serie powinny być dłuższe;
– ogień prowadzi się tak długo, aż cel zostanie zniszczony;
– cele ukazujące się niszczyć seriami szybko następującymi po sobie;
– cel grupowy składający się z kilku postaci ostrzeliwać serami, przenosząc kolejno ogień z jednej postaci na drugą, rozpoczynając od najbardziej ważnych;
– cel szeroki lub cel zamaskowany należy ostrzeliwać przez poszerzenie z km PK i długimi serami z kbk AKMS, przenosząc kolejno punkt celowania od jednego skraju celu na drugi o około jedną szerokość muszki;
– do celów ruchomych ogień należy prowadzić sposobem wyczekiwania lub jego prowadzenia;
– w czasie strzelania do celu ruchomego sposobem prowadzenia celu ogień prowadzi się krótkimi lub długimi seriami, w zależności od prędkości celu i odległości strzelania; przy sposobie strzelania przez wyczekiwanie na cel ogień prowadzi się długimi serami;
– w czasie strzelania do celów znajdujących się w pobliżu stanowisk ogniowych demaskujących się dźwiękiem prowadzi się ogień długimi serami, celując w kierunku dźwięku;
– strzelanie do celów znajdujących się za zasłoną dymną prowadzi się długimi seriami z poszerzeniem wzdłuż frontu;
– z km PKS prowadząc ogień sztyletowy strzela się z maksymalnym natężeniem, aż do całkowitego zniszczenia celu;
– przy strzelaniu z RPG-7W najpierw strzela się nabojami przenoszonymi przez pomocnika celowniczego; naboje przenoszone przez celowniczego stanowią nienaruszalny zapas i mogą być zużyte na rozkaz dowódcy.
2. Stosowanie zasad strzelania w czasie poprawiania skuteczności ognia
– w czasie strzelania należy dokładnie obserwować wyniki strzelania;
– skuteczność ognia ocenia się na podstawie odbicia pocisków (wybuchu granatu), toru lotu pocisków (nb. smugowe) i zachowanie się przeciwnika;
– korygowanie ognia dokonuje się poprzez zmianę punktu celowania go wysokości i kierunku jednocześnie lub przez zmianę nastawy celownika, a także poprzez zastosowanie obu sposobów jednocześnie;
– punkt celowania należy przesuwać o wartość odchylenia pocisków w kierunku przeciwnym;
– w broni posiadającej szczerbiki (km PK, km PKS) lub siatki celowników (kbw SWD) w razie odchyleń pocisków w prawo (w lewo) względem celu należy przesuwać szczerbik (siatkę celownika) w lewo (w prawo) o wielkość kąta odchylenia pocisków, a następnie skorygować położenie przyrządów celowniczych;
– do korygowania ognia według smug pocisków należy stosować naboje z pociskami zwykłymi i smugowymi w stosunku 3:1 (trzy pociski zwykłe i jeden smugowy).
3. Eliminowanie ujemnego wpływu ruchu celu i wiatru na celność strzelania
Ujemny wpływ ruchu celu i wiatru eliminuje się przez stosowanie w praktyce danych tabelarycznych i wzorów polowych. W wypadku ruchu celu, aby tor pocisków przechodził przez środek celu, należy zastosować wyprzedzenie. Wyprzedzenie to odległość, o którą przesuwa się cel w czasie lotu pocisku do tego celu.
W wypadku wiatru, aby tor pocisków przechodził przez środek celu należy zastosować poprawkę. Jeżeli cel jest ruchomy i wieje wiatr, należy stosować poprawkę sumaryczną.
A) Ruch celu:
Określa się go wzorem:
W = Vc ∙ tlp
gdzie:
W – wyprzedzenie
Vc – prędkość celu w m/s
tlp – czas lotu pocisku w sek.
Na podstawie tego wzoru można bardzo dokładnie wyliczyć wielkość wyprzedzenia, lecz stosowanie go na polu walki ma wiele minusów. Na podstawie badań stwierdzono, że dokładne i łatwiejsze do zapamiętania są wzory polowe dotyczące rodzajów amunicji.
7,62 mm nb. kb
100 – 500 m c - ½ figury = x figur
600 – 700 m c = x figur
800 m c + 1 figura = x figur
900 m c + 2 figury = x figur
1000 m c + 3 figury = x figur
c – nastawa celownika
Przykład: prędkość celu 3 m/s, ruch poprzeczny, szerokość celu 0,5 m, odległość do celu 300 m, celownik 3
Odp. wyprzedzenie powinno wynosić 2,5 figury.
Uwagi:
– jeżeli strzelamy do idącego to powyższy wynik dzielimy przez dwa;
– jeżeli cel porusza się ruchem skośnym, to wynik dzielimy przez dwa;
– jeżeli strzelamy do celu sposobem wyczekiwania na cel, to wynik mnożymy przez dwa;
– jeżeli strzelamy do celu szerszego niż 0,5 m to wynik dzielimy przez wielkość tyle razy, ile cel jest szerszy od celu o szerokości 0,5 m.
7,62 mm nb. wz. 43
100 – 400 m c = x figur
500 m c + 1 figura = x figur
600 m c + 2 figury = x figur
85 mm nb. PG-7W
– ruch celu poprzeczny;
– wynik w działkach poprawek bocznych skali celownika;
– odległość strzelania 100 – 500 m
10 km/h ruchu celu = 1 działka
15 km/h ruchu celu = 2 działki
20 km/h ruchu celu = 2,5 działki
25 km/h ruchu celu = 3 działki
30 km/h ruchu celu = 4 działki
Uwaga:
– jeżeli cel porusza się ruchem skośnym, to wyprzedzenie należy podzielić przez dwa.
– wiatr umiarkowany;
– cel o szerokości 0,5 m;
–
tysięcznych
– wiatr o ruchu poprzecznym
– jeżeli wiatr jest słaby, wynik dzielimy przez dwa;
– jeżeli wiatr jest silny, wynik mnożymy przez dwa;
– jeżeli wiatr jest skośny, wynik dzielimy przez dwa;
– jeżeli wynik przyjmujemy w figurach, to przy strzelaniu do celu szerszego niż 0,5 m, wynik dzielimy przez wielkość tyle razy, ile cel jest szerszy niż 0,5 m.
– wiatr o ruchu poprzecznym;
– odległość strzelania 100 – 500 m.
działki
Wynik w tysięcznych lub w działkach poprawek bocznych skali celownika:
– jeżeli wiatr wieje skośnie w stosunku do stanowiska ogniowego, wynik dzielimy przez dwa.
C) Poprawka sumaryczna:
Jeżeli wystąpi sytuacja, że cel jest ruchomy i wieje wiatr, należy ustalić poprawkę sumaryczną.
Przy strzelaniu amunicją nie posiadającą silników rakietowych:
a) przy zgodnym ruchu celu i kierunku wiatru wielkość odejmujemy
b) ...
hermes50