Flewelling Lynn - Księżyc zdrajcy 11-14 korekta.pdf - Traitor's Moon - Nightrunner 3 - ciri134

11. Przystosowanie

Serce Aleca zamarło na chwilę, gdy Adzriel wskazała przeznaczony dla nich

dom. Wysoki, wąski i zwieńczony rodzajem małej, otwartej na boki konstrukcji, wyglądał

złowrogo na tle wieczornego nieba.

Jednak wnętrze skłoniło go do niewielkiej zmiany niepochlebnej opinii. W środku, gdzie okiem

sięgnąć, widać było uśmiechnięte twarze członków Bokthersa. Mimo to miejsce wciąż

wydawało mu się duszne i depresyjne, zupełnie różne od niedbałej wygody Gedre.

Na litość Boską, co według nich jest w tym miejscu pięknego? - znów przemknęło mu przez

głowę. Zachował jednak te myśli dla siebie. Kheeta poprowadził ich w głąb domu. Słabo

oświetlone pomieszczenia tworzyły istny labirynt. Porozrzucane na różnych dziwnych

poziomach i połączone wąskimi korytarzykami i galeryjkami, wydawały się pochylać pod

niepokojącym kątem. Wewnętrzne pokoje nie miały okien, podczas gdy zewnętrzne

przechodziły w szerokie balkony, bardzo często pozbawione jakichkolwiek zasłon czy

parawanów.

- Wasi Bash’wai mieli dość oryginalne spojrzenie na architekturę - mruknął do Seregila i

potknął się na niespodziewanym schodku.

Wewnętrzne ściany wykonano z tego samego wzorzystego kamienia, co zewnętrzne.

Przyzwyczajony już do bogatych fresków i posągów widywanych w Skali, Alec uznał za co

najmniej dziwaczny fakt, że Aurenfaie nie utrwalali na malowidłach swojego codziennego

życia.

Większą część parteru zajmowała wielki sala główna. Znajdujące się za nią mniejsze pokoje

przeznaczono do prywatnego użytku. Na tyłach umieszczono kilka sal kąpielowych i ogromną

kuchnię z widokiem na otoczony murem dziedziniec. Z prawej ograniczały go budynki stajni, z

lewej zaś niska, kamienna budowla, która miała służyć za kwaterę turmie Beki. Tylna brama

wychodziła na aleję prowadzącą do sąsiedniego domu, należącego do Adzriel.

Pokoje Klii, Torsina i Thero znajdowały się na drugim piętrze. Alecowi i Seregilowi

wyznaczono dużą komnatę na trzecim. Była przestronna, pomimo typowych dla Aurenfaie,

barwnych mebli, wysoki sufit spowijał cień. W najdalszej części hallu wejściowego chłopak

odkrył wąską klatkę schodową. Wspiął się nią zaciekawiony. Schody wyprowadziły go do

zbudowanej na płaskim dachu ośmiokątnej, kamiennej altanki.

Wysokie, łukowato zakończone otwory w każdej ze ścian pozwalały wejść i cieszyć się

wspaniałym widokiem. Wewnątrz poustawiano gładkie bloki z czarnego kamienia, służące za

ławeczki. Stojąc tak samemu, bez trudu potrafił wyobrazić sobie, że pierwsi mieszkańcy

domostwa są tu razem z nim, ciesząc się wieczornym chłodem. Nagle wydało mu się, że może

usłyszeć minione echo ludzkich głosów, kroków, cichnący i głośniejszy na przemian dźwięk

jakiegoś instrumentu.

Nagle wystraszył go szmer skóry na kamiennej posadzce. Rozejrzał się gwałtownie i dostrzegł

szczerzącego się doń z drzwi Seregila.

- Śnisz na jawie? - spytał, podchodząc do okna wychodzącego na dom Adzriel.

- Chyba trochę tak. Jak nazywa się to miejsce?

- To colos .

- Wydaje się... nawiedzone przez duchy poprzednich mieszkańców.

Aurenfaie objął go ramieniem.

- Bo takie jest, jednak nie ma się czego obawiać. Sarikali pogrążona jest we śnie i czasami do

nas przemawia. Jeśli będziesz nasłuchiwał wystarczająco długo, być może usłyszysz jej głos. -

Obrócił Aleca delikatnie przodem w stronę domu siostry i wskazał balkonik na najwyższym

piętrze. - Widzisz to okno, na górze, po prawej? Tam był mój pokój. Potrafiłem przesiadywać

tam godzinami i po prostu słuchać.

Alec wyobraził sobie przyjaciela takiego, jakim musiał być w dzieciństwie. Niezmordowany,

szarooki chłopak siedzący z brodą wspartą na dłoni, zasłuchany w sączące się z nocnego

powietrza dawno zagrane melodie.

- To wtedy ich usłyszałeś?

Chłopak poczuł jak obejmujące go ramię zaciska się mocniej. Na jeden, krótki moment twarz

ukochanego przepełniła tęsknota, zupełnie jak twarz zagubionego dziecka. Nie zdążył jednak

zrobić nic poza zarejestrowaniem tych uczuć, bo Seregil niemal natychmiast się opanował.

Wrócił do swojego zwykłego, wesołego sposobu bycia.

- Przyszedłem powiedzieć ci, że kąpiel jest już gotowa. Zejdź na dół, kiedy będziesz gotów.

I odszedł.

Alec zwlekał chwilę, nasłuchując. Usłyszał jedynie znajomy zgiełk. To jego towarzysze

rozpakowywali się w swoich pokojach.

Beka zrezygnowała z pokoju w głównym budynku na rzecz klitki w barakach, w którym

ulokowano żołnierzy.

- Odkąd tu przybyliśmy nie widziałam jeszcze porządnych fortyfikacji - wymamrotała z

pretensją Mercalle. Rozglądała się po nowej siedzibie.

- Zastanawiasz się, co sie stało z tymi całymi Bash’wai - zauważył Braknil. - Każdy, kto tylko

zechce, mógłby z łatwością wjechać i zająć budynki.

- Wierz mi, też nie jestem zadowolona, ale nic na to nie poradzimy - odpowiedziała kapitan. -

Wypatrujcie ognia, zbadajcie każdy zakamarek i ustawcie warty przy każdym wejściu. Ustalimy

grafik z podziałem na trzymanie straży, pilnowanie Klii i czas wolny. To dotyczy każdego.

Myślę, że to nie pozwoli żołnierzom znudzić się zbyt szybko.

- Ci, którzy akurat będą wolni od obowiązków, odbędą standardową, miejską musztrę -

powiedziała Mercalle. - Nie mniej niż trzech na grupę, starsi stażem pilnują świeżaków. Przez

kilka pierwszych dni będą trzymać się blisko domu, dopóki nie przekonamy się, co mieszkańcy

tak naprawdę o nas myślą. Jeśli sądzić po minach kilku Aurenfaie, których widziałam, nie

możemy oczekiwać na gorące powitanie.

- Dobrze powiedziane, sierżancie. Przekażcie wszystkim rozkaz Komandor Klii: „W razie

jakichkolwiek kłopotów ze strony faie , nie dobywać miecza, chyba że zagrożone będzie wasze

życie”. Czy to jasne?

- Jak Słońce, pani kapitan - zapewnił Rhylin. - Lepiej oberwać niż komuś przyłożyć.

Beka westchnęła.

- Miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie. Mamy dość wrogów tam, za morzem.

Weszła do głównej sali baraku i zastała tam Nyala. Tłumacz ustawiał swój skromny bagaż obok

pryczy.

- Więc będziesz mieszkał z nami? - spytała. Znów poczuła to dziwne łaskotanie pod mostkiem.

- A nie powinienem? - Niepewnie sięgnął po sakwy.

Kątem oka zobaczyła, jak Kallas i Steb wymieniają porozumiewawcze uśmieszki.

- Przecież wciąż cię potrzebujemy - odparła zwięźle. - Od tego momentu będziemy podzieleni

na małe grupki, więc muszę zastanowić się nad tym, z kim masz pracować. Być może lady

Adzriel będzie mogła wyznaczyć nam jednego czy dwóch kolejnych tłumaczy. Nie możemy

przecież wymagać byś był w kilku miejscach na raz, prawda?

- Mimo to dam z siebie wszystko, kapitanie - puścił do niej oko. Zaraz jednak uśmiech rozwiał

się. - Wydaje mi się, że najlepiej będzie, jeśli nie pójdę na dzisiejsze przyjęcie. Bokthersanie

dobrze zaopiekują się tobą i twoimi ludźmi.

- Dlaczego? - spytała zaskoczona. - Przecież mieszkasz w tupa Adzriel. Jestem pewna, że z

radością przywita cię w swoim domu.

Wciąż się wahał.

- Możemy porozmawiać na osobności?

Dziewczyna poprowadziła go do swojego pokoju i zamknęła drzwi.

- O co chodzi?

- To Akhendi, nie Bokthersa, niechętnie przyjmą moją obecność. Dokładniej mówiąc, ich

khirnari , Rhaish í Arlisandin. Widzisz… Ja i Amali ä Yassara mieliśmy romans, oczywiście

zanim jeszcze wyszła za niego za mąż.

Nieoczekiwane wyznanie zupełnie ją ogłuszyło. Co jest ze mną nie tak? Przecież ledwo go

znam! - pomyślała, ze wszystkich sił starając się zachować beznamiętny wyraz twarzy. Mimo to

z bolesną jasnością przypomniała sobie, jak podczas ich podróży z Gedre trzymał się z dala od

Amali. Tylko Akhendyjkę trzymał na dystans, wobec innych był niezwykle przyjacielski. Znów

zobaczyła, jak wtapia się w tłum, gdy podczas powitania nad Vhadasoori pojawił się mąż

kobiety.

- Wciąż ją kochasz? - Chciała cofnąć te słowa już w momencie, gdy opuszczały jej usta.

Nyal odwrócił wzrok ze smutnym, nieśmiałym uśmiechem.

- Ubolewam nad wyborem, którego dokonała, ale zawsze będę uważał się za jej przyjaciela.

Więc tak - założyła ręce na piersi i westchnęła.

- To musiało być dla was dość niezręczne, ponownie spotkać się w ten sposób.

Tamten wzruszył tylko ramionami.

- Ona i ja... To było dawno temu, a większość zgodnie stwierdziła, że dokonała mądrego

wyboru. Mimo to jej mąż jest zazdrosny, tak jak byłby każdy starzec na jego miejscu. Najlepiej

będzie, jeśli dziś się stąd nie ruszę.

- Dobrze, jak chcesz. - Kierowana impulsem położyła mu dłoń na ramieniu. Odwracał się do

wyjścia. - I dziękuję, że powiedziałeś mi to wszystko.

- Cóż, wydaje mi się, że powinienem to zrobić prędzej czy później - wymamrotał i wyszedł.

Na Płomień Sakora, kobieto, straciłaś rozum?- wymyślała sobie w myślach, krążąc po małym

pokoju. - Kręcisz się wokół niego zupełnie jak jakaś zazdrosna dziewka kuchenna! Kiedy ta

misja się skończy, nie zobaczysz go nigdy więcej.

Ach, ale ta twarz... I ten głos! - odparło na to buntowniczo jej serce.

Ale to Ra’basi, zamiłowany podróżnik - spierała się. Według wszelkich raportów jego klan

prawdopodobnie wspierał Viresse. Do tego Seregil wyraźnie mu nie ufał, chociaż nigdy nie

powiedział tego na głos.

