Palmer Diana - Bogate panny 01 - Założyciel rodu.pdf - Palmer Diana - LadyHenrietta

Diana Palmer

Założyciel rodu

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Niełatwo było wytrącić z równowagi Dużego Johna Jacobsa. Był wysoki, miał ostre

rysy, oczy koloru ciemnozielonego butelkowego szkła i gęste ciemne włosy. Na jego

pociągłej twarzy widniały blizny - pozostałość po wojnie secesyjnej. Blizny nosił nie

tylko na twarzy, ale i na duszy. Pochodził z Georgii; do Teksasu przybył tuż po wojnie.

Zamieszkał w najdzikszej części Teksasu, na ranczo odziedziczonym po zmarłym wuju.

Bardzo powoli stawiał ranczo na nogi: woził bydło do Kansas, po drodze dokupując

kolejne sztuki. Piętnaście lat ciężkiej pracy nie przyniosło mu wielkich zysków, ale

ciągle nie tracił nadziei. W końcu przecież był silny i miał głowę do interesów. Posiadał

teraz trzy razy więcej ziemi, niż odziedziczył po wuju. Na Wschodzie kupił byki nowej

rasy, które zamierzał skrzyżować ze swymi wyleniałymi longhornami. Często myślał,

że matka byłaby z niego dumna. Potarł głęboką bliznę na lewej dłoni, pamiątkę po

walce na noże z bandą Komanczów, którzy napadli na jego ranczo, żeby porwać konie.

John i jego pracownicy pobili napastników i zmusili do ucieczki. Ranczo było

odosobnione, a bydło dobrej jakości. John nieustannie zmagał się z hordami

Komanczów, z renegatami zza granicy Meksyku oraz z włóczęgami z Północy

szukającymi szczęścia na Południu. Gdyby nie obecność wojska tuż po zakończeniu

wojny - uprzejmość ze strony armii unionistów - bezprawie jeszcze bardziej by się

rozpleniło.

John miał poważny powód, by nienawidzić żołnierzy Unii. Na szczęście w tej

stronie Teksasu, w której leżało jego ranczo - na południowy wschód od San Antonio

- na straży spokoju stał komendant, który był porządnym człowiekiem i prawdziwym

dżentelmenem. John zawsze podziwiał tego oficera, jego podziw jeszcze wzrósł, kiedy

ten złapał i ukarał złodzieja, który ukradł mu z rancza dwa konie. Dobre konie z

doskonałym rodowodem. John kupił je w Kentucky na farmie specjalizującej się w

hodowli koni. Komendant sam dosiadał konia z tej stadniny, toteż dobrze rozumiał

przywiązanie ranczera do swych zwierząt. John rzadko bywał aż tak wdzięczny

drugiemu człowiekowi. Komendant, tak samo jak John, nie wiedział, co to strach.

Tak, nie wiedział, co to strach. John roześmiał się na myśl o tym, co właśnie

zamierzał zrobić. Nie zawahałby się poświęcić życia dla uratowania swego rancza,

jednak teraz nie stawał do walki na noże czy na kolty, lecz czekał go znacznie bardziej

wyrafinowany rodzaj walki. Aby ją wygrać, musiał wejść w świat, którego nie znał,

a nawet nigdy z bliska go nie oglądał. Nie czuł się dobrze wśród ludzi z wyższych sfer.

Pozostało mu tylko mieć nadzieję, że nie przyniesie sobie wstydu.

Zdjął z głowy kapelusz, przesunął dłonią po mokrych od potu włosach. Juana trochę je

skróciła, zanim wyjechał ze swojego rancza o wdzięcznej nazwie: 3J Ranch. John uznał,

że wygląda wystarczająco konserwatywnie, żeby zrobić dobre wrażenie na

Terrence'em Colbym. Ten wielki potentat kolejowy, spędzał wakacje nieopodal 3J

Ranch, w Sutherland Springs. Popularna miejscowość wypoczynkowa szczyciła się

setką źródeł tryskających na niewielkiej przestrzeni. John jechał tam, żeby rozmówić

się z Colbym, choć tak naprawdę nawet nie miał pojęcia, od czego zacząć. Przypuszczał,

że jeśli pojedzie do Sutherland Springs, to reszta sama jakoś się ułoży.

Z okazji tej wyprawy John musiał zastawić w lombardzie zegarek dziadka. Bez tego nie

byłoby go stać na kupno używanego garnituru ani wyjściowego kapelusza, które miał w

tej chwili na sobie. Ryzykował, i to dużo. Bydło nikomu nie przynosiło pożytku, jeśli nie

dało się go dostarczyć na targ. Dowożenie bydła do Kansas, do najbliższej stacji

kolejowej, wiązało się z jeszcze większym ryzykiem. W niektórych regionach tak

bardzo obawiano się teksańskiej boreliozy, że miejscowi farmerzy urządzali blokady,

byleby tylko nie wpuścić bydła z Teksasu na swoje tereny. Jeśli John miał sprzedawać

krowy, to musiał znaleźć jakąś inną, najlepiej bezpośrednią trasę. Wymyślił sobie, że

najlepiej będzie, jeśli odnoga linii kolejowej będzie przechodziła przez jego ranczo. Chciał

mieć blisko do kolei, a Colby był właścicielem linii kolejowej. Niedawno ogłosił, że

zamierza ją przedłużyć i połączyć z linią do San Antonio. Dla niego to żaden problem

przeprowadzić linię przez Wilson County do samego rancza Johna Jacobsa. W

okolicy mieszkali jeszcze inni ranczerzy, którzy także chętnie skorzystaliby z takiej

linii.

Colby miał córkę. Pannę, którą podobno trudno było wydać za mąż. Na imię jej było

Camellia Ellen. Plotka głosiła, że Colby nie ma żadnego pożytku z tej swojej brzydkiej,

starzejącej się córki i że chętnie pozbyłby się jej z domu. Przeszkadzała jego kochan-

kom. Dlatego Duży John Jacobs postanowił udać się w zaloty. Dlaczego?- Oczywiście

po to, żeby zdobyć linię kolejową.

Kiedy wjeżdżał do miasta, rozpadał się deszcz. Przeklinał swojego pecha, bezsilnie

patrząc, jak błoto spod końskich kopyt rozpryskuje mu się na buty i na nogawki

jedynych porządnych spodni, jakie posiadał. Mimo tylu starań oraz wielkich kosztów i

tak będzie wyglądał nieporządnie. Nie mógł sobie na to pozwolić. Terrance Colby to

nowojorski arystokrata, o którym mówiono, że zawsze jest ubrany jak spod igły.

Zamieszkał w najlepszym hotelu, jakim mogła się poszczycić niewielką miejscowość

wypoczynkowa, co wcale nie znaczyło, że hotel był luksusowy. Podobno Colby

przyjechał tu przede wszystkim na polowanie, a przy okazji korzystał z leczniczych

właściwości miejscowych źródeł.

John zsiadł z konia nieopodal hotelu, w którym mieszkał Colby. Musiał jeszcze

jakoś oczyścić się z błota, doprowadzić ubranie do porządku przed planowanym

spotkaniem.

Ledwie stanął na chodniku, podjechał powóz. Wysiadła z niego niepozorna kobieta,

uniosła rąbek sukni ponad cholewkę sznurowanego bucika, nagle potknęła się i upadła

prosto w błotnistą kałużę. Ogromny kapelusz spadł jej z głowy i potoczył się po ziemi.

John nie mógł powstrzymać śmiechu, choć wiedział, że zachowuje się podle.

Towarzyszący kobiecie mężczyzna popatrzył na niego wrogo, lecz spojrzenie, które posłał

kobiecie, było jeszcze bardziej wymowne.

- Na litość boską, kobieto, czy ty naprawdę nie potrafisz zrobić kroku, żeby nie

potknąć się o własną suknię - powiedział mężczyzna piskliwym głosem z brytyjskim

akcentem. - Wstawajże. Przywiozłem cię do miasta, ale teraz muszę jechać dalej. Już

jestem spóźniony na spotkanie. Oczywiście przez ciebie. Ruszaj! - krzyknął do

woźnicy.

Woźnica popatrzył znacząco na Dużego Johna i na nieszczęsną kobietę, po czym

ruszył bez słowa, jak mu kazano. Ale przedtem John zdążył przyjrzeć się dokładnie

obcemu mężczyźnie. Miał nadzieję, że jeszcze kiedyś go spotka.

Podszedł do kobiety, wyciągnął do niej rękę.

- Nie, nie - zaprotestowała, wstając niezdarnie, lecz o własnych siłach. - Jest pan

zbyt porządnie ubrany, a ja mogłabym pana ubłocić. Proszę iść swoją drogą. Już taka ze

mnie niezdara. Obawiam się, że nie ma na to lekarstwa.

Nałożyła ogromny kapelusz na gruby splot ciemnych włosów okalających jej

głowę i spojrzała na niego żałośnie niebieskimi oczami osadzonymi w miłej, choć

niezbyt urodziwej twarzy. Była drobna i chuda, zupełnie nie w jego typie.

- Pani towarzysz ma fatalne maniery - zauważył.

- Dziękuję panu za troskliwość, ale proszę się mną nie kłopotać.

- To żaden kłopot. - John uchylił kapelusza. — Nie przeszkadzałoby mi nawet, gdybym

został ochlapany. Jak pani widzi, już mam na sobie nieco lokalnego błota.

Roześmiała się i jej ożywiona uśmiechem twarz nagle nabrała niezwykłego wyrazu, z

czego pewnie ta niezdarna kobieta najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy.

- Życzę pani miłego dnia.

- Wzajemnie.

Odeszła, a John postanowił pójść do zakładu fryzjerskiego, żeby doprowadzić się do

ładu.

- John! - zawołał nadchodzący mężczyzna. – Tak właśnie myślałem, że to ty.

Zwalisty mężczyzna z odznaką na piersi, dysząc, dobiegł do Johna. Był to James

Graham, zastępca miejscowego szeryfa. Często zatrzymywał się na ranczo Johna,

kiedy przejeżdżał tamtędy w poszukiwaniu zbiegów.

- Co porabiasz w Sutherland Springs? – zapytał John, gdy już wymienili uścisk

dłoni.

- Szukam dwóch zbiegów - odparł James. - Ukrywali się na Terytorium Indian, ale

kuzyn jednego z nich powiedział mi, że ruszyli w tę stronę, żeby uciec od wojska.

Palmer Diana - Bogate panny 01 - Założyciel rodu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: