Pan Jezus mówił wiele razy: „Módlcie się, proście, błagajcie. Módlcie się w imię moje, módlcie się zawsze i nigdy nie ustawajcie”. Modlitwa jest łaską, czyli darem Boga, ale jest również obowiązkiem, który podejmuje uczeń Chrystusa.
Co to znaczy, że modlitwa jest łaską? Bóg daje nam możliwość rozmowy z sobą. To jest wielki przywilej. Stworzenie może rozmawiać ze Stwórcą, człowiek odkupiony ze swoim Zbawicielem. Możemy się zwracać do Ducha, który od Ojca i Syna pochodzi, możemy rozmawiać z Najświętszą Maryją Panną, ze świętymi. To wielki przywilej. Ale modlitwa jest łaską w jeszcze innym, dużo głębszym znaczeniu. Otóż my sami z siebie nie potrafimy się modlić. To Bóg uzdalnia nas do rozmowy ze sobą. To Duch Święty przychodzi z pomocą w naszej słabości i przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami (por. Rz 8, 26).
To Duch Święty jako Duch Syna Jezusa Chrystusa daje nam „Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: Abba, Ojcze!” (Rz 8, 15). Tak więc nie ma modlitwy chrześcijańskiej bez działania Ducha Świętego. To Duch Święty włącza nas w odwieczny dialog Ojca i Syna, w ten dialog, który znalazł wyraz w czasie, kiedy Słowo Ciałem się stało i zamieszkało między nami. Św. Augustyn tak pisze: „Jezus Chrystus sam się modli za nas i w nas, a i do Niego my się modlimy. On modli się za nas jako nasz kapłan, modli się w nas, bo jest Głową Ciała, którym jesteśmy, a modlimy się do Niego, bo jest naszym Bogiem”. Rozpoznajmy więc w Nim nasze głosy, a Jego głos w nas samych.
Modlitwa jest darem Boga, bo dzięki łasce Bożej możemy wołać do Ojca przez Chrystusa w Duchu Świętym. Każda modlitwa ostatecznie zawsze kieruje się do Ojca, przez Jezusa i z Jezusem, dzięki działaniu Ducha Świętego. Także taki trynitarny wymiar ma modlitwa do Matki Bożej i do świętych. Modlitwa jest łaską, ale i obowiązkiem. Dlaczego powinniśmy się modlić?
Otóż jesteśmy stworzeni przez Boga i w każdej chwili Bóg podtrzymuje nas w istnieniu. Przez modlitwę, w której wyraża się nasza wiara, okazujemy Bogu Stwórcy cześć, chwałę i uwielbienie. Wyznajemy, że jesteśmy stworzeniem, istotą, która od Boga wyszła, w Bogu trwa. W Nim żyjemy, poruszamy się, w Nim jesteśmy i do Boga wrócimy. Ale modlitwa jest też obowiązkiem przez to, że jesteśmy ochrzczeni. W chrzcie otrzymaliśmy wielką łaskę dziecięctwa Bożego. Przybrane Boże dziecko wyraża wdzięczność za dar chrztu przez modlitwę. Dzięki modlitwie możemy wytrwać przy Chrystusie i osiągnąć to dziedzictwo, które Pan Bóg nam przygotował. Modlitwa też jest obowiązkiem z tego powodu, że jesteśmy członkami wspólnoty Kościoła — diecezji, parafii, czy innych grup lub organizacji religijnych. Bez modlitwy nie potrafimy budować głębokich więzi, opartych na wierze z naszymi bliźnimi. Tak więc miłość do drugiego człowieka wyraża się też w tym, że się modlimy, zatem i ze względu na wspólnotę modlitwa jest obowiązkiem.
„Nie wiem, co się wokoło mnie dzieje, czuję, że mnie przenika wzrok Pański, poznaję dobrze wielkość Jego i nędzę swoją, cierpienie jakieś dziwne przenika duszę moją i radość taka, jakiej porównać z niczym nie zdołam, czuję się obezwładniona w objęciach Boga, czuję, że jestem z Nim i rozpływam się jako jedna kropla wody w oceanie. Nie umiem tego wyrazić, co przeżywam; po takiej modlitwie wewnętrznej czuję siłę i moc do pełnienia cnót najtrudniejszych, czuję niechęć do wszystkich rzeczy, które świat ma w poważaniu, pragnę całą duszą samotności i ciszy” (Dz, 432).
ZNAJDZ_CZAS_NA_MODLITWE