- Zbyt wiele miesięcy bez mężczyzny - warknęła na głos. Łatwo było temu zaradzić, bez

dodatkowych komplikacji z zakochiwaniem się. Poznanie miłości wiązało się dla niej z

gorzkimi doświadczeniami. To uczucie było teraz luksusem, na który nie mogła sobie pozwolić.

Alec i Seregil, świeżo wykąpani i uczesani, schodzili na dół, by dołączyć do pozostałych w

głównym hallu. Kiedy jednak stanęli na podeście drugiego piętra, Seregil zatrzymał się.

- Byłbym spokojniejszy, gdybyśmy mieszkali tu na dole, bliżej Klii - wyznał. Szli krętym

korytarzem, do którego przylegały pokoje pozostałych gości. Na odległym końcu była kolejna

klatka schodowa, z oknem wychodzącym na tylny dziedziniec. - O ile pamiętam, prowadzą do

kuchni - powiedział i zaczął schodzić.

Mijając kosze z warzywami, pozdrowili kucharza i weszli w przejście prowadzące do

położonego we frontowej części domu głównego hallu. Zastali tam Klię, Kheetę i Thero.

Siedzieli przy palenisku, na którym płonął wesoło ogień.

- To źle, że Akhendi tu dziś będą. To jego pierwsza noc... - Thero urwał na ich widok.

- Trzeba dochować nakazów gościnności - mruknął taktownie Kheeta. Rzucił Seregilowi

domyślne spojrzenie, które wywołało lekki wstrząs w duszy Aleca. Ci dwaj może i nie widzieli

się ponad czterdzieści lat, ale bez wątpienia nadal łączyła ich ta sama, co kiedyś, nić

porozumienia.

- Oczywiście - uciął Seregil. - Czekamy na lorda Torsina, prawda?

Zmieniasz temat jak zwykle bardzo szybko - pomyślał Alec.

- Powinien pojawić się za moment - odparła Klia. Z baraku żołnierzy dobiegły ich nagle głośne

toasty. - Och, tak, kapitan Beka również - dodała z porozumiewawczym mrugnięciem.

Chwilę później weszła Beka ubrana w brązową, aksamitną suknię. Rozpuszczone włosy

wyszczotkowała tak, że aż lśniły. Założyła nawet biżuterię, złoty naszyjnik i kolczyki. Chociaż

w stroju było jej do twarzy, to sądząc po jej minie, miała na ten temat zupełnie inne zdanie. Za

nią weszła sierżant Mercalle. Uśmiechała się szeroko, najwyraźniej rozbawiona niepokojem

swojej pani kapitan.

- Nic dziwnego, że twoi żołnierze tak wiwatowali - powiedział Kheeta. - Przez moment nie

mogłem cię rozpoznać.

- Adzriel wysłała mi liścik, w którym napisała, że włączono mnie w grono gości - wyjaśniła

zarumieniona. Palce nerwowo szarpały jakąś nieistniejącą nitkę na sukni. Podniosła wzrok i

momentalnie zjeżyła się, gdy przyłapała Aleca i Thero na gapieniu się. - No i czego? Już

wcześniej widzieliście mnie w sukni.

Zmieszani nieszczęśnicy spojrzeli po sobie nawzajem.

- Tak, ale to było dość dawno.

- Wyglądasz bardzo... ładnie - zaryzykował czarodziej, ale nagrodziła go jedynie mrocznym

spojrzeniem.

- Doprawdy, kapitanie! - zachichotała Klia. - Wyższy oficer musi umieć zachować się również w

towarzystwie, a nie tylko na polu bitwy. Mam rację, sierżancie?

Mercalle stanęła na baczność.

- Tak jest, moja pani, chociaż ta wojna dała oficerom okazję jedynie do walki.

Głównymi schodami zszedł Torsin i z aprobatą ukłonił się Bece.

- Kapitanie, przynosi pani zaszczyt zarówno swojej księżniczce, jak i krajowi.

- Dziękuję, panie - odparła ułagodzona tymi słowami dziewczyna.

Adzriel zaprosiła całą świtę Klii. Wszyscy byli w wyśmienitych humorach, nawet Seregil.

- Pora, byście poznali moją rodzinę - powiedział. Z krzywym uśmiechem objął w pasie Aleca i

Bekę.

Podczas powitania Adzriel miała u swego boku męża i siostrę.

- Nareszcie mogę was tu powitać. Niech Aura oświetla was swym blaskiem - powiedziała ze

łzami w oczach. Ściskała dłonie wchodzących kolejno gości. Seregil i Alec zostali wyróżnieni

głośnym pocałunkiem w oba policzki. Chociaż nie padło słowo „bracie”, to w powietrzu można

było wyczuć jego obecność, zupełnie jak ducha Bash’wai.

- Akhendi i Gedre już są - poinformowała ich Mydri. Szli przez elegancko urządzone komnaty

w kierunku dużego, położonego z tyłu dziedzińca. - Amali jest tobą zauroczona, Klio. Od

momentu przybycia nie mówi o nikim innym.

Chociaż dom był większy od ich kwatery, to Alecowi wydawał się o wiele milszy, bardziej

przyjazny. Zupełnie jakby ta rodzina, żyjąc tu od stuleci, nasyciła surowe kamienne mury

odrobiną swego ciepła.

Ponad lekko zarośniętym ogrodem wznosiła się szeroka, kamienna platforma. Na niej ustawiono

niskie, dwuosobowe kanapy dla wyższych rangą gości. Siedzący tam mogli obserwować księżyc

wznoszący się ponad wieże Sarikali. Alec naliczył dwadzieścia dwie osoby w barwach

Bokthersa i połowę tego odzianą w stroje Akhendi i Gedre. Ich eskorta z Gedre siedziała przy

długich stołach. Ustawiono je wzdłuż rzędów bujnych roślin pokrytych pachnącymi,

lejkowatymi w kształcie białymi kwiatami. Na widok Urgazhi Gedryjczycy zareagowali

radosnymi okrzykami i zaczęli robić im miejsce między sobą.

Amali leżała we wdzięcznej pozie obok męża. Podczas długiej jazdy nie okazała Seregilowi

nawet cienia życzliwości, nie zrobiła tego i teraz. Alec cieszył się, że oddzielało go od niej kilka

kanap. Siedział blisko Adzriel i głowy klanu Gedre. Siadając obok ukochanego, z ciekawością

przyglądał się khirnari Akhendi.

Rhaish í Arlisandin siedział trzymając dłoń żony. Widać było, że cieszy się mając ją znów u

swego boku po tak długiej rozłące. Uśmiechnął się do chłopaka.

- Amali powiedziała, że podczas podróży to ty byłeś “szczęściarzem”.

- Co? Ach, to… - uniósł dłoń by dotknąć smoczego znamienia na swym uchu. - Tak, panie. To

było dość zaskakujące.

Starzec ze zdziwieniem uniósł brew i zwrócił się do Seregila:

- Sądziłem, że opowiedziałeś mu o temu podobnych rzeczach?

Alec siedział wystarczająco blisko, by wyczuć, jak ten się spiął. Wątpił też, by zauważył to

ktokolwiek inny.

- To prawda, że zaniedbałem te kwestie, ale pamięć o tym była dla mnie... bolesna.

Rhaish uniósł dłoń w czymś na kształt błogosławieństwa i powiedział z życzliwością:

- Niech czas tu spędzony stanie się dla ciebie lekarstwem.

- Dziękuję, Khirnari.

- Beko ä Yassara, zajmiesz miejsce należne najświetniejszemu z gości - powiedziała Mydri,

wskazując dziewczynie puste miejsce obok siebie. - Twoja rodzina przygarnęła naszego…

Przygarnęła Seregila. Klan Cavishów zawsze będzie witany w Bokthersa z całego serca.

Flewelling Lynn - Księżyc zdrajcy 11-14 korekta.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: